นางบำเรอเติมใจ 64

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยใส่ใจเธอจริงจัง แต่ก็ไม่เคยละเลย เขาให้ในสิ่งที่ควรให้ ตอบแทนเธอในสิ่งที่เขาคิดว่าเธอควรได้

ปากหนาลากไล้ไปตามลำคอระหงทั้งสองข้าง มือก็บีบเคล้นหน้าอกกลมกลึงของเธอผ่านเนื้อผ้า แหย่ปลายลิ้นเข้าไปในซอกหูสวยซึ่งเป็นจุดอ่อนของเธอ

“อ๊า” ร่างบางครางหวิวเมื่อโดนกระตุ้น ยกมือขึ้นลูบไหล่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาอย่างลืมตัว ร่างกายสั่นสะท้าน เผลอแอ่นตัวเข้าหามือใหญ่

“หวาน เธอก็รู้ว่าเราเข้ากันได้ดีแค่ไหน” ร่างบางส่ายหน้าไปมากับคำพูดของเขา ถึงร่างกายเธอจะต้องการเขา แต่จิตใต้สำนึกเธอก็ย้ำเตือนว่ามันไม่ถูกต้อง

“อ๊ะ” ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันทีที่โดนแตะต้องส่วนล่าง ชุดเดรสของเธอร่นขึ้นมาอยู่ที่สะโพก มือใหญ่สอดแทรกเข้าไปในกางเกงในตัวจิ๋ว ผ่านกลุ่มแพรไหมบางเบา ลูบไล้ลากผ่านความเรียบลื่นชุ่มชื่น ค่อยๆ สอดแทรกนิ้วเรียวยาวเข้าไปในร่องสวยทีละนิด บดขยี้ติ่งเล็กๆ ให้เธอได้ดิ้นพล่าน

ปากหนาหันมาเล่นงานติ่งหูเธออีกข้าง หทัยรัตน์ต่อต้านเขาไม่ได้เลย เธออ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างเขา แอ่นทั้งตัวให้เขาปรนเปรอ เรียวขาสวยกางออกอัตโนมัติ

“คุณกร มันไม่ถูกต้อง” เสียงหวานพูดออกมาเหมือนละเมอ เธออยากให้เขาหยุด แต่ร่างกายมันกลับบดเบียดเข้าหา

“ฉันขอโทษ ฉันมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้” กรวิทย์รู้แต่ว่าตอนนี้เขาปล่อยเธอไปไม่ได้ เขาอยากให้เธออยู่ใต้ร่างแบบนี้ทุกๆ วัน

เขาต้องรีบจัดการกับความรู้สึกนี้ ไม่งั้นเขาคงทำร้ายผู้หญิงถึงสองคน พิมพ์ประภาไม่ผิด และหทัยรัตน์เองก็ไม่ผิดเช่นกัน เป็นเขาเองที่เห็นแก่ตัว

กางเกงในตัวจิ๋วถูกดึงออกไปตามเรียวขายาว ชุดเดรสตัวสวยรูดออกไปทางศีรษะ ร่างบางเหลือเพียงบราลูกไม้สีดำที่ห่อหุ้มความอวบอิ่มเอาไว้

“หวานไม่รับงานนี้ หวานไม่อยากอยู่กับคุณในฐานะนางบำเรออีกแล้ว” หทัยรัตน์ดันไหล่เขาไว้ตั้งสติสบตาคนตัวโต กรวิทย์หยุดการเคลื่อนไหว มองเข้าไปดวงตาของเธอ

“แล้วอยากอยู่ในฐานะอะไร” ปากบางเม้มเข้าหากัน หันหน้าหนีสายตาคมของเขา ฐานะที่เธออยากอยู่เขาไม่มีวันให้เธอได้ เพราะมันได้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าเป็นของผู้หญิงอีกคน

“ไม่อยู่ ไม่เอาฐานะไหนทั้งนั้น ถ้าคุณอยากทำ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเรา” เธอหันมาสบตากับเขาด้วยสายตาเว้าวอน เธออยู่กับเขามีแต่จะเจ็บ เธอไม่อยากทรมานตัวเอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ทนเจ็บเพราะความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ ความรักที่ไม่มีความหวัง

ถึงการได้อยู่ใกล้เขามันจะทำให้เธอมีความสุข มันก็แค่ความสุข ณ ตอนนั้น พอเขาออกจากห้องลุกจากเตียง เขาก็เป็นของคนอื่น

“เธอใจร้ายกับฉันมาก” กรวิทย์ซบลงที่หน้าอกของเธออย่างหมดแรง เขาไม่มีทางจะยื้อเธอไว้ได้เลยใช่ไหม

“คุณใจร้ายกับหวานก่อน ถ้าคุณอยากอยู่กับหวานคุณต้องไม่มีใคร” ด้วยความเผลอบวกความน้อยใจทำให้เธอหลุดพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป กรวิทย์เงยหน้าขึ้นสบตากับเธอทำให้หทัยรัตน์รู้ตัวว่าตัวเองเผลอเรียกร้องอะไรกับเขาไป

“ถ้าฉันไม่มีใครเธอจะกลับมาอยู่กับฉัน” หทัยรัตน์ไม่คิดว่าเขาจะถามกลับมาแบบนี้

“ไม่รู้สิคะ” มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขากำลังจะแต่งงาน และถ้ามันเป็นไปได้จริงๆ เธอไม่มีวันกลับมาอยู่กับเขาในฐานะนางบำเรอ เธอต้องได้มากกว่านั้น

ถ้ามีวันนั้น วันที่เขาไม่มีใครและขอให้เธอกลับมา เธอจะเรียกร้องทุกอย่าง เรียกร้องเอาความรักจากเขา ถึงเขาจะให้เธอไม่ได้ เธอก็จะเอา เธอจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด

แต่มันไม่มีทางที่จะมีวันนั้น และความคิดเหล่านั้นเธอก็ได้แต่เก็บไว้สุดก้นบึ้งของหัวใจ เธอมันผู้หญิงเห็นแก่เงินเขาคงไม่ทำเพื่อเธอขนาดนั้น

ผู้หญิงคนนั้นดูเหมาะสมกับเขาทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ เธอไม่มีอะไรสู้ได้เลย

“หวาน รอฉัน” หทัยรัตน์หลุดออกจากความคิดของตัวเองเมื่อได้ยินเสียกระซิบนั้น ร่างกายแข็งทื่อขึ้นมาทันที

“อะไรนะคะ” เขาบอกให้เธอรอเขาใช่ไหม

“รอฉัน อย่าพึ่งไปอยู่กับใคร”

“คุณจะทำอะไรคะ”

“ฉันขอเวลาหน่อย ได้ไหม รับปากฉันว่าเธอจะไม่ไปอยู่กับใคร” หทัยรัตน์สมองเบลอไปหมดกับคำพูดของเขา เขาขอเวลากับเธอเพื่ออะไร เขาจะไม่แต่งงานอย่างนั้นเหรอ

“นานแค่ไหนคะ”

“ฉันสัญญาว่าจะรีบจัดการทุกอย่าง” ตอนนี้หัวใจของหทัยรัตน์กำลังเต้นแรง จะผิดไหมถ้าเธอจะเชื่อเขา กรวิทย์ไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาไม่เคยร้องขอหรือว่าสัญญาอะไรกับเธอ แต่ตอนนี้สายตาเขากำลังอ้อนวอนให้เธอรอเขาจริงๆ

กรวิทย์คิดว่าเขาต้องรีบจัดการทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกของตัวเองหรืออะไรก็ตามที่มันกวนใจเขาอยู่ตอนนี้ แต่ที่แน่ๆ เขารู้แต่เพียงว่าเขาปล่อยหทัยรัตน์ไปไม่ได้ แค่คิดว่าเธอจะไปอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา มันก็ทำให้เขากระวนกระวายใจ

ความรู้สึกของเขาที่เกิดขึ้นกับเธอ มันมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารู้สึกเฉยๆ หรือเพราะว่าหทัยรัตน์อยู่กับเขาและเขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไป เขาเลยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่มาตอนนี้เธอกำลังจะไปจากเขา มันเลยระเบิดออกมา

มันคือความรัก ความหวง หรือความเคยชินกันแน่

“ว่าไงหวาน” กรวิทย์ถามเธอด้วยน้ำเสียงเว้าวอนอีกครั้งเมื่อเธอยังไม่ยอมรับปากเขา

“หวานจะรอค่ะ จะรอเท่าที่หวานรอได้” ในที่สุดเธอก็แพ้อีกครั้ง

กรวิทย์ยิ้มให้เธอย่างขอบคุณ

“แต่ เราจะไม่เจอกัน จนกว่าคุณจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย” เธอบอกแล้วไงว่าเธอจะไม่อยู่เป็นนางบำเรอบนเตียงของเขา ในขณะที่เขามีผู้หญิงอีกคน