[อยู่กับอิชชิกิคุง]
ด้วยคำพูดนั้น ที่งานก็กลับมาเงียบกริบ
กระทั่งคนที่ถูกพูดถึงอย่างผมเอง ที่ก็น่าจะคาดหวังไว้อยู่แล้ว ก็มองเธอด้วยนึกไม่อยากจะเชื่อ
—— ทั้ง ๆ ที่คาดหวังคำพูดนี้มาโดยตลอด ทำตามแผนการก็เพื่อการนั้นแท้ ๆ ——
คาโมกุระซึ่งได้ยินประโยคนั้นด้วยความอึ้งไป ในที่สุดก็ขยับปากแคบ ๆ
“เรื่องนั้น… โกหก ใช่มั้ย?”
รุ่นพี่โทวโกะส่ายหน้าอย่างเศร้าใจ
“จริงค่ะ ตัดสินใจไว้แล้วด้วย”
“แยกทางกับผมไป… กับคนอย่างนี้… อิชชิกิคุงเนี่ยนะ?”
“อิชชิกิคุงจริงใจนะ อย่างน้อย ก็ไม่พูดโกหกกับฉัน”
เธอเอ่ยเช่นนั้นอย่างเงียบ และเรียบเฉย
คาโมกุระหันมาทางผมด้วยสายตาเกลียดชัง
แล้วก็ว่า
“แก อย่างแกน่ะ ไม่มีวันเหมาะสมกับโทวโกะหรอก!”
ทว่า ผมโต้กลับด้วยเสียงแข็ง
“เรื่องนั้นก็รู้อยู่หรอก! แต่ระหว่างที่นายไปนอกใจกับคาเรน ผมมาสู้กับรุ่นพี่โทวโกะด้วยกันมาตลอด คอยประคับประคองจิตใจที่บอบช้ำของกันและกันมา! นายเองก็ไม่เหมาะกับรุ่นพี่โทวโกะเหมือนกัน!”
“อย่ามาเพ้อเจ้อน่ะ! ยังไงซะ บัตรที่พักนั่น เป็นของสำหรับผมกับโทวโกะ จะให้ไปกับผู้ชายคนอื่นน่ะยกโทษให้ไม่ได้!”
“เรื่องนั้นผิดแล้ว คุณคาโมกุระ!”
คนที่ปฏิเสธอย่างชัดแจ้งก็คือคุณคาซุมิ
“ตะกี้นายตกลงแล้ว ว่าจะยกบัตรทั้งสองใบนี้ให้โทวโกะน่ะ จะเอาไปใช้ยังไงก็เป็นสิทธิ์ของโทวโกะนะ!”
คาโมกุระกัดฟันกรอด จากนั้นก็ชี้มาทางผม
“หุบปาก! โทวโกะ แกกำลังถูกหมอนี่ อิชชิกิหลอกอยู่นะ! อย่าหลวมตัวไปสิ!”
ทว่า รุ่นพี่โทวโกะส่ายหน้าเศร้า ๆ ใส่ประโยคนั้น
“บทเดียวกับคุณคาเรนตะกี้เลยไม่ใช่หรือไง เทตสึยะ ในท้ายที่สุดอย่าพูดอะไรแบบนั้นให้น่าผิดหวังเลยเถอะนะ”
“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด โทวโกะเป็นของผม!”
ว่าอย่างนั้นแล้ว คาโมกุระก็พยายามจะจับตัวรุ่นพี่โทวโกะ
ผมออกมาข้างหน้าแล้วห้ามเอาไว้
“หลบไป อิชชิกิ!”
“ไม่หลบ! นายนั่นแหละถอยไปซะ!”
ผมกับคาโมกุระประจันกันอยู่พักหนึ่ง
ทว่าตอนนั้น คุณนากาซากิ ประธานชมรม ก็เข้ามาห้ามในทันที
“หยุดนะ คาโมกุระ! ความรู้สึกของคุณโทวโกะน่ะห่างเหินจากแกไปแล้ว! ถอดใจเถอะ!”
จังหวะเดียวกัน เสียงโห่ก็ก่อตัวขึ้นจากในงาน
“ใช่ ๆ ออกห่างจากคุณโทวโกะซะ!”
“นายเป็นฝ่ายผิดไม่ใช่เหรอ คุณคาโมกุระ!”
“ไปนอนกับแฟนสาวรุ่นน้องเนี่ย เลวที่สุด!”
“กรรมคืนสนองล่ะนะ!”
“ไม่น่าดูเลยนะ คาโมกุระ!”
“ทำไม กับคาเรนถึงได้!”
“ฝันสลายซะแล้ว!”
“น่าเกลียด!”
เสียงกล่าวโทษอย่างหนักจากทั้งชายหญิง ถ่าโถมโหมใส่คาโมกุระ
“— โทวโกะ —“
ชื่อนั้นหลุดมาจากปากเล็กของคาโมกุระ
ทว่าเสียงนั้น คงไม่อาจมีใครในที่นั่นได้ยินได้เลย
บางที คนที่อยู่ตรงนั้น คุณนากาซากิ ผม หรือแม้แต่รุ่นพี่โทวโกะก็ตาม
“— โทวโกะ —“
คาโมกุระเอ่ยซ้ำย้ำคำนั้นอย่างไร้พลัง
พละกำลังของทั้งร่างที่หายไป ดูเหมือนกับว่ากำลังถูกประคองไว้กับคุณนากาซากิ
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขาหมดพลังถึงขนาดนี้ แถมยังดูท่าทางน่าสมเพช
จากนั้นผมก็ตกใจ
พอหันกลับไปหารุ่นพี่โทวโกะ
ตอนนั้นเอง เธอ——
แม้จะทำเหมือนไร้อารมณ์อยู่——
แต่ก็ขบริมฝีปากล่างอยู่นิด ๆ
จากนั้นมีเพียงผมเท่านั้นที่รู้
รุ่นพี่โทวโกะกำลังร้องไห้อยู่
แม้น้ำตาจะไม่ไหล แต่ข้างในใจนั้น——
—— เทตสึยะ ถึงจะเป็นคนที่อยู่กลางวงเสมอไม่ว่าที่ไหน แท้จริงแล้วถึงคราวลำบากก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยน่ะ ——
—— เวลาแบบนั้น มีแค่ฉันที่อยากจะอยู่เคียงข้าง ——
รุ่นพี่โทวโกะเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้
แล้วสถานการณ์ ณ ตอนนี้เองก็ ——
เมื่อพายุคำวิพากวิจารณ์จากทุกคนสงบลงระดับหนึ่ง
รุ่นพี่โทวโกะก็เปิดปากอีกครั้ง
“เทตสึยะ ฉันมีเรื่องอยากจะให้ตอบหน่อย…”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่รุ่นพี่โทวโกะ
คาโมกุระเงยหน้าขึ้นอย่างหมดกำลัง
“เรื่องที่ฉันจะแยกทางกับเธอตรงนี้ไม่เปลี่ยนไปหรอก เพราะเรื่องนั้นตัดสินใจไปแล้ว…”
รุ่นพี่โทวโกะตัดประโยคไว้ตรงนั้น
จากนั้นก็พูดช้า ๆ เหมือนเน้นย้ำ
“แต่ก็ขึ้นอยู่กับเธอ ฉันจะทิ้งบัตรที่พักนี่ไปค่ะ”
ผมสูดหายใจ
สรุปก็คือหมายความว่า เรื่องที่ว่าจะ ‘ใช้เวลาหนึ่งคืนกับผม’ เป็นอันว่าโมฆะ
แต่ผมคิดว่า ‘เรื่องนั้นก็อาจจะดีเหมือนกัน’
ผมถือเอาความรู้สึกของรุ่นพี่โทวโกะเป็นเรื่องใหญ่
ไม่อยากจะทำให้รุ่นพี่โทวโกะที่คอยประคองผมมาจนถึงตอนนี้ ทำให้การล้างแค้นมาจนถึงตอนนี้ ต้องมานึกเสียใจ
“ฉันคิดว่าเป็นโอกาสสุดท้าย ที่เธอจะหยุดฉันคืนนี้ได้”
คาโมกุระสั่นหัว พลางทำสีหน้าอ้ำอึ้ง
ภายในงานก็เงียบลง
“เทตสิยะ ในสายตาของเธอ เสน่ห์ของฉันคืออะไรหรอ?”
คาโมกุระสภาพเหมือนไม่เข้าใจความหมายของคำถาม
เขาทำสีหน้างงงัน ทั้งที่จ้องมองรุ่นพี่โทวโกะ
“สำหรับเทตสึยะ เสน่ห์ของฉันคืออะไร?”
รุ่นพี่โทวโกะทวนประโยคเดิมซ้ำอีกรอบ
เธอจ้องคาโมกุระด้วยสายตาน่ากลัว
“ม- มันก็ ทุกอย่างนั่นแหละ”
คาโมกุระเอ่ยปากเหมือนถูกรุ่นพี่โทวโกะกดดัน
“ทุกอย่างคือ?”
“หมายความว่าทุกอย่างของโทวโกะคือเสน่ห์น่ะ”
“ฉันอยากให้เธอตอบให้เข้าใจ ไม่ใช่พูดเป็นนามธรรมแบบนั้น ส่งมาให้ถึงฉัน…”
ทุกคนเงี่ยหูฟังเสียงเงียบของรุ่นพี่โทวโกะ
“ร- เรื่องนั้น โทวโกะเป็นคนสวย…”
รุ่นพี่โทวโกะมองคาโมกุระเงียบ ๆ
“สไตล์ก็ดี เซ้นส์การแต่งตัวก็ดี”
รุ่นพี่โทวโกะได้แต่เงียบ ฟังสิ่งที่คาโมกุระพูด
“หัวก็ดี ยึดมั่นในตัวเอง ไม่ไขว้เขวไปกับความเห็นของคนอื่นรอบข้าง”
รุ่นพี่โทวโกะมองคาโมกุระอย่างเงียบ ใช่ เงียบเท่านั้น
“คำพูดคำจาก็สุภาพ เป็นสุภาพสตรี…”
ผมมองเทียบรุ่นพี่โทวโกะกับคาโมกุระสลับกันไป
“แค่นั้นหรอ?”
รุ่นพี่โทวโกะถามเน้นย้ำ
“แค่นั้นแหละ… ถ้าให้พูดนอกเหนือจากนี้ก็…”
รุ่นพี่โทวโกะหลับตา
หลังจากความเงียบอันยาวนาน ก็ถอนหายใจ ‘ฟู่ว~’
“ลาก่อน เทตสึยะ”
ว่าแล้ว รุ่นพี่โทวโกะก็จับแขนผม บอกว่า “ไปกันเถอะ อิชชิกิคุง” แล้วเริ่มเดินมุ่งหน้าไปทางประตูทางออกอย่างนั้น
ทุกคนในงานหลบเป็นทางให้พวกผมสองคน
“โทวโกะ!”
คาโมกุระตะโกน
ทว่ารุ่นพี่โทวโกะนั้น ไม่ได้หันกลับไปทางเขาอีกแล้ว
ใกล้ทางออก เธอหยิบสัมภาระของตัวเอง
ผมเองก็หยิบสัมภาระด้วยเหมือนกัน
รุ่นพี่โทวโกะซึ่งจับแขนผมอีกครั้ง พูดที่หน้าประตูทางออกโดยไม่หันกลับไปข้างหลัง
“ฉันคิดว่าเทตสึยะเอง ถ้าจริงใจให้มากกว่านี้ก็คงจะดีสินะ พวกฉัน อาจจะพลาดตรงนั้นไปแหละค่ะ”
รุ่นพี่โทวโกะทิ้งทวน แล้วก๋็ออกจากร้านไปด้วยกันทั้งอย่างนั้น
![[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu](https://i1.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/10/10238_cover.jpg?resize=150,150 "[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
