ผู้อื่นจะซุบซิบกันเช่นไรก็ว่ากันไป แต่สำหรับองค์หญิงซูเม่ยแล้ว รอยยิ้มของเหิงซื่อหลุนนั้นมันช่างสว่างไสวเจิดจ้าร้อนแรงแต่อบอุ่นในคราวเดียวกัน
ยิ่งได้หันไปสบตาดวงตาดุดันคมเข้มนั้นทอดแสงอ่อนโยนเมื่อมองนาง ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยคล้ายถูกฉาบย้อมโอบอุ้มไปด้วยความหวัง
จากนี้ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น นางจะไม่กลัวทั้งสิ้น ขอเพียงมีชายผู้นี้อยู่เคียงข้าง
นางจะปลอดภัยในอ้อมกอดเขา…
“ พวกเจ้ากล้ามากที่เหยียดหยามข้า ทำข้าอับอายถึงเพียงนี้ เข้ามาเลยข้าพร้อมสู้ตาย ! ” องค์ชายจิ้งฝูทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาตวาดออกมาทั้งที่มีกระบี่ของทหารนายหนึ่งจ่อคออยู่
คนพวกนี้บังอาจมาลบหลู่ดูหมิ่นแข็งข้อต่อเขา เป็นแค่เมืองเล็ก ๆ แต่บังอาจมาเปิดสงคราม และทั้งหมดทั้งมวลนั้นมันมีสาเหตุมาจากคนผู้เดียวที่ปลุกระดมให้ผู้อื่นกล้าลุกมาต่อกรกับองค์ชายผู้เก่งกล้าเช่นเขา
เพราะมันผู้เดียว เจ้าเหิงซื่อหลุน !
“ เหิงซื่อหลุน วันนี้ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้ ”
“ ช้าก่อนองค์ชาย สถานการณ์ของเราเสียเปรียบอยู่ในวงล้อมศัตรูนะพะย่ะค่ะ ” องครักษ์รีบเอ่ยปรามเบา ๆ เพราะเขาเองก็มีกระบี่จ่อคอเช่นกัน
“ ฟังคนของเจ้าหน่อยดีกว่าจิ้งฝู สู้กันตอนนี้เจ้ามีแต่จะเสียเปรียบ ข้าเองเป็นชายชาติทหาร เป็นนักรบ จะไม่ฉวยโอกาสรังแกเจ้าตอนนี้ หากแค้นข้าจริงก็สู้กันอย่างชายชาติทหารเถิด ข้าจะให้โอกาสเจ้ากลับไปเตรียมทัพให้พร้อมแล้วกลับมาใหม่ข้าจะรอ ” เหิงซื่อหลุนโบกมือให้เหล่าทหารเปิดทางให้องค์ชายจิ้งฝูกับทหารเจี้ยนจิงทั้งหมด
องค์ชายจิ้งฝูกัดกรามจนเป็นสันนูน
“ เหิงซื่อหลุน แล้วเจ้าจะเสียใจ ”
“ คนเสียใจหาใช่ข้าไม่ แต่น่าจะเป็นบิดาของเจ้า นี่ข้าใจดีแค่ไหนแล้วที่ให้โอกาสเจ้าได้กลับไปร่ำลาบิดา ให้ท่านได้เห็นหน้าเจ้าครั้งสุดท้ายก่อนตาย ”
“ บังอาจ ! คนที่ตายไม่ใช่ข้า แต่จะเป็นเจ้าและชาวหงโจวทั้งหมด ข้าจะเอาเลือดของพวกเจ้ามาล้างเท้าทีละคน จำคำของข้าเอาไว้ ! ” องค์ชายจิ้งฝูลั่นวาจาดังลั่นก่อนจะเดินจากไปพร้อมทหารเจี้ยนจิง ขุนนางหลายคนในท้องพระโรงสะดุ้งเฮือกหวาดกลัวจนตัวสั่น ยกเว้นก็แต่แม่ทัพเหิงและเหล่าทหารหาญของเขาเหล่านั้นที่ยังคงยืนสงบนิ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ เหิงซื่อหลุน ข้าขอโทษที่ปรักปรำเจ้า ” ท่านเจ้าเมืองเอ่ยปากพร้อมสะอื้น เขาทำผิดกับบุตรสาว ยังไม่พอ ยังจะมาปรักปรำให้ร้ายผู้ที่คอยปกป้องหงโจวเสมอมาเช่นแม่ทัพเหิงอีก
“ ท่านมิต้องขอโทษขอโพยอันใดข้าเลย ท่านเจ้าเมือง ทุกสิ่งอย่างก็เป็นเพราะท่านเข้าใจผิด และต้องการรักษาผลประโยชน์ส่วนใหญ่เอาไว้ ”
“ อย่างไรเสียข้าก็ต้องขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมาและขอขอบคุณเจ้าสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง เจ้าเสียสละและเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อหงโจวมาเสมอ ”
“ ข้าเคยบอกท่านหลายครั้งแล้วว่าเราหาได้มีบุญคุณใด ๆ ต่อกันไม่ ข้ารบให้ท่านเพื่อแลกกับเงิน ลืมไปแล้วหรือ ”
“ กระนั้นก็เถอะ เหิงซื่อหลุน ศึกคราวนี้ช่างใหญ่หลวงนัก ทัพเจี้ยนจิงมิใช่กระจอกงอกง่อย ”
“ ข้อนั้นข้าทราบดี ”
“ การออกรบคราวนี้เจ้าจะเรียกร้องค่าจ้างมากเท่าไรก็ได้ข้ายินดีให้เต็มที่ ” ท่านเจ้าเมืองกล่าว เหิงซื่อหลุนยกยิ้มที่มุมปาก
“ ยินดีให้ข้าเต็มที่ ทุกอย่างเลยหรือไม่ ”
“ ใช่สิ ข้ายินดีให้เจ้าได้ทุกอย่าง ” เขาตวัดสายตาไปหาองค์หญิงที่จ้องมองมาอยู่แล้ว ดวงตาสองคู่สอดประสาน ก่อนนางจะเป็นฝ่ายหลุบตาต่ำหลบความฉ่ำวาวดุดันนั้นก่อน
“ หากข้ารอดกลับมา วันนั้นข้าจะบอกท่านถึงสิ่งที่ข้าต้องการ ท่านเจ้าเมือง หวังว่าท่านคงมิผิดคำพูด ” เหิงซื่อหลุนว่า ทว่าเสียงหวานขององค์หญิงซูเม่ยขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“ ท่านต้องรอดกลับมาสิท่านแม่ทัพ ท่านทั้งเก่งกาจและกล้าหาญ ท่านต้องชนะกลับมาเช่นทุกคราวอย่างแน่นอน ”
“ ในศึกสงครามไม่เคยมีคำว่าแน่นอน องค์หญิงซูเม่ย ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นคลอน
“ แต่ไม่ต้องห่วง ข้ารับปากว่าจะปกป้องชาวหงโจวด้วยชีวิต แม้หากข้าต้องเพลี่ยงพล้ำแต่เหล่าสหายทหารหาญที่เหลือล้วนฝีมือแกร่งกล้า จิตใจเข้มแข็งห้าวหาญ และข้าเชื่อในสหายของข้าว่าจะต้องคว้าชัยชนะกลับมาให้กับหงโจวให้ได้ ทหาร กลับไปเตรียมทัพ ! ” แม่ทัพเหิงร้องสั่ง ก่อนจะเดินหายลับไปจากท้องพระโรงพร้อมด้วยเหล่าทหารหาญของเขา
น้ำตาใสไหลอาบสองแก้มนวล ในอกไหวหวิวราวกำลังจะสูญเสียบางอย่าง นางพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
“ ท่านต้องกลับมาหาข้านะ ท่านพี่ซื่อหลุน ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
