The Novel’s Extra 605 เรื่องราวของตัวละคร (12)

บทที่ 605 เรื่องราวของตัวละคร (12)

จินเซยอนและชอคจุนกยองมาถึงที่ห้องรอของโคโลเซียม คนรับใช้ของวาสโก้แนะนำพวกเขาเป็นการส่วนตัว มีโต๊ะแฟนซีและเก้าอี้หรูหราวางอยู่ข้างใน และจินเซยอนกับชอคจุนกยองก็รีบคว้าที่นั่งทันที

“โอ้?”

เมื่อจินเซยอนนั่งบนเก้าอี้ เธอก็อุทานด้วยความประหลาดใจ เก้าอี้ที่โอบร่างกายท่อนล่างของเธออย่างสะดวกสบาย เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ลอร์ดวาสโก้เป็นนักสะสมที่มีชื่อเสียง ทุกรายการที่แขกของเราเห็นนั้นล้วนเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาครับ”

จินเซยอนไอแห้งๆ ออกมา มันทำให้เธอรู้สึกเขินอายเพราะจิตใต้สำนึกของเธอปะทุออกมา แต่ชอคจุนกยอง แค่หัวเราะอย่างเหยียดหยาม

“วิธีการแสดงสูงส่งและทรงพลังด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาถูกแบบนี้นะเรอะ สิ่งที่เรามีในที่ลับของเรายังดีกว่านี้เป็นพันๆ เท่าเลย”

“…!”

ชอคจุนกยองมีความหมายเพียงอย่างเดียวที่จะกล่าวคำเยาะเย้ย แต่มันเป็นสิ่งที่ผู้รับใช้ไม่สามารถมองข้ามได้ การแสดงออกของเขาบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง ไหล่ของเขาสั่นและท้องของเขาเดือดด้วยความโกรธ
เขารู้สึกอยากฆ่าชอคจุนกยองซะเดี๋ยวนี้ แต่เขาก็แทบจะรั้งตัวเขาไว้โดยไม่รู้ว่า เพราะนายเหนือหัวของเขาจะไม่ชอบที่ผู้ท้าชิงหายไป

“โปรดงดเว้นจากการพูดเรื่องโกหกด้วยครับ โคโลเซียมนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของเทพเจ้าของเรา เขาสามารถดูคุณได้หากเขาต้องการ”

“ฉันไม่ได้โกหก นายพังพอนหลังค่อม นายเคยไปที่ลับของเราไหมละ? นายเคยนั่งบนเก้าอี้ของเราหรือนอนบนเตียงของเราไหม?”

ที่ลับของคณะคมีเลียนเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่สร้างขึ้นโดยคิมฮาจิน จากมุมมองของชอคจุนกยอง เฟอร์นิเจอร์ของคิมฮาจินนั้นดีกว่าของที่เขาเห็นและสัมผัสที่นี่

“… .”

คนใช้พูดไม่ออก จินเซยอนเห็นความโกรธจากการแสดงออกอันหนาวเหน็บของเขาและขัดขวางปากของชอคจุนกยองอย่างรวดเร็ว

“อะแฮ่ม ขอบคุณที่นำทางพวกเรานะ”

ถึงอย่างนั้นคนใช้ก็ไม่หยุดจ้องที่ชอคจุนกยอง แน่นอนว่าชอคจุนกยองไม่ใช่คนที่เขินอายจากการต่อสู้ เขามองกลับไปที่คนรับใช้และยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ในความคิดของเขา เขาแค่คิดว่าจะบรรเทาความเบื่อหน่ายโดยการต่อสู้

-ช่างมันน่า

ในขณะนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเพดาน ทำให้ทั้งจินเซยอนและชอคจุนกยองตกใจ คนใช้จึงถอนความโกรธของเขาทันทีและคุกเข่าลง

“ขออภัยด้วยครับนายท่าน”

ชอคจุนกยองมองขึ้นไปบนเพดาน เสียงดังขึ้นอีกครั้งจากที่เดียวกัน

– สิ่งที่คุณพูดได้ดึงดูดความสนใจของฉันซะจริง สินค้าทุกชิ้นที่ฉันครอบครองมีคุณภาพดีที่สุด คุณบอกว่าพวกมันไม่ดีงั้นรึ?

วาสโก้ไม่ได้เป็นนักสะสมในทางที่ผิดเหมือนบาอัล แต่ในฐานะปีศาจที่เชี่ยวชาญในการค้นพบสมบัติ สิ่งที่ชอคจุนกยองพูดนั้นดึงดูดความสนใจของเขา

“ฉันกำลังพูดถึงว่าสิ่งที่เรามีในที่ลับของเราดีกว่า”

ชอคจุนกยองพูดด้วยความมั่นใจ คนใช้กระโดดด้วยความตกใจขณะที่วาสโก้นิ่งอยู่
แน่นอน ความเชื่อมั่นของชอคจุนกยองนั้นเป็นเพียงธรรมชาติเท่านั้นที่ได้มาจากเฟอร์นิเจอร์ของคณะคมีเลียน คนแคระเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่หายากและเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีฝีมือดีที่สุด การเดินทางของวาสโก้ในหลายมิติทำให้เขาได้รับไอเทมมากมายหลายอัน แต่เขามีเพียง ‘อาวุธ’ เท่านั้น นี่เป็นเพราะคนแคระนั้นเป็นที่รู้จักกันเฉพาะอาวุธ

“ยิ่งมากกว่านั้น เสียงของคุณเป็นผู้หญิงมากกว่าที่ฉันคาดไว้นะ”

ชอคจุนกยองพูดกันเรื่องเฟอร์นิเจอร์ เขาอยากรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเพศของวาสโก้ เมื่อได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาจากเพดาน เขาก็เดาได้แค่ว่าวาสโก้เป็นผู้หญิง

– …ปีศาจนั้นไม่มีเพศ แต่ขึ้นอยู่กับร่างกายของชาติ หากคุณกำลังพูดถึงตอนนี้ ฉันเป็นผู้หญิงแน่นอน

วาสโก้ตอบ แม้ว่าเธอจะพูดเหมือนว่าเธอเป็นคนใจกว้าง แต่ความไม่พอใจในเสียงของเธอก็ชัดเจน

– ไม่ว่าในกรณีใด ฉันอยากที่จะเห็นเฟอร์นิเจอร์ในที่ลับของคุณเหลือเกิน หากคุณสามารถมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้ละก็นะ

“ฮ่าๆๆๆ เยี่ยมเลย ฉันจะพาคุณไปที่ลับและพาคุณไปดูเอง”

-…ดี ฉันหวังว่าความมั่นใจนี่จัไม่ใช่แค่มาจากความเย่อหยิ่งตามธรรมชาติของมนุษย์นะ

จากนั้น เสียงของวาสโก้ก็ถูกตัดออก คนรับใช้ของวาสโก้ลาชอคจุนกยอง ก่อนจะไปยังแสงสะท้อนก่อนออกเดินทางเช่นกัน

“…ดูเหมือนว่าทฤษฎีของเราจะถูกต้อง”

ทันทีที่พวกเขาหายไป จินเซยอนก็พึมพำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ทฤษฎีอะไร?”

“ปีศาจตัวนั้นหมกมุ่นกับสิ่งต่างๆ มากกว่ามนุษย์ หากนายคิดเกี่ยวกับมัน จินน์เป็นมนุษย์ที่ได้รับอิทธิพลจากปีศาจเพื่อไล่ตามความต้องการของพวกเขา ในกรณีนี้ปีศาจควรเป็นอวตารของความปรารถนา”

“งั้นเหรอ?”

ชอคจุนกยองถามหน้านิ่ว จินเซยอนจับมือเธอแล้วจ้องมองชอคจุนกยอง เธอส่งกระแสจิตคุยกับเขา เพื่อเป็นการกันว่าวาสโก้จะฟังอยู่

– หมายความว่าเป็นไปได้ที่จะเอาชนะปีศาจโดยไม่ต้องต่อสู้กับพวกมัน กลเม็ดทุกประเภทสามารถใช้ได้

**

[ปราสาทปีศาจ บาอัล]

คิมซูโฮเข้าไปในปราสาทปีศาจ ชั้นแรกของปราสาทบาอัลประกอบด้วยบันไดเท่านั้น แม้จะมีบรรยากาศที่น่าขนลุก แต่ก็ไม่มีกับดักหรือสิ่งกีดขวางใดๆ ดังนั้นแทนที่จะกังวลเกี่ยวกับศัตรู คิมซูโฮจึงได้เเจอจินซาฮยอค ผู้ซึ่งเป็นพันธมิตรทางเทคนิคของเขา

หลังจากประมาณ 20 นาที…

“นายมีแผนฆ่าบาอัลไหม?”

จินซาฮยอคถามในทันใด คิมซูโฮสะดุ้งกับคำถามที่ไม่คาดคิดก่อนที่จะปล่อยไอออกมาและตอบอย่างจริงจัง

“…ฉันจะฟันเขา แค่นี้แหละ”

พวกเขาเหลือเวลาเพียง 2 วันเท่านั้น ซึ่งไม่เพียงพอที่จะคิดแผนโดยละเอียด คิมซูโฮเชื่อในตัวเขาเองและดาบของเขา มิสเทลทีน

“แล้วเธอล่ะ? เธอมีแผนไหม?”

ไอลีนถามจากข้างๆ เธอลอยอยู่ในอากาศด้วยความช่วยเหลือจากคำพูดของวิญญาณของเธอ ส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอต้องการที่จะอยู่ในระดับสายตาของพวกเขา จินซาฮยอคหยุดกึก การหยุดชั่วคราวของเธอดึงดูดความสนใจของคิมซูโฮ ไอลีนและชินจงฮัก

“…ว่าไง? บอกเราหน่อยสิ”

เมื่อเห็นจินซาฮยอคยังคงนิ่งเงียบ ไอลีนก็กระตุ้นเธอ จินซาฮยอคมองข้ามไปมาระหว่างคิมซูโฮและไอลีน

“ฉันจะถามดอกบัวดำ”

คิมซูโฮ ไอลีน และชินจงฮักต่างสั่นสะเทือนด้วยความตกใจ ชินจงฮักทำหน้าไม่พอใจ ในขณะที่คิมซูโฮและไอลีนดูอยากรู้อยากเห็นมากกว่าสิ่งใด

ไอลีนถามว่า “เธอจะถามเขาหรอ? ได้ยังไง?”

“เมื่อฉันส่งสัญญาณ เขาจะยิงธนูที่ปราสาทปีศาจ ถ้าเป็นเขา เขาน่าจะทำลายปราสาทปีศาจทั้งหมดได้”

“อะ-อะไรนะ? เธอคิดว่าเป็นไปได้หรอ? แม้แต่เทเลพอร์ตของฉันก็ใช้งานไม่ได้ในปราสาทแห่งนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เราวิ่งขึ้นมา จำได้ไหม? และถ้าเป็นไปได้ ทำไมเราถึงต้องปีนมันในตอนแรกด้วยละ? เราแค่รอให้ดอกบัวดำทำลายปราสาทและ….”

“เงียบ ฉันรู้ว่าเขามีความสามารถ เขาจะทำลายปราสาทจากด้านนอก แต่เราต้องจัดการสิ่งที่อยู่ข้างใน”

จินซาฮยอคยืนหยัดอย่างมั่นคงในการแสดงความคิดเห็นประชดประชันของไอลีน

“….”

ในทางกลับกัน คิมซูโฮยังคงจ้องมองที่จินซาฮยอค เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจินซาฮยอคจึงเชื่อมั่นในดอกบัวดำมาก ในความเป็นจริง เขาไม่เข้าใจว่าจินซาฮยอคเชื่อถือใครได้บ้างเลย

“จินซาฮยอค ความสัมพันธ์ของเธอกับดอกบัวดำ คืออะไร?”

เขาถามคำถามเชิงตรรกะกับเธอ

“อะไรนะ?”

แต่ด้วยความประหลาดใจของเขา จินซาฮยอคก็ทำตัวบ้าๆ และพึมพำ “คิมซูโฮ นาย ไอ้เลว นายมันหยิ่งยโส!”

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาต่อมา เธอยิ้มเยาะเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ที่จริงแล้วแทนที่จะเป็นดอกบัวดำ ฉันมีความสัมพันธ์กับคิมฮาจิน”

“…ฮะ?”

คิมซูโฮเงียบหายไปทันที เขาตกใจมากจนพูดไม่ออก คิมซูโฮไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินสิ่งที่เขาคิดว่าเขาเพิ่งได้ยิน แต่ก่อนที่เขาจะสามารถพูดถึงสิ่งที่เพิ่งได้ยินออกไปอย่างระมัดระวัง จินซาฮยอคได้เพิ่มข้อมูลที่เร้าใจมากยิ่งขึ้น

“คิมฮาจินมีความรู้สึกที่ซับซ้อนสำหรับฉันมาก จนเป็นปัญหาสำหรับฉัน”

มันไม่ได้เป็นการโกหกอย่างสมบูรณ์ หากพิจารณาถึง ‘การได้จังหวะ’ มันเป็นความจริงเช่นกันถึง ‘ความรู้สึกที่ซับซ้อน’ ของคิมฮาจินนั้นทำให้เธอหนักใจ

“ ….”

“ ….”

แต่คำพูดของจินซาฮยอคนั้นมีประสิทธิภาพมากกว่าที่เธอจินตนาการไว้ เวลานี้แม้แต่ชินจงฮักและหัวของไอลีนก็ว่างเปล่า

“นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูด มันช่างน่าประหลาดใจจริงจริ๊งง ~?”

จินซาฮยอคหัวเราะเบาๆ กับตัวเองแล้วเริ่มปีนบันไดอีกครั้ง คราวนี้แต่ละก้าวของเธอทรงตัวและสง่างามยิ่งขึ้น