จอมใจจอมทัพ 42 เปลือยกายต่อหน้า

“ ไปกันใหญ่แล้วองค์หญิง ”

“ ข้าพูดความจริงทั้งนั้น ”

“ ความจริงก็คือ เมื่อก่อนที่ข้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนั่นก็เพราะข้าไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้เจ้า แต่ตอนนี้มันต่างออกไป สิ่งที่ข้าควรคำนึงถึงสูงสุดก็คือเจ้าเป็นอันดับแรก เพราะข้าเป็นห่วง ห่วงทุกอย่างที่เป็นเจ้า ”

เขาปลอบประโลม ทว่านางยังคงไม่หยุดร่ำไห้ เขาจึงตัดสินใจช้อนอุ้มนางไว้ในวงแขนแล้วสาวเท้าเร็ว ๆ เข้าไปในกระโจมชั่วคราวสำหรับแม่ทัพที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากลานฝึกนั้น ก่อนเขาจะวางนางลงบนพื้นแล้วโอบกอดนางไว้ในอ้อมอกแกร่งนั้น

“ ข้าคิดถึงท่าน ” นางสะอึกสะอื้นแล้วกอดเขาไว้แน่น

“ พี่ก็คิดถึงเจ้า แต่พี่ต้องเตรียมทัพเพื่อสู้ศึกใหญ่ เจ้ารู้ในสิ่งนั้นมิใช่หรือ ”

“ ข้ารู้ แต่ปลีกเวลาไปหาข้าบ้างไม่ได้เชียวหรือ ”

“ แค่เพียงคิดว่าจะไม่ได้กอดเจ้าอีก… ”

“ หยุดพูดเช่นนั้นเสียที กล้าหาญมาตลอดเหตุใดครั้งนี้จึงอ่อนแอ ข้าเกลียดท่านนัก ”

“ แต่ข้ารักเจ้าเหลือเกิน ซูเม่ย รัก ”

เขาแหบห้าวนั้นพึมพำอยู่บนศีรษะ นางหลับตากำซาบคำรักแล้วกอดเขาแนบแน่นขึ้น หากจู่ ๆ นางก็ผลักไสเขาออกทันทีก่อนที่จะปลดอาภรณ์ของตนออก นั่นทำให้เขางุนงงและตกใจเป็นอย่างมาก

“ หยุดนะ นั่นเจ้าทำอะไรของเจ้า ซูเม่ย ข้าบอกให้หยุด ! ” ทว่านางไม่หยุดแต่ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามคือรีบปลดเปลื้องมันออกทุกชิ้นจนเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา

ใบหน้างามผุดผาดดังเหล่าเทพปั้นแต่ง ลำคอระหงทรวงอกสล้างอันเบียดชิด ทั้งสองเต้าที่มียอดอกสีทับทิมอันแข็งคัดประดับอยู่ เอวคอดกิ่วและผายออกเป็นสะโพกแน่นหนั่น เรียวขางาม ที่สุดคือกุหลาบสาวรูปสามเหลี่ยมนูนโหนกเบียดชิดขาวเนียนนั้นที่เขารู้ดีว่ามันหวานหอมเพียงใด

ความงามนั้นทำให้หัวใจนักรบเต้นระรัวแทบทะลุออกมานอกอกได้ทุกครั้งไป แม้จะได้พบเจอครั้งที่หมื่นพันก็มิอาจชาชิน

“ ซูเม่ย ” เขาครางอย่างไร้สติเมื่อเรือนร่างงดงามนั้น เยื้องย่างเข้าหาเขาช้า ๆ จนกระทั่งแนบชิด มือหนึ่งของนางวางลงบนความนูนตุงใจกลางกายชายที่มันโผล่พุ่งดุนดันอาภรณ์จนเห็นได้ชัด