จอมใจจอมทัพ 39 ความจริงปรากฏ

“ ท่านเจ้าเมืองอย่าตกใจ โปรดฟังข้าพูดต่อ ท่านคงไม่รู้ หรืออาจจะรู้แต่ถูกความกลัวครอบงำ บุตรสาวคนเดียวของท่าน เกือบถูกชายชั่วผู้นี้ขืนใจ หากข้าเข้าช่วยไม่ทันนางคงถูกย่ำยียับเยินไปเสียแล้วตั้งแต่คราวแรกที่พบกันข้างบึงบัวในอุทยาน ”

“ เจ้าโกหก ! ” องค์ชายฝูตะโกนขัด

ท่านเจ้าเมืองตกตะลึงจากสิ่งที่พึ่งได้ยิน แม่ทัพเหิงผายมือไปด้านข้าง ร่างอรชรงดงามขององค์หญิงซูเม่ยก้าวออกมาจากที่ซ่อนออกมายืนเคียงข้างร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพเหิง

“ ลำพังคำพูดข้าคงยากจะทำให้ท่านเชื่อ เชิญท่านรับฟังความจริงทั้งหมดจากองค์หญิงเถิด ”

“ คารวะเสด็จพ่อ ลูกหลบอยู่ในนี้ตั้งแต่ต้น ได้ยินได้ฟังทุกอย่าง ” องค์หญิงซูเม่ยจ้องมองบิดาด้วยแววตาน้อยเนื้อต่ำใจ

“ เรียนเสด็จพ่อ ทุกสิ่งที่แม่ทัพเหิงกล่าวเป็นความจริงเพคะ ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นท่านเจ้าเมืองก็ตกใจเป็นอย่างมาก เขารู้จักบุตรสาวตนเองดี แต่เล็กมานางไม่เคยพูดปดแม้สักคำ

ท่านเจ้าเมืองเมื่อได้เห็นน้ำตามากมายของนางรินไหลออกมา หัวใจของเขาคล้ายถูกมีดนับร้อยกรีดเฉือน เขาถลาลงจากบัลลังก์เข้ากอดบุตรสาวไว้แน่น

“ พ่อขอโทษลูก พ่อขอโทษ ” พระองค์กอดและลูบหน้าลูบหลังบุตรสาวเพื่อปลอบโยน ก่อนหันหน้าไปทางองค์ชายจิ้งฝูด้วยสายตาโกรธแค้นเกลียดชัง

“ จิ้งฝู วันนี้ข้าไม่กลัวสิ่งใดอีกแล้ว มีสงครามแล้วอย่างไร ข้ายอมตายดีกว่าหดหัวเกรงกลัวคนเช่นเจ้า ! ”

เหิงซื่อหลุนยิ้มออกมาทันที ขุนนางทั้งหลายในที่นั้นหันไปซุบซิบกันอีกครา

“ ไอ้แม่ทัพเหิงมันยิ้มเป็นด้วยเหรอ ข้าไม่เคยเห็นมันยิ้ม สักที ”

“ นั่นน่ะสิ หรือมันเป็นบ้าไปแล้ว สถานการณ์เช่นนี้ตึงเครียดจะตายไป ปากดีกับองค์ชายจิ้งฝูเพียงนี้หมายถึงประกาศศึกกับเมืองใหญ่เช่นเจี้ยนจิงเลยนะ เป็นเรื่องดีเสียที่ไหนกันเล่า ”

“ คนบ้าเช่นซื่อหลุนอาจจะถือเป็นเรื่องดีก็เป็นได้ ว่ากันว่ามันกระหายเลือดเนื้อมิใช่หรือ จิตใจของมันหาได้ปกติไม่ ”