The Novel’s Extra 631 Final Name (2)

Chapter 631 Final Name (2)
Chweeek-!

ทันใดนั้นมวลลูกศร หอกและดาบแทงทะลุร่างปีศาจ ยิ่งกว่าความเจ็บปวดนั้น เขารู้สึกงุนงง อาวุธเหล่านี้ไม่มีอะไรพิเศษ แต่พวกมันก็สามารถขจัดพลังปีศาจของเขาและทำให้เนื้อปีศาจของเขาบาดเจ็บได้
บาอัลเบิกตากว้างและหันไปทิศทางของการโจมตีนั้น เขารู้สึกสับสนจนประหลาดใจกับสิ่งที่เขาเห็นนั้น

“… !”

มีนักเวทย์อยู่ตรงนั้น บาอัลรู้จักชื่อของเธอโดยไม่ต้องพึ่งพาความทรงจำของเบลล์
ชิมูริน นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่

“ทำไม….”

แต่ชิมูรินไม่ใช่เพียงคนเดียวที่ปรากฏออกมาจากเส้นทางสีน้ำเงินนั่น ทหารจากโลกอื่นที่รอดพ้นจากการทำลายล้างได้มาถึงโลกด้วยเวทมนตร์ของชิมูริน
ทหารพร้อมอาวุธไล่ปีศาจเหล่านี้มุ่งเป้ามาที่บาอัลทันที

“ฮึ่ม โลกนี้อากาศชื้นจริงๆ”

ชิมูรินพึมพำพร้อมก้าวไปข้างหน้า บาอัลไม่ได้พูดอะไร เขาพยายามอย่างหนักที่จะเข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันนี้ เขาจำได้ว่าชิมูรินเสียชีวิตไปนานแล้ว….เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนในหลายพันปีที่ผ่านมา

ทันใดนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้นที่หูทั้งสองข้างของบาอัล

– นายนำพามาเองบาอัล

บาอัลจำเสียงนี้ได้ทันที
วาสโก้ ปีศาจอันดับ 2
เธอพูดต่อราวกับว่าเธอไม่ได้ประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เลย

– นายได้สร้างโลกแรกที่นายได้จากมาและทำลายลงไป วิธีเดียวที่นายจะสามารถเอาชนะกฎแห่งความเป็นไปได้และหลบเลี่ยงโดยสิ้นเชิงคือการทำลายโลกอีกครั้งซึ่งถูกทำลายไปแล้ว แต่เวลานี้โลกที่คุณสร้างใหม่นั้นไม่ได้ถูกทำลาย “ใครบางคน” ปกป้องโลกนั้นและตอนนี้ผู้คนก็ต่างมามาตามล่านาย

บาอัลเงียบสงบ เขาหันไปมองชิมูริน และมนุษย์คนอื่น ๆ
สาธารณรัฐแห่งลีออง
อาณาจักรแห่งอรุนเฮม
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อผู้คนที่มาจากโลกอื่นนั้นขัดแย้งกัน เขาคิดว่ามนุษย์พวกนี้ไม่ได้มีความสำคัญอะไร แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็คิดถึงพวกเขา
นักล่าปีศาจชื่อ ฮาริน อัศวินชื่อ ไอรัน ผู้วิเศษชื่อ ชิมูริน
และ…เจ้าชายด้วยชื่อ ‘คริสเบลล์’

รอยยิ้มผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของบาอัล ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่เพื่อนเก่าของเขา

**

[แก่นแท้ของบังเกอร์ใต้ดินช่องแคบ – สำนักงานของยูยอนฮา]

ยูยอนฮา กำลังนั่งอยู่ในสำนักงานที่เต็มไปด้วยหน้าจอโฮโลแกรม แต่ละหน้าจอเหล่านี้ออกอากาศสถานการณ์แบบเรียลไทม์ทั่วโลก ทุกคนต่อสู้สงครามเดียวกันภายใต้ท้องฟ้าที่แตกต่างกัน
เอเชียตะวันออก โอเชียเนีย อเมริกาและยุโรป ทวีปทั้งหมดถูกกลืนหายไปในสงครามและความตายและการทำลายถูกแพร่กระจายเหมือนโรคติดต่อไปทั่วโลก

“ โฟกัสการช่วยชีวิตคนก่อน ในบังเกอร์มีอาหารและยาเพียงพอ”

-โรเจอร์

ด้วยความโหดร้ายของสงครามยังคงติดอยู่อยู่ในใจ ยูยอนฮาจึงออกคำสั่งให้ประชาชนของเธอ เธอตระหนักดีถึงหน้าที่ของเธอในฐานะหัวหน้าเจ้าหน้าที่ของกิลด์ Essence of the Strait

“ฉันคิดว่า [มิติเอนโทรปี] ปลอดภัยแล้ว ~”

ทันใดนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้นในหูของยูยอนฮา เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆและพบกับเจนที่ยืนพิงกำแพงสำนักงานอยู่

“พวกเราทำงานหนักมาก เราจะได้อะไรตอบแทนไหมน้าาา ~?”

ยูยอนฮาขมวดคิ้ว ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการให้รางวัล สิ่งที่รบกวนเธอคือการปรากฏตัวของเจน
และเจนถูกปลอมตัวเป็นคิมฮาจิน

“มีรางวัลมากมาย เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”

“ทำหน้าเหมอนกินของเปรี้ยวนั่นคืออะไรกันน้า ~”

“…อ่า การปลอมตัวของเธอ”

ยูยอนยอนพึมพำและเจนยิ้มเยาะ เจนเดินเข้าหา ยูยอนฮาช้าๆ โดยที่เธอยังปลอมตัวอยู่

“ฉัน – ฉันบอกให้หยุด พอได้แล้วกับเรื่องตลกนี้”

ใบหน้าของยูยอนฮาขึ้นสี เมื่อใบหน้าที่เหมือนกับคิมฮาจินใกล้เข้ามา

“คุณคิดยังไง? มันน่าทึ่งใช่มั้ย ฉันปลอมตัว ฉันหมายถึง ฉันยังสามารถเปลี่ยนเสียงของฉันได้”

เจนยิ้มเยาะและสัมผัสที่แก้มของยูยอนฮา เมื่อมืออันอบอุ่นที่มีอุณหภูมิเท่ากับคิมฮาจินเอื้อมมาถึงเธอ ยูยอนฮาอ้าปากค้าง

จากนั้น

– หัวหน้าครับ หัวหน้า!

เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้น ยูยอนฮาผลักเจนออกไป
เจนเดาะลิ้นอย่างเซงๆแล้ว ยูยอนฮา ตอบกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติ

“อ-อะ-ไรกัน ?!”

– โปรดดูสิ่งนี้ครับ

ผู้ส่งสารแสดงวิดีโอให้ยูยอนฮาดู มันถูกนำตัวไปที่ป่าใกล้วลาดิวอสต็อก มนุษย์สองคน – ไม่สิ มอนสเตอร์รูปแบบมนุษย์สองตัวอยู่ในนั้น ตอนแรกเธอคิดว่ามันไม่มีอะไรพิเศษ
แต่ในตอนนั้นเองเมื่อเธอจำมอนส์เตอร์ทั้งสองตัวนี้ได้ เธอก็รู้สึกว่าเส้นผมของเธอลุกไปจนถึงปลาย

“…นี่คือ…?”

-ใช่

ผู้ส่งสารประกาศอย่างจริงจัง

– มันคือออร์เดน

“…”

ความรู้สึกปวดเกิดขึ้นในหัวของเธอ ยูยอนฮาจ้องไปที่ออร์เดนไม่ละสายตา ออร์เดนเดินไปข้างหน้าโดยผ่านหญ้าต้นใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเขามีปลายทางในใจ
จากการวิเคราะห์เส้นทางของเขา เธอคาดการณ์ว่าออร์เดนจะมุ่งหน้าไปยังชายแดนเกาหลีซึ่งกำลังต่อสู้กับบาอัลในปัจจุบัน

“อา….”

ออร์เดนกำลังมามาที่นี่ ออร์เดนซึ่งเคยเป็นศัตรูที่เลวร้ายที่สุดของมวลมนุษยชาติก่อนหน้าบาอัล ในที่สุดเขากำลังจะกลับมา
ยูยอนฮา ล้มลงไปกับพื้นอย่างสิ้นหวัง ร่างผอมเพรียวของเธอกระแทกเก้าอี้และเจนยิ้มเยาะเมื่อเห็นดังนั้น

– แต่มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับพวกเขา….

ยูยอนฮาไม่สามารถโฟกัสคำพูดที่ตามมาได้ เธอคิดว่าทุกอย่างจบแล้ว เธอแทบจะไม่กล้าออกไปข้างนอก และข่าวของออร์เดนผลักเธอให้รู้สึกเหมือนว่าทุกสิ่งกำลังล่มสลาย

‘หากฉันจะตายอย่างนี้ ถ้าทุกอย่างจบลงเเบบนี้ … จะไม่ดีกว่าหรอ ถ้าฉันจะพูดในสิ่งที่ฉันไม่สามารถพูดได้ก่อนที่ฉันจะตายไป?

เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้ว ยูยอนฮาหยิบสมาร์ตวอชของเธอขึ้นมาแทนที่จะปลูกต้นแอปเปิ้ล