พระชายาปีศาจพันหน้า 132.2

“อืม? นายท่าน ทำไมท่านถึงได้ถามข้าเช่นนี้? ถ้าให้ข้าต้องพูดว่าท่านเป็นคนประเภทไหนในสายตาของข้า แน่นอนว่าท่านเป็นราวกับพระเจ้า ถ้าไม่มีนายท่านก็จะไม่มีหลานป๋ายในวันนี้ ”

หลานป๋าย พูดขึ้นอย่างจริงจังเพราะนั่นคือสิ่งที่นางคิด

ถ้าไม่มีนายท่าน นางก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางจะถูกขายไปที่ไหน

แต่ไม่ว่านางจะถูกขายไปที่ไหนก็ตาม ก็จะมีเพียงจุดจบรออยู่เท่านั้น

แต่นางได้พบกับเจ้านายของนางและไม่เพียงแต่นางยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างอิสระ นางยังได้พบกับคนดี ๆ อีกมากมายด้วย

ในชีวิตนี้มันถือว่าเป็นโชคดีของนางที่จะได้พบกับเจ้านายของนาง

“เจ้าคิดว่าข้าไร้หัวใจหรือไม่?” การแสดงออกของโหลว ชิงอู๋ ดูเหมือนจะผิดปกติ

หลานป๋าย ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินไปทางโหลว ชิงอู๋ และ นั่งคุกเข่าลงไปต่อหน้านาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตรงไปที่โหลว ชิงอู๋ 

“แล้วเช่นนั้นนายท่าน ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ภายในหัวใจของท่าน? ไม่ว่าท่านจะทำอะไรก็ตาม ตราบใดที่ท่านทำตามหัวใจของท่าน ทุกอย่างก็จะไม่เป็นไร “

“ตามหัวใจของข้าหรือ? แต่ถ้าหัวใจข้าตายไปเล่า? ”

“…. ” ถ้าหัวใจคนตายไปแล้ว พวกเขาจะไม่มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

“นายท่าน ท่านกำลังคิดเกี่ยวกับท่านอ๋องรัตติกาลหรือ?”

“… ใช่” นางช่วยไม่ได้ที่จะลูกหัวของหลานป๋าย และช่วยนางลุกขึ้น

นางลังเลและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดคืน

ในท้ายที่สุดนางก็ตระหนักว่านางไม่ได้ไร้ความรู้สึกต่อเฟิง เหย่เก้อร์ แต่หัวใจนางมีหมุดนับพันๆ ดังนั้นมันจึงไม่สามารถจะมีที่ให้ใครอยู่ได้

นางไม่สามารถตัดสินใจได้ว่านางมีความรู้สึกอย่างไรที่ต่อเฟิง เหย่เก้อร์ และแทนที่จะคิดถึงและตั้งคำถามที่ไม่เกิดประโยชน์เช่นนี้ บางทีนางควรจะไปกับไหลไปกับมัน

เช้าตรู่หลานป๋าย กลับมาอีกครั้งและบอกนางว่าองค์ชายสามเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง มา

นางตกลงกับเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ว่าพวกเขาจะไปที่ค่ายทหารเพื่อไปขี่ม้าและโหลว ชิงอู๋ก็ไม่ได้คิดมากอะไร 

หลานป๋ายหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมเอาไว้และค่อยๆถามว่านางยังต้องการที่จะไปอยู่หรือไม่

“นายท่าน ถ้าท่านและองค์ชายสามไปที่ค่ายทหารอาจจะมีข่าวลือแพร่กระจายออกไปรอบ ๆ อีกครั้ง”

“เช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาพูดในสิ่งที่พวกเขาต้องการ”

นางเปลี่ยนเสื้อผ้าของนางและรวบผมของนางในแบบหางม้า

ชุดขี่ร่างกายรัดร่างของนางแน่นและเผยให้เห็นถึงความงามที่มีสัดส่วนที่งดงามของนาง 

ดวงตาของนางลึกและนิ่งสงบ ร่างกายของนางเกือบจะเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่จริดจ้า

ตาของของหลานป๋าย เปิดกว้างและจู่ๆ นางก็รู้สึกเสียดายที่นางไม่สามารถไปได้

“วันนี้ พันหน้าจะส่งหนอนวูดูมา รออยู่ที่นี่และไม่ต้องตามไปที่ค่ายทหาร”

การไปที่ค่ายทหารเพื่อไปขี่ม้านะหรือ?

ข้ออ้างเช่นนี้และโอกาสอันสูงส่งดังกล่าวเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ด้วยบุคลิกของเขา เขาจะพลาดได้อย่างไร?

ด้านหลังบริเวณค่ายทหารมีพื้นที่ล่าสัตว์อยู่และถ้าพวกเขาไปที่นั่น พวกเขาจะไม่ไปล่าสัตว์ได้อย่างไร?

และการล่าสัตว์เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือ

เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง แน่นอนจะต้องมีทหารที่จะคอยเสียสละอยู่ที่นั่นและเนื่องจากเป้าหมายของเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง คือนาง นางจะไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน

แต่หลายไป๋แตกต่างกัน

นางจะไม่ยอมปล่อยให้มีโอกาสที่นางจะได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน

“… เจ้าค่ะ” เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าของหลานป๋าย โหลว ชิงอู๋ ก็หัวเราะและบีบหน้าของนางขึ้นทันที

“หนอนวูดูเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ดังนั้นช่วยปกป้องมันแทนข้าด้วย”

ไม่นาน หยวนเฉิน จะได้รู้ว่าความหมายของการได้รับรสชาติของยาของนางเองเป็นอย่างไร!

เมื่อโหลว ชิงอู๋ เดินออกไปนอกจวน เซี่ยโฮ่ว ฉิ่งก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

เมื่อเขาเห็นโหลว ชิงอู๋ ดวงตาของเขาสว่างไสวขึ้นไม่ได้ซ่อนความงดงามที่น่าทึ่งที่เขาได้รับจากนางไว้แม้แต่น้อย

เขากระโดดลงมาจากม้าของเขาและเดินไปหานาง

“ชิงอู๋ เจ้าดูงดงามมากในชุดเหล่านี้”

“องค์ชายสามอย่าล่อชิงอู่เล่นมากนัก แล้วพี่สาวเหย่ล่ะเจ้าค่ะ”โหลว ชิงอู๋ ลดสายตาลง และไม่ได้มองหน้าของเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง

มิฉะนั้นนางก็กลัวว่านางจะบังเอิญเปิดเผยความรู้สึกรังเกียจที่มีต่อเขาออกมา

“นางนะหรือ ไปหาพี่ชายเหย่ของนางแล้วฮ่าๆ ข้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องรัตติกาลจะมาในวันนี้ด้วยหรือไม่? ”

“จริงหรือเจ้าค่ะ?” โหลว ชิงอู๋กำหมัดของนางเอาไว้แน่น