ซ่างเย่ 10 ซ่งเยี่ยน

จิ้นเยว่รีบออกจากรถม้า และในชั่วพริบตานางก็หักคอของโจรไปได้คนหนึ่ง

ดวงตาของซวงจือเบิกกว้าง นางปิดปากมิกล้าตะโกน

ความเร็วของคุณหญิงนั้นว่องไวมาก วิธีการสังหารกล่าวได้ว่าถูกฝึกฝนมาอย่างดี

เด็ดขาด โหดเหี้ยม และไร้ความปราณี！

หากมิใช่จวินซานที่เข้ามาจับข้อมือของจิ้นเยว่เอาไว้ ก็ยากที่จะคาดเดาว่าสิ่งเลวร้ายใดจะเกิดขึ้นตามมา

แม้แต่จิ้นเยว่เองก็ตะลึง นางมองดูโจรที่คอหักและนอนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของนาง ทันใดนั้นร่างกายของนางก็สั่นสะท้าน "ข้า ข้าฆ่าคนงั้นหรือ?"

"มิใช่ขอรับ เขาถูกข้าน้อยฆ่าตาย!" จวินซานปล่อยมืออย่างรวดเร็ว

ทันทีที่โจรขึ้นมาในรถ จวินซานก็หักคอของชายคนนั้นด้วยมือของเขาเสียงดัง "กร๊อบ！" จากนั้นโจรก็ล้มลงสู่พื้นพร้อมกระดูกคอที่หัก

จิ้นเยว่ยืนอยู่ตรงล้อรถ นางเหม่อมองศพของโจรผู้นั้น

วินาทีต่อมา ก็มีเงาเข้ามาขวางนางเอาไว้อย่างรวดเร็วบดบังทัศนวิสัยของนาง

ฟู่จิ่วชิงใบหน้าไร้ความรู้สึก เขาเหลือบมองนางด้วยสีหน้าบูดบึ้ง จากนั้นเขากลับจ้องมองไปที่อื่นและยืนนิ่งอยู่ในท่านั้น มิรู้ว่าเป็นการจงใจหรือไม่

เดิมทีจิ้นเยว่คิดว่าฟู่จิ่วชิงจะสั่งให้นางอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่หลังจากรอสักพัก ดูเหมือนฟู่จิ่วชิงมิได้ตั้งใจจะเอ่ยอันใดออกมา ในทางตรงกันข้าม เนื่องจากร่างของเขาเข้ามาใกล้ ผู้คุ้มกันทั้งหมดของตระกูลฟู่ก็ได้ล้อมเขาไว้อย่างรวดเร็ว ปกป้องโดยรอบอย่างหนาแน่น

ทันใดนั้นก็มีเสียงชุดเกราะดังขึ้นรอบๆ

มีคนในฝูงโจรตะโกนขึ้นว่า "เจ้าหน้าที่ทหารมา！"

พวกโจรก็พากันแยกย้ายกันไป แต่กลับถูกล้อมไว้โดยเจ้าหน้าที่ทหารอย่างรวดเร็ว ฉากการต่อสู้ดำเนินขึ้นอีกครั้ง

จวินซานกระโดดถอยกลับไปอยู่ข้างกายของฟู่จิ่วชิงอย่างรวดเร็ว

"คุณชายฟู่?" ท่านเจ้าเมืองเฉินเนี่ยงลงจากหลังม้าแล้วเอ่ยถามว่า "ท่านมาที่นี่ทำไมกัน?"

ฟู่จิ่วชิงก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เพื่อบดบังร่างของจิ้นเยว่เอาไว้แล้วกระแอมเบาๆก่อนเอ่ยว่า "นี่คือภรรยาของข้า ในวันนี้พวกเราเดินทางกลับบ้านบิดามารดานาง คาดมิถึงว่าเราจะพบฝูงโจรเข้าที่นี่ ขอขอบคุณท่านเจ้าเมืองยิ่งสำหรับการช่วยเหลือ!"

เฉินเนี่ยงพยักหน้า เขาจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าคุณหญิงตระกูลฟู่เดินทางกลับบ้านบิดามารดาในวันนี้

แต่เขาเหลือบมองไปมิเห็นภรรยาของฟู่จิ่วชิง มีเพียงมุมหนึ่งของเสื้อผ้าสตรีที่ถูกลมพัดปลิวออกมาจากด้านหลังฟู่จิ่วชิง

"หาได้เป็นไรไม่!" เฉินเนี่ยงจึงได้โล่งใจ

โชคดีเหลือเกินที่มิเป็นอันตรายใด

"หากมิมีสิ่งใดแล้ว พวกเราขอเดินทางกลับเข้าเมืองต่อ!"ฟู่จิ่วชิงยังคงทำสีหน้านิ่งดังเดิม

เฉินเนี่ยงพยักหน้า "รีบเดินทางกลับกันเถิด มิเช่นนั้นนายท่านฟู่อาจจะเป็นกังวลได้"

ฟู่จิ่วชิงกำลังจะหันหลังกลับ แต่เห็นว่าเฉินเนี่ยงรีบเดินสะบัดเสื้อคลุมวิ่งไป

เสียงควบม้าอย่างรวดเร็วดังมา ทันทีที่เข้ามาใกล้ก็พบว่ามีชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่บนหลังม้า เขาสวมชุดผ้าไหมและห้อยตราหยก อีกทั้งหมวกมงกุฎทองคำแวววาว มองดูก็รู้ได้ทันทีว่ามียศสูงส่ง！

"องค์ชายเล็ก!" เฉินเนี่ยงโค้งคำนับด้วยความเคารพ

ทุกคนเดินตามมาคารวะ และเอ่ยเรียกว่าองค์ชายเล็กด้วยความนอบน้อม

องค์ชายเล็กคือผู้ใดกัน?

มีองค์ชายเพียงสามคนจากตระกูลซ่งแห่งราชวงศ์โจว และมีสองคนสิ้นชีพลงแล้ว เหลือเพียงเยี่ยนอ๋องเพียงผู้เดียวเท่านั้น ซึ่งเป็นเสด็จอาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ซึ่งได้รับความชื่นชอบจากฝ่าบาทยิ่ง เขามีกองทัพจำนวน 400,000 นายไว้ในกำมือ

เยี่ยนอ๋องมีเพียงบุตรชายผู้เดียวนามว่าซ่งเยี่ยน เป็นที่เคารพนับถือของทุกคนและขนานนามเขาว่าองค์ชายเล็ก!

ซ่งเยี่ยนเอนตัวลงมา เขานั่งอยู่บนหลังม้าด้วยท่าทางหยิ่งผยอง "เจ้าพวกโจรเถื่อน กล้าลงมือแม้กระทั่งกลางวันแสกๆ สมควรตาย！"

"กระหม่อมปฏิบัติหน้าที่มิรอบคอบ ทำให้องค์ชายเล็กทรงตกพระทัย ขอองค์ชายโปรดให้อภัยกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!" เฉินเนี่ยงคุกเข่าอยู่ตรงม้าและเอ่ยออกมาอย่างสั่นเทา

ซ่งเยี่ยนส่งเสียงหึๆออกมาและจ้องมองไปรอบๆตัวเขาอย่างเย็นชา "ไร้ความสามารถ!"

"กระหม่อมจะรีบจัดการทันทีพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมจะรีบกำจัดพวกมันบัดเดี๋ยวนี้! "เฉินเนี่ยงรีบลุกขึ้นและสั่งให้จับตัวโจรเหล่านี้อย่างรวดเร็ว

ซ่งเยี่ยนมิรีรอต่อไป เขาเป็นถึงองค์ชายเล็กจะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร จึงรีบรัดสายบังเหียนม้าของเขาให้แน่นจากนั้นขี่ม้าตรงไปยังทิศทางของเมืองเหิงโจว

ดวงตาของฟู่จิ่วชิงหรี่ลงเล็กน้อย เขาคว้าข้อมือของจิ้นเยว่และลากนางเข้าไปในรถม้า

มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด จู่ๆซ่งเยี่ยนก็รู้สึกเบื่อ เขาหยุดบังเหียนม้าลงทันใด ทำให้ม้าส่งเสียงร้องดัง "ฮี๊！" เขาหันกลับมามองโดยไม่รู้ตัว

เฉิงหนานรองแม่ทัพของซ่งเยี่ยนทำท่าทางงุนงง "องค์ชายเล็กพ่ะย่ะค่ะ มิสิ่งใดหรือ?"

เขาเอามือสัมผัสบริเวณหัวใจของตนอย่างนุ่มนวล สีหน้าของซ่งเยี่ยนดูซีดลงเล็กน้อย สายตาจ้องมองตรงไปที่รถม้าทั้งสองคันที่ควบคู่กันไป "ผู้ใดอยู่ในนั้น?"