Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก 542

TQF:บทที่ 542 แผ่นคริสตัลประจำตัว (1)

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเพ่งมองไปยังประตูเมืองที่ครึกครื้น แอบถอนหายใจออกมา แม้จะไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน แต่ดูจากท่าทางเจริญรุ่งเรืองแบบนี้แล้วก็รู้ว่าไม่ใช่อะไรที่ผืนดินตัวเองจะเทียบได้

“นี่ก็ดึกแล้ว พวกเราเข้าไปพักผ่อนกันเถอะ แล้วค่อยสืบข่าวกัน” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวเสียงเบา

“ได้” หยูเฮงพยักหน้า นางหันมามองหน้าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวอีกครั้ง อดพูดขึ้นไม่ได้ “คุณหนู เพื่อลดปัญหาที่อาจเกิดขึ้น ท่านใส่หมวกปิดหน้าไว้ก่อนจะดีกว่า จะได้ไม่เกิดปัญหาอะไร”

“เอ่อ….”

คำพูดของหยูเฮงทำให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวชะงักไป นางเข้าใจความหมายของหยูเฮงในเวลาอันรวดเร็ว ด้วยรูปลักษณ์ของเฉิงเสี่ยวเสี่ยว ถ้าเข้าไปในเมืองเจริญนี้ต้องดึงดูดจิตใจอยากล่าเหยื่อของพวกคุณชายตระกูลใหญ่ได้แน่ จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่แปลก ฉากละครน้ำเน่าอาจจะมีให้เห็นได้ในทุกวัน

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวรู้ว่าตอนอยู่ดินแดนศักดิ์สิทธ์จงหยวน ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรก็ไม่กล้ามาแสดงตัวต่อหน้าตัวเอง เพราะรู้ว่าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ใช่คนที่ล้อเล่นด้วยได้

บัดนี้ในที่ที่ไม่คุ้นเคยนี้ โดยเฉพาะเป็นผืนดินที่แข็งแกร่งแบบนี้ เกรงว่าวิทยายุทธของตัวเองไม่แม้แต่จะกำราบเจ้าพวกคุณชายตระกูลใหญ่ได้ ถ้าเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นด้วยเหตุผลเล็กๆแค่นี้ละก็ ต่อให้ตัวเองไม่หวั่นแต่ก็เสียเวลาอยู่ดี

ข้อเสนอของหยูเฮงสมเหตุสมผล ขอแค่ปกปิดใบหน้าเอาไว้ คนอื่นไม่สามารถมองเห็นหน้าตัวเองได้ อย่างน้อยๆจะไ้ด้หลีกเลี่ยงเรื่องน้ำเน่าๆแบบนี้

คิดมาถึงตรงนี้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า โชคดีที่ในแหวนมิติมีหมวกปิดหน้าที่นางเตรียมเอาไว้ นางจะหยิบออกมาใช้เมื่อไหร่ก็ได้

ร่างคนโตและร่างเล็กมาอยู่หน้าประตูเมืองอย่างรวดเร็ว มีเหล่าทหารยามคอยเฝ้าระวังคนที่คอยเข้าๆออกๆอยู่ แม้ 1 คน 1 ภูติจะปะปนไปกับฝูงชน แต่การปรากฏตัวของพวกเขาก็เป็นจุดสนใจของทหารยามในเวลาแปปเดียว

เพราะว่าหยูเฮงน่ะน่าสะดุดตาเกินไป เด็กผู้หญิงน่ารักที่สวยจนไม่น่าจะมีอยู่จริง ข้างๆตัวยังมีผู้หญิงปิดหน้าอีกคนอยู่ด้วย ต่อให้มองไม่เห็นเฉิงเสี่ยวเสี่ยว แต่บรรยากาศรัศมีจากอิริยาบถของนางก็ยังดูงดงามจนยากที่จะไม่สังเกตุเห็น

“พวกเจ้ามาจากที่ไหน….”

เหมือนว่าทหารยามคนหนึ่งจะรู้แล้วว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่นี่ ยื่นมือมาขวาง 1 คน 1 ภูติเอาไว้และถามอย่างเข้มงวด

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวอดถอนหายใจไม่ได้เมื่อเห็นคนเหล่านี้ อย่าว่าแต่ผู้ฝึกฝนวิทยายุทธที่เข้าๆออกๆล้วนอยู่ในระดับบรรลุราชันย์จักพรรดิ์หรือก้าวสู่จักพรรดิ์อมตะเลย แม้แต่เหล่าทหารยามที่เฝ้าประตูเมืองอยู่ก็ล้วนอยู่ในระดับก้าวสู่จักพรรดิ์อมตะทั้งนั้น ส่วนตัวเองยังเป็นแค่บรรลุราชันย์จักพรรดิ์เท่านั้น มาอยู่ที่นี่ยังสู้คนเฝ้าบ้านของเขาไม่ได้เลย

ถ้าให้พวกตาเฒ่าที่บ้านเห็นภาพนี้ต้องกระอักเลือดออกมาแน่ๆ

ฝูงชนที่เข้าๆออกๆอยู่เห็นว่าทหามยามหาเรื่องคนอื่น แล้วยังเป็นสาวสวยด้วย ความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาถูกกระตุ้นขึ้น แต่ละคนไม่รีบที่จะไปต่อ แต่อยู่เป็นผู้ชมที่นี่

ภายใต้สายตาของทุกคน หยูเฮงที่ดูแล้วอายุเพียง 10 ขวบเท่านั้นไม่ได้มีท่าทางตื่นกลัว กลับกระพริบขนตายาวๆของนางและถามขึ้น “พี่ทหารยาม พี่ถามข้ากับพี่สาวข้าหรือ”

“ถูกต้อง พวกเจ้านั่นแหละ”

สีหน้าแข็งกร้าวของทหารยามอ่อนลงเมื่อเจอกับเด็กผู้หญิงน่ารักตรงหน้า เหมือนกับไม่อยากทำให้นางตกใจ

“พวกเราเหรอ พวกเรามาจากหุบเขาไกลๆโน้น พวกเราก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน พี่ทหารยาม ที่นี่คือที่ไหนเหรอ หรือว่าพวกเราเข้าไปไม่ได้ล่ะ” หยูเฮงรีบเผยไต๋ของตัวเองออกมา

ทุกคนรู้ได้ทันทีว่าเด็กผู้หญิงน่ารักคนนี้ไม่ใช่คนที่นี่ และยังเป็นเจ้าเด็กที่เพิ่งเคยเปิดโลกกว้างด้วย แต่ละคนจึงมองสาวคนโตและสาวคนเล็กด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

แม้ทหารยามจะแปลกใจแต่ก็ยังยอมรับได้ อย่างไรซะเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นคนไม่รู้เรื่องจากหุบเขาไหน แปลกจนไม่แปลกแล้ว

แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่กล้าดูถูกเจ้าคนต่างถิ่นพวกนี้ คนที่ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามก็ใช่ว่าจะเป็นพวกอ่อนด๋อยเสมอไป บางคนก็อาจเป็นเสือซ่อนลาย โดยเฉพาะ 2 คนตรงหน้าที่ท่าทางไม่ธรรมดา จะเป็นพวกกระจอกไปได้อย่างไร

น้ำเสียงของเขาอ่อนขึ้นอีก “ได้สิ ถ้าแม่นางทั้ง 2 ยังไม่มีแผ่นคริสตัลประจำตัว สามารถจ่ายด้วยหินพลังวิญญาณ 5 ก้อนแล้วทำที่นี่ได้เลยขอรับ”

“แผ่นคริสตัลประจำตัว? มันคืออะไรเหรอ” หยูเฮงถามอย่างสงสัย

แม้แต่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเองก็เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก แต่นางก็คิดอยู่กลายๆว่าน่าจะเป็นของคล้ายๆกับบัตรประชาชนในศตวรรษที่ 21

“แม่นาง ทำไมเจ้าไม่รู้จักแผ่นคริสตัลประจำตัวล่ะ” มีป้าคนหนึ่งที่อายุค่อนข้างมากแล้วหยิบแผ่นคริสตัลประจำตัวของตัวเองออกมาพลางพูด “นี่คือแผ่นคริสตัลประจำตัว เป็นของที่สามารถยืนยันตัวตนของเจ้าได้ ต่อไปนี้ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ขอแค่อยู่ในผืนดินฉางไห่ เจ้าแค่หยินบแผ่นคริสตัลประจำตัวออกมาก็ยืนยันตัวตนได้”

“ถูกต้องแม่นาง พวกเจ้า 2 พี่น้องก็ทำสักแผ่น หลังจากนี้จะไปที่ไหนก็ได้ใช้”

“คนที่นี่น่ะมีแผ่นคริสตัลประจำตัวทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นก็เข้าเมืองไม่ได้”

“ใช่แล้วแม่นาง พวกเจ้ารีบทำเถอะ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะเข้าไปข้างในก็คงจะยากหน่อย”

เหล่าผู้ชมรอบข้างแย่งกันพูดจอแจด้วยความหวังดี เกลี้ยกล่อมเด็กผู้หญิงน่ารักตรงหน้า

ผืนดินฉางไห่

เมื่อเจอกับความหวังดีของทุกคน ทั้ง 2 ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก ในหัวของพวกนางมีเพียงเสียงเดียวเท่านั้น ผืนดินฉางไห่!

ที่นี่ก็คือผืนดินฉางไห่ พวกนางข้ามมิติมาที่ผืนดินฉางไห่เลย ทั้งตกใจและดีใจ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องดีที่น่าประหลาดใจ อย่างไรซะการมาโดยไม่มีพิกัด ไม่มีการวางวิชาส่งมอบ ไม่มีทางรู้เลยว่าไปที่ไหน การมาถึงที่นี่ได้เป็นเรื่องของดวงล้วนๆ

————————————–