(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki 46

หลังจากทำอาหารกลางแจ้งจบ การแข่งขันนันทนาการก็เริ่มขึ้น

ดูเหมือนจะมีการแข่งขันหลายๆอย่างระหว่างห้องเช่น ชักเย่อ ดอดจ์บอล เป็นต้น

เอาเถอะ อีเวนท์แบบนี้สำหรับตัวประกอบแล้วหน้าที่ก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปอยู่ดี

เข้าร่วม ไม่เล่นให้โดดเด่นหรือพลาด ไม่ก่อให้เกิดผลกระทบอะไรในสนาม ก็แค่เล่นๆไปแล้วก็ออกมา

ครั้งนี้ ผมตัดสินใจลงเล่นดอดจ์บอล

ไม่ได้เกี่ยวว่าเก่งกีฬาหรือไม่เก่ง ก็แค่ มันไม่ได้เป็นจุดสนใจมากเพราะไม่ได้มีความสุดโต่งอะไร

แล้วก็ครั้งนี้เองก็จบลงไปได้โดยไม่มีอะไรโดดเด่น

ไม่มีอะไรให้น่าตื่นตาตื่นใจ พอบอลถูกขว้างมาจากชมรมกีฑาก็โดนเข้า และม่านการแข่งขันนันทนาการของผมก็ถูกปิดลง

ถ้าเล่าเรื่องเป็นเรื่องราวแล้วล่ะก็เป็นเรื่องที่น่าเบื่อเกินไป เป็นเรื่องราวดอดจ์บอลที่ชวนให้เลิกอ่านกลางคัน บางที เพื่อนร่วมชั้นไม่ว่าคนไหนก็คงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมเล่นไปแบบไหน

ทั้งที่คิดแบบนั้น แท้ๆเชียว

“อุฟุฟุ….มะ ไม่ไหวแล้ว เจ็บท้องไปหมดเลย นากายะมะคุงนี่ล่ะก็ ตอนโดนบอลร้อง’กุเฮะ’ออกมาสินะ? ฉันได้ยินเต็ม2หูเลยนะ? อุฟุฟุ ตลกจนหยุดหัวเราะไม่ได้เลย”

ดูเหมือนชิโมสึกิจะเห็นเข้าจังๆเลย

แถมเธอยังจับท้องและหัวเราะท้องแข็งอีกด้วย

สำหรับเธอคงจะดูน่าตลกมากเลยทีเดียวนะ

จะว่าไงดี…..เธอคนนี้นั้น ชอบมองผมอยู่เป็นประจำ

เพราะแบบนั้นเธอจึงเห็นส่วนที่ตลกของผม และหัวเราะมันออกมาจากใจ

“อาーได้หัวเราะออกมา…….รู้สึกดีจังเลย”

ชิโมสึกิพิงอยู่ใต้ร่มไม้ของต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ตรงมุมของลานกว้าง

กลางเดือนมิถุนายน เป็นช่วงใกล้จะหมดฤดูฝนตกแล้ว วันนี้อากาศดีมาก ทำให้เธอดูจำเป็นจะต้องระวังแดดเผา เธอสวมเสื้อคลุมกีฬาอยู่ตลอดเวลา

แต่ว่า คงจะร้อนอยู่สินะ แก้มเธอถึงได้ดูแดงขึ้นเล็กน้อย

“ฟู่ว…..เอาล่ะ นากายามะคุงอุตส่าห์ทำให้หัวเราะเยอะเลยด้วยสิ ฉันเองก็จะพยายามเล่นดอดจ์บอลเหมือนกันนะ ดูให้ดีนะ? ฉันจะสอนให้นากายะมะคุงที่ห่วยแตกให้เห็นเองว่าการแข่งขันที่เรียกว่า ‘ดอดจ์บอล’ มันเป็นอย่างไง”

พอฝั่งผู้ชายจบก็ถึงคราวทีมผู้หญิงบ้าง ชิโมสึกิยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ไปเอาไอ้ความมั่นใจที่ไม่มีมูลนั่นมาจากไหนกันนะ……เธอพูดจาอย่างใหญ่ตัว แต่ความสามารถจริงๆของเธอก็อย่างที่คาดหวังเลย

“ฮิกี้ー”

เป็นตอนที่ดอดจ์บอลเพิ่งจะเริ่มเลย

ช่วงที่กำลังคิดว่าเธอเดินข้างๆจนดูเหมือนปูนั้นเอง ก็โดนบอลซัดเข้าที่หน้าจนตัวลอย

“ชิโฮะ!?”

ริวซากิที่เฝ้ามองดูอยู่ ส่งเสียงดังออกมาเหมือนภัยพิบัติเข้า

ผมที่ดูอยู่จากด้านข้าง เผลอค้างไปเลย นี่มันขำไม่ออกจริงๆนั่นแหละ……ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยน่ะ

จากร่มไม้ไปถึงสถานที่แข่งขันนั้นอยู่ห่างนิดหน่อย

พอเหล่ตามองดู ก็เห็นออกจากสนามแบบกึ่งร้องไห้ ดูเหมือนเธอถูกน็อคเอาท์ด้วยบอลลูกเดียวเลย

“ชิ ชิโฮะ? อะนี่ ผ้าขนหนู…..ไม่บาดเจ็บ ใช่มั้ย?”

สมกับที่เป็นพระเอกจริงๆ ตอนนางเอกเดือดร้อนก็รีบออกตัวไปหาเธอ และพยายามเอาใจใส่ก่อนใคร

แต่ว่า เหนือสิ่งอื่นใดเธอนั้นเดินตรงมาทางผมเป็นอย่างแรก

ส่วนริวซากินั้น เหมือนเธอจะมองไม่เห็น……

“เดี๋ยว ชิโฮะ……?”

ถึงจะเรียกแล้วก็ตาม ชิโมสึกิที่ร้องไห้อยู่เหมือนจะไม่ได้ยิน

ตอนนี้ คนที่เธอตามหานั้น ไม่ใช่ริวซากิ

“อูว……นะ นากายะมะคุง? อยู่ที่ไหน? ตอบหน่อยสิ โดนเข้าที่จมูกทำให้มองอะไรไม่เห็นเพราะน้ำตาเลย……แล้วก็นะ โอ๋เยอะๆด้วยนะ? ถ้าเป็นไปได้ก็ลูบหัวเหมือนหม่าม้ากับป๊ะป๋าแล้วพูดว่า’ความเจ็บเอ๋ยจงหายไป’ด้วยนะ?”

สิ่งที่เธอปรารถนา ก็คือผมเอง

แถมคำขอก็เยอะซะด้วยสิ ดูยากไปนิดนึงนะ

ไม่น้า……โดนอ้อนอย่างเต็มที่เลยสินะเนี่ย

ตามเดิมแล้ว ตำแหน่งนี้นั้นควรจะเป็นของริวซากิ

“……บ้าเอ้ย”

จากที่ห่างไม่ไกลมาก หมอนั่นจ้องผมอย่างเจ็บใจ

สายตาจ้องที่ไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจนแบบนั้น ทำให้ไม่ดีต่อใจอย่างมาก…….