ใบหน้างามพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้นางกำนัลที่เดินจากไป ก่อนนางจะผินหน้าไปยังดวงจันทร์กลมโตกลางผืนฟ้าอีกครั้ง น้ำใส ๆ ค่อยเอ่อล้นขอบตาลงอาบแก้ม ในหัวอกจุกแน่นไปหมด
ดรุณีน้อยเจ้าเอย พึ่งผ่านพ้นวัยแรกแย้มมาเพียงไม่นานกลับต้องแบกภาระหนักอึ้งไว้บนบ่า แม้ปากหาญกล้าว่าไม่เป็นไร แต่หัวใจดวงน้อยมันบอบช้ำเหน็ดเหนื่อยเหลือหลาย
ซูเม่ยกลัวอย่างที่สุดที่จะต้องตกไปเป็นของชายโฉดใจคอเหี้ยมโหดเช่นองค์ชายจิ้งฝู แม้จินตนาการว่าจะถูกเขาสัมผัสด้วยปลายนิ้วอีกสักครั้ง เท่านั้นนางก็ขยะแขยงเสียเหลือเกินแล้ว
แต่นางจะทำเช่นไรได้เล่า จะไประบายให้ผู้ใดฟังได้นางไม่อยากให้ใครต้องมารับความทุกข์เหล่านี้ไปกับนางด้วย
ร่างบอบบางสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น สองแขนถูกยกขึ้นกอดตัวเองไว้แน่น ในห้วงคำนึงหนึ่งกลับคิดถึงอ้อมอกอุ่นอันแข็งแกร่งของใครคนนั้น พร้อมทั้งคำพูดห้าวหาญที่ดังกึกก้องอยู่ในหัวใจ
‘ เจ้าจะปลอดภัยในอ้อมกอดข้า ’ ชายผู้เย่อหยิ่งโอหังผู้นั้น กลับเป็นผู้เดียวที่ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยและยามนี้นางคิดถึงอ้อมกอดนั้นเหลือเกิน
“ ท่านพี่ซื่อหลุน ” นางหลุดปากร่ำเรียกชื่อเขาออกมาเบา ๆ พร้อมกับกอดตัวเองเอาไว้ให้แน่นขึ้น น้ำตาใสไหลพรั่งพรูราวทำนบแตก
“ คิดถึงข้าอยู่หรือ ” เสียงห้าวดังราวกระซิบอยู่ที่ข้างหู ซูเม่ยสะดุ้งเฮือกลืมตาขึ้นด้วยคิดว่าตนเองหูแว่ว แต่หาใช่เช่นนั้นไม่ ร่างสูงใหญ่ยืนซ้อนอยู่เบื้องหลังแล้วโอบกอดนางเอาไว้แนบแน่น พลางจรดจมูกลงบนแก้มนวลข้างหนึ่งแล้วขโมยหอมเสียฟอดใหญ่
“ ทะ… ท่านแม่ทัพ ! ”
“ หืม ไม่เอาสิ เรียกแบบเมื่อครู่นี้สิ ” เขาว่าพลางไซ้จมูกสูดดมความหอมไปทั่วอย่างเอาแต่ใจ ร่างเล็กได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างหมดท่าอยู่ในวงแขนนั้น
“ นี่ท่าน ปล่อยข้านะ ! ”
“ ปล่อยทำไม เมื่อครู่เจ้ายังร่ำเรียกหาข้าอยู่เลย ”
“ ข้าเปล่านะ ”
“ อย่ามาปากแข็ง คิดถึงข้า ข้าก็มาแล้วนี่อย่างไรเล่า ”
“ ท่านเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร ออกไปเดี๋ยวนี้นะ นี่มันไม่เหมาะไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง ”
“ ชู่ววว เงียบเถอะน่าซูเม่ย ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงข้า ไม่ต้องร้อง ข้าจะอยู่ตรงนี้กับเจ้าเอง ” เขาเอื้อนเอ่ยพลางถือวิสาสะช้อนอุ้มนางขึ้นมาแล้วพาไปยังเตียงนอน ก่อนจะนั่งลงก่อนโดยวางนางไว้บนตัก
ฝ่ามือสากข้างหนึ่งยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างามนั้น ยังไม่พอ เสมือนว่ามือนั้นจะเช็ดไม่สะอาด เขาก้มลงไปจูบซับให้น้ำตาเหล่านั้นเหือดหาย
แม้ใจจะบอกให้ขัดขืนแต่ซูเม่ยกลับทำได้เพียงหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากเขาแต่โดยดี
“ ร้องไห้ทำไม ใครทำเจ้า บอกข้า ” เขากระซิบถามอยู่บริเวณริมฝีปากอวบอิ่มนั้น นางช้อนตาขึ้นมองเขา ก่อนบอกออกไปตรง ๆ
“ ข้า… กลัวที่ต้องแต่งงานกับองค์ชายจิ้งฝู ”
“ ก็บอกพ่อของเจ้าไปสิว่าไม่อยากแต่ง ”
“ ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เหตุผลเพราะอะไรข้าว่าคนฉลาด เช่นท่านคงรู้ดี ” เขานิ่งไปชั่วครู่
“ อืม ข้ารู้ มียศมีตำแหน่งมันก็ลำบากอย่างนี้ล่ะ เอาอย่างนี้ดีไหมล่ะ ข้าจะพาเจ้าหนีไปให้ไกลโพ้น เจ้าจะได้ไม่ต้องทนแต่งงานกับไอ้องค์ชายบ้ากามนั่น ” เขาพูดเย้า
“ ข้าจะไม่หนีเอาตัวรอดแล้วทิ้งทุกคนเบื้องหลังให้รับกรรม ” นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นั่นทำให้แม่ทัพหนุ่มนึกนับถือนางอยู่ในใจ ที่องค์หญิงน้อยผู้บอบบางช่างกล้าหาญเหลือเกิน
“ ข้าพูดเล่นน่า อย่าทำหน้าเช่นนั้นเลย มันไม่งาม ” เขาว่าพลางกอดกระชับนางเอาไว้แน่น สองมือน้อยถูกยกขึ้นดันหัวไหล่ของเขาเอาไว้
“ การที่ท่านทำเช่นนี้กับข้าก็ไม่งามเช่นเดียวกัน เลิกทำกับข้าเช่นดอกไม้ริมทางเสียทีที่ท่านอยากเด็ดดอมเมื่อไรก็มาตามอำเภอใจ ”
“ ข้าไม่เคยคิดกับเจ้าเช่นนั้น ”
“ แล้วท่านจะมาที่นี่ทำไม ”
“ ก็เจ้าเรียกชื่อข้า คิดถึงข้า ”
“ ไม่ต้องมาพูดเลย ท่านตั้งใจมาอยู่แล้วในคราวแรก แต่บังเอิญมาได้ยินที่ข้า เอ่อ… ”
“ เจ้ากำลังร่ำเรียกข้าด้วยความคิดถึงอยู่พอดี ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
