พิษคำสาปดวงดาว
ณ ห้องในสถาบันการศึกษา
ที่นั่น ขุนนางจากตระกูลเบิร์กลีย์ กำลังยืนยันสิ่งที่เขาเห็นในกระเป๋าที่ลูกน้องของเขานำมา
“นี่คือพิษคำสาปดวงดาว?”
ภายในกระเป๋าเดินทางมีแคปซูลบรรจุของเหลวสีม่วง
สารที่อยู่ภายในนั้น มองจากอวกาศก็ยังรู้ว่าเป็นพิษ
“พยายามอย่าแตะต้องมันอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แทนที่จะเรียกมันว่าพิษ มันเป็นคำสาปมากกว่าครับ”
“ฉันสามารถใช้สิ่งนี้ในการสาปใครสักคนได้แน่ใช่ไหม?”
ลูกน้องคนนั้นเริ่มอธิบายว่าของเหลวทำงานอย่างไร
“ถ้าท่านใช้สิ่งนี้ ท่านจะสามารถฆ่าเลียมโดยไม่มีใครรู้ พลังแห่งคำสาปไม่ใช่เรื่องตลก มันเกิดจากการควบแน่นของความไม่พอใจ ความไม่ยินยอมของสิ่งมีชีวิตเมื่อดวงดาวถูกทำลาย”
เมื่อดาวเคราะห์ดวงหนึ่งถูกทำลาย สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อาศัยอยู่บนดาวเคราะห์ดวงนั้นก็ถูกฆ่าด้วยเช่นกัน สารนี้ควบรวมไปด้วยความรู้สึกด้านลบของพวกมัน
หากใครกินเข้าไป คนคนนั้นจะต้องทนทุกข์ทรมานจากคำสาปอันทรงพลังจนกว่าพวกเขาจะตาย
วิธีเดียวที่จะรักษาได้คือการใช้น้ำยาอีลิกเซอร์ และถ้าคุณไม่มีมัน นั่นคือจุดจบของคุณ
และต่อให้มีแต่ใช้มันไม่ทันเวลา แม้แต่น้ำยาอีลิกเซอร์ ก็ไม่สามารถช่วยคุณได้
“–พ่อกับคนอื่นๆขี้ขลาดเกินไป ฉันนี่แหละจะเป็นคนฆ่าเลียมเอง แล้วฉันจะขึ้นเป็นหนึ่งในผู้บริหารครอบครัว!”
ลูกน้องก้มศีรษะลง
“เมื่อถึงตอนนี้ ได้โปรดให้รางวัลกับฉันด้วย”
“แน่นอน ว่าแต่…ไปเอาของอันตรายนี่มาจากไหนกันเนี่ย?”
ลูกน้องยิ้มและพูดชื่อที่เขาคาดไม่ถึง
“ท่านรู้จัก ‘กลุ่มนักเคลื่อนไหวเพื่อการฟื้นฟูดาวเคราะห์’ ไหมครับ”
“เหมือนว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขามานิดหน่อย”
“ที่จริงแล้วกลุ่มคนพวกนั้นกำลังทำสิ่งนี้อยู่ลับๆ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นองค์กรการกุศล แต่นั่นก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น ความจริงพวกเขานั้นคือตัวตั้งตัวตีในการขโมยทรัพยากรจากโลกที่ถูกทำลายอย่างผิดกฎหมาย พวกเขาไม่ได้สนใจเรื่อง ‘การฟื้นฟูดาวเคราะห์’ นั้นเลยสักนิดเดียว”
แม้ว่าพวกนั้นจะมีความสามารถในการฟื้นฟูดาวเคราะห์อยู่บ้าง แต่พวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงการทำเช่นนั้น
เพราะพวกเขาจะจัดการลักลอบขนส่งสินค้าผิดกฎหมายเพื่อผลกำไรที่มากกว่าแทน
“ช่างเรื่องพวกนั้นเถอะ แต่ฉันต้องใส่มันลงไปในอาหารของเลียมใช่ไหม?”
“หลังจากใส่มันลงไป ตัวแคปซูลเองจะละลายและจะตรวจไม่พบสารตกค้างใดๆ”
“…ฮิฮิฮิ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของผู้ชายคนนั้น”
◇ ◇ ◇
ในห้องสอบสวน
คนที่นั่งตรงข้ามกับผมคือนายพลจัตวาของจักรวรรดิ
ผมซึ่งถูกนำตัวมานั่งต่อหน้าบุคคลดังกล่าว ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ร้ายในการเสียชีวิตอย่างน่าสงสัยที่เกิดขึ้นที่สถาบันการทหาร
“ท่านเคานต์ ฉันได้ยินมาว่าคุณทะเลาะกับครอบครัวเบิร์กลีย์”
นายพลจัตวาเลือกคำพูดของเขาอย่างระมัดระวังแม้ว่าผมจะยังเป็นนักเรียนนายร้อยเท่านั้น
เพราะผมมีอำนาจมาก
อย่างไรก็ตาม ในเหตุการณ์นี้ผมเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ ดังนั้นผมล่ะหวังว่าพวกเขาจะเลิกทำกับผมเหมือนเป็นคนร้ายซะที
“ข้อกล่าวหาเหล่านี้มาจากไหน? หลักฐานที่แสดงว่าผมเป็นฆาตกรอยู่ไหนล่ะ?”
“นักเรียนนายร้อยที่เสียชีวิตเป็นสมาชิกของครอบครัวเบิร์กลีย์”
“แล้วไง? มีหลายคนที่มีนามสกุลเบิร์กลีย์ ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณกำลังพูดถึงใคร หรือว่าคุณจะพยายามใส่ร้ายผมกันแน่?”
ในตอนแรก เรื่องที่นักเรียนนายร้อยเสียชีวิตไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมเลย
และนอกประตูห้องสอบสวน-
“ไอ้พวกเหี้ย! ถึงกับขังท่านเลียมแบบนี้! ไอ้พวกสวะ กูจะฆ่ามึงทุกตัว! นี่มึงคิดว่าจะรับผิดชอบการขังนายท่านไว้โดยไม่มีหลักฐานได้งั้นเหรอออ ห๊าาาาา?”
–มารีตะโกนด้วยภาษาหยาบคาย
ดูเหมือนว่าสารวัตรทหารจะมารวมตัวกันเพื่อจับเธอไว้
“กรุณาใจเย็นๆก่อน!”
“เราได้รับอนุญาตจากสถาบันการทหารสำหรับเรื่องนี้!”
“เรากำลังตรวจสอบข้อแก้ตัวของเขาแค่นั้นเอง!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ผมจึงหันไปหานายพลจัตวาตรงหน้า
“นี่มันเป็นการตัดสินใจส่วนตัวของคุณที่คิดว่าผมเป็นผู้ต้องหาใช่ไหม?”
“ไม่หรอก…ก็นะ ถ้ามองจากมุมมองของคนนอกมันก็เป็นแบบนั้น”
เพียงเพราะผมประกาศตัวเองเป็นศัตรูกับครอบครัวเบิร์กลีย์ ผมจึงเป็นคนทำงั้นสิ?
ผมเกลียดการถูกกล่าวหาผิดๆ
ผมจำได้ว่าตอนที่ผมหย่าร้างในชีวิตก่อนหน้า ผมถูกทำให้เป็นคนร้ายเพียงฝ่ายเดียวจากข้อกล่าวหาผิดๆนั่น
มีคนใหม่ปรากฎตัวที่นอกห้อง
นั่นคือเทีย ที่เพิ่งเป็นนักเรียนปีสี่ที่สถาบันการทหาร
“ยัยฟอสซิลคร่ำครึ! ท่านเลียมอนุญาตให้คุณรับใช้เคียงข้างเขา แต่คุณยังปล่อยให้เขาถูกกักขังในที่แบบนี้?! อย่างที่ฉันคิดไว้ เราไม่ต้องการหินผุๆที่ไร้ประโยชน์อย่างคุณ!”
“ยัยก้อนเนื้อสับ!”
ผมคิดว่าเธอมาช่วย แต่ดูเหมือนว่าเธอมาที่นี่เพื่อต่อสู้กับมารี
จากเสียงที่ผมได้ยินจากนอกประตู ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาทะเลาะกัน
“คุณทั้งสองคนหยุดได้แล้ว!”
“เรียกกำลังเสริมด่วน!”
“เรียกพวกครูฝึกมา!”
สารวัตรทหารอยู่ในความโกลาหล ในขณะที่นายพลจัตวากำลังกุมใบหน้าด้วยมือขวาพลางถอนหายใจ
ผมไม่สนหรอกว่าพวกเขาทะเลาะกันแค่ไหน แต่พวกเขาจะไม่มาช่วยผมจริงๆงั้นเรอะ?
ผลประเมินที่ผมให้กับทั้งสองลดลงอย่างรวดเร็ว
“กูจะทุบฟอสซิลเน่าๆอย่างมึงให้เป็นชิ้น ๆ!”
“กูจะสับมึงให้กลับไปเป็นชิ้นเนื้อสับเหมือนเดิมเลยคอยดู!”
ประตูถูกกระแทกอย่างแรงจนบิดเบี้ยวและผนังก็แตก
พวกเธอทำบ้าอะไรเนี่ย?
พวกเธอไม่รู้หน้าที่ในฐานะหัวหน้าและรองอัศวินของผมรึไง?
ผมเริ่มโกรธ
“ถ้าไม่มีหลักฐานจริงๆ ผมคงต้องขอตัว”
ขณะที่ผมยืนขึ้นและพูดอย่างนั้น นายพลจัตวาก็พยายามจะรั้งตัวผมไว้
“หยุดก่อน!”
“ไม่… ไว้ครั้งหน้าถ้าคุณมีหลักฐาน”
ขณะที่ทั้งภายในและภายนอกห้องสอบสวนเริ่มส่งเสียงดัง เจ้าหน้าที่สารวัตรทหารก็บุกเข้ามาทางประตูในขณะที่หอบหายใจ
“ฯพณฯท่าน! เราพบหลักฐานแล้ว!”
“โอ้?! ทำได้ดีมาก! ท่านเคานต์ตอนนี้คุณไม่สามารถหลบหนีได้แล้ว!”
ขณะที่นายพลจัตวาพยายามจับกุมผม เจ้าหน้าที่สารวัตรทหารก็ส่ายหัว
“ไม่ครับ ท่านเข้าใจผิดแล้ว หลักฐานมาจากห้องนักเรียนนายร้อยที่ตายแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะลักลอบนำเข้ายาพิษคำสาปดวงดาว”
“…อะ-อะไรนะ! ติดต่อสำนักงานใหญ่ และอพยพนักเรียนนายร้อยทั้งหมดออกจากอาคารเรียนทันที!”
เขาลืมการจับกุมผมโดยสิ้นเชิง และเริ่มตื่นตระหนก
ยาพิษคำสาปดวงดาว… เหมือนเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ถ้าผมจำไม่ผิด มันเหมือนกับการสาปแช่งจากความขุ่นเคืองของสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก
มันจะฆ่าคุณอย่างแน่นอนถ้าคุณกินเข้าไป
คนจากตระกูลเบิร์กลีย์ งี่เง่าแค่ไหนที่จะกินอะไรแบบนั้นลงไป?
◇ ◇ ◇
ห้องเก็บศพ
มีชายคนหนึ่งเสียชีวิตด้วยความเจ็บปวด เขาเป็นคนที่พยายามจะลอบสังหารเลียม
ไกด์มาที่ห้องเก็บศพ มองไปที่ชายคนนั้นและทำหน้ารังเกียจ
“…ความคิดที่จะฆ่าเขาด้วยคำสาปก็ไม่เลวนักหรอก”
หากการลอบสังหารสำเร็จ ไกด์อาจจะผิดหวังนิดหน่อย แต่เขาก็ยินดีถ้าเป็นแบบนั้น
แต่ผลที่ได้คือความล้มเหลว
เมื่อตรวจพบอันตรายจากจิตสังหาร คุคุริจัดฉากกลับสถานการณ์และให้ผู้วางยาถูกยาพิษนั้นแทน
“อย่างน้อยคุณก็มีความเกี่ยวข้องกับเลียม ทุกสิ่งที่คุณรู้สึก ความทุกข์ทรมานและความสิ้นหวังทั้งหมดของคุณจะกลายเป็นพลังของฉัน”
หลังจากที่ไกด์เอามือออกจากใบหน้าของชายคนนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นท่าทางที่สงบ
ความผูกพันระหว่างไกด์กับเลียมนั้นแข็งแกร่งมากจนอารมณ์เชิงลบใดๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเลียมไม่สามารถซึมซับได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ในทางกลับกันยังหมายถึงหากมีความเกี่ยวข้องกับเลียมเพียงเล็กน้อยก็เพิ่มการดูดซึมอารมณ์เชิงลบอย่างมาก
ไกด์เพลิดเพลินกับอารมณ์ของชายคนนั้นราวกับว่าเขากำลังดื่มไวน์คุณภาพสูง
“มันเยี่ยมมาก…ความรู้สึกของคุณผสมกับความแค้นของการถูกทำลายล้างดาวเคราะห์ทั้งดวงนั้นน่าพอใจ
แม้คุณจะเป็นคนโง่และฉันไม่รู้จักชื่อของคุณ แต่ฉันสัญญาว่าจะใช้พลังที่คุณมอบให้ฉันมานี้อย่างเต็มที่”
หลังจากฟื้นกำลัง ปากของไกด์ก็ยกขึ้นเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
“ฉันฟื้นพลังขึ้นมาได้ไม่น้อยด้วยสิ่งนี้ เพื่อลากเลียมลงนรกฉันอาจจะต้องเตรียมการไว้ ซักสองสามอย่าง”
เลียมเป็นคนแรกที่ได้ทรมานเขาอย่างเจ็บแสบขนาดนี้
ไกด์จึงตัดสินใจเด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแก้แค้น
เพราะความประมาททำให้เขาทำพลาดหลายครั้งจนกระทั้งตอนนี้
ตัวเขาเองนั้นคิดว่าเลียมเป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีนัยสำคัญ มันทำให้เขาได้รับผลกระทบจากความประมาทมาจนถึงวันนี้
“ฉันต้องรวบรวมศัตรูของเขา ฉันต้องวางแผนเรื่องนี้ให้ละเอียด แล้วเขาก็จะเสร็จฉัน—!”
ไกด์หายตัวไปจากห้องด้วยเสียงหัวเราะ
◇ ◇ ◇
ณ พระราชวังของจักรวรรดิ
นายกรัฐมนตรีรู้สึกโกรธจัดเมื่ออ่านรายงานจากสถาบันการทหาร
ลูกน้องที่อยู่รอบตัวเขาตัวสั่นด้วยความกลัว
“…การครอบครองยาพิษคำสาปดวงดาวโดยไม่ได้รับอนุญาต มันต้องได้รับโทษแบบไหน?”
เมื่อซักถามลูกน้อง นายกรัฐมนตรีสงสัยว่าการลงโทษแบบใดถึงจะเหมาะสม
ปัญหาของเรื่องนี้คือ ฝ่ายที่กระทำความผิดนั้นเกี่ยวข้องกับตระกูลเบิร์กลีย์
การลงโทษพวกเขาตามปกติจะไม่ได้แก้ปัญหา
เมื่อคำนึงถึงสถานะของพวกเขา
“โดยปกติ โทษประหารชีวิตทั้งบ้านของพวกเขาน่าจะเหมาะสม แต่บ้านหลังหนึ่งเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของตระกูลเบิร์กลีย์เท่านั้น”
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นกลุ่มของขุนนางยศบารอน แต่บ้านโดยรวมทั้งตระกูลของพวกเขานั้นมีอำนาจมากในหมู่ขุนนางไม่แพ้ดยุค
มันเป็นการรวมตัวกันของบ้านหลายหลัง แม้ว่าจะลงโทษหนึ่งในนั้น มันก็เหมือนกับการตัดหางของจิ้งจก
การจัดการกับตระกูลเบิร์กลีย์ – ไม่สิ การจัดการแคชมิโร่นั้นแทบเป็นไปไม่ได้
พวกเขาประสบความสำเร็จได้อย่างไรน่ะเหรอ?
นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาเป็นผู้จัดหาน้ำยาอีลิกเซอร์ที่มีความเสถียรสูงเพียงรายเดียวของจักรวรรดิ พวกเขายังได้รับความโปรดปรานมากมายจากอดีตจักรพรรดิ
พวกเขาเข้าเฝ้าอดีตจักรพรรดิและส่งมอบน้ำยาอีลิกเซอร์ เพื่อให้อดีตจักรพรรดิทรงปกปิดการกระทำที่ผิดกฎหมายทั้งหมดเป็นการตอบแทน
ก่อนที่จะรู้ตัว พวกมันก็โตเกินกว่าที่จะจัดการได้ ทำให้นายกรัฐมนตรีต้องปวดหัวอย่างหนัก
เขาต้องบดขยี้ตระกูลเบิร์กลีย์เพื่อความยุติธรรม แม้ว่านั่นจะหมายถึงการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของจักรวรรดิก็ตาม
พวกเขามี อิทธิพลมากขนาดนั้น
“หากมีเพียงแค่นี้ มันยังไม่เพียงพอจะเข้าไปลากคอของแคชมิโร่ลงมาได้”
“-ครับ…”
“นี่เป็นปัญหาจริงๆ”
นายกรัฐมนตรีคาดหวังกับเลียมไว้มากเพราะเขารู้ว่าเลียมมีอำนาจที่จะเอาชนะสถานการณ์นี้ได้
หากทางจักรวรรดิเคลื่อนไหวเอง พวกเขาจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างง่ายดาย แต่ต้องเป็นเรื่องใหญ่จริงๆและกว่าจะดำเนินการก็ช้ามาก
และเมื่อพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว ก็ยากที่จะทำให้พวกเขาหยุด
เพราะมันยากสำหรับพวกเขาที่จะลงมือ สถานการณ์ต้องนำไปสู่การล่มสลายของจักรวรรดิเท่านั้น
เหล่าลูกน้องพยายามรายงานเรื่องอื่น
“ท่านรัฐมนตรี เนื่องจากเราเพิ่งเติมสินแร่หายากของเราไปเมื่อเร็วๆนี้ กองทัพจึงขอกำลังเสริมไปยังชายแดน แทนที่กองกำลังที่เสียไป”
“…สิ่งที่พวกเขาขอมันเป็นไปไม่ได้”
จักรวรรดิไม่ใช่ประเทศเดียวในอวกาศ
มีประเทศเพื่อนบ้านอยู่ติดกับพวกเขา และแม้ว่าคุณจะบอกว่ามีระยะห่างระหว่างพวกเขาค่อนข้างมาก
แต่พวกเขาก็ยังมีทั้งการค้าขายและข้อขัดแย้งระหว่างกัน
โดยธรรมชาติแล้ว พวกเขามีกองทัพประจำการอยู่ที่ชายแดนเพื่อเสริมการป้องกันของตนเอง
บางครั้งพวกเขาก็รุกรานและพิชิตดินแดนของศัตรู
เพราะขนาดที่ใหญ่โตของจักรวรรดิ นั่นหมายความว่า พวกเขาจะมีพรมแดนที่ต้องป้องกันเป็นบริเวณกว้าง ทำให้ยังมีการต่อสู้เกิดขึ้นที่ไหนสักแห่งอยู่เสมอ
ทรัพยากรถูกใช้เร็วกว่าที่พวกเขาจะสามารถเติมเต็มได้
และจำเป็นต้องใช้โลหะหายากในส่วนสำคัญของยานรบ
ซึ่งมันก็สามารถใช้โลหะอื่นทดแทนได้ แต่เนื่องจากประสิทธิภาพที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
ทำให้มีการขอเบิกโลหะหายากจำนวนมากสำหรับยานรบในแนวหน้า
กองทัพได้รับรายงานมาว่าเลียม ได้ขายโลหะหายากจำนวนมากให้กับจักรวรรดิ ดังนั้นพวกเขาจึงใช้โอกาสนี้เพื่อขอกองหนุนเพิ่มเติม
นายกรัฐมนตรีมองผลลัพธ์จากสงครามครั้งล่าสุด
“เรากำลังถูกกดดันจากหลายฝ่าย”
ลูกน้องคนหนึ่งอธิบาย
“มีเหตุผลหลายอย่าง แต่ฉันเชื่อว่าเหตุผลหลักคือทรัพยากรไม่ได้ถูกใช้อย่างมีประสิทธิภาพ มีหลายกรณีที่กองยานลาดตระเวนถูกเพิ่มขนาดให้ใหญ่เกินความจำเป็น”
กองยานลาดตระเวน-
พวกเขาเป็นกองกำลังสำคัญที่ปกป้องอาณาเขตของจักรวรรดิ และในหมู่พวกเขามีกองยานที่เตรียมโดยขุนนางโดยตรง
กรณีเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อขุนนางไม่ต้องการอยู่ใต้บังคับบัญชาของผู้อื่น กลายเป็นผู้บัญชาการกองยานที่พวกเขาจัดตั้งขึ้นเองหลังจากสำเร็จการศึกษาจากสถาบันการทหาร
บางครั้งในหมู่พวกเขาก็จัดเตรียมกองยานที่ไม่ได้มาตรฐานและติดตั้งอุปกรณ์ล้าสมัย เพื่อที่พวกเขาจะได้ย้ายไปอยู่ในพื้นที่ที่ปราศจากความขัดแย้ง ซึ่งพวกเขาสามารถเกียจคร้านได้
ในกรณีนั้น มีแต่จะสร้างความสิ้นเปลืองในการเลี้ยงดูคนเหล่านี้เพิ่มขึ้น
บางคนก็ถูกกองทัพทอดทิ้งจนกลายเป็นโจรสลัด กลายเป็นปัญหาที่ต้องจัดการอย่างรวดเร็ว – แต่พวกเขาไม่มีงบประมาณหรือกำลังพลพอในการทำเรื่องเช่นนั้น
“ปวดหัวอะไรแบบนี้นะ การจัดระเบียบกองทัพใหม่มันต้องใช้เงินจำนวนมาก แต่เราไม่สามารถจ่ายได้”
การยุบหน่วยของพวกเขาไม่ได้แก้ไขทุกอย่าง มันยังมีค่าใช้จ่ายในการจัดการกับยุทโธปกรณ์ และการรับสมัครหรือโยกย้ายบุคลากรเพื่อมาแทนที่อีก
มีกองยานลาดตระเวนจำนวนมากที่ไม่ได้มาตรฐานกองทัพ และทหารที่ประจำการก็ไม่ได้ฝึกอบรมอย่างเหมาะสมอีกด้วย
กองยานที่ไม่ได้ฝึกซ้อมเป็นประจำจะสูญเสียทักษะไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นการฝึกอบรมอย่างต่อเนื่องจึงจำเป็นอย่างยิ่ง
อำนาจของจักรวรรดินั้นมากมายมหาศาล แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจัดการทุกอย่างได้
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะนะ”
นายกฯ เครียดกับปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไม่สิ้นสุด
————
ไบรอัน (´；ω；｀) “เจ็บปวด เห็นอัศวินของเราเป็นแบบนั้น… มันเจ็บปวด”
———–
สนับสนุนผู้แปลได้ที่นี่นะครับ กสิกร 475-2-65694-8 เมือง บ.
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
