True Martial World พิภพเทพยุทธ์ 1093

มหาวิถีสูงสุดสัมผัสได้ยาก จอมกระบี่ในสำนักกระบี่สระใสส่วนใหญ่ฝึกวิถีกระบี่เป็นหลัก เดิมทีวิถีกระบี่ก็เป็นวิถีสายใหญ่ท่ามกลางทักษะต่างๆ ที่ยากจะบรรลุ เช่นนั้นแม้พวกเขาจะฝึกเพื่อเสริมก็จะศึกษาแค่วิถีสายเล็ก อย่างเช่นแนวคิดแข็งอ่อนของเจี้ยนเฟิงหง

แต่ในขณะที่อี้อวิ๋นฝึกกระบี่ เขายังฝึกวิถีใหญ่อีกสามสาย เรื่องนี้ทำให้ทุกคนตะลึงงัน

ในยุคที่จักรวาลถือกำเนิดมีความโกลาหลเกิดขึ้นมาก่อน จากนั้นก็ตามด้วยหยินหยางและมิติเวลา วิถีที่อี้อวิ๋นฝึกนับว่าเป็นวิถีใหญ่สามสายในยุคแรกเริ่มของจักรวาลพอดี!

เจี้ยนปู๋อี้ใจสั่นเมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ “อี้อวิ๋น ตอนนั้นเจ้าจงใจเลือกวิถีหยินหยาง มิติเวลา โกลาหลทำลายล้างสามสายนี้หรือ?”

อี้อวิ๋นส่ายหน้า “เรียนท่านผู้อาวุโส วิถีที่ข้าน้อยฝึกเกิดจากความบังเอิญและเหมาะกับตัวข้าทั้งสิ้น ดังนั้นข้าน้อยจึงฝึก”

“วิชาที่ข้าน้อยสัมผัสแรกเริ่มสุดคือวิชาหยางบริสุทธิ์จึงฝึกเป็นหลัก ต่อมาก็ได้สัมผัสวิชาหยินบริสุทธิ์ หยินหยางส่งเสริมซึ่งกันและกัน กฎแห่งมิติเวลาเองก็เช่นกัน ท่านอาจารย์ของข้าน้อยฝึกวิถีมิติเวลา ส่วนโกลาหลทำลายล้างก็เจอโดยบังเอิญ”

อี้อวิ๋นกล่าวอย่างคลุมเครือ ทว่าเมื่อเจี้ยนปู๋อี้ได้ยินคำพูดนี้กลับต้องหายใจเย็นๆ เบาๆ ความจริงเขาก็เดาคำตอบเช่นนี้ได้อยู่ก่อนแล้ว จอมยุทธ์ส่วนใหญ่ไม่อาจเป็นฝ่ายเลือกว่าจะฝึกวิถีอะไร บังเอิญเจอสิ่งไหนก็ฝึกสิ่งนั้น

อี้อวิ๋นค่อยๆ เดินมาถึงจุดนี้ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ดูแล้วเหมือนเจตจำนงสวรรค์

“เจ้าฝึกมาถึงจุดนี้ได้ก็เยี่ยมยอดจริงๆ ไม่แปลกที่ตัวข้าที่สู้กับเจ้าด้วยระดับยุทธ์เดียวจะพ่ายแพ้…”

เจี้ยนปู๋อี้ถอนหายใจ ศิษย์สำนักกระบี่สระใสได้ยินคำพูดนี้แล้วรู้สึกเหมือนกำลังฝัน

เจี้ยนปู๋อี้ยอมรับว่าเขาแพ้ให้อี้อวิ๋น!

ตอนแรกเจี้ยนปู๋อี้เป็นฝ่ายเหนือกว่า ทว่ากระบี่สุดท้ายของอี้อวิ๋นได้ทำลายม่านกระบี่ของเจี้ยนปู๋อี้ ไม่ว่าจะพลังกระบี่หรือกฎก็เหนือกว่าทั้งสิ้น เจี้ยนปู๋อี้ยอมรับความพ่ายแพ้!

ทุกคนไม่รู้ว่าควรมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อคิดว่าผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักกระบี่สระใสแพ้ให้เด็กคนหนึ่ง จะพิลึกพิลั่นเกินไปแล้ว

“แม้แต่ท่านอาจารย์ก็ยอมรับความพ่ายแพ้”

เจี้ยนเฟิงหงมองอี้อวิ๋นด้วยสีหน้าที่ยิ่งซับซ้อน แม้แต่วิถีกระบี่ของท่านอาจารย์ยังสู้อี้อวิ๋นไม่ได้ ระยะห่างระหว่างเขากับอี้อวิ๋นเป็นดังเหวสวรรค์ที่ทำให้ไม่มีแม้แต่ความคิดที่ก้าวข้าม

อัจฉริยะกระบี่เช่นเขาต้องมายืนกับสัตว์ประหลาดที่แท้จริงแบบอี้อวิ๋น เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อใจอย่างหนัก

ตอนนี้เจี้ยนอู๋เฟิงเดินเข้ามาพูดยิ้มๆ ว่า “อี้อวิ๋น เจ้ามีพรสวรรค์เป็นหนึ่ง หากช่วงเวลาระหว่างนี้ประลองกระบี่กับพวกข้าบ่อยๆ ได้ เช่นนั้นวิถีกระบี่ของศิษย์สำนักกระบี่สระใสก็คงพัฒนาขึ้นอีกขั้น”

อี้อวิ๋นรีบพูดว่า “มิกล้าขอรับ การได้ประลองกระบี่กับทุกท่านในสำนักกระบี่สระใสทำให้ข้าน้อยได้ประโยชน์หลายอย่าง ยินดีเป็นอย่างยิ่งขอรับ”

การได้ประมือกับเจี้ยนเฟิงหงทำให้อี้อวิ๋นมีกระบวนท่ากระบี่ที่ผสานไว้ซึ่งกฎตรงข้ามกัน ประมือกับเจี้ยนู๋อี้ก็ทำให้เขาบรรลุหัวใจกระบี่

พัฒนาการเหล่านี้ของอี้อวิ๋นต้องใช้การต่อสู้จำนวนมากมาตีให้มั่น

คำเชิญของเจี้ยนอู๋เฟิงจึงตรงใจอี้อวิ๋นพอดี

“เช่นนั้นก็เยี่ยมไปเลย” เจี้ยนอู๋เฟิงพูด

แต่ในตอนนี้เองที่จู่ๆ สีหน้าของเจี้ยนอู๋เฟิงก็เปลี่ยนไป

“มาเร็วจริงๆ!”

อี้อวิ๋นรู้สึกอะไรบางอย่าง เขาเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

สีหน้าเจี้ยนอู๋เฟิงเคร่งขรึม เขายกมือโจมตีลำแสงกระบี่สายหนึ่งออกไป ลำแสงกระบี่สายนี้พุ่งขึ้นฟ้าจนเกิดลายเหมือนน้ำกระเพื่อม จากนั้นกลางลายเหล่านี้ก็มีภาพอันคลุมเครือปรากฏ

เจี้ยนอู๋เฟิงใช้พลังตัวเองมาสะท้อนภาพภายนอกค่ายกลป้องกันของสำนักกระบี่สระใสเข้ามาในโลกใบเล็กนี้

อี้อวิ๋นเห็นว่าบนท้องฟ้าเหนือภูเขาหิมะสระใสมีเงาร่างคนกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้น

บนเสื้อผ้าของคนเหล่านี้มีดาวสีดำเจ็ดดวงปักไว้อยู่ คนที่อยู่หน้าสุดเป็นหญิงวัยกลางคนที่สวมชุดชาววังสีแดงสด ใบหน้ามีรอยยิ้ม กลิ่นอายแปลกประหลาดและน่ากลัว ด้านหลังนางตามมาด้วยทูตอวี้เหิงผู้นั้น

“วังเจ็ดดาราจริงๆ ด้วย…” แววตาอี้อวิ๋นเคร่งขรึมขึ้นมา

คนจากวังเจ็ดดารามาเร็วกันขนาดนี้!

ทั้งคนที่มาก็พลังน่ากลัวทั้งนั้น

เกรงว่าแม้แต่เจี้ยนปู๋อี้จากสำนักกระบี่สระใสก็อาจสู้คนที่เป็นหัวหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

“หญิงวัยกลางผู้นั้นคงคือหลิ่วหรูอี้ผู้เป็นรองประมุขของวังเจ็ดดารา อย่าเห็นว่านางเป็นผู้หญิงแล้วจะธรรมดา แต่แง่ของความเหี้ยมโหดแล้วไม่มีใครในแคว้นจงแห่งแดนสวรรค์เทียบได้” เจี้ยนปู๋อี้มองท้องฟ้าด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “คิดไม่ถึงหญิงผู้นี้จะมาด้วยตัวเอง”

“ไม่เป็นไร พวกเขายังหาทางเข้าสำนักกระบี่สระใสของเราไม่เจอ ดูจากค่ายกลสะท้อนภาพแล้วยังห่างออกไปอีกระยะหนึ่ง” เจี้ยนอู๋เฟิงหันมาพูดกับอี้อวิ๋น

ในฐานะที่สำนักกระบี่สระใสเป็นสำนักซ่อนเร้น ทางเข้าที่แท้จริงของสำนักจึงไม่มีบุคคลภายนอกรู้ ทางเข้าถูกค่ายกลโบราณอำพรางไว้อยู่ตลอด

นอกจากนี้ทางสำนักยังมีค่ายกลป้องกัน

“เปิดค่ายกลป้องกัน!” เจี้ยนปู๋อี้พูดเสียงทุ้ม

แม้จะมีค่ายกลอำพรางก็ไม่อาจกำจัดความเป็นไปได้ที่จะถูกเจอตัว

ตอนนี้ทั้งสำนักกระบี่สระใสอยู่ในสถานการณ์ที่พร้อมรับมือข้าศึก

ในตอนนี้เองที่จู่ๆ อี้อวิ๋นก็ใจเต้นระรัวขึ้นมา รองประมุขหลิ่วผู้นั้นเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน ดวงตาเรียวยาวเหมือนหมาป่ามองมาทางเขา

ทั้งๆ ที่เป็นภาพสะท้อนจากค่ายกล แต่อี้อวิ๋นกลับรู้สึกอย่างรุนแรงว่าหลิ่วหรูอี้รู้สึกถึงสายตาของพวกเขา

“ฮะฮ่าฮ่า!”

จู่ๆ หลิ่วหรูอี้ก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะมีพลังเจาะทะลวงอันรุนแรงที่ส่งเข้าแก้วหู

“เจี้ยนอู๋เฟิง! เจี้ยนปู๋อี้! ข้ารู้ว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่ รู้ว่าสำนักกระบี่สระใสของพวกเจ้าตั้งอยู่ในโลกใบเล็กอันเก่าแก่ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำลาย แต่ไม่มีเรื่องใดที่ข้าหลิ่วหรูอี้อยากทำแล้วไม่สำเร็จ!”

“ข้าแนะนำให้เจ้าส่งตัวเจ้าเด็กนั่นออกมาเสียจะดีกว่า จากนี้บุญคุณความแค้นระหว่างวังวิถีเจ็ดดารากับสำนักกระบี่สระใสจะถือว่าชำระหมดสิ้น ไม่เช่นนั้นต่อให้ข้าต้องทำลายภูเขาหิมะพันลี้ให้ราบก็จะหาตัวพวกเจ้าออกมาให้ได้!”

เสียงของหลิ่วหรูอี้ดังทะลุค่ายกลไปทั่วสำนักกระบี่สระใส

ศิษย์ทุกคนในสำนักถูกเสียงนี้กดดันจนรู้สึกว่าเลือดลมทั่วร่างกระเพื่อมตามเบาๆ

หญิงผู้นี้น่ากลัวยิ่งนัก

เจี้ยนอู๋เฟิงมีสีหน้าเคร่งขรึมแต่ไม่ตอบอะไร

หลิ่วหรูอี้มีสีหน้าเย็นยะเยือกขึ้นมาหลังจากรออยู่นานก็ไม่เห็นการตอบสนอง

“แสร้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ใช่ไหม? ข้าให้เวลาพวกเจ้าคิดหนึ่งชั่วยาม หากยังไม่มอบตัวอี้อวิ๋นมาอีก เช่นนั้นวังวิถีเจ็ดดาราของข้าจะเรียกปรมาจารย์ค่ายกลทั้งหมดที่เรียกได้ให้มาทำลายค่ายกลของพวกเจ้า!”

“ข้าสาบานว่าเมื่อทำลายค่ายกลได้แล้วจะสังหารทุกคนในสำนักกระบี่สระใสไม่ให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว!”

คำขู่ของหลิ่วหรูอี้ที่บอกว่าจะทำลายสำนักทำให้ศิษย์หลายคนใจสั่น หลิ่วหรูอี้ผู้นี้ใจคอโหดเหี้ยม ในเมื่อนางบอกว่าจะทำลายสำนักก็ไม่ได้พูดเล่นแน่นอน นางทำตามที่พูดจริงๆ แน่

เพราะจอมยุทธ์ที่ฝึกกระบี่ต้องรวมหัวใจกระบี่ แม้จิตใจจะหนักแน่นแต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะนิ่งสงบต่อภัยคุกที่ถึงชีวิต

อี้อวิ๋นพ่นลมหายใจเบาๆ เรื่องราวดำเนินมาถึงขั้นที่ดึงทั้งสำนักกระบี่สระใสให้เดือดร้อนไปด้วยย่อมไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็น