บ่วงมาร 42

จนในที่สุดเขาก็เปลือยเปล่าไม่แพ้หล่อน หญิงสาวแก้มแดงก่ำเมื่อเห็นความอลังการที่ตื่นตัวของเดนนิสอีกครั้ง มันใหญ่โตและพรักพร้อมเสียเหลือเกิน

“เห็นใช่ไหมว่าฉันต้องการเธอแค่ไหน…”

เขาเดินเข้ามาหา ก้าวเดียวเท่านั้นก็ถึงตัวหล่อน หญิงสาวไม่อาจจะต้านทานความโหยหาที่กัดกินกายสาวได้อีกต่อไป หล่อนผวาเข้ากอดคนตัวโตเอาไว้แน่น แนบทุกส่วนสัดของอิสตรีเพศเข้าไปอย่างแน่นสนิท กลีบปากอิ่มก็พรมจูบไปทั่วแผงอกจนคนตัวโตครางกระหึ่มด้วยความพึงพอใจ

“อยากมากใช่ไหม…”

“ริก้าต้องการคุณ… เดนนิส อยากได้คุณ…”

เขายิ้มด้วยรอยยิ้มแห่งผู้ชนะ “เช่นกันคนสวย… ฉันก็อยากได้เธอจนทนเล้าโลมต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”

มือใหญ่รัดร่างอรชรเอาไว้แน่น ปากร้อนผ่าวก้มลงมาประกบอย่างหนักหน่วง จูบเคล้าคลึงประกาศความเป็นเจ้าของอย่างดุเดือด และเมื่อสาวน้อยเผยอปากเขาก็ดุนดันลิ้นเข้าไปหาความฉ่ำภายในอุ้งปากสาวอย่างตะกละตะกลามทันที

“เดนนิส… โอ้ว…”

หญิงสาวรับรู้ถึงลิ้นของเขาที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในช่องปาก รู้สึกได้ถึงสะโพกแน่นหนั่นที่กำลังขยับล้อเลียนการร่วมรักที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น และรู้สึกได้ถึงความแข็งชันที่คึกคะนองและใหญ่โตที่แนบชิดอยู่ที่บริเวณหน้าขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่ร่างกายสาวกำลังได้สำผัสมันกำลังทำให้ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว และหล่อนก็อยากให้เขาเลิกจูบ แล้วเดินหน้าครอบครองหล่อนเสียที

“ครั้งแรก… ฉันจะไปเร็ว”

หญิงสาวรับรู้ได้ถึงอันตรายในน้ำเสียงกระด้างของคนตัวโต แต่หล่อนไม่กลัว ไม่เกรงอะไรแล้วทั้งนั้น เมื่อสิ่งที่เดนนิสกำลังจะเร่งให้มันเกิดเร็วๆ มันก็คือสิ่งที่หล่อนรอคอยอยู่เช่นกัน หล่อนต้องการมัน ต้องการให้เขาเข้ามาในกายของหล่อนเสียที

“เดนนิส… ได้โปรด… เข้ามาเถอะ…”

นาริกาจัดการตวัดเรียวขาข้างหนึ่งรอบเอวสอบของสามีเอาไว้ แต่ก็ถูกเดนนิสดันออก “มันจะไม่ใช่ท่านี้… ฉันอยากเข้าด้านหลังของเธอ…”

หากเป็นในเวลาปกติ หล่อนคงอายแทบมุดดินหนี แต่มันเป็นเวลานี้ เวลาที่หล่อนกำลังถูกไฟพิศวาสครอบครองอย่างรุนแรง ไม่ว่าเดนนิสจะทำอะไร หล่อนก็ยินดีคล้อยตามเสมอ ขอเพียงแค่เขารีบๆ เข้ามาภายในกายของหล่อนโดยเร็วก่อนที่หล่อนจะขาดใจตายเท่านั้นเป็นพอ

“โอ้ว… ริก้า ฉันไม่ไหวแล้ว…”

กายหนุ่มเกร็งกระตุกรุนแรง เสียงคำรามคล้ายกับกำลังเจ็บปวดนักหนาของเดนนิสดังกระหึ่ม ขณะที่การเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายของเขาหยุดลง พร้อมๆ กับสายพันธุ์แห่งรักที่ทะลักทลายเข้าใส่กายสาวอย่างรุนแรง อวัยวะทุกส่วนหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงแค่หัวใจเท่านั้นที่ยังเต้นอยู่

“ฉันยังไม่พอ…” เขาพูดกับแผ่นหลังของหล่อน

ใช่… หล่อนก็ยังไม่พอ แค่นี้มันน้อยไป สำหรับการที่ต้องห่างมันมานานร่วมสิบวัน นาริกาคิดตรงกับเดนนิส แต่หล่อนก็อายเกินกว่าจะพูดออกไป

“เราจะต่อกันที่โซฟา…”

และหล่อนก็รู้สึกอ้างว้างทันทีเมื่อพ่อเจ้าประคุณผละออกห่าง เขาย่อตัวลงช้อนกายสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนจากนั้นก็ก้าวยาวๆ ตรงไปยังโซฟา เขาวางหล่อนลงอย่างไม่ปรานีนัก มือใหญ่ดึงร่างของหล่อนให้บั้นท้ายอวบอยู่หมิ่นๆ บนขอบของโซฟา จากนั้นเขาก็ผลักให้หล่อนกึ่งนอนกึ่งนั่งกับโซฟา โดยมีเขาคุกเข่าอยู่ด้านล่าง

“คุณจะทำอะไร…”

“จะกินเธอต่อไง…”

แล้วต้นขาของหล่อนก็ถูกจับให้อ้าออกจนแทบฉีก จากนั้นคนตัวโตที่บอกว่าจะกินหล่อน ก็จัดการทำอย่างที่พูดจริงๆ เขาก้มลงไปจูบหน้าท้องของหล่อนเบาๆ ลากลิ้นต่ำลงมายังหน้าขา จูบเบาๆ ไปทั่วหน้าขาด้านใน ขณะใช้นิ้วมือแยกกลีบสาวให้เผยอออกจากกัน

“เดนนิส… อ๊า…”

แล้วหล่อนก็ต้องร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านที่สุดในชีวิต เมื่อลิ้นใหญ่แสนเชี่ยวชาญทำการละเลงกับกลีบเนื้อสาวของหล่อนอย่างอำมหิต เขาปาดเลีย ละเลงจนสาวน้อยกรีดร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง จากนั้นก็ใช้นิ้วใหญ่สอดลึกเข้าไปด้านใน ดึงเข้าดึงออกเลียนแบบการร่วมรักจริงๆ

หล่อนไม่ไหวแล้ว… เดนนิสกำลังจะทำให้หล่อนขาดใจตาย

“เดนนิส… ได้โปรด…”

เขาไม่สนใจหล่อน นอกจากตั้งหน้าตั้งตาโลมเลียหล่อนต่อไป จนในที่สุดหล่อนก็เกร็งกระตุกอย่างรุนแรง และเวลานั้นแหละเขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมา ประกบปากกับหล่อนอย่างดูดดื่ม หนักหน่วง และหล่อนก็ได้ลิ้มรสชาติของตัวเองผ่านจากลิ้นและปากของเขาอย่างชัดเจน

“เกลียดฉันไม่ใช่หรือ…”

“ไม่… เดนนิสได้โปรด…”