บ่วงมาร 12

“อมซะ ดูดมัน เลียมัน ให้เหมือนกับตอนที่เธอทำกับนิ้วของฉันยังไงล่ะ ทำสิ เร็วเข้า… ฉันแทบทนรอไม่ไหวแล้ว”

ใช่… เขาแทบระเบิดแล้ว แค่คิดว่านาริกาใช้ปาก ใช้ลิ้นกับท่อนกายใหญ่มหึมาของตัวเอง แค่นั้นเลือดหนุ่มในกายก็เดือดพล่าน ไอ้เจ้าความต้องการทางเพศก็พุ่งขึ้นมาจ่อที่คอหอย ความจริงเขาอยากจะจับหล่อนนอนหงายแล้วจากนั้นก็พุ่งทะยานเข้าไปด้วยตัวเอง

แต่ยังก่อน… นาริกายังไม่ควรจะได้รับรางวัลน่าตื่นเต้นแบบนั้น หล่อนจะต้องดื่มด่ำกับความอับอายเหมือนกับที่เจ้าหล่อนหยิบยื่นมันใส่มือเขา

“เดนนิส… ไม่นะคะ ไม่…”

เมื่อเห็นเจ้าหล่อนแข็งขืน และไม่ยอมทำตามง่ายๆ เดนนิสจึงต้องจัดการด้วยตัวเอง ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งบีบคางมนเพื่อบังคับให้ปากอิ่มแยกเผยอออกจากกัน แล้วก็จัดการผลักดันตัวเองผ่านกำแพงฟันขาวสะอาดของเจ้าหล่อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเธอกัดฉันล่ะก็… เธอถูกโทรมแน่…”

เขาขู่เสียงเหี้ยม ขณะดันสะโพกเข้าหาช่องปากของเจ้าหล่อนเบาๆ แต่หนักหน่วงในทุกจังหวะ นาริกาหลั่งน้ำตาออกมากับความอดสูที่ถูกยัดเหยียดให้แบมือรับ หล่อนขยับปากรับแท่งเนื้อที่ใหญ่กว่าปากของหล่อนหลายเท่าด้วยความไร้ประสบการณ์ วาดลิ้นไปรอบๆ ความอวบใหญ่แข็งชันของมัน และมันก็ทำให้คนตัวโตครางลั่น

“แบบนั้นแหละ เยี่ยมจริงๆ เคยอมบ่อยสินะ…”

เดนนิสหลับตาพริ้ม เสียงครางด้วยความพึงพอใจเล็ดลอดออกจากริมฝีปากเร้าใจเป็นระยะ ดื่มด่ำกับความอ่อนนุ่มของกลีบปากและลิ้นนุ่มนิ่มที่ดื่มกินท่อนกายด้วยลีลาที่เขาต้องร้องลั่นยามที่มันตวัดลงมา ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีผู้หญิงคนไหนใช้ปากได้เก่งแบบนี้

ที่ผ่านมาผู้หญิงหลายสิบคนก็ทำกับเขาแบบนี้ ดูด อม เลีย ทำให้เขาตื่นตัว แล้วจากนั้นก็กระโดดขึ้นไปมันหยดกันบนเตียงกันทั้งคืน พอเช้าก็แยกย้ายกันไป เขาไม่เคยจำพวกหล่อนได้ และไม่เคยคิดถึงลีลาของพวกหล่อนเลย ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกเหมือนอยากจะเก็บไว้ชั่วชีวิตเหมือนนาริกาเลย

แค่ปาก… แค่ปากเท่านั้น หล่อนก็ทำให้โลกของเขาสั่นพร่าไปด้วยความปรารถนารุนแรง แค่ปาก… เดนนิสย้ำกับตัวเอง ขณะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้หลั่งรินออกมาในตอนนี้ แต่… ไม่ทันการเสียแล้ว เขาห้ามตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว  และในปากของนาริกาเสียด้วย…!

ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะสุขสมเร็วแบบนี้ แค่เจ้าหล่อนขยับปาก ขยับลิ้นไม่กี่ครั้ง บ้าชะมัด ทำไมวันนี้เขาถึงได้ถูกผีหนุ่มวัยกระทงเข้าสิงหรือไงกันนะ ทำไมถึงได้รู้สึกติดอกติดใจจนอยากให้เจ้าหล่อนทำซ้ำอีกรอบแบบนี้

ชายหนุ่มผละออกห่างทันทีเมื่อตัวเองสามารถทำได้ เขาเดินดุ่มๆ ไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้กับแก่นกายของตัวเองจนหมดจด จากนั้นก็เดินกลับมาหานาริกาที่กำลังนั่งตื่นอยู่กับพื้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย วูบหนึ่งก็อยากจะดึงเจ้าหล่อนขึ้นมากอด อยากจะขออภัยกับความหยาบช้าของตัวเอง แต่… เขาไม่ทำ เขาไม่ผิด หล่อนนั่นแหละที่เป็นจอมหลอกลวง และสมควรโดนแล้ว

เมื่อความสงสารถูกกลืนหายไปในทะเลแห่งความเคียดแค้น สายตาสีฟ้าจัดจึงกลับมามืดลึกและน่ากลัวเฉกเช่นเดิม

“เอ้า เช็ดปากซะ เปื้อนน่ะ”

กระดาบทิชชู่หนานุ่มสีขาวสะอาดถูกโยนมาตรงหน้า นาริการ้องไห้สะอึกสะอื้น เงยหน้าขึ้นสบตากับคนใจดำด้วยความเจ็บช้ำ เขาทำให้หล่อนไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรี เขาทำให้หล่อนต่ำยิ่งกว่าอีตัวเสียอีก เดนนิสใจร้าย ใจร้ายเหลือเกิน

“อยากได้ฉันหรือ…”

ไม่รู้! นาริกาบอกกับตัวเองในใจแบบนั้น หล่อนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรไป แต่… ช่องท้องอึดอัดเหลือเกิน และตรงต้นขาก็เริ่มเปียกชื้น มันเจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่กำลังทิ่มแทงอยู่ภายในกายสาว จนไม่สามารถยืนนิ่งได้ ต้องส่ายสะบัดไปมา

“แต่ขอโทษนะ ฉันไม่ให้ตอนนี้…”

เดนนิสผละออกห่างอย่างโหดร้าย มีผลทำให้โลกใบใหม่ที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนแตกผลั๊วะลงในทันที ความซาบซ่านจากรสจูบและฝ่ามือใหญ่หายไปอย่างรวดเร็ว โดยมีความอับอาย อดสู และอัปยศวิ่งเข้ามาแทนที่

“เอ่อ…”

“ฉันรู้ว่าเธออยากมาก… แต่เธอจะได้มันก็ต่อเมื่อฉันเต็มใจจะให้ เธอจะต้องทรมานด้วยโรคหิวผู้ชายอยู่ในเพ้นเฮ้าส์ของฉัน ที่ที่เธอคิดว่าเป็นราชวังยังไงล่ะ อยู่ที่นี่โดยไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ไปเฟิร์สกับผู้ชายคนอื่น เธอจะมีสภาพไม่ต่างจากนักโทษของฉัน นาริกา ธรรมพัฒนากุล” เขาหัวเราะ แต่หล่อนอยากร้องไห้

ทำไมเดนนิสโหดร้ายแบบนี้ หล่อนเกลียดเขา แต่หล่อนก็เกลียดตัวเองไม่แพ้กัน หล่อนร่านอย่างน่าเกลียดที่สุด หล่อนไม่ใช่หรือที่ร้องครางเมื่อยามที่เขาจูบ และหากเขาไม่หยุดหล่อนก็คงไม่พ้นลงไปนอนให้เขาดื่มกินที่พื้น หรืออาจจะที่ผนังกำแพงห้องนี้ด้วยซ้ำ

แพศยา… เหมาะสมแล้วล่ะกับฉายานี้

นาริกาคิดด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำตาทะลักแล้วทะลักอีก หล่อนเคยคิดว่าอยากให้เดนนิสเข้าใจ ไม่อยากให้เขาเกลียดชัง แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะ ในเมื่อเดนนิส โอซิล บอกว่าเกลียดหล่อนเข้าไส้ เกลียดยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน

“ฉันขอโทษ… ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”

“ฉันไม่ให้อภัยผู้หญิงแพศยาแบบเธอหรอก ไม่มีทาง!”

หนุ่มหล่ออารมณ์เดือดขึ้นอีกเมื่อได้ฟังคำขอโทษ จากปากของผู้หญิงที่เขาแทบจะทุ่มทั้งตัวเพื่อให้ได้เจ้าหล่อนมาครอง แต่… เป็นไงล่ะ หล่อนตอบแทนมาอย่างสะใจเลยทีเดียว ทำให้เขากลายเป็นควาย กลายเป็นกระบือ และสุดท้ายก็ไม่มีทางหนีได้ ต้องถูกเจ้าหล่อนสนตะพายกลายเป็นทาสรับใช้ ทุเรศสิ้นดี!

“เธอจะต้องตายทั้งเป็นเพราะฉัน…!”

จบคำพูดโหดร้าย คนตัวโตก็ลากร่างอ่อนแรงของหล่อนให้เดินตามไป ประตูไม้เบื้องหน้าถูกเดนนิสกระชากให้เปิดออก จากนั้นร่างของหล่อนก็แทบจะเรียกได้ว่าถูกเหวี่ยงเข้าไปในนั้น พื้นแม้จะถูกปูด้วยพรมหนาแต่ก็ยังสร้างความระบมที่สะโพกกลมกลึงได้อยู่ดี

“ห้องของเธอ… อยู่แต่ในนี้ห้ามออกมาเพ่นพ่านให้ฉันเห็นหน้าเด็ดขาด และหากไม่เชื่อ…” เขาแสยะยิ้มหน้ากลัว

“ฉันจะจับเธอโยนลงไปข้างล่าง เธอจะตายโดยที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่อุทธรณ์…”

และเสียงประตูก็ดังสนั่นขึ้น นาริกาสะดุ้ง น้ำตาไหลพรากเต็มหน้า ถึงแม้เดนนิสจะหายไปจากตรงหน้าแล้ว แต่ความเหี้ยมโหด ความร้ายกาจของเขายังคงอยู่ และมันก็ทำให้หล่อนหายใจไม่ออก หล่อนอาจจะตายในตอนนี้ก็เป็นได้ ใช่… หล่อนกำลังจะตาย

ร่างบอบบางที่เสื้อผ้าที่สวมใส่ยังเปียกชื้นค่อยๆ ล้มลงกับพื้นพรม ความเจ็บปวดเกาะกินไปทั่วทั้งพื้นที่ของหัวใจ ความชอกช้ำครอบงำไปทั่วทุกรูขุมขน น้ำตาไหลแล้วไหลอีกจนมันท่วมท้น ดวงตาหวานฉ่ำเปียกปอนไปด้วยร่องรอยแห่งความร้าวราน

เดนนิส โอซิล หล่อเหลาปานเทพบุตร แต่เขาก็ร้ายกาจยิ่งกว่ามัจจุราชหากถูกทำร้าย ใช่… หล่อนทำร้ายเขาก่อนนี่ โทษเขาไม่ได้ ในเมื่อหล่อนเป็นฝ่ายผิด ก็ต้องก้มหน้าก้มตาปล่อยให้เขาเอาคืนอย่างสาสม เอาคืนจนกว่าตัวหล่อนเองจะสิ้นลมหายใจ

นาริกาหลับตาพยายามผลักดันความเจ็บปวดให้ออกไปจากใจ แต่ก็ทำไม่ได้ ในเมื่อมันฝังแน่นอยู่ในทุกอณูเนื้อของหัวใจ ไม่มีทางที่ความเจ็บปวดจะคลายลงได้เลย ตราบใดที่เดนนิส โอซิลยังไม่ยอมยกโทษให้กับหล่อน