จอมใจจอมทัพ 38 นักโทษ

เวลาไม่นาน เหิงซื่อหลุนในชุดนักโทษถูกคุมตัวมายังท้องพระโรง องค์ชายจิ้งฝูเห็นเข้าก็กำมือแน่น

แม้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในชุดนักโทษและมีโซ่ตรวนตีตรา ทว่าใบหน้านั้นก็ยังเย่อหยิ่งจองหองหาได้สลดแม้แต่นิด

“ ไอ้ลูกหมารับจ้าง ต่อให้เจ้าอวดเก่งเพียงใดสุดท้ายเจ้าก็เป็นได้แค่สวะ เจ้าจะต้องชดใช้อย่างสาสม ! ” องค์ชายจิ้งฝูสบถเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนเดินเข้าไปยืนตรงหน้าของแม่ทัพเหิง

ส่วนท่านเจ้าเมืองนั้นแม้จะโกรธเหิงซื่อหลุนอยู่บ้าน แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกผิด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหิงซื่อหลุนแม้เป็นคนจร เป็นเพียงทหารรับจ้างผู้เย่อหยิ่งจองหอง ทว่าเขากลับมีความดีความชอบช่วยเหลือหงโจวไว้มากมาย ไม่ได้มีนิสัยดีแต่ปาก พูดดีแต่ตัวเพื่อหวังผลประโยชน์ดังเช่นขุนนางผู้อื่นไม่

แต่จะให้ท่านทำเช่นไรได้ จะเอาไม้ซีกอย่างหงโจวไปงัดไม้ซุงเช่นเจี้ยนจิงเช่นนั้นหรือ มีแต่จะหักสะบั้นเท่านั้น

“ ความผิดที่เจ้าทำมันเด่นชัด ข้าคงไม่ต้องสอบสวนอันใดให้มากความ เจ้าเองมีตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพย่อมรู้ถึงผลที่จะตามมา รู้ใช่หรือไม่ว่าโทษของเจ้าสถานใด หวังว่าเจ้าจะไม่โทษว่าข้าใจร้าย เอาเถิดเพื่อเห็นแก่เพื่อนมนุษย์ข้าให้โอกาสเจ้าสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย เหิงซื่อหลุน ” แม้ว่าจะเคืองแค้น แต่องค์ชายจิ้งฝูก็ไม่ลืมที่จะแสร้งทำเป็นว่าเป็นคนดีมีศีลธรรมต่อหน้าผู้อื่น ให้โอกาสอีกฝ่ายสั่งเสีย

“ จะถามอะไรข้าอย่างนั้นหรือ ”

“ ในฐานะบิดา ท่านมีบุตรสาวเพียงคนเดียว ท่านจะยอมให้นางแต่งกับชายโสมมเช่นองค์ชายจิ้งฝูจริง ๆ หรือ ไหนจะชาวเมืองหงโจวซึ่งเปรียบเสมือนญาติมิตร ท่านจะปล่อยให้พวกเขาทุกข์ยากลำบากหรือ ”

สิ้นคำของแม่ทัพเหิง เรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรงทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์ชายจิ้งฝู เขาโกรธจนดวงตาแทบจะทะลักออกจากเบ้าแต่ยังคงรักษาท่าทีไว้

เอาเถอะ อีกสักครู่หัวมันต้องหลุดจากบ่า ไม่มีปัญญาพร่ำพ่นวาจาใดได้อีก !

“ นั่นเจ้าพูดอะไรน่ะ เหิงซื่อหลุน ” ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถามอย่างตกใจ ซื่อหลุนพูดต่อด้วยใบหน้าและน้ำเสียงราบเรียบ

“ องค์ชายจิ้งฝูผู้นี้อ้างไมตรีส่งทหารมาคุ้มครองหงโจว แท้จริงแล้วหมายแทรกแซงหงโจวต่างหาก แม้เจี้ยนจิงเป็นเมืองใหญ่กำลังทหารมากแต่กลับมีพื้นที่ไม่อำนวยต่อการเพาะปลูก คนมากเสบียงน้อย หงโจวเราพื้นที่เพาะปลูกเหลือเฟือทั้งยังอุดมสมบูรณ์ ประชาชนไม่อดอยาก ท่านลองไตร่ตรองดูเถิดหากสองเมืองเกี่ยวดองกัน เสบียงส่วนหนึ่งหรืออาจจะส่วนใหญ่ต้องถูกส่งมอบให้เจี้ยนจิง เหล่าขุนนางฉ้อฉลมีช่องทางหาผลประโยชน์เข้าตน ถึงตอนนั้นประชาชนชาวเมืองหงโจวคงทุกข์ยากอดอยาก ! ”