(WN) เด็กสาว『นักฆ่า』 กลายมาเป็นผู้คุ้มกันลูกสาวดยุค 2 ผู้ไล่ตาม

  —สามเดือนต่อมา ชูริเนะถูกพบอีกครั้งที่『อาณาจักรินเวิร์ค』ทิศตะวันออกของอาณาจักร『เมืองอาร์เซนต้า』

  ผู้คนมากมายที่เดินไปมาต่างจับจ้องไปที่ชูริเนะ การแต่งกายที่ฉูดฉาดและผมสีดำของเธอถือเป็นสิ่งที่หาได้ยากในแถบนี้

  ถึงอย่างนั้นชูริเนะก็ยังขมวดคิ้วและถอนหายใจกับตนเองโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง

 「 …เอายังไงดีละ ฉันควรจะไปที่เมืองหลวงหรือ『ออกจาก』ประเทศนี้ไปดี? 」

  สิ่งที่ชูริเนะกำลังมองอยู่ก็คือตารางเวลาของ『รถไฟมนตรา』ที่กำลังจะไปในทิศที่ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

  ขบวนนึงมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง ส่วนอีกขบวนมุ่งหน้าออกจากประเทศ

  สำหรับชูริเนะที่ไม่ได้มีเป้าหมายจะเป็นที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น

  แต่ว่าตอนนี้ชูริเนะกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาร้ายแรงอยู่

 「 ดูท่าคงต้องไปหาเงินที่เมืองหลวงก่อนสินะ… 」

  สำหรับพื้นที่ชนบทแล้ว การหารายได้จากการฆ่าพวกสัตว์อสูรถือเป็นเรื่องปกติ

  แต่ว่าสำหรับพื้นที่พัฒนาแล้วนั่นต่างออกไป— แทบจะหางานไม่ได้ด้วยซ้ำ หากไม่ได้สังกัดองค์กรใดองค์กรนึง

  สำหรับชูริเนะที่กำลังเที่ยวอยู่ เธอไม่มีแผนที่จะเข้าร่วมองค์กรใดๆ และต่อให้อยากปัญหาก็คือเธอเด็กเกินไป ถึงจะแอบคิดว่าถ้าโชว์ฆ่าสัตว์อสูรสักตัวก็คงยอมให้เข้าร่วมแล้วก็ตาม

  แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อน หากเธออยากจะเดินทางต่อเงินก็ถือเป็นอุปสรรคท่าเลี่ยงไม่ได้

 「 ตอนนี้ควรจะ… 」

  ชูริเนะดึงดาบออกจากเอวก่อนจะตั้งมันบนพื้นและปล่อยออกเพื่อให้มันบอก— ว่าเธอควรจะไปที่ไหน

  เท่านี้ก็ตั้งสินใจแล้ว เธอจะไม่ไปที่เมืองหลวง

  ตอนที่เธอหลงทางเด็กสาวจะเดินไปในทิศที่ดาบชี้เสมอ นั้นคือวิธีเดินทางของเธอตลอดสามเดือน

  คราวนี้เองชูริเนะก็ทำเล่นนั้นและมั่งหน้าไปยังรถไฟมนตรา

  รถไฟขบวนนี้มีกำหนดการไปในพื้นที่ห่างไกล จำนวนผู้โดยสารจึงค่อนข้างน้อยและดังที่คาด ชูริเนะกลายเป็นเป้าสายตาอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ไม่สนใจก่อนจะหาที่ว่างเพื่อนั่ง

 「 ….. 」

 「 ….. 」

  ตอนนั้นเองที่เธอได้สบตากับเด็กสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

  เสื้อผ้าที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนมีตระกูล ทั้งรูปร่าง หน้าตาและผมสีบลอนด์ที่สวยงาม เธอต้องเป็นขุนนางแน่นอน

  หญิงสาวอีกคนที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวดำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเด็กสาวคงจะเป็นสาวรับใช้

  ปกติแล้วชูริเนะมักจะเลี่ยงการสบตากับคนอื่น แต่เพราะบรรยากาศที่แตกต่างออกไปของเด็กสาวก็อดไม่ได้ที่เธอจะจ้องมอง

 「 มีอะไรหรอคะ? 」

 「 เป็นเสื้อผ้าที่ดูหายากจังนะ 」

 「 อ่ะ นี้น่ะหรอ? ฉันเห็นมันในตะวันออกบ่อยๆน่ะค่ะ แต่สำหรับที่นี้คงจะหายากสินะคะ 」

 「 พึ่งจะเคยเห็นเลยล่ะ ไม่เลวเลยนี่นา 」

 「 จริงหรอคะ? แต่สำหรับฉันเสื้อผ้าของคุณดูแปลกตากว่าอีกนะคะ 」

 「 ฉันพยายามเลือกชุดที่ธรรมดาที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วนะ แต่ดูท่าคงจะไม่เป็นงั้นสินะ? 」

 「 ฉันไม่ใช่คนแถวนี้น่ะ 」

 「 เห๋— 」

 「 คุณหนูคะ 」

  เด็กสาวยังคงพยายามสนทนาต่อ แต่เมื่อหญิงสาวอีกคนพูดขึ้นเธอก็เงียบทันที แม้ว่าดํจากหน้าแล้วเธอจะแอบไม่พอใจก็ตาม

 หญิงสาวคนนึงมองมาที่ชูริเนะป่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย เด็กสาวถูกเธอคนนั้นเรียกว่า 『คุณหนู』ด้วย ดูเหมือนเด็กสาวจะเป็นมีชาติตระกูลจริงๆ

  ( ถ้าเป็นเรื่องจริง ฉันก็ควรจะวางแผนปกป้องเธอคนนั้นดู )

   เธออดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะเธอเคยเป็นผู้คุ้มกันหรอก

   การเดินทางอย่างไม่มีจุดหมายก็ไม่เลว แต่เมื่อเจอกับปัญหาทางการเงินชูริเนะก็ถูกบังคับให้ตื่นมาพบความเป็นจริง การเดินทางไปมาในประเทศที่ไม่รู้จักนั้นลำบากเกินไปสำหรับเด็กสาวอายุ 15

    เธอละสายตาจากเด็กสาวก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง

   เมื่อคนกลุ่มสุดท้ายขึ้นขบวน รถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ

  ( อยากเที่ยวเมืองหลวงจังเลยน่า แต่ไม่มีเงินเนี่ยสิ…. )

   ขณะที่ถอนหายใจเบาๆ ชูริเนะก็คิดถึงอนาคต

   ในชนบทเธออาจจะพอหางานกำจัดพวกสัตว์อสูนได้อยู่บ้าง แต่เธอรู้ว่าไม่อาจใช้ชีวิตแบบนั้นได้ตลอด

   แล้วเธอควรจะทำยังไงดีล่ะ ในที่สุดเธอก็เริ่มพิจารณาเรื่องงานประจำ

 「 คุณหนูคะ แผนต่อจากนี้— 」

   เด็กสาวกับผู้หญิงคนนั้นเริ่มพูดคุยกันด้วยเสียงเบาๆ

   ชูริเนะไม่รู้ว่าพวกเธอมีแผนอะไรในพื้นที่ห่างไกลความเจริญแบบนั้น หรือไม่พวกเธอก็อาจจะวางแผนออกจากประเทศ แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องใส่ใจ แต่ว่า

  ( หืม…? )

   ชูริเนะเป็นคนแรกที่สังเกตุเห็น

   คนสามคนที่แอบตามเธอมาจากด้านหลัง

   ลบกลิ่นอายของตัวเอง แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ไม่ได้ยิน นี้มันผิดปกติเกินไป