คุณเลขาที่รัก 21

“ฮ่าๆ ชวนน้องใหญ่เลยลูก น้องพายไปเล่นกับพี่พิมเขาไหมลูก” สาวน้อยหะนไปมองหน้ามารดาเช่นเคย เมื่อเห็นมารดาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก็ยิ้มหน้าบานเลย

“ไปค่ะ”

“กิ่งจ๊ะ พาหนูพายไปเล่นห้องหนูพิมหน่อยจ้ะ”

“ได้เลยค่ะคุณท่าน”

“เดินระวังๆกันนะลูก”

“ค่าาาา”

“เด็กก็อย่างนี้แหละ ได้เพื่อนปุ๊บผู้ใหญ่ก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเลย ว่าแต่หนูเกรซเถอะ กลับไปอยู่ราชบุรีไปทำงานอะไรหรอจ๊ะ”

“ทำสวนดอกไม้ค่ะ”

“ตายแล้ว ไม่เหนื่อยแย่หรอลูก”

“พอดีมีคนงานช่วยหลายคนเลยค่ะ ตัดดอกไม้ส่งตามห้างแล้วก็มีมาตัดเองที่สวนด้วยค่ะ”

“เยี่ยมเลยลูก อย่างนี้รายได้ดีไหมจ๊ะ”

“ก็ประมาณห้าถึงหกหมื่นบาทต่อเดือนค่ะ ก็ถือว่าพออยู่ได้ หักจ่ายค่าต่างๆก็เหลือน้อยอยู่ค่ะ แต่บางทีก็ขายได้หลายรุ่นค่ะเพราะปลูกสลับกัน ต้นเก่าตายก็ปลูกเสริมอยู่เรื่อยๆค่ะ”

“หนูเก่งจังนะลูก ไปศึกษาวิธีมาจากไหนละ หรือไปเรียนเอา”

“ดูจากยูทูปเลยค่ะ แต่ตอนแรกเริ่มจากชอบปลูกดอกไม้ก่อนค่ะ”

“ดีแล้วละจ้ะ ลูกสะใภ้แม่ต้องขยันๆแบบนี้แหละแม่ชอบ แต่ทางที่ดีกลับมาอยู่ที่กรุงเทพกันเถอะนะลูก บ้านหนูเกรซที่กรุงเทพก็มีไม่ใช่หรอจ๊ะ”

“มีค่ะ คุณพ่อซื้อไว้ตั้งแต่ตอนนี้เกรซอายุได้ห้าขวบค่ะ”

“หนูนี่เก่งจริงๆ แม่นี่นับถือใจหนูจริงๆต้องทำงานหาเงินส่งตัวเองจนจบ ป.โท ได้”

“ตอนนั้นก็เหนื่อยพอตัวเลยค่ะ”

“เจ้าพิธานเห็นไหมว่าน้องขยันแค่ไหน”

“ข้อนี้ผมทราบดีครับแม่ เกรซเก่งที่สุดแล้วสำหรับผม” ได้ทีชายหนุ่มก็รีบหยอดทำคะแนนทันที

“แหม่ๆ เกรงใจแม่บ้างจ้ะลูก อยากให้พ่อหยอดบ้างเหมือนกันนะเนี่ย”

“แรกๆก็เพราะกลิ่นหอมเย็นของมันครับ แต่จริงๆแล้วเพราะความหมายมากกว่าครับ เขาว่ากันว่าจะส่งผลให้มีความรักดั่งแก้วตาดวงใจครับ” คำพูดที่สื่อออกมาของชายหนุ่มเหมือนจะพยายามส่งให้ถึงหัวใจของคนตรงหน้า

“อ่อ ค่ะ” เมื่อได้ฟังความหมายเธอก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างไงชอบกล เขามองลึกเข้ามาในดวงตาของเธอจนเธอไม่กล้าจะสบตาเขาเลย

“เอ่อ ปลูกตั้งแต่กี่ขวบคะเนี่ย”

“ตอนสิบสองขวบครับ นี่ก็ผ่านมายี่สิบปีแล้วครับ”

“เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วแบบนี้แหละค่ะ ตอนนี้เกรซจบใหม่ๆก็หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ต้องมาสูบเสียทั้งคุณพ่อคุณแม่เลยค่ะ”

“ผมเสียใจด้วยนะครับ แต่ผมเชื่อว่าจิตใจคุณเข้มแข็งพอ”

“ค่ะ ตัวคนเดียวแล้วก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด”

“ผมเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”

“คุณว่าอะไรนะคะ เมื่อกี่ฟังไม่ถนัดเลย”

“ป่าวครับ ผมว่าเราเข้าบ้านกันเถอะป่านนี้ทุกคนตามหาเราแย่แล้ว”

“ค่ะ”

“คู๊นแม่กับคู๊นพ่อไปไหนมาคะ”

“ไปเดินเล่นมาลูก หนูไปเล่นอะไรมาบ้างคะ”

“เยอะแยะเลยค่ะ คู๊นแม่ขา ห้องพี่พิมมีของเล่นเยอะเลยค่ะ มีตุ๊กตาน่ารักๆเต็มเลย”

“หนูได้กอดมันหรือป่าวลูก”

“ไม่ค่ะ หนูแค่แตะๆเฉยๆค่ะ”

“อ้าว ทำไมหลานถึงกอดไม่ได้ละหนูเกรซ”

“น้องพายเป็นภูมิแพ้ค่ะคุณแม่ เกรซเลยกลัวเรื่องพวกฝุ่นที่อยู่ในตัวตุ๊กตา”

“ตายจริง หลานย่าแพ้ฝุ่นหรอลูก อย่างนี้ก็แย่เลยสิ ถ้าย่าจะซื้ออะไรให้หนูอยากได้อะไรคะ”

“หนูอยากได้บ้านของเล่นค่ะ บ้านฉวยๆ มีลูกบอลเยอะๆ”

“จัดไปจ้ะ เดี๋ยวย่าซื้อให้นะลูก”

“จริงหรอคะ เย้ๆ”

“จริงสิลูก ของแค่นี้เอง เพื่อน้องพายย่าซื้อให้ได้”

“เย้ๆ รักคู๊นย่าค่าาา”

“ฮ่าๆ ย่าก็รักหนูนะจ๊ะ” สองย่าหลานกอดกันกลมเรียกสายตาของผู้คนรอบข้างให้มองแล้วก็ต้องยิ้มตามทันที สาวน้อยคนนี้กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้สินะ แล้วถ้าเธออยากจะเป็นส่วนหนึ่งบ้างละทุกอย่างจะโอเคไหม แม้ในใจรู้ว่าทุกคนเปิดรับเธอแค่ไหนแต่ในใจส่วนหนึ่งก็ยังกลัวความเหมาะสมที่เป็นกรอบสำคัญของชีวิตมหาเศรษฐี