World of Hidden Phoenixes 101.3

 ร่างกายของนางไม่เพียงแค่กดลงไปบนตัวเขาเท่านั้น แต่ริมฝีปากของพวกเขาก็ยังสัมผัสกันอย่างใกล้ชิดอีกด้วย!

       นางรีบพยายามขยับออกไป แต่เสียงของจี่เฟิงหลี่ก็ดังขึ้น “อย่าขยับ”

       ฮวาจูอวี้จู่ ๆ ก็ตัวแข็งค้างไป ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่านางกำลังนอนอยู่บนบาดแผลของเขาและอยู่ใต้ปลายนิ้วของนางคือหัวใจที่เต้นเร้าอยู่ของเขา

       แล้วชั่วครู่ ใบหน้าของนางก็แดงขึ้น โชคดีที่ทั้งคู่ถูกคลุมอยู่ภายใต้ผ้าม่านที่หนาพอที่จะปกปิดการแสดงออกของนางได้

       ในขณะที่นางกำลังจะลุกออกไปอย่างช้าๆ นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ท่านเสนา … เกิดอะไรขึ้น?” คนผู้นั้นเข้ามาและดึงผ้าออกจากพวกเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยเสียงร้องที่ฟังดูน่าตกใจออกมาพร้อมกับจ้องมองไปที่ฮวาจูอวี้

       นางหันกลับไปและเห็นว่าเป็นถังโจว การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและมันทำให้ใบหน้าของเขาดูน่าขบขันมาก ราวกับว่าเขากำลังพยายามอย่างดีที่สุดที่จะเข้าใจฉากตรงหน้าของเขา

       นางรู้ดีว่าท่าทางของนางที่กำลังใกล้ชิดอยู่กับจี่เฟิงหลี่ในตอนนี้มันดูค่อนข้างคลุมเครือ

       และเนื่องจากที่เขาเพิ่งจะพันผ้าพันแผลเสร็จใหม่ๆ เสื้อคลุมด้านนอกของเขาจึงไม่แน่นหนา เมื่อเขาล้มลงไปเสื้อคลุมของเขาจึงเปิดเผยหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขาพร้อมกับมือของนางที่วางอยู่ด้านบน

       ฮวาจูอวี้ ขยับออกห่างจากจี่เฟิงหลี่ และจบลงด้วยการดึงเส้นผมของนางออกไปสองสามเส้น ในขณะที่พยายามพาตัวเองออกมาผ้าม่าน

       แม้ว่าทรงผมของนางจะไม่เป็นระเบียบ แต่ก็โชคดีที่มันยังคงอยู่ในสภาพเดิม

“ท่านเสนา ข้าน้อยขอตัวก่อน” นางก้มลงไปอย่างรวดเร็ว ปกปิดรูปลักษณ์ที่ดูตื่นตระหนกในสายตาของนางเอาไว้

       จี่เฟิงหลี่ ยังคงนอนอยู่บนพรม เขามองนางด้วยดวงตาหงส์ของเขา พร้อมกับไฟบางอย่างที่กำลังไหม้อยู่ข้างในอย่างลับๆ

       ถึงแม้จะตื่นตระหนกจากสายตาของเขา นางก็ไม่ได้รอให้เขาพูด ก่อนที่จะรีบออกไปทันที ในขณะที่นางเดินผ่านถังโจว นางก็สังเกตเห็นผิวหน้าที่ดำมืดของเขา นางได้ยินเสียงพึมพำขึ้น “ตัด … ตัด … ตัด … ” เขารู้สึกตกตะลึงมากจนไม่สามารถที่จะจบประโยคของเขาให้สมบูรณ์ได้ หรือเป็นเพราะท่าทางของจี่เฟิงหลี่ในตอนนี้?

“ตัดแขนเสื้อ?” ฮวาจูอวี้ไม่สามารถเก็บความโกรธเอาไว้ได้และพูดอย่างเย็นชาขึ้น “ถ้าข้าเป็น เจ้าจะไม่สามารถที่จะหลบหนีไปได้! ลองดูตัวเจ้าเองก่อน ทั้งสูงและแข็งแรง ช่างสมกับที่เป็นชายชาตินักรบ”ใบหน้าของถังโจวขึ้นสีและเขาก็รีบถอยห่างออกไปทันที

       โอ้สวรรค์ช่วยลูกด้วย!

       เขาถึงกับพูดไม่ออก เขายังคงมีภรรยาและบุตรรออยู่ที่บ้านของเขา! ในวันต่อมาถังโจวก็พยายามหลีกเลี่ยงฮวาจูอวี้ แม้แต่หลีกเลี่ยงการมองนางด้วยสายตาเหมือนนางเป็นสัตว์ร้ายที่หิวโหยบางอย่าง

       ในยามค่ำคืน หลานปิง กำลังยืนอยู่ข้างนอกกระโจมของนาง เมื่อนางก้าวออกมา การจ้องมองของเขาก็เล็งไปที่นางในขณะที่มันเป็นแบบเดียวกับที่เขาเคยมองนางในคืนนั้น เมื่อเขาหลอกให้นางเข้าไปในห้องของจี่เฟิงหลี่ บางทีเขาอาจจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนในคืนนั้น อย่างไรก็ตามนางขี้เกียจเกินไปที่จะอธิบายตัวเองและเพียงแค่เดินต่อไปเท่านั้น

“เจ้ากำลังจะไปไหน ท่านเสนามีคำสั่งให้เจ้าไปดูแลเขานับแต่นี้ต่อไป! “หลานปิงพูดขึ้นอย่างเย็นชา เขาไม่ได้ต้องการให้นางไปดูแลจี่เฟิงหลี่ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งได้

       ฮวาจูอวี้ หยุดกลางคันและไม่เข้าใจว่าทำไม เมื่อก่อนจี่เฟิงหลี่ ปฏิเสธที่จะให้นางดูแลเขาเมื่อตอนที่เขาล้มป่วยที่เสวียนโจว ทำไมจู่ๆ ถึงได้เปลี่ยนใจ?

“ทำไมข้าต้องไปคอยดูแลเขา?” ฮวาจูอวี้ถามด้วยดวงตาที่หรี่ลง

“ไม่มีผู้หญิงในกองทัพและเจ้า … . ไม่ใช่ว่าเจ้ามีประสบการณ์กับการรับใช้คนหรือ? นอกจากนี้มันควรจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเจ้า “หลานปิงพูดขึ้น

“ข้าได้เข้าร่วมกองทัพแล้วและเป็นทหารไม่ใช่คนรับใช้” ฮวาจูอวี้พูดขึ้น

“เนื่องจากนี่เป็นกองทัพและมันก็เป็นคำสั่งทางทหาร หรือเจ้าต้องการที่จะต่อต้านคำสั่งของทหาร? “หลานปิงถามขึ้น

       คำสั่งของทหารคือสิ่งที่นางไม่กล้าฝ่าฝืน ดังนั้นนางจึงเดินตามหลังหลานปิงไป  

       ภายในกระโจม จี่เฟิงหลี่นั่งอยู่พร้อมกับดวงตาที่หรี่ลง เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เยือกเย็นและกดขี่

“ถังโจว เอาเป็นว่าข้าจะมอบกระโจมนี้ให้กับเจ้า ฟังเป็นอย่างไร? “จี่เฟิงหลี่พูดขึ้น เสียงที่เบาของเขาฟังดูเหมือนไม่แยแส

       การแสดงออกของถังโจวซีดลงเล็กน้อย ก่อนจะเกาหัวตัวเองและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “ท่านเสนา ในอนาคตเมื่อจะเข้ามา ข้าจะประกาศการมาถึงของข้าก่อน  แต่…. ข้ามีบางอย่างในใจของข้าที่ข้าไม่แน่ใจว่าจะพูดอย่างไร “

“พูด” จี่เฟิงหลี่พูดขึ้น

“ท่านเสนา หยวนเป่าเป็นผู้ชาย ท่านไม่สามารถ … ” ถังโจวไม่รู้ว่าจะพูดถึงหัวข้อนี้อย่างไร

       การแสดงออกของจี่เฟิงหลี่ เปลี่ยนเป็นเย็นจัดในขณะที่เขาตะโกนขึ้น”ออกไป!” ก่อนที่จะนอนลงไปบนพรมและปิดตาของเจ้า

“ท่านถังโจว รู้วิธีที่จะล้อเล่นอย่างแท้จริงๆ ก่อนหน้านี้ข้าไม่ทันระวังและล้มลงไปที่ด้านบนของท่านเสนา โปรดอย่าได้เข้าใจผิด “ฮวาจูอวี้พูดขึ้นในขณะที่นางเดินเข้ามาในกระโจม

       ดวงตาของจี่เฟิงหลี่ กระพริบเปิดขึ้นในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ฮวาจูอวี้ ราวกับว่าเขากำลังพยายามมองผ่านนาง เมื่อเขาตระหนักได้ถึงการจ้องมองของเขา เขาก็หันสายตาของเขากลับไปและพูดขึ้น “ถังโจว เจ้ามีอะไรต้องรายงาน?”

       ถังโจวนั้นหัวช้าเกินไปและไม่สามารถเปลี่ยนไปตามหัวข้อได้ทัน โชคดีที่ หลานปิงเดินเข้ามาก่อน

“ท่านเสนา เมืองหยวนกั่ว มีการป้องกันที่แข็งแกร่งและอุดมสมบูรณ์ ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่าเราจะสามารถยึดมันคืนมาได้ แม้ว่าเราจะล้อมไว้เป็นเวลาหนึ่งหรือครึ่งปี และถ้ารอให้เรื่องนี้ยืดยาวออกไปมันจะเป็นอันตรายต่อเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงฤดูหนาว เราจะเสียเปรียบเพราะกองกำลังของเราไม่คุ้นเคยกับความหนาวเย็น แน่นอนเราจะสูญเสียเมืองมากขึ้นหากเสี่ยวหยิน ใช้โอกาสนี้เพื่อบุกไปทางใต้ ”

       รอยยิ้มของจี่เฟิงหลี่เยือกเย็นในขณะที่เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบา “หยวนกั่ว แน่นอนต้องได้กลับคืนมา แต่ข้าได้รับบาดเจ็บในขณะนี้ ถ้าพวกเขาจะไม่โจมตี เราก็จะไม่ทำเช่นกันในเวลานี้  สำหรับเสบียงของพวกเขานั่นไม่ใช่ปัญหา เราสามารถลดพวกมันลงได้”

“แต่ท่านเสนา ถ้าเราไม่สามารถยึดหยวนกั่วมาได้ แล้วเราจะทำอย่างไรกับอาหารของพวกเขา?” ถังโจว ถามขึ้นอย่างสับสน

“ลดอาหารของพวกเขาไม่ใช่ทางเลือกเดียวของเรา ยังมีสิ่งอื่น ๆ ที่เราสามารถเข้าไปวุ่นวายได้ “จี่เฟิงหลี่พูดขึ้นช้าๆ ในขณะที่เขาลดสายตาลง

       ฮวาจูอวี้ คิดถึงความคิดเห็นของเขา

       แม้ว่านางจะคุ้นเคยกับภูมิประเทศของตะวันตกเจียง แต่นางก็รู้เรื่องดินแดนทางตอนเหนือจากข้อมูลที่บันทึกไว้ในหนังสือ นางจำได้ว่ามีภูเขาล้อมรอบด้านหนึ่งของเมืองหยวนกั่วและเมืองนี้ถูกสร้างขึ้นบนพื้นที่แห้งแล้ง และครั้งหนึ่งอาณาจักรใต้ได้ขุดผ่านภูเขาแห่งนี้เพื่อที่จะเปลี่ยนเส้นทางของแม่น้ำที่อยู่ใกล้ ๆ ให้ไปยังเมือง การตัดน้ำของเสี่ยวหยินร้ายแรงกว่าการตัดอาหารของเขา หลังจากที่ทหารทุกคนสามารถทนต่อความหิวได้ถึงสามวัน แต่ไม่อาจพูดได้ว่าสามารถทนความกระหายได้เช่นเดียวกัน

“เจ้ามีแผนหรือไม่?” ฮวาจูอวี้ยังคงหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง ในขณะที่จี่เฟิงหลี่ถามขึ้น

       นางมองไปที่เขา เพียงเพื่อที่จะพบว่าเขากำลังจ้องมองนางอย่างตั้งใจ

       ฮวาจูอวี้ตอบขึ้นอย่างสงบ “ข้าได้ยินมาว่าหยวนกั่วมีแม่น้ำไหลผ่านและยังเป็นแหล่งน้ำเพียงแหล่งเดียวที่สามารถหาได้” การใช้แม่น้ำจะเป็นการวางแผนที่ดีที่สุดหากพวกเขาต้องการที่จะยึดเมืองคืนโดยไม่ต้องสู้รบ

       หลานปิงตบมือของเขาและพูดขึ้น “ข้าลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร?! ช่างเป็นแผนการที่ชาญฉลาดจริงๆ! เสี่ยวหยิน เข้าใจความสำคัญเชิงกลยุทธ์ของน้ำดังนั้นมันควรจะทำให้ง่ายขึ้นสำหรับเรา ”

       จี่เฟิงหลี่จ้องมองไปที่ฮวาจูอวี้ ในขณะที่บางอย่างวูบวาบอยู่ในสายตาส่วนลึกของเขา