The Novel’s Extra 604 เรื่องราวของตัวละคร (11)

บทที่ 604 เรื่องราวของตัวละคร (11)

[สาธารณรัฐลีโอเรส]

“…เฮ้ออ”

แชนายอนถอนหายใจอย่างหนัก เมื่อเห็นสิ่งนี้ เด็กๆ ที่อยู่รอบๆ เธอก็เริ่มร้องไห้ พวกเขายืนอยู่บนซากตึกที่พังทะลาย ในบริเวณใกล้เคียงมีป้ายโลหะ [สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า] ล้มอยู่บนพื้นดิน

“อืออ….”

เด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแชนายอนด้วยการเขย่าขาของเธอ เด็กคนนั้นพยายามพูดอะไรบางอย่าง

กี๊กกกกกก!

“อาาา!”

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเด็กก็นอนราบกับพื้นได้เมื่อยินเสียงสัตว์คำราม

“…ไม่ต้องกังวลนะ”

แชนายอนปลอบโยนเด็กๆ ในขณะที่เธอหันหลัง ปีศาจที่คล้ายหมาป่า ปีศาจที่เหมือนปลาหมึกยักษ์และปีศาจมนุษย์ที่มี 8 อันกำลังจ้องมองเธอด้วยเจตนาฆ่า

“พี่สาวคนนี้จะปกป้องพวกเธอทั้งหมดเอง”

แชนายอนแยกส่วนของพลังเวทย์มนตร์ของเธอออกและสร้างกำแพงป้องกันรอบเด็กๆ เนื่องจากการสร้างกำแพงไม่ใช่สิ่งพิเศษของเธอ การใช้พลังเวทย์ของเธอจึงพุ่งสูงขึ้น ถึงกระนั้นเธอก็รู้สึกดีกว่าการที่จะมีคนบาดเจ็บ

-กี๊กกกกกก!

ปีศาจหมาพุ่งเข้ามาข้างหน้า แชนายอนเหวี่ยงดาบของเธอไปที่หัวของมันแล้วผ่าครึ่งอย่างสวยงาม

-อาาาาา!
– พี่สาวทำได้!

เด็กๆ ในกำแพงส่งเสียงเชียร์ทันทีที่เธอตัดสัตว์อสูร 1 ตัวได้ เพียงแค่ได้ยินพวกเขา มันก็ช่วยเพิ่มพลังให้เธอ แต่แล้วก็มีสัตว์ประหลาดที่น่ารำคาญปรากฏขึ้น

-กี๊กกกกกก!

เสียงดังขึ้นมาจากท้องฟ้า แชนายอนรีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

-กี๊กกกกกก!
-กี๊กกกกกก!

ปีศาจที่บินได้นับร้อยนับกำลังรวมตัวกันอยู่รอบตัวเธอ

“…ฉันไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ทางอากาศนะย่ะ”

ในการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดในอากาศ แชนายอนต้องใส่พลังเวทย์มนตร์ลงในดาบของเธอเพื่อเพิ่มความยาวของดาบ แม้ว่ามันจะไม่ยาก แต่เธอก็ยังเป็นห่วงเด็กๆ หากเธอเหวี่ยงดาบไปในทิศทางที่ผิดโดยบังเอิญขึ้นมา สิ่งที่ตามมาจะเป็นการทำลายกำแพงและแม้กระทั่งการฆ่าเด็กๆ ที่อยู่ภายในกำแพง

– เราเชื่อในตัวพี่นะครับ!
– อย่าตายนะ!

การให้กำลังใจอย่างอบอุ่นของเด็กๆ ดูเหมือนจะเป็นการเชื้อเชิญนกปิศาจ

-กี๊กกกก!

ด้วยเสียงกรีดร้องที่รุนแรง

!“-”

แชนายอนรวบรวมพลังเวทย์มนตร์ของเธอในดาบบัลมุงก์ และเหวี่ยงมันเป็นเส้นโค้งขนาดใหญ่ ใบมีดของดาบบัลมุงก์แผ่ออกไปเหมือนกระแสลมและกำจัดทุกอย่างที่ขวางหน้า

บางสิ่งพุ่งขึ้นจากพื้นในระยะไกล หากปราศจากเสียง มันจะทิ้งไว้ข้างหลังเส้นโค้งที่ทำเครื่องหมายเส้นทางของมัน ไม่ว่าเธอจะมองมันแค่ไหน เธอก็แค่นึกถึงปืนจากผู้ชายคนหนึ่ง

Kwaaaaa-!

หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้น และเสียงปืนดังขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากการยิง

Kwaaaa-!

เส้นที่ทิ้งไว้ข้างหลังโดยวัตถุที่บินได้แยกออกเป็นหลายเส้นทาง เมื่อเห็นสิ่งนี้ แชนายอนก็รู้ว่ากระสุนถูกยิงหลายนัดพร้อมกัน กระสุนเดินทางเร็วกว่าเสียง หลังจากพวกมันเจาะทะลุแค่สัตว์อสูรเท่านั้น เสียงกระทบก็ดังขึ้น

“…เฮ้ออ”

แชนายอนปักดาบบัลมุงก์ลงพื้นและยืนพิงมัน แม้ว่าเธอจะยังคงถูกรายล้อมไปด้วยสัตว์ร้าย แต่สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่า การต่อสู้ที่ยาวนาน 24 ชั่วโมงของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง

Kwaaaaa-!

กระสุนที่เทลงลงสู่พื้นทั้งหมดได้ทำลายสัตว์ร้ายทั้งในท้องฟ้าและบนพื้นดิน ด้วยเหตุผลแปลกๆ บางอย่าง กระสุนดูเหมือนจะมีจิตใจ ขณะที่พวกมันโค้งอย่างอิสระและโจมตีเป้าหมายที่นับไม่ถ้วน

แชนายอนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้ว่าพันธมิตรของเธอนี้ไม่เคยพลาดในเรื่องของเป้าหมายของเขา เธอเชื่อมั่นว่าในที่สุดเธอก็สามารถพักได้เสียที

“มานี่สิ”

แชนายอนถอนกำแพงและรวบรวมเด็กๆ ตอนแรกเด็กๆ ตัวสั่นด้วยความกลัวจากการยิงที่ดูไม่เหมาะสม แต่มันใช้เวลาไม่นานสำหรับพวกเขาที่จะตระหนักว่าไม่ใช่เรื่องไม่ดี แชนายอนล้มลงบนพื้นและเก็บลมหายใจของเธอ

“มาพักกันเถอะ”

เด็กๆ กอดกันและหลับตาลง แชนายอนนั่งอยู่ตรงกลางของกลุ่มแล้วลูบเส้นผมของพวกเขาเบาๆ และให้ความมั่นใจกับพวกเขา

30 นาทีต่อมา …

กึก!
เขื่อนกั้นน้ำไม่มีที่สิ้นสุดของกระสุนหยุดลง และลมกระโชกแรงก็พัดมากระทบไหล่ของแชนายอน
เธอเงยหน้าขึ้นมองจ้องมองท้องฟ้า แม้ว่ามันจะยังมืดเพราะกำแพงของบาอัล แต่ก็ไม่มีปีศาจอสูรเหลืออยู่อีกแล้ว

“…มันจบแล้วละ”

แชนายอนหัวเราะเบาๆ การต่อสู้ที่ไม่มีวันจบที่เธอถูกห่อหุ้มไว้ตลอดทั้งวันจบลงในเวลาเพียง 30 นาที เธออดไม่ได้ที่จะได้รับของขวัญจากคิมฮาจิน

-มันจบหรือยัง?

แชนายอนส่งข้อความถึงคิมฮาจินเพื่อขอการยืนยัน ซึ่งคำตอบกลับมาในอีกประมาณ 1 นาทีต่อมา

– จบแล้ว

แชนายอนหลับตาลงแล้วยิ้ม
เธอได้ยินเสียงหายใจของเด็กๆ ในอ้อมแขนของเธอ เธอก้มหน้าลงและรู้สึกถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ การปกป้องพวกเขานั้นยากยิ่ง แต่เธอต้องยอมรับว่ามันคุ้มค่า

– เฮ้…

-ว่าไง?

เมื่ออัตราการเต้นหัวใจของเธอช้าลงจากความเหนื่อยล้า แชนายอนจึงส่งข้อความอีกครั้ง

– ขอบคุณ

คิมฮาจินไม่ตอบในทันที ความเงียบที่ยาวนานดำเนินต่อไปก่อนที่ในที่สุดคำ 2-3 คำก็ตอบกลับมา

– อย่าพูดอย่างนั้นสิ

แชนายอนหัวเราะกับคำพูดของเขา เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาหมายถึง เหมือนคนโง่ เธอรู้อยู่เสมอว่าตัวเขาเองจะเป็นคนทีู่กเกลียด

ดังนั้น แชนายอนจึงไม่พูดอะไรเลย

เมื่อเห็นเด็กเหนื่อยและนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอก็ระลึกถึงคนที่เธอช่วยในระหว่างวันและระลึกถึงผู้คนที่เสียชีวิต เธอรู้สึกว่าในที่สุดเธอก็เข้าใจมัน

หากคิมฮาจินไม่ได้ฆ่าแชจินยุนในวันนั้น เขาจะกลายเป็นปีศาจและฆ่าผู้คนนับไม่ถ้วน แชจินยุนเองก็คงถูกบังคับให้ฆ่าคน และไม่ให้พบกับหนทางแห่งการมีชีวิตรอด

แชนายอนเข้าใจทั้งหมดนี้ แต่เธอไม่ได้พูดเสียงดัง เธอเปลี่ยนหัวข้อแทน

-ตอนนี้นายกำลังจะไปไหน?

– …ไม่ชัดเจนเหรอ? สำหรับเราทั้งคู่ ที่ฉันหมายถึงนะ

แชนายอนพยักหน้ารับการตอบกลับของคิมฮาจิน เป้าหมายสุดท้าย คือ จอมวายร้ายที่อยู่เบื้องหลังการปรากฏตัวของปีศาจบนโลก – บาอัล
แชนายอนกัดฟันของเธอ

– ไอ้สารเลวบาอัล ไอ้คนที่ต้องรับผิดชอบความแตกแยกระหว่างพวกเรา บุกเข้าไปในปราสาทของมันแล้วเตะตูดมันกันเถอะ

“…อื้ม”

ในช่วงเวลานั้น หูของแชนายอนก็ขยับ

“…ฮะ? อะไรนะ?”

เธอได้ยินเสียงจากที่ไกลไกล มันไม่ใช่การส่งกระแสจิต หรือข้อความลึกลับเช่นเดียวกับจากการสื่อสารที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นเสียงจริงๆ แม้ว่าจะเป็นลม

แชนายอนหันหน้าไปทางตะวันออกอย่างรวดเร็ว ซึ่งเธอเห็นซากปรักหักพังของอาคารที่ถล่มในระยะไกล
สัญชาตญาณของเธอร่ำร้อง
มีคนบอกเธอว่า คิมฮาจินอยู่ที่นั่น เขาจะไม่หนีถ้าเธอมาหาเขา เขาทำไม่ได้….

“…หึ”

แชนายอนยิ้มเยาะ เธอฉีกยิ้มจนแก้มปริ้ก่อนหันกลับมามองเด็กๆ ที่เธอช่วยชีวิตไว้

“ฉันจะนอนก่อนมุ่งหน้าไปต่อไป”

คิมฮาจินไม่ตอบกลับ มันเห็นได้ชัดเนื่องจากเธอพูดออกมาดังๆ โดยไม่ส่งข้อความถึงเขา ไม่ว่าในกรณีใด แชนายอนก็โกหกด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอนอนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิดโดยกำแพงของบาอัล และพึมพำกับตัวเอง

“…ฉันรู้สึกขอบคุณ แต่ฉันไม่สามารถขอบคุณได้ ฉันชอบนาย แต่ฉันไม่สามารถชอบนายได้ มันยังเป็นอย่างนั้นสำหรับฉัน”

**