ชายหนุ่มบดเคล้าด้วยจังหวะหนักหน่วง ส่ายคลึงเป็นวงกลมจากนั้นก็กระแทกกระทั้นลงมาด้วยลีลารักขั้นเทพ ทำให้สาวน้อยครางสะอื้นเป็นชื่อของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก จากความเจ็บปวดที่ได้รับมันเทียบไม่ได้กับความสุขเสียวซ่านที่กำลังกัดกินไปทั่วทั้งร่างในตอนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว เดนนิสผลักดันให้หล่อนเดินทะลุเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง มิติที่เต็มไปด้วยความรัญจวน ซาบซ่าน มิติที่อัดแน่นไปด้วยความร้อนแรงหิวกระหาย และหล่อนก็ติดอกติดใจมันจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น
“เดนนิส โอ้… ริก้าไม่ไหวแล้ว…”
กายสาวลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งยามที่คนตัวโตถาโถมลงมาใส่ หล่อนก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง ปากอิ่มบวมช้ำปลดปล่อยเสียงครวญครางออกมาอย่างต่อเนื่อง และเพียงไม่นานดวงดาวล้านกว่าดวงก็แตกระเบิดใส่หน้า สีสันแห่งความสุขฉาบไล้ไปทั่วทั้งเปลือกตาของหล่อนมหาศาล
“เดนนิส… โอ้…”
นาริกากรีดร้องออกมาสุดเสียง พร้อมๆ กับร่างงดงามที่กระตุกเกร็งอย่างรุนแรงกับสภาวะสุขสมแสนอำมหิตที่เดนนิสเป็นตัวการทั้งหมด สาวน้อยบิดกายสะท้านอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่ยังเดินหน้าไม่หยุด เขาตอกย้ำความอำมหิตด้วยการจู่โจมอย่างรุนแรง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาถอนถอยและจ้วงใส่ลงมาในช่องรักคับแคบของหล่อนใหม่ เขาป่าเถื่อนและดุดัน แต่หวานฉ่ำจนหล่อนติดใจยิ่งนัก
ไม่นานต่อจากนั้นคนตัวโตก็ระเบิดเสียงคำรามลั่นออกมา เสียงดังไม่ผิดจากเสียงของสัตว์ป่าแม้แต่น้อย ร่างกายที่ใหญ่โตโซมเหงื่อได้อย่างไม่น่าเชื่อทั้งๆ ที่อยู่ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำกระตุกอย่างรุนแรง เส้นเอ็นที่หัวไหล่ ต้นแขน ลำคอปูดเบ่งจนแทบปริ พร้อมๆ กับสายพันธุ์แห่งรักที่เขาแตกระส่ำพุ่งมันเข้าใส่ร่างกายของหล่อนซ้ำแล้วซ้ำอีก
เป็นเวลาหลายนาทีกว่าเดนนิสจะสามารถหายใจได้เป็นปกติอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสวรรค์บนดินนั้นมีจริงๆ แต่ผู้หญิงคนนี้… นาริกา ผู้หญิงที่เขาแสนจะเกลียด ทำให้เขาได้ลิ้มรสกับคำว่าสวรรค์ หล่อนทำให้เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
เดนนิสกัดฟันแยกกายออกห่าง เขาพลิกตัวลงนอนหงายกับที่นอน ดวงตาคมกริบสีฟ้าจับจ้องไปที่เพดานห้องนิ่ง ทิ้งให้สาวน้อยที่พึ่งเสียตัวครั้งแรกนอนน้ำตาซึมด้วยความน้อยใจอยู่เงียบๆ คนเดียว ความน้อยใจถล่มยับเข้าใส่หัวอกอย่างเหี้ยมโหด และหล่อนก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะต่อสู้กับความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้ในตอนนี้
นาริกาขยับตัวพลิกตะแคงหันหลังให้กับเดนนิส พอทุกอย่างจบสิ้นลง สมองที่ปราศจากความหิวกระหายก็ตอกย้ำถึงความร่านร้อนที่น่าละอายของหล่อนขึ้นมาอย่างชัดเจน
หล่อนไม่ได้ขัดขืน… อาจจะขัดขืนแต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น หล่อนปล่อยให้เขาทำทุกอย่างกับร่างกายด้วยความเต็มอกเต็มใจ แทบหล่อนยังเร่งเร้า อ้อนวอนให้เขาครอบครองอีกด้วย เสียงร้องครางด้วยความสุขสมของตัวเองยังคงก้องอยู่ในหู
หล่อนมันแพศยาอย่างที่เขาตราหน้าเอาไว้จริงๆ
กายสาวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เมื่อถูกความเจ็บปวดเข้าห่อหุ้มเอาไว้ หล่อนปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนพออกพอใจนั่นแหละ ถึงคิดได้ว่าตัวเองไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีก ควรจะกลับไปในที่ที่ควรอยู่ ในห้องนอนของหล่อน และก็ควรจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้เสียให้หมด
ลืมซะว่าเดนนิสได้ทำอะไรกับร่างกายของหล่อนบ้าง… หล่อนต้องลืมให้ได้… ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม
ขยับกายจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเดนนิสที่นอนมองอยู่แล้วกระชากให้กับลงมานอนอยู่อีกครั้ง “อย่าทำตัวมีปัญหาน่า…”
หญิงสาวมองเขาทั้งน้ำตา พยายามจะดิ้นรนแต่ก็ถูกคนตัวโตที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นสามีทางพฤตินัยเพิ่มขึ้นอีกอย่างหนึ่งแล้วทาบทับเอาไว้ และนั่นก็ทำให้หล่อนรู้ว่าความต้องการของเดนนิสยังไม่สงบลง เพราะความเหยียดยาว แข็งชันยังทิ่มแทงหน้าขาของหล่อนอย่างดุดัน
“ปล่อยนะ…”
เดนนิสแสยะยิ้มหยัน กวาดตามองไปทั่วทั้งร่างบาง ที่ไม่บางเลยเมื่อได้แตะต้อง หล่อนอวบอิ่มและเต็มไม้เต็มมือไปซะทุกส่วน แถมยังหวานจนเขาติดใจอีกต่างหาก
“เมื่อกี้ไม่เห็นพูดอย่างนี้นี่”
นาริกาแก้มแดงจัด มองเขาทั้งน้ำตา “มันก็แค่เรื่องบังเอิญที่ฉันไม่สามารถต้านทานคุณได้เท่านั้นเอง”
“ไม่จริงมั้ง… เธอไม่คิดจะต้านทานฉันมากกว่า”
ปากร้อนผ่าวกดลงมาบนเต้าตึงคล้ายกับต้องการยั่วยวน ลิ้นแกร่งตวัดไล้เลียยอดถันบวมเป่งแผ่วเบา นาริการ้องครางออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“เธอชอบให้ฉันทำต่างหาก…”
“ไม่… ปล่อยนะ คุณยังต้องการอะไรอีก ในเมื่อก็ได้ทุกอย่างไปหมดแล้ว ฉันไม่เหลืออะไรให้คุณอีกแล้วล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ… ฉันรับรองว่าจะไม่วุ่นวาย ไม่เข้าใกล้คุณอีก”
ปากของเดนนิสยิ้ม แต่นัยน์ตาสีฟ้าจัดนั้นไม่ยักกะยิ้ม “เกรงว่าฉันจะปล่อยให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้น่ะสิ นาริกาแสนหวาน”
หญิงสาวเบิกตากว้าง ขณะพยายามหนีบขาแน่นเมื่อคนตัวโตเลื่อนมือใหญ่ลงไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ นั้น ความร้อนจากมือของเขาทำให้เลือดในกายเดือนพล่านขึ้นอีกครั้งอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“มันทำได้ง่ายมาก… คุณต้องการอย่างนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
เดนนิสส่ายหน้าช้าๆ ขณะเลื่อนใบหน้าหล่อลากไส้ขึ้นมาประสานสายตากับหล่อน “ตอนนี้ความคิดที่จะปล่อยให้เธอไปไกลๆ น่ะมันไม่ได้อยู่ในสมองของฉันแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม… ฉันอยากจะอยู่กับเธอให้ใกล้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากจะ…”
เขาก้มลงจูบปากอิ่มของหล่อนหนักหน่วง นาริกาสั่งตัวเองไม่ให้ตอบสนอง แต่ร่างกายกลับทรยศอย่างไม่น่าให้อภัยสักนิด ก็พอเดนนิสก้มลงมาหาเท่านั้น หล่อนก็รีบเผยอปากรับด้วยความเต็มอกเต็มใจทันที ทุเรศ น่ารังเกียจ น่าละอายที่สุด
แต่หล่อนก็จูบตอบเขาด้วยความรู้สึกหิวกระหายรุนแรงไม่แพ้กัน และความกระตือรือร้นของหล่อนก็ทำให้เดนนิสถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ
“เธอต้องการฉัน… พอๆ กับที่ฉันต้องการเธอนั่นแหละนาริกา”
นาริกาหน้าแดงก่ำเมื่อถูกจับความรู้สึกได้ แต่หล่อนไม่มีทางยอมรับออกไปแน่ๆ “ไม่ค่ะ ฉันก็แค่ต้านทานคุณไม่ได้ และต่อให้เป็นผู้ชายคนอื่น… ฉันก็จะทำแบบนี้”
หารู้ไม่ว่าคำพูดเอาตัวรอดของหล่อนมีผลต่อคนตัวโตมากมายแค่ไหน ร่างกำยำเกร็งขึ้นมาทันควัน ดวงตาสีฟ้าเรืองรองไปด้วยกองไฟแห่งความเดือดดาล
“อยู่ใต้ร่างของฉัน เธอยังคิดจะไปมีคนอื่นอีกหรือ นาริกา!” เขาคำรามออกมาด้วยเสียงน่ากลัว
“อย่าลืมสิว่าฉันน่ะเป็นผัวของเธอทั้งนิตินัยและพฤตินัย ดังนั้นอย่าฝันว่าฉันจะให้เธอไปเฟิร์สกับผู้ชายคนอื่น ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่”
เดนนิสไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป รู้เพียงแต่ว่าเขาหวง เขาหึงและเขาก็สามารถฆ่าทุกคนที่มันบังอาจมาแตะต้องของๆ เขาได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่นิดเดียว
นาริกาเป็นของเขา และตราบใดที่เขายังไม่เขี่ยหล่อนทิ้ง ไอ้ผู้ชายหน้าไหนก็ไม่มีทางได้เข้าใกล้หล่อนอย่างเด็ดขาด!
“แต่เราจะหย่ากัน…”
“แน่นอนเราต้องหย่ากันแน่ แต่ไม่ใช่วันพรุ่งนี้ ดังนั้นเธอจะต้องทำหน้าที่เมียที่ดี…” หนุ่มหล่อยิ้มบางๆ จ้องมองสาวน้อยที่หน้าแดงระเรื่อใต้ร่างด้วยความพึงพอใจ นาริกาแสดงความไร้เดียงสาออกมาตลอดเวลา แต่เขาก็โง่เองที่มองไม่ออก
“และคำว่าเมียของฉันมันก็คือเมียในทุกๆ ความหมาย โดยเฉพาะบนเตียง”
“แต่คุณเกลียดฉันนะคะ… อย่าลืมสิว่าเรา… ไม่ชอบขี้หน้ากัน” นาริกาพยายามเตือนสติคนตัวโตแต่ดูท่าทางเขาจะไม่ใส่ใจเลยสักนิด
“ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันห่างไกลจากคำว่าเกลียดมากนัก อยากกินเธอ.. นี่แหละความรู้สึกของฉันในตอนนี้ และทนไม่ไหวแล้วด้วย”
“อย่าค่ะ…”
สาวน้อยร้องค้าน แต่เสียงของหล่อนก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของหนุ่มหล่อที่ตอนนี้เริ่มต้นปฏิบัติการบรรเลงสวาทกับผิวกายของหล่อนอีกครั้ง ปากของเขาขยับอยู่บนกลีบปากของหล่อน ลิ้นของเขาเกี่ยวรัดลิ้นของหล่อน ขณะที่มือของเขาลูบไล้บีบเคล้นไปตามร่างสาวอย่างถือสิทธิ์ เดนนิสประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในทุกๆ อณูเนื้อที่ฝ่ามือของเขาเลื่อนผ่าน
“คนสวย… หวานเหลือเกิน”
เขาพร่ำพูดคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะดื่มกินความงามของหล่อน เดนนิสช่างเป็นนักรักผู้ช่ำชองยิ่งนัก เขาสามารถปลุกปั่น เร่งเร้าให้หล่อนทำในสิ่งที่ไม่เคยทำได้อย่างน่าทึ่ง และหล่อนก็เต็มอกเต็มใจที่จะทำในสิ่งที่เขาต้องการอย่างกระตือรือร้นเป็นที่สุด
เพราะรางวัลที่ได้รับคืนมานั้นคือ… ความสุขสมรุนแรงที่ทำให้หล่อนต้องกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
