นางแทบหายใจไม่ออก อึดอัดหัวใจเหลือเกินที่จู่ ๆ องค์ชายจิ้งฝูขอร้องแกมบังคับจัดการให้พิธีอภิเษกถูกเลื่อนเข้ามา แล้วมีหรือที่เสด็จพ่อของนางจะปฏิเสธได้ ตัวนางเองแม้ไม่สมัครใจเพียงใดแต่ทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรม ขัดขืนรังแต่จะมีผลเสียต่อเสด็จพ่อและชาวเมืองหงโจว
ด้วยข้ออ้างที่ว่าพิธีเร่งเข้ามาเพื่อความเรียบร้อย ทางเมืองเจี้ยนจิงจึงส่งคนมาดูแลนาง แม้แต่นางกำนัลคนสนิทก็ถูกเปลี่ยนตัวไปเป็นคนของเมืองนั้น ผ่านไปเพียงชั่วข้ามวันนางก็ถูกบังคับให้ทำหลายสิ่งต่าง ๆ นานาโดยไม่เต็มใจ ระบายกับผู้ใดก็มิได้ ได้แต่ฝืนข่มความรวดร้าวใจไว้ผู้เดียว
“ คารวะองค์หญิง กระหม่อมใช้ให้นางกำนัลมาเชิญเสด็จ เหตุใดท่านจึงไม่ยอมไป ” กงกงเจี้ยนจิงมาตามด้วยตนเอง
ซูเม่ยละสายตาจากสระบัวพยายามขับไล่ความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีออก นางกัดริมฝีปากตนเองจนรู้สึกเจ็บปวดเพื่อสกัดน้ำตามิให้ไหล
“ วันนี้ข้ารู้สึกเหนื่อย ขอพักหน่อยได้หรือไม่ ”
“ มิได้พะย่ะค่ะ พิธีใกล้เข้ามาแล้วอดทนอีกสักหน่อยเถิดพะย่ะค่ะ เดี๋ยวพิธีการจะไม่สมบูรณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ถึงขั้นตอนสำคัญแล้ว ” กงกงยืนยันแกมบังคับ
เหรินซูเม่ยก้มหน้าลง หยาดน้ำตาเล็ก ๆ ไหลรินผ่านสองแก้ม นางทนไม่ไหวอีกแล้ว แต่กงกงก็มิได้สนใจยังคงกล่าวเร่งนางต่อ
“ เชิญเสด็จพะย่ะค่ะองค์หญิง หากยังขืนชักช้า เห็นทีกระหม่อมคงต้องรายงานต่อองค์ชาย ” องค์หญิงใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาอย่างปวดร้าว นางเหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครเห็นใจ จนอดสงสัยกับตนเองมิได้เวลานี้มีใครไหมอยู่ข้างเดียวกับตนเอง แต่ก็จำต้องเดินตามกงกงไปโดยมิปริปาก หากคราวนี้หาได้ไปสู่ห้องลองชุดพิธีเช่นเมื่อวานไม่ แต่กลับไปสู่อีกห้องที่ทางเจี้ยนจิงทำการปิดม่านมิดชิด โดยมีเหล่าทหารองครักษ์ของเจี้ยนจิงเฝ้าอยู่ด้านหน้า
“ วันนี้จะลองชุดพิธีอันใดอีกท่านกงกง ”
“ หาใช่เช่นนั้นไม่ วันนี้เรามีพิธีที่สำคัญมากกว่านั้น เชิญองค์หญิงเสด็จที่หลังฉากเถิดพะย่ะค่ะ ” กงกงตอบเรียบ ๆ
องค์หญิงซูเม่ยสาวเท้าเข้าไปยังหลังฉากม่าน พบนางกำนัลเจี้ยนจิงห้านาง หนึ่งนั้นใบหน้าดุดันและดูมีอายุ อีกสี่ดูเยาว์วัยกว่า
“ กระหม่อมตี้ผิงอัน คารวะองค์หญิงซูเม่ย ” นางกำนัลผู้อาวุโสสุดเอ่ยทักทายและคำนับ ซูเม่ยส่งยิ้มให้ตามมารยาท
“ วันนี้จะฝึกอันใดให้แก่ข้าหรือ ”
“ วันนี้ข้าจะเตรียมองค์หญิงให้พรักพร้อมต่อองค์ชายเพคะ ” คำตอบนั้นก็ยังไม่สร้างความกระจ่างนัก
“ เตรียมข้าให้พรักพร้อมอย่างไรกัน ” ซูเม่ยมองข้ามไหล่ของนางกำนัลพวกนั้นไปยังฟูกนอนด้านหลัง มันมีโถหนึ่งที่ใส่น้ำอยู่หากมันเลื่อมระยับ จึงคาดเดาว่าคงจะเป็นน้ำมันของอะไรสักอย่าง อีกโถมีแท่งหยกยาว ปลายหัวมนกลมขนาดเท่าแขนเด็ก
หัวใจของซูเม่ยกระตุกวาบ แท่งหยกนั้นกระตุ้นให้นางนึกถึงแท่งลำขนาดใหญ่ของคนผู้หนึ่งที่ใหญ่ยาวอาจจะมากกว่านี้หากดูน่าเกรงขามยิ่งนัก
“ เชิญองค์หญิงเสด็จบนฟูกเถิดเพคะ ” เสียงของนางกำนัลผู้นั้นเรียกสติของซูเม่ยกลับคืน นางสาวเท้าไปนั่งบนฟูกแต่โดยดี
“ ขอประทานอนุญาตนะเพคะองค์หญิง ” นางกำนัลที่เหลือเข้ามาเปลื้องอาภรณ์ให้องค์หญิงก่อนจะประทับลงบนฟูก
“ จะให้ข้านั่งหรือนอนล่ะ ” นางเอ่ยถามด้วยคิดว่าคงจะเป็นการลงน้ำมันขัดผิวหรืออะไรทำนองนั้น
“ นอนลงแล้วอ้าขาออกกว้าง ๆ เพคะ ” นางกำนัลบอกเสียงเรียบ ทว่าคนต้องทำตามกลับชะงักด้วยขัดเขินเป็นยิ่งนัก
“ อะไรนะ นี่จะทำอะไรกัน เหตุใดจึงต้องให้ข้าอ้าขาออกกว้าง ๆ ช่างน่าละอายเป็นยิ่งนัก ”
“ เราต้องตระเตรียมองค์หญิงให้พรักพร้อมเพื่อองค์ชาย ในวันเข้าหอเพคะ ”
“ อย่างไรเล่า บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะไม่ให้ทำอะไรทั้งสิ้น ” ซูเม่ยว่าพลางกระถดตัวขึ้นนั่งแล้วทำทีจะลุกหนี
นางกำนัลทั้งสี่ที่เยาว์วัยกว่ามองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่ตี้ผิงอันนางกำนัลอาวุโสนั้นยังคงสงบนิ่งและอธิบายให้นางฟังเรียบ ๆ
“ สิ่งที่กระหม่อมต้องทำคือจะใช้แท่งหยกนี้ชำแรกเข้าไปในความเป็นหญิงขององค์หญิง เพื่อทำลายเยื่อพรหมจรรย์ให้ ขาดลงและขยายช่องทางรักภายในให้กว้างขึ้น ยามที่องค์ชายร่วมรักกับองค์หญิงจะได้มิขุ่นเคืองและเจ็บปวดทั้งสองฝ่ายเพคะ ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
