ซ่อน | รัก | ลับ 112 ไม่มีหวังแม้แต่น้อย

เอาถุงมือใส่มืออีกข้าง จ้องมองใบหน้าซีดของเขา “มาถึงวันนี้ แบบนี้มันหมายความว่ายังไง คุณต้องรอจนกว่าคุณปู่ของคุณจะมาตำหนิและทำให้ปัญหาใหญ่ขึ้นเหรอ”

จี้ผิงโจวบีบถุงมือเข้าที่ฝ่ามือของเขาโดยไม่รู้สึกอุ่นเลย

ราวกับกลืนปูนปลาสเตอร์ในลำคอของเขามันฝาดและเป็นโคลนเขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ฟางลู่เป่ยทนไม่ได้ที่จะสร้างมีดขึ้นมาอีกต่อไปและพูดเบาๆ “เหอเจิงบอกเมื่อเช้านี้ว่าเธอกำลังจะถูกย้ายไปโรงพยาบาลอื่น คุณยังมีเวลาคิดไม่กี่วัน แล้วค่อยให้คำตอบ”

เขาหันหลังให้โรงพยาบาล

จี้ผิงโจวนิ่ง เสียงกรีดร้องอย่างขมขื่น “พี่ชาย——””

ฝีเท้าของฟางลู่เป่ยหยุดลง

ฟังเสียงลมและหิมะด้านหลังเขา

“ฉันเห็นรายงานการตรวจสอบของเธอแล้ว… เธอแย่ลงตั้งแต่เมื่อไหร่…ทำไมฉันไม่รู้เลย”

ในเดือนธันวาคมแม่น้ำเต็มไปด้วยขยะน้ำแข็ง

เหอเจิงได้รับการกอบกู้มีการผ่าตัดฉุกเฉินและได้รับการตรวจร่างกายอีกครั้ง จี้ผิงโจวเป็นคณบดีใครก็ตามที่ต้องการตรวจสอบรายงานก็ไม่เป็นไร เขาเห็นแค่นั้น ฟางลู่เป่ยไม่แปลกใจเลยเมื่อเผชิญหน้ากับความสว่างของโรงพยาบาลดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและน้ำเสียงของเขาก็ต่ำและเศร้า

“คงจะเป็นตอนที่พวกคุณแต่งงานกันประมาณครึ่งปี เหอเจิงมาหาฉัน เธอบอกว่าในคืนนั้นเธอถามคุณว่าต้องการมีลูกไหม ถ้าอยากมี เธอก็จะหยุดกินยา สิ่งนั้นเจ็บปวดมากเกินไป เธอกลัว…”  ฟางลู่เป่ยอยู่ด้านหลัง เช็ดหน้าเหอเจิง ในส่วนของความทรงจำมีฉากของเหอเจิงที่ถือผ้าม่านผ่าตัดนั่งอยู่คนเดียวในทางเดินที่หนาวเย็นและมืดมนของโรงพยาบาลและร้องไห้

เธอกะพริบตา น้ำตาไหลและพูดว่า “พี่ ฉันเจ็บปวดมาก”

ไม่ว่ากี่ครั้งที่ฉันคิดถึงมัน

ฉันรู้สึกเป็นทุกข์

“แต่คุณเมา คุณบอกว่าในชีวิตนี้คุณไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงแบบเธอ หลังจากนั้นเธอก็ถามคุณว่าจะทำอย่างไร เธอไม่อยากกินยาไปตลอด…”

จี้ผิงโจวไม่ต้องการฟังอีกต่อไป

แต่เสียงของฟางลู่เป่ยได้รับการปลดปล่อยออกมาพร้อมกับอารมณ์ที่ซับซ้อนทุกคำ  เลยให้เธอลองด้วยตัวเอง คุณลืมไปแล้วจริงเหรอ”

มีหิมะตกหนักและหนาวเข้ากระดูก

หิมะตกใส่ตัว ฟางลู่เป่ยถอนหายใจ เมื่อมองย้อนกลับไปจี้ผิงโจวยังคงยืนอยู่ใบหน้าของเขาเย็นชาและอ่อนแอ แต่มีบางอย่างในร่างกายที่ขาดและไม่สามารถเชื่อมต่อได้เสมอเขารู้ว่าสิ่งที่เลวร้ายที่เขาทำก่อนหน้านี้จะเริ่มกลับมาอีกครั้ง

แม้แต่ปากก็อ้าไม่ได้ เคี้ยวก็ยาก กินอะไรก็ไม่อร่อย

ฟางลู่เป่ยไม่กล้าโน้มน้าวเธอ เขาโดนเหอเจิงทุบตีมาตลอด เคยปลอบไปแล้ว ฉันต้องอยู่กับเธอเพื่อวิวกลางคืนสักพัก ยืนแค่สองนาทีก็มีเสียงเบาๆดังขึ้น “พี่คะ”

“อะไรเหรอ”

“ฉันอยากกินแอปเปิล”

“หนาวขนาดนี้กินแอปเปิลอะไรกัน”

“ฉันอยากกิน…”

แค่แอปเปิลเขายังทำใจได้ ตอนที่ป้าหมิงมาดูแลเหอเจิงก็ได้เอาผลไม้มาด้วย ตะกร้าผลไม้กองอยู่ตรงนั้นคุณจะรู้สึกได้ถึงสีแดงและดูสวยงาม

เขายื่นให้ราวกับขุมทรัพย์ เหอเจิงล้อมรอบฝ่ามือของเขาด้วยความยากลำบากและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดอย่างใจเย็น “ขอมีดมาให้ฉัน”

ฟางลู่เป่ยถอนหายใจ “เอามีดไปทำอะไร”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงกังวลของเขา เขาก็รู้ว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง เหอเจิงเงยหน้าขึ้นผิวของเขาขาวใส ใบหน้าด้านหนึ่งของเขาถูกปิดด้วยผ้าก๊อซ จมูกของเขาเป็นมันวาวและดวงตาของเขาดูเหมือนจะแพรวพราว มีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่มองไม่เห็น “กินแอปเปิลไงคะ จะเอาไปทำอะไรอีก”

ก้อนหินหล่นลงมาที่พื้น

ฟางลู่เป่ยเอามีดมาให้เธอ

ใบมีดสะบัดเล็กน้อย เมื่อแสงเย็นตกลงมาเธอก้มศีรษะลงจับมีดด้านหนึ่งแล้วมีดไปตามแนวโค้งของแอปเปิล

ไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้เลยและทันใดนั้นเปลือกเรียบก็ตกลงมาเมื่อมุมของใบมีดเซ มีบางอย่างผิดปกติ เหอเจิงตัดโดนมือของตัวเอง

ในทันที

มีดตกลงไปที่พื้นพร้อมกับแอปเปิล

เลือดสองหยดตกลงที่ขา

ดวงตาของฟางลู่เป่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขาดึงกระดาษทิชชูสองชิ้นแล้วกดลงบนแผลที่หลังมือของเหอเจิง เขารีบไปเรียกหมอทันที และอดไม่ได้ที่จะดุเธอ “นี่เธอทำอะไร!”

เหอเจิงดึงเขาไว้ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บ

มองไปที่ฟางลู่เป่ยด้วยสายตาที่คาดหวัง “พี่ ช่วยฉันหน่อย ฉันอยากกิน”

เขาด่าว่าเธอบ้า

แต่เขาหยิบแอปเปิลและมีดขึ้นมาแล้วหั่นให้เธอกิน

มีดในมือของฟางลู่เป่ยเชื่อฟังมาก ด้วยใบมีดทรงพลัง เขาปอกเปลือกแอปเปิลเป็นวงกลมออกบางๆ เหอเจิงมองอย่างหลงใหลและหัวเราะอย่างหมกมุ่น