TQF:บทที่ 539 ได้เวลาไป (1)
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเงียบไปกับความเป็นห่วงของท่านแม่ ในเวลาแบบนี้นางไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรดี
ฟางซูหยุนอดถอนหายใจออกมาไม่ได้เมื่อมองไปที่ 2 แม่ลูก “เด็กย่อมมีวันที่เติบโต ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องเจอเข้ากับอุปสรรคบ้าง ทุกคนมีทางของตัวเองที่ต้องเดิน เสี่ยวเสี่ยวเองก็มีทางที่นางต้องเดินด้วยตัวเองเหมือนกัน เป็นเรื่องที่นางต้องทำด้วยตัวเอง ผู้ใหญ่อย่างพวกเราต้องรู้จักปล่อยมือ”
“ท่านแม่ ข้า ข้าเข้าใจ…” ลั่วหยูฉินเช็ดน้ำตาพลางพยักหน้า
“วางใจเถอะ พวกเราเชื่อใจเสี่ยวเสี่ยว”
ฟางซูหยุนหันไปถามเฉิงเสี่ยวเสี่ยว “เจ้าเตรียมตัวถึงไหนแล้ว ต้องจัดการอะไรอีกมั้ย พูดออกมาพวกเราทุกคนจะได้ช่วยเจ้าเตรียม”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวส่ายหัว “ไม่ต้องเตรียมอะไรหรอก ข้าขอพักอีกไม่กี่วันก็ออกเดินทางได้”
“คุณหนู ข้าจะไปกับท่านด้วย” ผู้เฒ่าหยิงเอ่ยคำขอของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงตั้งใจจริง
“เจ้า เจ้าจะไปกับข้า”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่เข้าใจ “เจ้าอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วทำไมถึงอยากจะไปด้วยล่ะ หรือว่าเจ้ามีความคิดอะไร”
“มีสิ มีแน่นอนอยู่แล้ว คุณหนู ข้าไม่ขออะไรอย่างอื่น ขอแค่ได้ตามคุณหนูไปในทุกๆที่ ขอคุณหนูอนุญาตด้วย”
พูดไป ผู้เฒ่าหยิงก็ลุกขึ้นโค้งประสานมือ อธิบายความคิดและความตั้งใจของตัวเองอีกครั้ง
ไม่ทันที่นางจะตอบ หยูเฮงก็ถามขึ้น “ตาเฒ่า เจ้าอยู่ที่นี่ก็เป็นบุคคลชั้นยอดแล้วนะ ทำไมถึงอยากไปกับพวกเราล่ะ เจ้าไม่รู้หรือว่าการที่พวกเราไปจากที่นี่ยังไม่รู้เลยว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง เจ้าเองก็มีอายุแล้ว ทำไมไม่เห็นค่าของช่วงชีวิตตอนนี้ล่ะ จะตามพวกเราไปเที่ยวเพล่นพล่านทำไมกัน”
“หยูเฮงพูดถูก ตาเฒ่า เจ้าไม่จำเป็นต้องตามพวกเราไปหรอก”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวคิดไปคิดมาก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเจ้าอยากจะไปดูที่ผืนดินอื่นเพื่อเปิดหูเปิดตาละก็ ถ้าหากครั้งนี้พวกเรากลับมาได้ วันหลังค่อยพาเจ้าไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องตามไปตอนนี้หรอก ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นเจ้าอาจจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นั่นก็ได้นะ”
“ไม่ คุณหนู ข้าไม่สนใจ”
ผู้เฒ่าหยิงส่ายหัว สีหน้าตั้งใจแน่วแน่ “ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ครั้งนี้ข้าก็จะตามคุณหนูไปด้วย หวังว่าคุณหนูจะอนุญาต”
“นี่….”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้คิดว่าจะพาใครไปด้วย จึงไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี
“เสี่ยวเสี่ยว ย่าก็จะไปกับเจ้าด้วย” ฟางซูหยุนเอ่ยคำขอของตัวเองบ้าง
อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ที่นั่งอยู่ตรงที่เจ้าบ้านไม่ได้พูดอะไรเลย จนตอนนี้ก็ได้เอ่ยปากขึ้น “ยัยหนูเสี่ยวเสี่ยว ข้าก็เตรียมตัวจะไปกับพวกเจ้าด้วย รวมข้าเข้าไปด้วย”
“ท่านย่า อาจารย์ปู่ พวกท่านก็จะไปกับข้าด้วยหรือ” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมองคนตรงหน้าอึ้งๆ
ทั้ง 3 ที่ขอมาไม่เหมือนพูดเล่น เห็นได้ว่าพวกเขาจริงใจและตั้งใจจะไปกับตัวเองด้วยจริงๆ
ฟางซูหยุนพยักหน้า นางได้บอกความต้องการออกไปอย่างชัดเจนแล้ว
มีประกายอยู่ในแววตาของอาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ “ข้าน่ะบรรลุแล้ว อยากไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก ไม่ว่าอีกหน่อยจะต้องเจอกับอะไรหรือต้องพบกับจุดจบเช่นไร ข้าก็ไม่ได้สนใจ อย่างไรซะที่นี่ก็ไม่มีโอกาสวาสนาของข้า ข้าได้แต่ไปแสวงหาที่อื่น”
“…..”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่สามารถปฏิเสธได้ และก็ไม่รู้ว่าจะตอบอาวุโสทั้ง 3 ท่านว่าอย่างไรดี
แม้พวกเขาจะมีเหตุผลของตัวเองกันทั้งนั้น แต่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวรับรู้ได้ว่าพวกเขาทำไปเพื่อไปเป็นเพื่อนตัวเอง เพื่อให้รอบข้างตัวเองมีคนคุ้นเคยเมื่อไปถึงที่ใหม่
คนอื่นๆจ้องมองมาที่นาง ในเวลานี้ โม่อู๋เซอและหรงจิ้งซือสบตากัน มองเห็นความแน่วแน่ในแววตาของอีกฝ่าย คนเป็นอาจารย์อย่างโม่อู๋เซอก็ได้เอ่ยขึ้น “เสี่ยวเสี่ยว ข้ากับอาจารย์หญิงก็จะไปกับเจ้าด้วย เราจะไปตามหาซวนซุนด้วยกัน”
“อาจารย์ ท่านกับอาจารย์หญิงก็จะไปด้วยหรือ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวอึ้งไปอีกครั้ง มองพวกเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ อย่างไรซะพวกเขาก็เป็นถึงเจ้าโถงวิหารสวรรค์ที่ค่อยจัดการทุกอย่างในสำนัก จะทิ้งทุกอย่างแล้วไปด้วยกันได้อย่างไร
โม่อู๋เซอและหรงจิ้งซือพยักหน้าพร้อมกัน หรงจิ้งซือกล่าวขึ้น “เสี่ยวเสี่ยว เจ้าวางใจเถอะ เรื่องของโถงวิหารสวรรค์ให้อาจารย์ท่านรับหน้าไปก่อน จะได้เป็นการสั่งสอนลูกศิษย์ไปด้วย ขอแค่พวกเราหาซวนซุนพบ พวกเราก็ต้องกลับมาอยู่ดี”
สรุปก็คือ เรื่องของโถงวิหารสวรรค์พวกเขาจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว และจะตามไปด้วย
เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็มีอย่างน้อย 5 คนที่จะตามนางไปด้วย
หยูเฮงเองก็อึ้งไป นางมองคนนี้ทีคนนั้นที การที่ทุกคนเอ่ยปากจะขอไปด้วยเกินความคาดหมายของนางมาก จึงไม่อยากจะเชื่อ
“พวกท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย”
แม้จะรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาไม่ได้ล้อเล่น แต่หยูเฮงก็อดถามออกไปไม่ได้ น้อยครั้งนักที่จะนางจะมีสีหน้าเอ๋อๆแบบนี้
ทั้ง 5 คนพยักหน้าอีกครั้ง สีหน้าจริงจัง ไม่มีทีท่าล้อเล่นแม้แต่น้อย
“เรื่องดีนะเนี่ย….”
หยูเฮงกระพริบตา จู่ๆก็ยิ้มออกมาอย่างเบิกบานก่อนจะตบมือน้อยๆด้วยความดีใจ “พวกท่านทุกคนจะไปกับพวกเราด้วย สุดยอดไปเลย อย่างงี้วันหลังตอนจะอัดคนก็มีคนช่วยแล้ว”
“ถูกต้องๆ ข้าอัดคนด้วย รับรองว่าเป็นมือหนึ่งแน่นอน” ผู้เฒ่าหยิงพยักหน้าไม่หยุด กล่าวยิ้มๆ
คนอื่นๆมีท่าทีอิจฉา โดยเฉพาะผู้อาวุโสทั้งหลาย พวกเขาก็มีความคิดนี้เหมือนกัน แต่พวกเขารู้ว่ายังไงซะครั้งนี้ก็ไม่มีทางได้ไป เพราะฉะนั้นถึงแม้จะอิจฉา พวกเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากขอไปด้วย
พวกเขาได้แต่คาดหวังว่าในภายภาคหน้าเมื่อเฉิงเสี่ยวเสี่ยวกลับมาแล้วและจะไปอีกครั้ง พวกเขาจึงจะกล้าขอไปด้วย
—————————–
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
