“ทางนี้เว้ยย”
“แกมานานยังเนี่ย”
“เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
“ไปทำงานมาเป็นไงมั้ง”
“ไม่คิดว่าผลตอบรับจะดีเกินคาดขนาดนี้ ฉันได้ลูกค้าสั่งจองด้วยนะ”
“อืมดีแล้ว คนรวยๆอยู่ต่างจังหวัดกันก็เยอะแยะ เขามีทางเลือกไปเสนอถึงที่แบบนั้นก็ยิ่งดีไปใหญ่เลย”
“ก็จริง ฉันมีอะไรจะให้แกดู” เขาควานหาโทรศัพท์มาเปิดภาพให้เพื่อนสนิทดู
“อะไรวะ ไหนๆ”
“ลองดูๆ เด็กคนนี้น่ารักมาก ชั้นเจอแกที่ห้างตอนที่ไปออกบูธนั่นแหละ”
“เออ น่ารักจริงว่ะ ตัวอวบอ้วนมากเลย ฮ่าๆคงมาเที่ยวสินะ”
“แกก็คิดเหมือนฉันเลย แต่ป่าวนะ ไม่ได้มาเที่ยวเห็นบอกมาส่งดอกไม้กับแม่”
“อ่อ ขยันแต่เด็กเลยนะเนี่ย แต่จะว่าไปนะไอ้พิธาน แกอย่าเพิ่งหาว่าฉันมโนนะ”
“อะไรของแกเนี่ย พูดมา”
“คือพอพิจารณาดีๆแล้ว น้องคนนี้เขาเหมือนแกตอนเด็กๆเลยนะ ดูคิ้วดิยังเหมือนเลย สีผิวยิ่งแล้วใหญ่ แกเห็นแม่ของเด็กไหม”
“แกก็บ้า จะเป็นไปได้ไงฉันไม่เคยไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนนะ แม่เด็กฉันไม่เห็นหรอกเว้ย”
“ใครว่าแกไม่เคย แต่แกไม่ได้ทิ้งไข่เว้ย ไข่มันหนีแกไปเอง ฮ่าๆ”
“ไอ้ห่านี่ ฉันคิดจริงจังนะเนี่ย ทำไงดีวะ”
“เดี๋ยวฉันส่งขอมูลเพิ่มเติมให้นักสืบบ้างดีกว่า”
“อืมดี ขอบใจ”
ชายหนุ่มอยู่พูดคุยเรื่องทั่วๆไปกับวศินต่ออีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ขอตัวกลับบ้าน แต่บ้านที่เขาจะกลับนี้คือบ้านแม่ของตน เขาร้อนใจเป็นอย่างมากกับประโยคที่เพื่อนได้พูดออกมา แล้วอีกอย่างราชบุรีก็เป็นบ้านเกิดของเกรซอีกด้วย อะไรๆมันจะบังเอิญขนาดนี้นะ
“แม่คร๊าบบบ คิดถึงจังเลยครับ ทานอะไรกันหรือยังครับ”
“ต้องทานแล้วสิครับลูกชายตัวดี นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”
“โถว่แม่ครับ เพิ่งจะสี่ทุ่มเองนะครับ”
“สี่ทุ่มคนสวยอย่างแม่ก็ต้องนอนแล้วย่ะ”
“แต่ก่อนนอนผมมีอะไรมาให้คุณแม่ดูครับ”
“อะไรละ อย่าแกล้งกันนะ ไม่เอาอะไรสยดสยองเลยนะเพราะแม่กลัว”
“ไม่น่ากลัวครับ ออกจะน่ารัก”
“ไหนๆเอามาดูสิ” ชายหนุ่มคว้ามือถือของตนมาเปิดรูปภาพของน้องพายให้ผู้เป็นแม่ดู
“นี่ไงครับ”
“นะ นี่มัน มันแกตอนเด็กนี่ แม่เคยใส่วิกให้แกด้วยหรอเนี่ย”
“ฮ่าๆ แม่มั่นใจได้ไงว่าเป็นรูปของผม”
“ก็มันแกนี่ตาพิธานจะมาตลกอะไรละ”
“ไม่ใช่ผมครับ”
“ไม่ใช่แล้วจะเป็นใครไปได้”
“แม่ครับ ผมคิดว่าเกรซท้องแล้วนี่ก็ลูกของผม”
“อะไรนะ แกว่าไงนะตาพิธาน”
“ผมคิดว่าอย่างนั้นครับ ผมเลยอยากเช็คความมั่นใจเลยเอามาให้คุณแม่ดู แต่เห็นจากอาการของแม่แล้วมันชัดเลยครับ ว่านั่นนะลูกของผม แล้วก็เป็นหลานของคุณแม่”
“ตายๆแม่จะเป็นลม คุณพี่ คุณพี่คะ” แม่ของชายหนุ่มรีบวิ่งไปหาสามีพร้อมโทรศัพท์เครื่องหรูในมือ
“อะไรกันคุณ โวยวายเสียงดังเชียว”
“คุณก็ดูนี่สิคะ ในรูปนี้ใครกัน”
“เจ้าพิธานหรอ คล้ายๆเลยนะ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่ตาพิธานบอกว่านี่นะ หลานของคุณพี่”
“ห่ะ ว่าไงนะ” คนกำลังจะได้เป็นปู่ตกใจไม่น้อย
“โถว่คุณพี่ แก้วหูน้องจะแตกแล้วค่ะ ตกใจยิ่งกว่าน้องอีกนะคะ”
“แกไปทำใครท้องห่ะ แล้วทำไมเพิ่งมารู้เอาป่านี้”
“อะ เอ่อ คือ ผมคิดว่าเป็นเกรซครับ เพราะผมไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครเลยนอกจากเกรซ”
“หนูเกรซที่เป็นเลขาแกแต่หายตัวไปแล้วนะหรอ”
“ครับ”
“โถว่หลานของปู่ จะเป็นตายร้ายดีอย่างไงก็ไม่รู้ เพราะแกคนเดียวเลยตาพิธานที่ทำให้หลานของฉันตกลำบาก”
“พวกเขาอาจจะไม่ได้ลำบากก็ได้ครับ”
“จะไม่ลำบากได้ยังไงละลูก การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้โตมาได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งมากนะ”
“เรื่องนี้ผมยอมรับครับ ว่าเกรซเก่งทุกด้านจริงๆ ร่วมถึงหาหนีผมไปด้วย”
“อย่าเศร้าไปเลยลูก แม่เป็นกำลังใจให้นะลูก ไปพา หลานของแม่กับเมียของลูกกลับมาเถอะนะ”
“ครับแม่ ไม่ว่ายังไงครอบครัวของผมก็ต้องอยู่พร้อมหน้าเหมือนครอบครัวของพี่ๆครับ”
“มันต้องอย่างนี้สิไอ้ลูกชาย ผมเป็นกำลังใจให้อีกคนเลยเอ้า”
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอไปต่างจังหวัดนะครับช่วงนี้ บริษัทผมฝากพ่อกับแม่ก่อนนะครับ”
“ได้เลยลูก พาหลานแม่กลับมาให้ได้นะลูก”
“ครับผม ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเลยครับ”
เนื่องจากวันนี้ดึกมากแล้วเขาจึงขอนอนพักเอาแรง สำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รีบร้อนแต่เป็นเพราะเขานึกถึงความปลอดภัยมากกว่า เขาง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วหากให้ขับรถต่อคงต้องเกิดอะไรไม่ดีขึ้นแน่ๆไว้พร้อมเมื่อไรเขาเดินหน้าเต็มที่
เช้าวันถัดมาขณะที่ชายหนุ่มกำลังเตรียมข้าวของขึ้นรถเพื่อไปตามหาเกรซ วศินก็รีบรายงานข้อมูลที่ได้อย่างโดยด่วน
“ฮัลโหล โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย”
“ได้เรื่องแล้วเว้ย ฉันรู้แล้วว่าสาวน้อยคนนั้นอยู่ที่ไหน”
“ที่ไหนว่ะ”
“สวนดอกไม้แห่งรักเว้ย ไม่ไกลจากห้างที่แกไปหรอกนะ”
“ขอบใจแกมากเว้ย ไม่งั้นฉันก็ต้องไปถามที่ร้านดอกไม้นั่นอีก”
“อืม ขอให้เจอนะ ขอให้สมหวัง”
“ขอบใจแกมาก ฉันกำลังจะออกเดินทางแล้วแหละแค่นี้ก่อนนะ”
“อืม เดินทางปลอดภัยเว้ย”
“ขอบใจๆ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
