ประวัติศาสตร์สองพันปี
ตอนนี้ผมอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3
โชคดีที่ผมได้รับอนุญาตให้ลาเพื่อไปเยี่ยมชมโรงงานอาวุธที่เจ็ด
ผมมาเยี่ยมเพื่อตรวจสอบความคืบหน้าของคำขอของผม
“…พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?”
มีกลุ่มคนที่กอดและถูตัวเองกับเอวิท
ไนอัสก็อยู่ในหมู่พวกเขา เกาะติดกับมันเหมือนหมีแพนด้า
เธอดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นผมแม้แต่ตอนที่ผมเรียกเธอ
“โอ้…เอวิทผู้น่ารักของฉัน คุณนี่ยอดเยี่ยมที่สุด แม่ภูมิใจในตัวคุณมาก”
–เห็นได้ชัดว่าการปรับจูนเอวิทนั้นยากกว่าที่ผมคิด
มันทำให้ไนอัสสติแตก
แต่เมื่อมองขึ้นไปที่เอวิท ก็ดูไม่แตกต่างไปจากเดิมมากนัก
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าทั้งโครงและชุดเกราะตอนนี้ทำมาจากโลหะหายากทั้งหมด
ตอนนี้ประสิทธิภาพของมันเหนือกว่าเครื่องจักรรุ่นปัจจุบันอย่างมาก
–ผมพอใจกับการดูข้อมูลที่แสดงในแท็บเล็ต
อย่างไรก็ตาม…
“ฉันไม่ค่อยชอบแฮะ”
เมื่อผมพูดพึมพำไปอย่างนั้น มารีก็เข้าประชิดมาในพริบตาและคุกเข่าลง
“ม- มีอะไรไม่พอใจนายท่านหรือคะ?”
เธอเป็นนินจาเรอะ?
“ผมน่าจะส่งทองมาให้ด้วย ชุดเกราะสีดำที่มีลวดลายสีเงินก็พอใช้ได้ แต่ผมชอบสีทองมากกว่า”
พริบตานั้นไนอัสก็หันควับมาอย่างรวดเร็ว
“ใครกัน?! ใครที่กล้าจะแต่งเติมลูกของฉันด้วยรสนิยมห่วยๆนั่น!”
นี่เธอบอกว่าความชอบของผมมันห่วยเรอะ?
มารียืนขึ้นและดึงหนึ่งในด้ามดาบของเธอที่ห้อยไว้ที่เอว
เกือบจะในทันที ใบมีดยื่นออกมาจากด้ามจับดังกล่าว
มันเป็นอาวุธประเภทที่หดเก็บได้ที่สร้างขึ้นเพื่อความสะดวก
“ไนอัส คุณเป็นวิศวกรที่ยอดเยี่ยม เพราะงั้นฉันจะจบมันในพริบตา…มันจะไม่รู้สึกเจ็บปวด โดยเคารพความสำเร็จของคุณในการปรับจูนเอวิท”
ไนอัสเริ่มกรีดร้องเมื่อเห็นผม
“อ๊าาาาาาา!!! พระเจ้า… เลียมงั้นเหรอ!!!!”
ทำไมเธอถึงมองผมเหมือนมองเห็นผีงั้นล่ะ?
“ไนอัส ออกห่างจากเอวิท ไม่งั้นเครื่องส่วนตัวของลอร์ดเลียมจะเปื้อนเลือดคุณ”
“พอแล้ว.”
ผมบอกมารีซึ่งจ้องเขม็งไปที่คอไนอัส ให้เย็นลงเพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังจะฆ่าไนอัส
“ไนอัส…ผมจะลืมสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้นี้ แต่ชิ้นส่วนของเอวิทที่เป็นสีเงิน ผมให้ทาใหม่ด้วยสีทอง”
ดวงตาของไนอัสเต็มไปด้วยน้ำตา
“ฉันทำมันไม่ได้!”
“ยัยนี่นิ!”
เธอปฏิเสธคำขอของผมทันที
มารีกดดาบในมือมากขึ้น ผมจึงหยุดเธอเพื่อที่จะให้ไนอัสได้อธิบาย
“ชิ้นส่วนสีเงินเชื่อมต่อกับโครงด้านใน มันคือมิธริลทั้งชิ้น มันเป็นแสงสีเงินของมิธริลที่มีค่ายิ่งกว่าทองคำ!”
“แต่ผมก็ชอบสีทองมากกว่า เอางี้ดีกว่ามาทาสีชิ้นส่วนที่เหลือทั้งหมดด้วยทองคำกัน!”
“นั่นเป็นเหตุผลที่รสนิยมของคุณมันห่วย! คุณไม่เข้าใจความแวววาวของมิธริลพวกนี้ว่ามันช่างเจิดจ้าขนาดไหน!”
ขอบชิ้นส่วนและลวดลายบนตัวเอวิทเป็นสีเงินทั้งหมด
ไนอัสปฏิเสธคำขอของผมที่จะทาสีใหม่ทั้งหมดด้วยสีทอง
-ถ้าไม่ใช่เธอพูด ผมคงปวดหัว
“ถ้าคุณลงสีทับมิธริล ความสามารถโดยรวมจะลดลง! ถ้าฉันนับมันเป็นตัวเลข ผลลัพธ์จะลดลงระหว่างสองถึงห้าเปอร์เซ็นต์!”
…ก็ยังพอรับไหว
“ไม่เป็นไร แค่ทาสีใหม่”
“มันไม่ได้ทาสีตั้งแต่แรก! สีดำเงาทั้งตัวของเอวิทนี้เป็นสีธรรมชาติของอดามันเทียม! อ๊ากก เอวิทที่น่ารักของฉันกำลังถูกเติมแต่งด้วยรสนิยมห่วยๆนั่น”
ไนอัสร้องไห้ขณะที่เธอเกาะติดกับเอวิท
มารีหันมาทางผม
“ท่านเลียม คุณอยากให้ฉันทรมานเธอไหม”
“ช่างเถอะ…เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร แต่ผมคาดหวังในตัวเธอไว้มาก ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้ อย่างไรก็ตาม เพื่อเป็นการลงโทษ เธอจะต้องลงสีเอวิทด้วยตัวเอง ไม่ว่าเธอจะเกลียดมันแค่ไหนก็ตาม”
ผมสั่งให้ไนอัสซึ่งขัดคำขอของผม ให้ลงสีเอวิทด้วยตัวเอง
“อูว~ ลอร์ดเลียม เจ้าคนงี่เง่า~!”
การดูไนอัสลงสีขณะร้องไห้เป็นเรื่องสนุก และหลังจากปรับแต่งเอวิทอีกสองสามวันผมก็กลับไปโรงเรียนประถมในอีกครั้ง
◇ ◇ ◇
ณ โรงเรียนประถมตอนที่เลียมไม่อยู่
โรเซตต้าถูกเรียกโดยเจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เฝ้าดูครอบครัวของเธอ
“…ทำไมคุณไม่ลงแข่งขันทัวร์นาเมนต์อัศวินขับเคลื่อนล่ะ?”
เจ้าหน้าที่ถามโรเซตต้าที่ตอนนี้ดูโทรมไปหมด
“เราอนุญาตให้คุณเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาอย่างใจกว้าง แล้วทำไมไม่คุณไม่เข้าร่วมทัวร์นาเมนต์และสร้างความทรงจำสักสองสามอย่างล่ะ?”
“ในฐานะลูกสาวของบ้านดัชเชสคลอเดีย คุณจะหลีกเลี่ยงการเข้าร่วมเหมือนคนขี้ขลาดงั้นเหรอ?”
“คุณสามารถยืมเงินเพื่อจ่ายค่าเช่าหุ่นรบได้ ฉันจะแนะนำให้คุณรู้จักกับคนรู้จักของฉันสำหรับเงินกู้”
พวกเขารู้ว่าเธอจะลงเอยด้วยการทำให้ตัวเองอับอาย
แน่นอนว่าผู้ให้กู้นั้นจะรีดดอกเบี้ยจนถึงขีดจำกัด
คนที่ดีจะถูกกีดกันไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านคลอเดีย
“…ฉันเข้าใจแล้ว”
แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้
นี่เป็นเพราะว่าโรเซตต้าไม่สามารถทนต่อการโน้มน้าวของเจ้าหน้าที่ได้อีกต่อไป
ในช่วงสองสามวันมานี้พวกเขาเกลี้ยกล่อมเธอไม่ว่าเธอจะหลับหรือตื่น กินหรือนอน
ในขณะที่พวกเขาสับเปลี่ยนคนมาคอยทรมานเธอเรื่อยๆ ภาระของพวกเขาจึงแทบไม่มี
“เป็นไปตามคาดของดัชเชสคนต่อไป! นอกจากตัวคุณเองแล้วท่านเดอร์ริก ของตระกูลเบิร์กลีย์และเลียม เด็กที่สร้างชื่อให้ตัวเองผ่านการล่าโจรสลัดก็เข้าร่วมในปีนี้เช่นกัน! นี่จะเป็นงานที่น่าสนใจอย่างแน่นอน”
ชื่อของเดอร์ริกถูกเรียกด้วยคำนำหน้าว่า ‘ท่าน’ ในขณะที่ชื่อของเลียมถูกกล่าวห้วนๆ – นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะรู้ความลำเอียงของพวกเขา
พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่เลวที่ใกล้ชิดกับเหล่าขุนนางโจรสลัด
(พวกเขารอที่จะหัวเราะเยาะฉัน เมื่อฉันได้รับบาดเจ็บระหว่างการแข่งขัน)
การแข่งขันเป็นงานที่อันตราย
มีหลายครั้งที่มีผู้เสียชีวิต
เพราะแบบนั้น ไม่ว่าใครก็จะหัวเราะเยาะคนงี่เง่าที่เต็มใจเข้าร่วมการแข่งขันพร้อมกับหุ่นรบที่ล้าสมัย
แต่วิญญาณของโรเซตต้าแตกสลายไปแล้ว
(ฉันก็แค่เข้าร่วมให้มันจบๆไป หรือถ้าโชคดีหน่อยก็แค่ตาย…)
แต่เจ้าหน้าที่ก็ตอกตะปูปิดความคิดของเธอ
“อ๋อ~ จริงสิ.. จะดีกว่าถ้าคุณไม่คิดอะไรแปลกๆเช่นการฆ่าตัวตายหรืออะไรแบบนั้น เห็นว่าเด็กเบนฟิลด์นั่นกำลังคิดที่จะแต่งงานกับคุณสินะ…
แต่ทันทีที่เขารู้เรื่องหนี้ที่บ้านของคุณแบกรับไว้ เขาก็จะหนีไปเหมือนคนอื่นๆ…หืม~ ทำไมคุณไม่ลองให้กำเนิดลูกของเลียมดูล่ะ
ถ้าคนที่เกลียดเขาแบบคุณโค้งลงกราบงามๆต่อหน้าเขา เขาก็คงจัดให้คุณสักหนึ่งคน หากนั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ เรายินดีที่จะออกหน้าเจรจาเรื่องนี้ให้คุณเป็นพิเศษ”
เป็นประโยคที่บอกว่าพวกเขารู้ถึงความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเลียม
โรเซตต้ายอมแพ้ไปแล้ว
“…ทำในสิ่งที่คุณต้องการเถอะ”
◇ ◇ ◇
เลียมไม่ใช่คนเดียวที่เตรียมตัวสำหรับทัวร์นาเมนต์
ใกล้ดาวที่โรงเรียนประถมตั้งอยู่นั้นมีกองยานโจรสลัด
ยานโจรสลัดหลายร้อยลำถูกเดอร์ริกเรียกมารวมกัน
แต่ด้วยจำนวนแค่นี้ พวกเขาไม่เต็มใจที่จะโจมตีเลียม
“มีแค่นี้เองเหรอ?”
พวกโจรสลัดกังวลว่าจะทำให้เดอร์ริคผิดหวัง
“ท่านเดอร์ริค พวกเราจะสู้กับนักล่าโจรสลัดเลียมจริงหรือ?”
“ไม่ว่าคุณจะให้รางวัลมากแค่ไหน แต่การโจมตีเลียมนั้นมันมากเกินไป”
“แม้แต่กองยานโจรสลัดที่มีชื่อเสียงก็ไม่เคยมีโอกาสต่อต้านเขา”
ต่อหน้าโจรสลัดที่กำลังแสดงความอ่อนแอ เดอร์ริคดีดนิ้ว
ทันใดนั้นโรงเก็บยานก็เปิดออกและแสงสว่างจ้าก็ส่องสว่างให้เห็นอัศวินขับเคลื่อนรุ่นใหม่
พวกโจรสลัดอุทานด้วยความตกใจ
“นี่คือหุ่นรุ่นใหม่ที่สร้างขึ้นที่โรงผลิตอาวุธที่หนึ่ง ฉันจะใช้มันเพื่อฆ่าไอ้สารเลวเลียมนั่น”
กลยุทธ์ของเดอร์ริคคือ-
“มันเป็นทัวร์นาเมนต์ระดับประถมศึกษา และหากจะเข้าร่วม ผู้เข้าแข่งขันสามารถขับอัศวินขับเคลื่อนได้เพียง’เครื่องเดียว’เท่านั้น ในวันแข่งขันผมจะให้พวกคุณพุ่งลงจากบรรยากาศเข้าไปในสถานที่จัดงานและล้อมเลียมไว้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับกองยานของเขาหรือสิ่งอื่นๆ เจ้าหน้าที่ที่ดูแลบ้านคลอเดียจะให้การสนับสนุนพวกเรา”
สำหรับเจ้าหน้าที่ที่ชอบทรมานบ้านคลอเดียแล้ว การหมั้นหมายกับเลียมนั้นไม่ถูกยอมรับอย่างแน่นอน
ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจช่วยเหลือเดอร์ริค
ตอนนี้เดอร์ริครู้สึกผิดหวัง
เพราะการโจมตีนั้นที่อาณาเขตของเลียม ทำให้เขาสูญเสีย ‘สิ่งนั้น’ไป
‘สิ่งนั่น’หายไปในอาณาเขตของบ้านเบนฟิลด์ เพราะงั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บกู้มันกลับมาตราบใดที่กองยานของพวกเขาขวางทาง
“คนที่จะฆ่าเลียม– จะเป็นฉัน”
ที่โรงเรียนประถม เขากลัวมากจนไม่สามารถออกจากหอพักได้อีกต่อไป
นักเรียนที่เหลือในอาคารเรียนหลังที่สองก็เหมือนกัน
พวกเขาไม่สามารถกดขี่นักเรียนของอาคารอื่นได้อีกต่อไป
เพราะถ้าบังเอิญไปเจอเลียม นั่นคงเป็นจุดจบของพวกเขา
ในอดีตก่อนที่จะเจอเลียม พวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ อาละวาดตามที่พวกเขาพอใจ
แต่ตอนนี้พวกเขาหวาดกลัวเลียม
“…ทำให้แน่ใจว่าคุณจะต้องฆ่าเลียมให้สำเร็จ ตราบใดที่คุณรุมโจมตีเขาด้วยเจ้ารุ่นใหม่พวกนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”
เลียมแค่แข็งแกร่งกว่าคนปกติเพียงเล็กน้อย (TL:เหรอออ)
ตราบใดที่คุณรุมโจมตี เขาก็ไม่มีอะไร
เดอร์ริกพูดย้ำราวกับจะโน้มน้าวใจตัวเอง ขณะที่กัดนิ้วโป้งของเขา
(ใช่ มันจะไม่เป็นไร พวกมันอาจดูเหมือนอัศวินขับเคลื่อนที่โจรสลัดใช้ แต่พวกมันเป็นรุ่นใหม่ราคาแพง ฉันจะฆ่าไอ้สารเลวเลียมด้วยสิ่งนี้!)
◇ ◇ ◇
ที่อาคารเรียนหลังที่หนึ่งของโรงเรียนประถมศึกษา
เคิร์ทกับวอลเลซคุยกันในห้องน้ำชาย
“ฉันเรอะ? ไม่ ฉันจะไม่เข้าร่วม”
หัวข้อคือการแข่งขันที่จะเกิดขึ้น
“คุณมีใบอนุญาตการใช้ดาบไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดจะแสดงความแข็งแกร่งสักหน่อยรึ?”
เคิร์ท ทายาทของตระกูลบารอนเอ็กซ์เนอร์ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าร่วมการแข่งขัน
“ฉันไม่มีเครื่องส่วนตัวจากทางบ้าน และแม้ว่าฉันจะเช่ามันเพื่อลงแข่ง ฉันก็ยังเทียบกับเลียมไม่ได้”
“ฉันเดาว่าบ้านของคุณก็มีปัญหาเหมือนกันใช่ไหม”
“ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อเราเช่ายานจากเขา”
ด้วยการสนับสนุนของเลียมดินแดนของเขาจึงเพื่องฟู
อย่างไรก็ตามนั่นเป็นเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น
เคิร์ทยังไม่สามารถที่จะฟุ่มเฟือยได้
วอลเลซมีสีหน้ากังวล
“เฮ้ ไม่มีทางที่จะหยุดเลียมได้เลยเหรอ? ถ้าเดอร์ริกของตระกูลเบิร์กลีย์เข้าร่วม เลียมจะต้องฆ่าเขาและก่อสงครามอย่างแน่นอน”
แต่เคิร์ทบอกวอลเลซว่ามันเป็นไปไม่ได้
“เลียมไม่ใช่พวกที่จะเปลี่ยนใจง่ายๆ นอกจากนี้ เขาจับตาดูเดอร์ริกมาระยะหนึ่งแล้ว เพราะแบบนั้นต่อให้เขาไม่ทำตอนนี้ เขาก็จะทำมันในภายหลังอยู่ดี”
“แต่คู่ต่อสู้ของเขาคือขุนนางโจรสลัด! พวกเขามีพันธมิตรมากมายนอกจากครอบครัวของเขา!”
พวกเขามีพันธ์มิตรจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ขุนนาง
“ยิ่งเป็นแบบนั้น เลียมก็จะยิ่งมีแรงผลักดันมากขึ้นไปอีก”
วอลเลซเป็นกังวล
“ฉันตัดผู้อุปถัมภ์ไม่ได้ แต่เขามีคุณธรรมเกินไป… ให้ตายสิ ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้ลำบากตลอดเลยนะ”
ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยปัญหาในขณะที่เขาเป็นราชวงศ์ ถึงแม้ตอนนี้จะพบคนที่เข้ามาช่วยเหลือแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
◇ ◇ ◇
บ้านของครอบครัวเบนฟิลด์
ที่นั่น พวกเขาเชิญดัชเชสแห่งบ้านคลอเดียและบรรพบุรุษของเธอมา
เมื่อไม่มีคนใช้คอยช่วยเหลือ พวกเขาจึงมาที่คฤหาสน์ของเลียมโดยลำพัง
พวกเขาได้รับการต้อนรับจากพ่อบ้านไบรอัน เช่นเดียวกับอัศวินและคนรับใช้ที่อยู่รอบตัวเขา
“พวกเรารอคุณอยู่… แต่กระผมจำไม่ได้ว่าเชิญพวกคุณมาด้วย”
ไบรอันยิ้มขณะมองดูเจ้าหน้าที่ของจักรพรรดิที่ยืนอยู่ข้างหลังบ้านคลอเดีย
“คิดซะว่าเราเป็นคนคุ้มกันของบ้านคลอเดีย ไม่ต้องห่วงพวกเรา”
นั่นคือสิ่งที่พวกเขาพูดขณะจ้องไปที่ไบรอันอย่างเย็นชา
ไม่มีความเป็นมิตรอยู่ในนั้น
เซเรน่า เฝ้าดูพวกเขาอย่างเงียบๆ
ขณะที่พวกเขากำลังจะย้ายไปที่ห้องรับแขก พวกเขาตัดสินใจแยกกันเพราะเจ้าหน้าที่เหล่านั้นต้องเข้ามาขัดการเจรจาอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไบรอัน ฉันจะพาเจ้าหน้าที่ออกไปเอง”
เมื่อเซรีน่าบอกเขาอย่างนั้น ไบรอันพยักหน้า
“ฉันอยากให้ดัชเชสและบรรพบุรุษของเธอได้พูดคุยกับเพศเดียวกัน แต่ฉันเข้าใจ ให้ฉันจัดการเรื่องเจรจาเอง”
ไบรอันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้การสู้รบครั้งนี้ผ่านไปได้
◇ ◇ ◇
ที่ห้องรับแขก
ดัชเชสคนปัจจุบัน– แม่ของโรเซตตา กำลังพยุงแม่ของเธอซึ่งกำลังหน้ามืด
ไบรอันรีบวิ่งเข้าไปหา
“ค- คุณเป็นยังไงบ้าง? ฉันจะโทรหาหมอทันที”
อย่างไรก็ตามบรรพบุรุษส่ายหัว
“มันสายเกินไปแล้ว ทั้งหมดที่ฉันต้องทำในตอนนี้… คือการใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อหลานสาวของฉัน”
ร่างกายของบรรพบุรุษอ่อนแอลงหลังจากทนต่อสภาพความเป็นอยู่ที่ที่เลวร้ายมาเป็นเวลานาน
“…คุณไบรอัน เราต้องการปฏิเสธข้อเสนอหมั้น”
“ค-คุณช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าทำไม? ท่านเลียมจริงจังกับเรื่องนี้มาก”
“และนั่นก็คือเหตุผล บ้านคลอเดียมีความสุขมากที่เขามีความเมตตาต่อเรา แต่มันไม่ใช่แค่หนี้ที่เราจะต้องให้บ้านเบนฟิลด์แบกรับ คุณไม่ได้สังเกตเจ้าหน้าที่เหล่านั้น ที่เรียกตัวเองว่าคนคุ้มกันของเรานั่นเหรอ? พวกเขาคือ… คนที่มีอยู่เพียงเพื่อทรมานเรา เราไม่สามารถโยนสิ่งนั้นให้คุณได้หรอก”
พวกเขาคือกลุ่มคนที่ใช้คำสั่งของจักรพรรดิผู้ล่วงลับเป็นเหตุผลในการทำสิ่งที่พวกเขาต้องการ
พวกเขาไร้ความปราณีและกระทำสิ่งเลวร้ายหลายอย่างเพราะว่าไม่มีใครหยุดพวกเขาได้
ความทุกข์ของคนอื่นทำให้พวกเขามีความสุข—นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเป็น
หัวหน้าคนปัจจุบัน– ดัชเชสคำนับอย่างสุดซึ้ง
“อย่างน้อยที่สุด สำหรับความรู้สึกของลอร์ดเลียม เราได้รับรู้แล้ว ความเมตตาที่คุณแสดงให้เราเห็น บ้านคลอเดียขอขอบคุณคุณ”
ไบรอันรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้หลังจากได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขา
และคิดกับตัวเองว่า
(ท่านเลียมต้องการช่วยคนเหล่านี้ ไบรอันคนนี้ภูมิใจในความใจดีของเขาจริงๆ)
ไบรอันเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้า
“…ฉันขอปฏิเสธการปฏิเสธของคุณ”
เมื่อทั้งสองมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ เขาก็รีบเสริมว่า
“มันเป็นความปรารถนาของท่านเลียมที่จะรับท่านหญิงโรเซตต้าเป็นภรรยาของเขา ดังนั้นไบรอันคนนี้จะยอมแพ้ไม่ได้!”
ยายของโรเซตต้าส่ายหัวของเธอ
“มันไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้น คำสั่งที่กินเวลานานกว่าสองพันปีมันหนักหนามากขนาดนั้น”
‘เป็นคำสั่งของจักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว’
พวกเขาทรมานพวกเขามาเป็นเวลาสองพันปีโดยใช้สิ่งนี้เป็นเหตุผล
มันจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
-มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
“ท่านเลียมไม่เคยยอมแพ้ในเรื่องนี้ และเราได้รับอนุญาตจากจักรวรรดิแล้ว! บ้านเบนฟิลด์นั้นเต็มใจที่จะแบกรับทั้งบาปและหนี้สินของบ้านคุณ! ในฐานะสมาชิกของตระกูลดัชเชสคุณยังไม่พอใจอีกหรือ!”
คำพูดของไบรอันไปไม่ถึงคนทั้งสองที่วิญญาณแตกสลาย
ถึงกระนั้น เขาก็ยังพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อเลียม
◇ ◇ ◇
ในห้องที่ถูกแยกต่างหาก
เซเรน่ากำลังคุยกับเจ้าหน้าที่เฝ้าระวัง
“เราได้รับอนุญาตสำหรับการหมั้นในครั้งนี้แล้ว งานของคุณจบลงที่นี่”
เจ้าหน้าที่ที่นั่งบนโซฟายกเท้าขึ้นบนโต๊ะอย่างหยาบคาย
“นั่นไม่สำคัญ เรากำลังทำงานภายใต้คำสั่งของจักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว แม้ว่าชื่อของพวกเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เราก็ยังคงทำงานของเราต่อไปได้ เพียงแค่ต้องคอยดูแลบ้านเบนฟิลด์แทน”
หลังจากผ่านมาสองพันปี องค์กรของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างมาก
พวกเขากลายเป็นกลุ่มกองกำลังเจ้าปัญหา
“…คุณกำลังจะบอกว่าคุณจะทำแบบนั้นกับบ้านเบนฟิลด์งั้นรึ?”
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบ
“ก็ใช่สิ แต่ก่อนอื่นเลย การแต่งงานเพื่อช่วยเหลือคลอเดียมันเป็นไปไม่ได้ เจ้าเด็กเลียมนั่นถือดีเกินไป ความมืดของจักรวรรดิจะต้องกลืนกินเขาแน่”
ดวงตาของเซเรน่าหรี่ลง
“หลังจากยุ่งกับลอร์ดเลียม คุณคิดว่าคุณจะเดินจากไปโดยไม่เสียหายได้จริงหรือ?”
“เขาเป็นแค่เด็กที่แข็งแกร่งกว่าปกติเล็กน้อย”
เมื่อเห็นทัศนคติของพวกเขา เซเรน่าก็เข้าใจ
(ต้องรับมือกับคนแบบนี้…นายกฯเองก็ลำบากไม่น้อยเลยนะ)
เงาของเซเรน่าสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอคิดแบบนั้น
ข้างในเงานั้นมีดวงตาสีแดงสองดวงซึ่งคอยเฝ้าดูเจ้าหน้าที่อย่างระมัดระวัง
—————–
Brian (´；ω；｀) “การได้เห็นลอร์ดเลียมย้อมมรดกของท่านอลิสแตร์ด้วยสีทองนั้นช่างเจ็บปวด…”
—————–
สนับสนุนผู้แปลได้ที่นี่นะครับ
กสิกร 475-2-65694-8 นายเมือง บ.
มีเหตุติชมอะไร อินบ็อกซ์ถามได้ที่เพจเฟสบุ๊ค Avolenn channel ครับ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
