บ่วงมาร 41

“หยาบคาย…”

“ไม่หรอกนาริกา… มันเป็นเรื่องจริงต่างหาก เธอร้องให้ฉันเอาเธอกี่ครั้งในหนึ่งคืน จำได้หรือเปล่า ทั้งร้องขอทั้งอ้อนวอน และก็เป็นเธอไม่ใช่หรือที่โยกขย่มอยู่บนตัวของฉันในทุกๆ คืน…”

ความร้อนผ่าววิ่งพล่านจากปลายเท้าขึ้นมาแสดงฤทธิ์เดชบนแก้มนวลจนมันแดงก่ำ ภาพความหลังแสนหวานที่ไม่เคยลบเลือนกำลังเล่นงานหล่อนอย่างหนัก

ใช่… หล่อนดิ้น หล่อนส่าย และหล่อนก็ร้องขอให้เขาเข้ามาในตัว หล่อนทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ หญิงสาวคิดอย่างอดสูกับความร่านร้อนของตัวเองที่ผ่านมา แต่หล่อนมั่นใจว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ถูกเดนนิสกลืนกินแล้วจะไม่ทำแบบหล่อนหรอก ก็พ่อคุณเก่งฉกาจในเชิงรักจนไร้ใครเทียมเยี่ยงนี้

แค่คิดว่าลิ้นชุ่มชื่นของเขาลากเลียไปตามผิวกายจนครบทุกอณูเนื้อ แค่นั้นกายสาวในส่วนเร้นลับก็ร้อนวูบวาบอย่างรุนแรง ความหยาดเยิ้มทะลักออกมาอย่างไร้ยางอาย หล่อนไม่มีทางต่อสู้กับมัจจุราชตัวร้ายอย่างเดนนิส โอซิลได้เลยแม้แต่นิดเดียว

เขาเก่ง เขาฉกาจ และเขาก็สุดแสนจะอำมหิต เขาทำให้หล่อนร้องด้วยความเสียดเสียว เขาทำให้หล่อนกลายเป็นจ๊อกกี้สาวได้ทั้งๆ ที่หล่อนขี่ม้าไม่เป็นเลยแม้แต่นิดเดียว หล่อนยังคงจำครั้งแรกที่ตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมบนกายใหญ่โตของเขา ครอบครองเขาได้เป็นอย่างดี

ความรู้สึกในตอนนั้นมันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้… เพราะมันทั้งวิเศษและยอดเยี่ยมยิ่งนัก หล่อนโยกขย่ม ส่ายเอวพลิ้วไหวราวกับเชี่ยวชาญเหลือเกิน ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วมันเป็นครั้งแรกต่างหากที่หล่อนได้ขี่ม้าหนุ่มอย่างเดนนิส โอซิล

“คุณมันคนเถื่อน…”

“และคุณก็ชอบคนเถื่อน” เขาต่อให้หล่อนอย่างโอหัง

“ผิดแล้วล่ะ ฉันเกลียดคนเถื่อนต่างหาก…”

หญิงสาวกัดปากแน่น พยายามขืนตัว ต่อต้านเขาทุกทางแต่ก็ทำไม่สำเร็จอีกเช่นเคย จนในที่สุดร่างของหล่อนก็ถูกลากเข้ามาภายในเพ้นเฮ้าส์ของเดนนิสสำเร็จจนได้ เขาผลักหล่อนให้ล้มลงบนโซฟาในห้องรับแขก จากนั้นก็ยืนจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาเลือดเย็น

“และที่สำคัญเขามีหัวใจ…”

เดนนิสหรี่ตามองภรรยาสาวด้วยความเดือดดาล “ต่อให้เธอบูชามันแค่ไหน… แต่เธอก็จะไม่มีวันได้แต่งงานกับมันแน่นอน…”

“คุณห้ามฉันไม่ได้หรอกค่ะ…”

คนตัวโตหัวเราะเลือดเย็น และนั่นก็ทำให้สาวน้อยที่กำลังร่ำไห้อยู่หน้าซีดเผือด พยายามถดถอยหนี แต่ก็ไม่พ้นในที่สุดแผ่นหลังบอบบางก็ชนเข้ากับกำแพงห้องจนได้ ความเย็นเฉียบที่ส่งผ่านเสื้อตัวสวยมายังผิวบางด้านหลังไม่ได้สร้างความตื่นตระหนกให้หล่อนได้เท่ากับความเย็นชาในสายตาสีฟ้าจัดของเดนนิสเลย

“ฉันทำได้มากกว่าห้ามเธอเสียอีก นาริกา…”

“ออกไปนะ อย่าเข้ามา…”

ยิ่งเขาขยับเข้ามาใกล้ ความตื่นกลัวก็ยิ่งวิ่งพล่านในสายเลือด หล่อนกลัวเขา กลัวเดนนิส โอซิล และที่สำคัญหล่อนกลัวหัวใจตัวเองเหลือเกิน เพราะมันอ่อนยวบยาบตั้งแต่สบตากับเขาในร้านอาหารนั่นเสียแล้ว

“ฉันจะทำให้เธอ… ไม่สามารถทนห่างจากฉันได้อีก… แม้แต่วินาทีเดียว” ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าทันทีเมื่อคนตัวโตเข้ามาแนบชิด กายทุกส่วนแนบสนิทจนไร้ช่องว่าง ความกำยำและแข็งชันของเขาบดเคล้าอยู่กับความนุ่มละมุนของหล่อนอย่างจงใจ สาวน้อยพยายามจะช่วยตัวเอง แต่ยิ่งดิ้นการเสียดสีก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น และนั่นก็ทำให้ความร้อนผ่าวในท้องน้อยแสดงความรุนแรงขึ้นมาอย่างน่ากลัว

หล่อนต้องการเดนนิส โอซิล อยากให้เขา… หญิงสาวสะบัดศีรษะแรงๆ เมื่อสมองคิดในสิ่งที่น่าละอายออกมา หล่อนจะต้องต้านทานเขา จะต้องพยายามทำ… เขาไม่ได้รักหล่อน ท่องเอาไว้ เขาเกลียดหล่อนเข้าไส้ และแน่นอนว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อจะเอาชนะหล่อนเท่านั้นเอง

เขาไม่ต้องการให้หล่อนแต่งงานกับเอเดนก็เพียงเพราะว่าเสียหน้าเท่านั้น… ความคิดนี้ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะดิ้นรนยิ่งขึ้น

“ปล่อยฉันนะ ฉันเกลียดคุณ… ปล่อยสิ…”

“ต่อให้เธอบอกว่าเกลียดฉันสักพันครั้ง ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยเธออีก ฉันจะทำให้เธอร้องครางอยู่ใต้ร่าง หรืออาจจะบนร่างของฉันตั้งแต่วินาทีนี้ไปจนถึงรุ่งเช้า… และแน่นอนว่าฉันอาจจะให้เธอได้หายใจหายคอบ้างด้วยการให้เธอได้ดื่มน้ำ หรือเข้าห้องน้ำ…”