Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก 701

TQF:บทที่ 701 ยากจะเลือก (1)

 

“ตาแก่ซอมซ่อ…”

 

คำเรียกเย็นชาไร้อารมณ์ดังขึ้น ตาแก่ซอมซ่อที่กำลังพักสายตาอยู่เบิกตาโพลงขึ้น

 

ในชั่วขณะที่เขาลืมตาขึ้นมา ร่างสีขาวร่างหนึ่งก็ค่อยๆปรากฏสู่สายตาเขา

 

“ไอเด็กโง่ เจ้า…” เมื่อเห็นคนที่จู่ๆก็มาตาแก่ซอมซ่อนิ่งอึ้งไป โดยเฉพาะเมื่อรู้สึกถึงพลังลมปราณมหาศาลดั่งมหาสมุทรในตัวเขาก็ยิ่งตะลึง

 

เขาลุกขึ้นยืนเดินไปหาคนที่นิ่งเหมือนเป็นรูปปั้นแกะสลักด้วยความตะลึงสงสัยในใจ พิจารณาไปพลางถาม “เจ้า นี่เจ้า…”

 

“ตาแก่ซอมซ่อ ฐานะเจ้าสูงที่สุดแล้ว ทำลายวิทยายุทธของผู้หญิงคนนั้นซะแล้วข้าจะไว้ชีวิตนาง ถ้าข้าจับได้ว่าไม่ได้ทำละก็ ไม่มีใครปกป้องนางได้”

 

โม่ซวนซุนดูออกว่าตาแก่ตรงหน้ามีวิทยายุทธระดับเทพเซียนเท่านั้น ยังไม่ได้บรรลุจักพรรดิเทพเซียน พูดได้ว่าเขาไม่สนใจอีกฝ่ายเลย

 

ความทรงจำที่ถูกผนึกไว้ได้ปลดปล่อยแล้ว ตัวเองมาที่นี่ได้อย่างไรเขาย่อมรู้ดี มาเป็นลูกศิษย์ของตาแก่ซอมซ่อนี้ได้ยังไงเขาก็เข้าใจดี

 

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ถ้าไม่ได้เห็นว่าได้รับการสืบสานจากอาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ละก็ เขาไม่ปล่อยคนตรงหน้าไว้แน่

 

แม้เขาจะหวังดี แต่ก็เป็นการบงการที่ไม่ได้รับการยินยอมจากเขา

 

ส่วนหญิงสาวชุดแดงนั่น นึกถึงฉากที่นางถล่มเสี่ยวเสี่ยวเขาก็อยากจะฆ่านางทิ้งไปซะ

 

แต่ไม่ว่าอย่างไร บัดนี้ เขาไม่ยอมรับไม่ได้ว่าได้รับโอกาสวาสนาที่ตราบชั่วชีวิตก็อาจไม่ได้มาก็เพราะนาง ไว้ชีวิตก็ได้ แต่บทลงทัณฑ์ต้องมี

 

“เจ้าเด็กโง่ วิทยายุทธของเจ้าอยู่ระดับ…”

 

“สูงกว่าเจ้าแน่ๆ”

 

โม่ซวนซุนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ไม่มีความเคารพและความเกรงกลัวแม้แต่น้อย และยิ่งไม่ได้เห็นเขาเป็นอาจารย์

 

ในสายตาเขามีอาจารย์เพียงคนเดียวเท่านั้น ก็คือโม่อู๋เซอ ตาแก่ตรงหน้าวิทยายุทธสูงแล้วยังไง เขาไม่มีวันลืมวินาทีที่อีกฝ่ายผนึกความทรงจำตัวเอง

 

“เรื่องนั้น…”

 

 

ราวกับรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าเปลี่ยนไป ตาแก่ซอมซ่อมองแววตาที่ไม่ปรวนแปรของเขาและมีสีหน้าขรึมลง ถอนหายใจเงียบๆ “ยัยหยินเฟิ่งทำเกินไปจริงๆ เจ้าหนุ่ม ให้นาง…”

 

 

“ข้าบอกเงื่อนไขของข้าไปแล้ว ถ้าพวกเจ้าไม่ลงมือจะต้องเสียใจแน่…”

 

 

พูดจบโม่ซวนซุนก็หันหลังนิ่งๆ เตรียมจะไปจากที่นี่

 

เขาในตอนนี้ไปจากโถงวิหารสวรรค์ได้แน่ ไม่มีใครขวางวิทยายุทธของเขาได้ เห็นแก่อาจารย์ปู่รุ่นแรกไว้หน้าพวกเขาหน่อย ไม่อย่างนั้นเขาได้ฆ่าผู้หญิงคนนั้นทิ้งแน่ๆ

 

“เดี๋ยวสิเจ้าหนุ่ม เจ้าจะไปไหน”

 

ไม่รู้ทำไมตาแก่ซอมซ่อรู้สึกไม่ดีและแปลกใจ เขาพบว่าตัวเองไม่สามารถควบคุมลูกศิษย์คนนี้ได้เลย มองจิตใจและความต้องการของเขาไม่ออกแม้แต่นิดเดียว

 

ตัวเองรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของเขา และก็พูดได้ว่าเขาได้รับการสืบสานแต่ไม่ยอมรับโถงวิหารสวรรค์ที่นี่ เขาไม่มีทางอยู่ที่นี่เด็ดขาด

 

“ข้าจะไปไหนไม่เกี่ยวกับเจ้า หลังจากนี้ก็จะไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับเจ้าอีก เจ้าควรจะรู้ตัวเอง 2 ปีก่อนข้าไม่ใช่คู่มือของเจ้า ตอนนี้เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า”

 

ยังคงเป็นเสียงเย็นชาที่ดังมา เขาไม่ได้หยุดฝีเท้าลง ยังคงก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ

 

ที่ไม่ได้หายตัวจากไปแต่เดินออกไปด้วยเท้าถือเป็นการเคารพครั้งสุดท้ายที่ให้เขา

 

“เดี๋ยวสิ” มีความว้าวุ่นแปลกๆเกิดขึ้นในใจ ตาแก่ซอมซ่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียลูกศิษย์ที่ฝืนวาสนาขอมา อดเรียกคนที่กำลังจะไปอีกครั้งไม่ได้

 

ฝีเท้าชะงักโม่ซวนซุนหยุดลง แต่เขายังไม่หันกลับมา เพียงแต่เอ่ยเย็นๆ “พูด”

 

“เจ้าหนุ่ม เจ้าจะไปตามหาคนใช่มั้ย ครอบครัวของเจ้ามาอยู่ที่ผืนดินฉางไห่แล้ว” ตาแก่ซอมซ่อมองร่างสูงโปร่ง กล่าวด้วยสายตายากจะบอกความรู้สึก

 

“อะไรนะ…”

 

โม่ซวนซุนหันขวับ ตาเป็นประกายเจิดจ้าและถามเสียงเข้ม “เจ้าไม่ได้หลอกข้านะ”

 

“เห้อ ข้าจะหลอกเจ้าทำไม 2 คนในนั้นมาที่โถงวิหารสวรรค์ของพวกเราด้วย”

 

ตาแก่ซอมซ่อยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างของโม่ซวนซุนก็กลายเป็นมังกรหายไปจากหน้าประตูโถง

 

ตาแก่ซอมซ่อที่อ้าปากค้างเผยยิ้มขมขื่น ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ รู้ดีอยู่แก่ใจว่าลูกศิษย์คนนี้มีปมในใจกับตัวเอง เกรงว่า…

 

 

“แย่แล้ว..”

 

สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที ตาแก่ซอมซ่อที่นึกบางอย่างออกหายตัวออกไปทันที

 

โม่ซวนซุนใช้จิตเทพเฟ้นหา ก็จับคน 2 คนที่เขาคุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยยังไงแล้วได้ทันที

 

แต่จิตเทพของโม่ซวนซุนที่บรรลุถึงจุดสูงสุดแล้วทรงพลังยิ่งใหญ่มาก พลังที่ถาโถมไปทั่วฟ้าดินทำให้ทุกคนในโถงวิหารสวรรค์แตกตื่นทันที

 

ปีศาจเฒ่าจักพรรดิ์อมตะหลายสิบคนพุ่งขึ้นฟ้า รวมถึงคนของเจ้าโถงล้วนมาอยู่กลางอากาศกันหมด

 

เมื่อได้เห็นคนในชุดขาวปลิวไสว หล่อเหลาดั่งเทพบุตร ยากเกินใครจะเทียมก็อึ้งกันไปหมด

 

เรื่องราวของโม่ซวนซุนเรียกได้ว่าทุกคนในที่นี้รู้กันดี บัดนี้ได้เห็นการปรากฏตัวของเขาแล้วยังแข็งแกร่งมากขนาดนี้ พวกเขาชะงักงันไปหมด

 

พวกเขารู้สึกถึงความองอาจยิ่งยงไม่มีที่สิ้นสุดเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ราวกับได้เห็นผู้นำที่ไม่มีใครทัดเทียม จะต้องสยบแทบเท้าเขา

 

เขาเปลี่ยนไปแล้ว

 

พลังลมปราณและความเย็นชาในแววตาของเขาทำให้เหล่าปีศาจเฒ่าพวกนี้รู้ว่าเขาได้สติกลับมาแล้ว ความทรงจำก็คืนกลับมาแล้วเช่นกัน

 

โม่ซวนซุนมองฝูงชนตรงหน้าอย่างเย็นชา ไม่ใส่ใจอะไรกับพวกเขานัก ถ้าหากจะลงมือละก็ เขาสามารถฆ่าคนพวกนี้ได้ในพริบตา

 

ทุกคนสบเข้ากับสายตาของเขารู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง ไอเย็นพุ่งขึ้นมาจากเท้า ทำให้พวกเขาใจสั่นด้วยความหนาว

 

เจ้าโถงลอบถอนหายใจ รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าวันนี้จะมาถึง เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ก็เท่านั้น

————————————-

Favorite