World of Hidden Phoenixes 92.3

“ท่านเสนา แล้วเพลงอะไรหรือที่ถือว่าคู่ควรกับฉิ่งเหลียน ?” ฮวาจูอวี้ ถามขึ้นอย่างเย็นชา

       ในขณะที่​ขลุยหยกอยู่ในมือ จี่เฟิงหลี่ก็ตอบขึ้น “ถ้าเจ้าสามารถบรรเลง​ โย่วสุ่ย ไปพร้อมกับข้าได้ ฉิ่งเหลียนก็จะเป็นของเจ้า”

       ด้วยการแสดงออกอย่างเคร่งขรึมนางคิด ‘ดีจริงๆ จี่เฟิงหลี่ที่หยิ่งยโส เลือกที่จะเดิมพันด้วยพิณที่หาได้ยากที่สุดเช่นนี้ เขาคงต้องมั่นใจว่านางจะไม่สามารถที่จะประสานไปกับเขาได้ ดูเหมือนว่าพิณตัวนี้จะเป็นของนางในคืนนี้​อย่างแน่นอน นางได้เล่นพิณต่อหน้าฮองเต้และหวงฝู่ อู๋ ซวงมาแล้ว ดังนั้นทักษะของนางจึงไม่ได้เป็นความลับ นางจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องอ้อมมือ

“เช่นนั้นก็ตามนี้ ท่านเสนาโปรดเริ่มได้”นางกล่าวขึ้นในขณะที่นางวางมือทั้งสองข้างของนางไว้บนสายพิณ

       ปาศจากคำพูดใดๆ จี่เฟิงหลี่ ก็ยกขลุ่ยหยกขึ้นมาที่ริมฝีปากของเขาและเริ่มเล่นมัน

       นิ้วของฮวาจูอวี้ก็ลื่นไหล​ไปทั่วพิณ สร้างเสียงที่เหมือนน้ำไหลและความรู้สึกของกลีบดอกไม้ลอยไปในสายลม เสียงที่สดใส​สะท้อนอยู่ในศาลา ภายใต้แสงของพระอาทิตย์ตกดิน เสียงของพิณและขลุ่ยไล่ลื่นตามกันและกัน หมุนวนและกลมกลืนไปด้วยกัน เพื่อสร้างจังหวะที่สวยงามที่อ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

       และในที่สุด​ก็มาถึงเวลาที่เพลงหยุดลง

       ฮวาจูอวี้เดิมทีคิดว่ามันเป็นบทเพลงคู่ที่ควรจะเรียบง่ายเท่านั้น นางไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะเล่นเข้ากันได้อย่างกลมกลืนและลงตัวเช่นนี้ แม้ว่าการเล่นของพวกเขาจะประทับใจนางเล็กน้อย แต่นางก็จะไม่ยอมปล่อยให้มันแสดงออกมา นางเพียงแค่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน ก่อนจะพูดขึ้น”ท่านเสนา ท่านคงจะไม่มีข้อคัดค้านถ้าข้าจะรับฉิ่งเหลียนไป”

       ยืนอยู่ที่ทางเดิน จี่เฟิงหลี่หันหน้ามาทางฮวาจูอวี้ เนื่องจาก​ดวงอาทิตย์ที่อยู่เบื้องหลังเขา จึงเกิดเงาบนใบหน้าของเขา ทำให้ดวงตาหงส์​มีความโดดเด่นเป็นพิเศษและสว่างไสวมาก

       หลานปิงกระโดดลงมาจากราวด้วยความรู้สึกตกใจ “อย่าบอกข้านะว่านี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียกกันว่าเป็นตำนานที่ไร้ที่ติราวกับเสียงแห่งสวรรค์ นี่ …. นี่ … นี่ช่างเป็นการจับคู่ของสวรรค์ เป็นธรรมชาติและสมบูรณ์แบบ ราวกับคู่รักวัยเด็ก…. “

       ฮวาจูอวี้ถึงกับตกตะลึงกับคำพูดของหลานปิง ฮวาจูอวี้กำลังจะพูดขึ้นและหยุดเขา ก่อนที่จะได้ยินเสียงเย็นชาของจี่เฟิงหลี่ดังขึ้น “ไร้สาระ! ถ้าเจ้าไม่รู้จักบทกวีบทนี้ก็อย่าใช้มัน! ”

       ริมฝีปากของฮวาจูอวี้โค้ง​ขึ้นเล็กน้อย นางรู้สึกชื่นชมหลานปิงอย่างมากที่สามารถทำให้จี่เฟิงหลี่ที่สงบและเก็บอารมณ์​อย่างสม่ำเสมอถึงกับพูดคำว่า ‘ไร้สาระ’ออกมา มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

       จี่เฟิงหลี่ก้าวเข้าไปในศาลาและดูเหมือนจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับนาง ทั้งร่างของเขาถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายเย็น เมื่อสายลมเย็นพัดผ่านเขาก็ดูเหมือนมันจะเปลี่ยนให้กลายเป็นความเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ทำให้นางรู้สึกราวกับกำลังโดนลมกระโชกเข้ามาอย่างแรง

       เมื่อเขาสบตากับนางแล้วเขาก็พูดขึ้นอย่างช้า ๆ ทีล่ะคำๆ “พิณนี้เป็นของเจ้า!”

       จากนั้นเขาก็หันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ว อาภรณ์สีขาวของเขาสะบัดอยู่ข้างหลังเต็ม​ไปด้วยกลิ่นอายที่เยือกเย็นที่ทำให้อากาศโดยรอบลดลงไปทันที

       เมื่อเห็นเขาจากไปอย่างรีบร้อน หลานปิงก็รีบไล่ตามเขาไปพร้อมกับตะโกนขึ้น “ท่านเสนา​ มีเรื่อง​อะไรอย่างนั้นหรือ?”

       จู่ๆ จี่เฟิงหลี่ก็หยุดลง ทำให้หลานปิง แทบจะชนเขาเข้าให้ เขาเหลือบมองมาที่หลานปิง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ “หลานปิงเดินทางไปที่หอนางโลม”

“อ่า?” หลานปิงเต็มไปด้วยความงงงวยเมื่อฟังคำพูดของเขาจบ ก่อนจะจ้องมองไปด้วยสายตาที่เปิดกว้าง

“อะไรนะ? ท่านเสนาบดี ทำไมท่านถึงต้องการให้ข้าไปที่หอนางโลม ผู้ใต้บังคับบัญชานี้เป็นคนดี ข้าไม่เคยไปที่หอนางโลม ในหัวใจของข้ามีเพียง … ”

“ซื้อผู้หญิง!” จี่เฟิงหลี่จู่ๆ ก็ขัดจังหวะขึ้น ก่อนที่จะเอามือไขว่หลังและก้าวไปข้างหน้าสู่ด้านข้างของทะเลสาบ

“อะ … อะไรนะ? ซื้ออะไรนะ? “หลานปิงถามขึ้นด้วยความขึ้นสับสน

       จี่เฟิงหลี่หยุดเดินและหันกลับมา พร้อมกับร่องรอยของแสงของพระอาทิตย์​ตกส่องลงมาบนครึ่งหนึ่งของใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เขาหรี่ดวงตาหงส์​และพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ข้าอยากกินเนื้อสัตว์!”

       หลานปิงถึงกับแข็งค้างและยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับคนโง่

       ฮวาจูอวี้ยังคงนั่งอยู่ในศาลา เฝ้าดูพวกเขา ในขณะที่พวกเขารีบเร่งจากไป สายลมพัดเย็นๆและดวงอาทิตย์ค่อยๆจมลงไปใต้เส้นขอบฟ้าเพื่อเตือนถึงการมาถึงของพลบค่ำ

       นางไม่ได้คาดหวังว่าจี่เฟิงหลี่ จะส่งมอบฉิ่งเหลียน ให้กับนางจริงๆ แม้ว่านางจะชนะการเดิมพัน ฉิ่งเหลียนก็มีค่ามาก มันจะดูไม่เหมาะที่นางจะเอาไปแบบนี้หรือไม่?

       เนื่องจาก​ตอนนี้มันก็มืดแล้วและนางก็ไม่สามารถทิ้งฉิ่งเหลียนไว้เช่นนี้ได้เพราะฉะนั้นนางจึงตัดสินใจที่จะนำมันกลับไปก่อน ระหว่างทางนางนึกถึงสีหน้าอันเย็นชาของจี่เฟิงหลี่ ก่อนที่เขาจะจากไปและรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

       นางไม่เคยเห็นการแสดงออกที่ไม่น่าดูบนใบหน้าของจี่เฟิงหลี่ มาก่อนเอาจริงๆแม้ว่าจะไม่มีใครสามารถทนฟังคำพูดของหลานปิงได้ แต่นางเชื่อว่าสิ่งที่ทำให้จี่เฟิงหลี่หงุดหงิด มากที่สุดคือความจริงที่ว่าเขาได้พ่ายแพ้​ให้กับนาง

ระหว่างทางกลับนางดีดไปที่สายพิณสองสามครั้งโดยไม่ตั้งใจ​ เนื่องจาก​มันไม่ใช่พิณของนาง นางจะเพียงแค่เล่นกับมันไปสักสองสามวันก่อนที่จะส่งมันกลับ ใครจะไปต้องการพิณนี้จริงๆกัน