บทที่ 268 – พิธีเปิดอันงดงาม (5)
เวลาได้ผ่านไป และราตรีได้เข้ามาเยือน
ซอลจีฮูคิดว่าจะได้เจอกับยุนซอฮุยอีกครั้งในตอนมื้อเย็น แต่แล้วเขาก็ไม่ได้เจอเธอ ตามที่ผู้ดูแลเธอบอก อาการเมารถของเธอดูจะยังไม่ดีขึ้นทำให้เธอไม่ได้คิดจะลงมากินมื้อเย็น
ซอลจีฮูได้กินอย่างเต็มที่ และมุ่งหน้าไปแช่บ่อน้ำพุร้อนที่นักแปรธาตุได้สร้างเอาไว้เพื่อผ่อนคลายร่างกาย
‘ชั้นที่หนึ่งเป็นของผู้ชาย ชั้นที่สองเป็นของผู้หญิงสินะ?’
เขาได้ตรวจสอบดูชั้นอยู่หลายครั้งเพื่อป้องกันความผิดพลาด เมื่อเปิดประตูขึ้นภาพที่คุ้นตาก็ปรากฏออกมา
ที่ชั้นใต้ดินได้เต็มไปด้วยไอน้ำสีขาว เมื่อมองสำรวจซ้ายขวาแล้ว เขาก็ได้เห็นบ่อน้ำร้อนอยู่จนทำให้ที่นี่เหมือนเป็นโรงอาบน้ำสาธารณะ
‘เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สาวยูฮุยกับคุณฟีโซราถึงชอบมันนัก’
หลังจากใช้ผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างเอาไว้แล้ว ซอลจีฮูก็คิดว่าจะไปตรงไหนก่อนที่จะเลือกไปที่บ่อน้ำร้อนเทลงมาจากผาที่มนุษย์สร้างไว้
“อ่า…”
เมื่อได้นั่งแช่น้ำพุร้อนสีใส เขาก็ตัวสั่นขึ้นมาทันที เสียงครางได้หลุดออกมาจากปากเขาในทันทีที่ความร้อนน่าเหลื่อเชื่อสัมผัสถูกร่างกาย
“แกว๊ก…”
ลูกเจี๊ยบที่แอบตามเขามาโดยไม่รู้ตัวก็ยังส่งเสียงร้องออกมาอย่างมีความสุขเช่นกัน ซอลจีฮูได้หัวเราะออกมา
“นายก็ชอบสินะ?”
“แกว๊ก”
ลูกเจี๊ยบคงจะชอบบ่อน้ำพุร้อนมาจนทำให้มันลอยอยู่บนน้ำ และเริ่มว่ายไปมา
ซอลจีฮูได้คิดกับตัวเองโดยปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลายไปกับน้ำที่กระทบร่าง แน่นอนว่าเป้าหมายที่เขาคิดถึงก็คือยุนซอฮุย
นอกเหนือจากเหตุผลที่เธอมาที่นี่ทำไมแล้ว เขาก็ยังมีอีกหลายคำถามที่อยากจะถาม เขาได้ถามคนอื่นๆถึงมุมมองที่พวกเขามีต่อเธอ และผิดคาดที่แต่ละคนต่างก็มีความประทับใจกับเธอในระดับหนึ่ง
มันดูเหมือนกับการแสดงความสุภาพที่เธอมีต่อจางมัลดงจะส่งผลเป็นอย่างดี
นี่มันช่างขัดกับภาพลักษณ์ที่พวกเขาวาดหวังเอาไว้สำหรับตัวแทนของซินยองในอนาคตอย่างสิ้นเชิง แทนที่จะทำตัวห่างเหิน เธอกลับพูดคุยกันอย่างเป็นกันเองจนทำให้ทุกๆคนประหลาดใจ ฟีโซราถึงขนาดบอกว่าเธอรู้สึกสนิทเหมือนกับเป็นญาติจากยุนซอฮุยเพราะเธอก็ถูกซอลจีฮูทำให้ลำบากเช่นเดียวกัน
‘แต่ว่านี่ใช่ตัวเธอจริงๆงั้นหรอ…?’
ระหว่างคิดแบบนี้เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
‘ฉันยังรู้จักยุนซอฮุยไม่พอที่จะตัดสินได้ว่าอะไรจริงหรืออะไรปลอม?’
แน่นอนว่าคิมฮันนาห์ก็เคยบอกเรื่องต่างๆเกี่ยวกับยุนซอฮุยกับเขา แต่ว่านั่นก็เป็นเพียงความคิดเห็นจากคนอื่นเท่านั้น
เขายังไม่อยากที่จะตัดสินอะไร จากสิ่งที่ยุนซอฮุยได้แสดงออกมาให้เห็นแล้ว มันยากที่จะจับผิดเธอ
เขาก็ยังได้ยินมาด้วยว่ายุนซอฮุยเป็นคนที่ชักชวนให้ผู้บริหารไปเป็นกำลังเสริมให้กับฮารามาร์คในสงครามครั้งก่อน
เมืองอื่นๆที่ร้องขอการสนับสนุนต่างก็ไม่พอใจกับการตัดสินใจของซินยอง และราชวงศ์สกีเฮราซาร์ด แต่ว่าในท้ายที่สุดแล้วการตัดสินใจของพวกเขาก็ได้นำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด
หากมองจากในมุมนี้แล้ว ซอลจีฮูควรที่จะขอบคุณยุนซอฮุยต่างหาก ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่ได้อยู่ในเป้าหมายสูงสุดของซอลจีฮูอีกด้วย
‘อย่างน้อยก็จากที่เธอแสดงออกมาให้เห็นแหละนะ’
ปัญหาเดียวก็คือมันยากที่จะเชื่อใจเธอได้อย่างหมดห่วง
ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ คำๆนี้เป็นคำที่เอาไว้ใช้กับคนที่พูดดีแต่ในเวลาเดียวกันก็ซ่อนมีดเอาไว้แทงอีกฝ่าย
มนุษย์ทุกๆคนต่างก็มีอารมณ์ แม้แต่ซอลจีฮูก็ไม่เว้น และเมื่อไหร่ที่เขาเห็นยุนซอฮุย สัญชาตญาณของซอลจีฮูก็จะเตือนเขาเสมอ
ย้อนกลับไปแล้วนี่มันก็เป็นเหมือนกันกับในตอนที่เขาเจอเทเรซ่า แม้ว่าพวกเขาจะเจอกันเป็นครั้งแรก แต่ว่าเขาก็รู้สึกว่าเธอดึงดูดแปลกๆ และตามเธอไปที่หุบเขาอาร์เดนทั้งๆที่ยังอยู่แค่ระดับ 1
มันก็แค่เพราะเขาถูกเทเรซ่าดึงดูดเท่านั้นเอง
สถานการณ์ของยุนซอฮุยก็ต่างกันอยู่หน่อย เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาพยายามจะสนิทกับเธอ บางอย่างภายในตัวเขาก็จะห้ามเขาเอาไว้ มันค่อนข้างจะคลุมเครือ แทนที่จะผลักไสเธอออกไป มันเหมือนกับจะทำให้เขารักษาระยะห่างกับเธอไว้มากกว่า
ซอลจีฮูก็ไม่รู้ว่าทำไม
‘เธอเป็นมิตรหรือศัตรูกันนะ?’
หรือเธอจะเป็นฝ่ายที่สามที่ไม่ใช่ทั้งมิตรหรือศัตรู?
“ไม่เข้าใจเลย…”
เมื่อเขาได้ถอนหายใจออกมา
“ไม่เข้าใจอะไรหรอ?”
ซอลจีฮูได้เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
จากนั้นเขาก็ต้องพููดไม่ออก ยุนซอฮุยกำลังยืนอยู่ด้านนอกบ่อน้ำพุร้อนด้วยรอยยิ้มงดงาม
‘อะไรกัน?’
หากนี่เป็นการโจมตีก็คงเป็นการลอบโจมตีที่ยอดเยี่ยมมาก
แต่โชคดีที่ยุนซอฮุยมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวที่ปกปิดท่อนบนกับท่อนล่างเอาไว้เท่านั้น แต่แน่นอนว่าไหล่เล็กๆ และผิวเรียบของเธอก็เผยออกมาให้เห็นจนหมด แต่ว่ามันก็ให้ความรู้สึกสง่างามมากกว่าความลามก
ยุนซอฮุยได้รวบมือเข้าด้วยกัน และทำสีหน้าลำบากใจออกมา
“ต้องขออภัย ฉันรู้ว่าห้องอาบน้ำของผู้หญิงอยู่ที่ชั้นสอง แต่ว่าฉันไม่มีทางเลือก”
“ไม่มีทางเลือก?”
“ค่ะ ที่นั่นมีคนอยู่ก่อนแล้ว ยูฮุยเอาแต่จ้องฉันเขม็งเลย ฮ่าฮ่า”
เธอได้พูดเหมือนกับว่าซอยูฮุยได้ไล่เธออกมา
“ฉันรู้สึกไม่สบาย แล้วก็อยากจะมาน้ำพุร้อนโดยหวังว่าการได้เหงื่อมันจะช่วยให้ฉันดีขึ้น ตอนนี้ฉันรู้สึกเศร้าแล้วสิ”
ซอลจีฮูได้พูดออกมาด้วยสีหน้าตกตะลึง
“พี่สาวยูฮุยไม่ใช่คนแบบนั้นนะครับ”
“โอ้ ตัวแทนซอล คุณคงยังไม่ได้รู้เรื่องบุตรแห่งลูซูเรียดีใช่ไหม?”
ยุนซอฮุยได้ยิ้มออกมา
“เธอเป็นคนที่สุดโต่งกว่าที่คุณคิดนะ เธอเป็นคนที่มีบุคลิกจิตใจดีมีเมตตาก็จริง แต่ว่าเมื่อไหร่ที่มีคนทำให้เธอไม่พอใจ เธอก็จะไม่มีวันหันกลับมามองคนๆนั้นอีกเลย”
ยุนซอฮุยดูเหมือนจะกำลังล้อเล่น แต่ว่าน้ำเสียงของเธอไม่ใช่เลยสักนิด
“ยังไงก็ตามอยู่ตรงนี้มันก็รู้สึกก็ไม่ถูก แต่ฉันก็ยังอยากจะขอแช่น้ำพุร้อน เพราะงั้น….”
ยุนซอฮุยได้พึมพำก่อนจะหันมองซอลจีฮู
“ฉันขอเข้าไปได้ไหมคะ?”
ซอลจีฮูได้กลับมาสู่ความเป็นจริงจากน้ำเสียงนี้ของเธอ ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกเดจาวูแปลกๆ หรือว่าเขาควรจะบอกว่าเขารู้สึกเหมือนเขาอยู่ผิดที่? บางทีอาจจะทั้งคู่ก็ได้
[ฉันขอเข้าไปได้ไหมคะ?]
ในวันนี้เขาก็รู้สึกแบบเดียวกันที่ทางเข้าชั้นหนึ่ง มันเป็นในตอนที่ยุนซอฮุยขอซอลจีฮูเข้ามาในสำนักงาน
“ได้ครับ ตามสบายเลย เดี๋ยวผมจะออกไป แล้วก็เพื่อไม่ให้เกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ใช่ใครเข้ามาในบ่อน้ำพุร้อนของผู้ชายสักพักนะครับ”
ซอลจีฮูได้รีบจัดแจงผ้าเช็ดตัวรอบเอว และลุกขึ้น
“ไม่หรอก ไม่เป็นไร แขกจะมาแย่งที่เจ้าของได้ยังไงกัน?”
แต่ว่าเมื่อเธอพูดแบบนี้ยุนซอฮุยก็ได้ก้าวเข้ามาในบ่อน้ำร้อน
“แต่ว่า-“
“อ่า ไม่เป็นไรหรอก พวกเราทั้งคู่ต่างก็มีผ้าเช็ดตัวอยู่”
หลังจากหัวเราะออกมาเธอก็หันหน้าไปครึ่งหนึ่งและค่อยๆนั่งลงไป ระยะห่างระหว่างเธอกับซอลจีฮูมีไม่มากเลย
“อ่า~ นี่มันเยี่ยมไปเลย”
ในท้ายที่สุดซอลจีฮูก็ยังกลับลงไปนั่ง
“น่าทึ่งมาก! ฉันอิจฉาจังเลยที่มีบ่อน้ำพุร้อนใต้ดิน…”
ซอลจีฮูได้ไปมองยุนซอฮุยเมื่อเห็นเธอเอนหลังลงไปลูบผม
ผมสีดำสลวย ผิวสีน้ำนม และใบหน้าที่ดูเปล่งประกาย ซอลจีฮูรู้สึกแบบเดียวกันในตอนที่อยู่ที่ร้านกาแฟ เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์มากจริงๆ
แม้ว่าภาพลักษณ์ของเธอจะดูเย็นชา สูงส่งในตอนแรก แต่สีหน้าและรอยยิ้มของเธอที่มีอยู่เสมอก็ได้ทำให้บรรยากาศรอบตัวอ่อนโยนลง
ส่วนสูงกับรูปร่างของเธอก็เป็นเช่นเดียวกัน บนร่างกายของเธอไม่มีไขมันส่วนเกินอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
ออร่าความห่างเหินและอ่อนโยนได้ถูกปล่อยออกมาพร้อมๆกัน มันเป็นความขัดแย้งอันงดงาม แม้ว่าในบางมุมเธอจะดูคล้ายกับยุนซอรา แต่คำพูดและการกระทำของเธอก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิงจนดูแทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
ไม่ว่าจะแบบไหนการได้อาบน้ำกับหญิงสาวที่งดงามแบบนี้โดยที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวปกปิดเอาไว้ มันก็คงจะไม่แปลกหากใจของซอลจีฮูจะเต็มแรงขึ้น แต่ยังไงก็ตามหัวใจของเขากลับเต้นช้าลงแทน
เขาเป็นกังวล ไม่ใช่หัวใจที่สั่นไหว แต่เป็นเพราะความระวังตัวที่พุ่งขึ้นมา ในแง่นี้แล้วมันลึกลับมากๆ
แม้กระทั่งในตอนนี้สมาธิทั้งหมดของซอลจีฮูก็ยังมุ่งไปที่สิ่งที่ยุนซอฮุยจะพูด และหาสาเหตุที่ว่าทำไมเธอถึงเข้ามาที่นี่
“โอ้ จริงสิ”
แปะ เสียงปรบมือได้ดังออกมา ยุนซอฮุยได้หันมามองซอลจีฮูราวกับเธอเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นได
“มีเรื่องที่ฉันอยากจะรู้อยู่มากเลยล่ะ”
มันเริ่มแล้ว
“คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับซอรางั้นหรอ?”
แต่ว่านี่เป็นคำถามที่เขาคาดไม่ถึงเลยสักนิด เขาคิดว่าจะตอบกลับไปเล่นๆและถามเรื่องชื่อองค์กรอีกครั้ง แต่ว่าสมองเขาก็หยุดนิ่งไปแทบจะในทันที
“เพื่อนจาเขตพื้นที่เป็นกลาง… นี่อาจจะไม่ใช่คำตอบที่คุณต้องการ”
เมื่อเขาได้ตอบกลับไปนิ่งๆ ยุนซอฮุยก็แสดงสีหน้าแปลกใจออกมา
“ฉันคิดไม่ถึงเลย ฉันมั่นใจว่าคุณคงจะพูดว่า ‘อะไรนะครับ?’ ซะอีก”
“…อะไรนะครับ?”
“นั่นแหละ ถูกแล้ว”
ซอลจีฮูได้กลายเป็นสับสนก่อนจะส่ายหัวออกมา
“ผมเข้าใจนะว่าคุณอยากจะถามอะไร แต่ว่าความสัมพันธ์ของเรามันไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้น”
“เอ๋~ ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นแค่เพื่อนได้ยังไงกัน?”
“มันก็ยากที่จะบอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน คิดซะว่าพวกเราเป็นเพื่อนร่วมงานกันในพาราไดซ์ก็ได้”
ยุนซอฮุยได้เม้มริมฝีปากและร้อง “โอ้ว~” ออกมา
“…ว้าว หากว่าคุณพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ หากซอรารู้เขาเธอคงจะเศร้าแน่เลย ในตอนแรกแม้กระทั่งนอนหลับเธอยังทำได้ยากเลย”
ยุนซอฮุยได้หัวเราะออกมาพร้อมพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ยังไงก็ตามคุณไม่ตัดขาดเธอโหดร้ายไปหน้อยหรอ? หากเธอรู้เขาซอราของเราได้กลายเป็นเด็กน่าสงสารแน่เลย”
ซอลจีฮูก็พอจะเข้าใจซอยูฮุยบ้างแล้ว เขาได้หันไปมองยุนซอฮุยที่พูดเล่นออกมาตรงๆ
“ผมไม่รู้”
ซอลจีฮูไม่รู้ว่าทำไม…
“ในสายตาของคุณผู้บริหารยุนมันก็อาจจะเป็นแบบนั้น แต่ผมไม่คิดว่าเธอน่าสงสารเลยสักนิด”
แต่ว่าจู่ๆคำพูดนี้ก็ออกมาจากปากของเขา ดวงตาของยุนซอฮุยได้เบิกกว้าง และเธอก็เงียบลงไป
ความเงียบได้เกิดขึ้น ซอลจีฮูได้หลุด ‘อ๊ะ’ หลังจากที่พูดมันออกมา แต่ว่าเขาก็ได้พูดมันออกไปแล้ว
“อ่า…”
ยุนซอฮุยที่ทำอะไรไม่ถูกได้โบกมือออกมา
“มะ ไม่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…”
เธอได้ลูบท้ายทอยอันน่าหลงไหลด้วยสีหน้าลำบากใจมากๆ
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น… ขออภัยด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสอบสวนหรืออะไรกับคุณเลย”
ซอลจีฮูอยากจะถามออกไปว่าถ้างั้นเธอคิดว่าเขาคิดว่าเธอหมายความว่ายังไงหรือว่าเธอมีเจตนาอะไรกันแน่ แต่เขาก็ห้ามตัวเองเอาไว้
“ไม่หรอก คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ ผมก็ไม่ได้หมายความแบบนั้นเหมือนกัน ผมแค่พูดในสิ่งที่คิดออกมา”
“อ่า~ ฉันเข้าใจแล้ว ทำไมวันนี้ฉันถึงเป็นแบบนี้นะ?”
ยุนซอฮุยได้แลบลิ้นออกมาราวกับว่าเธออับอายเป็นอย่างมาก ซอลจีฮูได้หยุดหรี่ตาลง และค่อยๆพูดต่อ
“จะว่ายังไงดีล่ะ… ผมคิดมาเสมอว่าคุณยุนซอราเป็นคนที่เท่มากๆ เธอไม่รับกับสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย และลุกขึ้นยืนกลับมา”
“ว้าว คุณพูดเหมือนกับที่ซอราพูดเลย”
“?”
“เธอบอกว่าคุณก็เป็นคนที่เท่มากเหมือนกัน คุณได้ยื่นมือไปหาเธอในตอนที่เธอจมอยู่ในก้นนรกพร้อมที่จะยอมแพ้และตายไปแล้ว
“…”
“นี่มัน… สัญชาตญาณของหญิงสาวกำลังตื่นเต้น~”
ยุนซอฮุยได้แสดงสีหน้าสงสัยออกมา เธอมีประสบการณ์ในการเปลี่ยนสีหน้าเหมือนกันกับคิมฮันนาห์
“คุณคิดอะไรงั้นหรอ?”
‘เดี๋ยวก่อนนะ’
ยิ่งเขาโต้ตอบกับเธอเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสงสัย
‘ไม่ใช่ว่ามีช่องหนึ่งในหน้าต่างสถานะที่จะแสดงถึงอารมณ์ของคนๆนั้นหรอกหรอ?’
ซอลจีฮูได้ลังเลก่อนที่จะตัดสินใจออกมา เขารู้สึกผิดกับยุนซอฮุยอยู่เล็กน้อย แต่ว่ามันก็อดไม่ได้จริงๆ
ขณะที่ซอลจีฮูใช้งานนพเนตร…
“ฉันรู้ว่าคุณพูดชัดแล้ว แต่ว่า- ฟุฟุฟุ”
ยุนซอฮุยได้หัวเราะออกมาอย่างมีนัยยะก่อนที่จะยกช่วงบนขึ้นเล็กน้อย และลอยไปกับน้ำ ต่อจากนั้นเมื่อซอลจีฮูเงยหน้าขึ้นก็มีแสงเจิดจ้าออกมาจากยุนซอฮุย
ในทันทีที่เขาได้เห็นสีของเธอ เขาก็ต้องเบิกตากว้าง
นั่นก็เพราะยุนซอฮุยไม่ได้มีแค่สีเดียว
สีเขียว เหลือง น้ำเงิน คราม ม่วง! สีทั้งห้านี้ได้พันกันเป็นเกลียวคลื่นอยู่รอบๆตัวยุนซอฮุย
พูดตามตรงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นหลายสีในคนๆเดียว แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้เห็นคงที่เปล่งประกายออกมาห้าสีพร้อมๆกัน
“ฉันสงสัยว่าอย่างน้อยซอราคงมีความหวังอยู่สักหน่อยล่ะนะ…”
‘อะไรกัน-!?’
ซอลจีฮูตกใจจนเอนหลังถอยไปแทบจะพร้อมๆกันกับที่ยุนซอฮุยหยุดหลังจากเข้ามาใกล้เขา
ต่อจากนั้น ภาพนิมิตก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าซอลจีฮู
บางทีอาจจะเพราะมีมากกว่าหนึ่งสี จึงมีอยู่หลายนิมิต นิมิตทั้งห้าได้เล่นออกมาพร้อมๆกัน
ซอลจีฮูรู้สึกสับสนอยู่แล้ว และด้วยฉากภายในนิมิตกำลังเคลื่อนไหวทับซ้อนกันด้วยทำให้เขาไม่อาจจะทำความเข้าใจได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
จากนั้นในที่สุดเมื่อเขาแยกตัวออกมาได้ และตรวจสอบนิมิตหนึ่ง…
“!”
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆในทุกๆครั้งที่เจอยุนซอฮุย
‘ไม่…’
ลมหายใจของซอลจีฮูได้นิ่งไป
‘มีทาง…’
ดวงตาเขาได้เบิกกว้างพร้อมปากที่อ้าค้าง
จากนั้นจู่ๆเขาก็เห็นยุนซอฮุยกำลังจ้องมาที่เขาอย่างสับสน สีหน้าของเธอต่างไปจากก่อนหน้านี้เล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาที่ไร้อารมณ์ของเธอกำลังจ้องมาที่เขานิ่งๆ ทั่วร่างเขาก็เกิดความรู้สึกหนาวขึ้นมา
แต่นั่นก็แค่ครู่เดียว เธอได้ละสายตาไปจากใบหน้าของซอลจีฮู และมองขึ้นไปในทันที
‘อ่า’
จากนั้นเมื่อหันกลับลงมา มันก็ไม่มีอะไรให้สังเกตเห็นจากเธออีก เธอได้มองตรงไปที่จุดที่ภาพนิมิตเคยแสดงอยู่ ในเวลาสั้นๆนั้น เธอสังเกตเห็นได้ว่าซอลจีฮูไม่ได้มองที่เธอ
“ขอโทษด้วย ผมตกใจที่จู่ๆคุณก็เข้ามา”
แม้ว่าซอลจีฮูจะรีบหาข้ออ้างออกมา แต่มันก็สายไปหน่อยแล้ว มุมปากของยุนซอฮุยได้โค้งขึ้น เธอได้แสดงสีหน้าประหลาดใจเหมือนจะกำลังพูดว่า ‘โอ้?’
ซอลจีฮูได้เม้มปาก ท่ามกลางนิมิตมากมาย เขาได้รีบตรวจสอบฉากที่รายล้อมไปด้วยเคร้าโครงสีเหลืองก่อนจะมองกลับไปที่ซอยูฮุย
จากทั้งห้าฉาก มีเพียงแค่นิมิตนี้เท่านั้นที่ค่อนข้างเงียบสนิท
ยุนซอฮุยกำลังนั่งอยู่กับพื้นด้วยสภาพไม่สู้ดี โดยที่มีปีศาจยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่สิ มันไม่ใช่ปีศาจ
[ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…]
หากว่าเขามองไม่ผิด-
[…ทำไมล่ะ?]
ยุนซอฮุยได้หัวเราะออกมาก่อนที่จู่ๆเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง และชายที่กำลังชี้หอกไปที่คอของเธอ…
[ทำไมปีศาจหอกผู้ยิ่งใหญ่ของเรา- ทำไมเขาถึงเกลียดฉันมากขนาดนี้ล่ะ?]
…ไม่ใช่ใครอื่นนอกไปจากตัวซอลจีฮูเอง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
