(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki 78

ไม่ทันไร ก็ผ่านพ้นเวลากินข้าวไป

เวลาที่ใช้ร่วมกับครอบครัวชิโมสึกินั้น ทั้งอบอุ่น และอ่อนโยน

ได้รู้สึกถึง’การร่วมวงของครอบครัว’ที่ไม่ได้รู้สึกมานาน

พ่อแม่ของพวกผมนั้นเป็นมนุษย์รักงาน จึงต่างหากครอบครัวชิโมสึกิพวกนั้นไม่สนใจเลี้ยงลูกเลย ตอนนี้ก็ทิ้งผมกับอาสึสะเอาไว้และไปอยู่ต่างประเทศ

ผมก็รู้สึกขอบคุณที่อย่างน้อยๆ ก็คือส่งเงินมาให้ทำให้ไม่มีการขาดแคลนเรื่องเงิน แต่ว่า ถ้าจะพูดว่าบางครั้งไม่เหงาเลยก็ไม่ถูก

(ครั้งหน้าชวนอาสึสะมาด้วยดีกว่านะ)

ผมอยากให้เธอลองมาซักครั้ง ถ้าเป็นอิทสึกิซังกับซัทสึกิซังคงต้องยอมรับอาสึสะแน่นอน

ーระหว่างที่คิดแบบนั้น ผมก็อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน

หลังจากที่บอกลากับชิโฮะและพ่อแม่เธอแล้ว ผมก็เดินอยู่คนเดียวในตอนกลางคืน

เวลาตอนนี้คือ2ทุ่มครึ่ง มันค่อนข้างจะดึกแล้ว ซัทสึกิซังเลยบอกว่าจะขับรถไปส่ง แต่ผมปฏิเสธ

ผมรู้สึกว่าอยากจะเดินขึ้นมา

“ฟู่ว……”

ผมสูดลมหายใจ และรับอากาศเย็นเข้ามา พอร่างกายที่อบอุ่นเริ่มเย็น ผมก็พ่นลมหายใจออกมา

เดือนกันยายน ใกล้จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ก่อนหน้านี้นิดหน่อยแม้แต่เวลาก็ยังร้อนอยู่ แต่ช่วงนี้เริ่มเย็นลงแล้ว

เป็นอุณหภูมิที่ดีที่จะให้เหม่อได้เลย

เพราะแบบนั้น ผมจึงเดินกลับแบบเหม่อๆ เอาเถอะ ก็แค่เดินถึงป้ายรถบัสเท่านั้น ไม่ได้ไกลเท่าไร และทันทีที่ผมถึงป้ายรถบัส ก็นั่งรอรถมา

ーในเวลาเดียวกันนั้นเอง

“……..หืม?”

มีรถลีมูซีนที่ดูหรูหรา ค่อยๆแล่นผ่านหน้าผมไปอย่างช้าๆ

เป็นรถที่หาได้ยากมากในย่านที่เงียบๆแบบนี้ ผมเคยเห็นแค่ในทีวี เลยจ้องมองไปพร้อมกับคิดว่าสุดยอดเลย…….ห่างไปประมาณ10เมตร รถลีมูซีนก็จอดลง

จากนั้น ผู้ชายสวมชุดสูทก็ลงมาจากที่นั่งคนขับ เป็นคนแก่ที่สภาพดูดี เปิดประตูที่นั่งด้านหลังอย่างไม่รีบร้อน

จากนั้น คนที่ลงมาก็คือーーสาวงามผมทองตาสีฟ้า

“เอาจริงดิ…..”

สาวงามสไตล์ตะวันตกที่ให้ออร่าความหลักแหลม กับร่างกายที่ดูอวบอิ่ม ทำเอาผมประหลาดใจ

ไม่ผิดแน่ เธอน่ะ ตัวละครใหม่แมรี่ซังนั่นเอง

“ฮาโลー♪ กลางค่ำกลางคืนแบบนี้บังเอิญจังนะ”

ที่สำคัญ เธอกำลังเรียกผม

“เอ๊ะ? อะ เอ่อ……”

ผมตอบสนองให้กับอีเวนท์ที่คาดไม่ถึง

ก็เพราะ ผมกับเธอไม่มีจุดเชื่อมโยงกันเลย ที่โรงเรียนก็ไม่เคยพูดกันด้วยซักคำแท้ๆ จู่ๆก็ถูกชวนคุย…..แน่นอนว่าต้องตกใจอยู่แล้ว

แมรี่ซังมองผมและยิ้มออกมาให้

“อาระระ? คาดไม่ถึงว่าจะโดนชวนคุยขนาดนั้นเลยหรอ? หรือว่าจะ……ตกใจเพราะไม่รู้ว่าใครกันแน่ แต่ว่านะ เพื่อนร่วมชั้น ก็น่าจะต้องรู้จักชื่อรู้จักหน้าไม่ใช่รึไง?”

แมรี่ที่กำลังยักไหล่นั้น จะว่าไงดี…..ดูต่างไปนิดหน่อยกับตอนที่อยู่ต่อหน้าริวซากิ

ตอนที่เธออยู่ต่อหน้าหมอนั่น จะดูทำตัวบ้าบิ่นกว่านี้ แล้วก็เธอยังดูเป็นง่ายๆ ไร้เดียงสาสมกับ’สาวน่อยต่างชาติ’ แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้น

“แล้วก็…..ฉันน่ะ กำลังสนใจนายอยู่ด้วยนะ เนอะ โคทาโร่?”

ชื่อผมถูกเรียก

นางเอกคนใหม่ที่เพิ่งจะปรากฏตัว และเป็นนางเอกที่อยู่ใกล้เคียงกับพระเอกมากที่สุด กำลังรับรู้ถึงตัวผม

นั่นน่ะ ชวนลางไม่ดีอย่างมาก

“ไหนๆก็แล้ว ไม่ขึ้นมาบนรถล่ะ? เดี๋ยวไปส่งให่นะ?”

เรื่องราวของริวซากิเนี่ย มันจะไม่ยอมปล่อยผมไปจริงๆสินะ

ผมถอนหายใจให้กับการปรากฏตัวกระทนหันของตัวละครใหม่ และคำพูดที่ดูมีอะไรแอบแฝงอยู่

ที่จริงผมก็ไม่อยากไปด้วยกันหรอก……แต่เรื่องราวมันคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ๆ

เพราะตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์เข้าค่ายมา ผมกลายเป็นตัวร้ายของเรื่องราวของริวซากิเรียวมะไปแล้ว…..