The Novel’s Extra 529

บทที่ 529 หลังสงคราม (5)

 

ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงเล็กๆในห้องพักของ อีเวนเดล ผมรู้สึกอุ่นๆที่แขนของผม อีเวนเดล กำลังนอนและใช่แขนของผมเป็นหมอนผมได้ยินเสียงลมหายใจของเธอเบาๆเมื่อมองไปที่เธออารมณ์ทั้งหมดก็ออกมาจากจิตใจของผม ความภาคภูมิใจ ความรัก ความเศร้า…แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกสาวจริงๆของผมแต่ผมก็รักเธอจริงๆ

 

“เฮ้อออ….”

 

ผมรู้สึกเสียใจและละอายใจ ความรู้สึกนี้จะรุนแรงขึ้นในอนาคตตอนนี้ผมมาอยู่ที่โลกใบนี้นานมากแล้วช่วงเวลาแห่งการอำลาดูเหมือนจะอยู่ไม่ไกลเข้ามาแล้ว อีกไม่ช้าจะเข้าสู่โค้งสุดท้ายของเนื้อเรื่องผมน่าจะถูกส่งกลับไปยังโลกเดิมแล้วโลกนี้ก็จะดำเนินต่อไปได้โดยไม่ต้องมีผม

 

“….”

 

ผมมองดู อีเวนเดล ที่กำลังหลับสนิท แสงยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างและลูบไล้ใบหน้าของเธอเบาๆเมื่อมองดูเธอความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้จักก็เริ่มปรากฏขึ้นในจิตใจผม

 

‘เราไม่อยากกลับไป’

 

ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวของผมเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกับเพลงที่ผมเคยได้ยินในโลกอื่น…ฉันกลัวที่จะไม่อยู่ข้างๆพวกเขามากกว่าที่พวกเขาจะไม่ได้อยู่ข้างฉัน

 

“… เฮ้อออออ”

 

ผมถอนหายใจออกมาจากท่าทางผมนอนหลับมาทั้งวันแล้ว ผมหยิบ smartwatch ที่ผมวางไว้บนลิ้นชักถัดจากเตียง จากนั้นผมเริ่มตรวจสอบบัญชีโซเชียลมีเดียของฮีโร่ที่เข้าร่วมในภารกิจออร์เดน

 

===

[ยีจินยูน]

จินยูน2

นายอน, ซูโฮและหัวหน้าทีม ยอนฮา มาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลด้วยละ #ฉันสบายดี #คนเราสามารถแข็งแกร่งได้จากประสบการ์ณ

[♡ 9,154,352]

===

 

ผู้หญิงที่ติดสื่อโซเชียลที่สุด นี้คือโพสต์ล่าสุดของ ยีจินยูน โพสต์เมื่อคืน ไทกริสฉีกแขนของเธอออกจากกัน แต่ก็สามารถรักษาได้อย่างรวดเร็วเธอจึงไม่ได้แขนขาดถาวร

 

===

[แชนายอน]

อิม_แช_นา_ยอน

เพื่อปกป้อง ดาบเล่มสุดท้ายของฉัน

#EssenceOfTheStrait #แชนายอน

[♡ 6,104,952]

===

 

ถัดนั้นคือโพสต์ของ แชนายอนเธอโพสต์รูปภาพของดาบ 2 เล่มที่เธอเพิ่งซื้อมา

 

“…ฮะ?”

 

ผมดวงตาเบิกกว้างเมื่อผมเห็นพวกมัน พรสวรรค์ [การสังเกตการณ์และการอ่าน] ของผมถูกเปิดใช้งาน

 

[ไอเท็มที่ไม่รู้จัก Greatsword] [???] [???]

[โซลเอดจ์ ของ Crusader]

 

ผมไม่รู้ว่า แชนายอน ใช้อะไรเป็นอาวุธหลักของเธอ แต่ว่าแม้แต่

[การสังเกตและการอ่าน] ก็ไม่สามารถมองเห็นข้อมูลของมันได้ [Unknown Artifact Greatsword] มันหมายความว่ามันคือไอเท็ม

ระดับสูงสุดเป็นอย่างน้อย ถ้าเธอซื้อมันเธอก็โชคดีมากแต่หาก Essence of the Strait ให้เธอยืมพวกเขาอาจไม่รู้ค่าที่แท้จริงของมัน

 

===

[คิมซูโฮ]

ผู้กอบกู้_คิม

ฉันรักพวกคุณทุกคน ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ฉันจะสู้ต่อไปอย่างเต็มที่

[♡ 53,953,112]

===

 

คิมซูโฮมีตำแหน่งเพียงปลอบโยนผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์

ออร์เดน อย่างที่คาด นักดาบแห่งพรสวรรค์ เขามีผู้ติดตามมากกว่า

50 ล้านคน

 

===

[วิหารแห่งความยุติธรรม]

วิหาร_ความยุติธรรม

ปมจารย์วาจาสิทธิ์ ไอลีน ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นประธานที่คน 5 ของ วิหารแห่งความยุติธรรม “ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อชดใช้บาปของคนรุ่นก่อนและเดินไปข้างหน้าอย่างภาคภูมิใจ”

[♡ 14,003,112]

===

 

วิหารแห่งความยุติธรรม,Essence of Strait, ยุนซึงอา, ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์,ชินจงฮัก …ผมมองผ่านโพสต์โซเชียลมีเดียประมาณ 20 นาทีก่อนลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ผมเดินไปที่หน้าต่างของห้องพักจากนั้นก็ได้รับความทรงจำที่สปาร์ตันส่งมา บทสนทนาระหว่างบอสกับ

ยี่ยอนจุงและข้อความลับระหว่างยี่ยอนยอนและเบลล์ปรากฏขึ้นอีกครั้งในหัวของผม

 

“… ยียอนจุน” ผมพึมพำอย่างเย็นชา

 

ในปัจจุบันเขาเป็นตัวละครที่ลึกลับที่สุด ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแรงจูงใจของเขา แต่ผมรู้ว่าเขาต้องการฆ่าผม

 

“เบลล์ แกนะแก….”

 

ผมเข้าใจว่าทำไมจินซาฮยอค ถึงชอบด่าเบลล์ตลอด 24 ชม เบลล์รู้จัก

ยียอนจุนและซ่อนการมีอยู่ของยียยอนจุนเอาไว้โดยมีจุดประสงค์บาง อย่าง

 

“อืม …”

 

รสชาติขมๆยังคงอยู่ในปากของผม วิธีที่ดีที่สุดในการหลีกเลี่ยงการถูกยียยอนจุนฆ่าก็คือ ฆ่าเขาก่อน แต่นั่นจะทำให้บอสโศกเศร้า เธออาจจะเกลียดผมเข้าก็ได้ ผมรู้ว่าเธออยากให้ยี่ยอนจุนมีชีวิตอยู่ต่อไปมากขนาดไหนจากที่เธอพูดถึงเขา ดังนั้นผมไม่อยากฆ่าเขา ไม่ใช่ว่าผมทำไม่ได้ ผมแค่ไม่อยาก ผมเบื่อที่จะถูกผู้หญิงเกลียดแล้วละ

 

“… ?”

 

ในขณะที่ผมกำลังยืนคิดข้อความก็โผล่ขึ้นมาต่อหน้าผม พวกมันดูเหมือนกับที่ผมได้รับจากผู้เขียนร่วม

 

[★ประกาศ★บทสุดท้ายกำลังจะเริ่มขึ้นในเร็วๆนี้]

[การเปลี่ยนแปลงดินแดนอสูรที่หยุดลงชั่วคราวได้ดำเนินการต่อแล้ว]

[ในฐานะผู้เขียนต้นฉบับคุณสามารถดูแผนที่ของภูมิภาคที่เข้าสู่การเปลี่ยนแปลงอาณาจักรอสูร]

[ขอแนะนำให้คุณเยี่ยมชม เว็บไซต์เหล่านี้]

[อย่าลืม คุณมีสิทธิ์ที่จะถามคำถามกับฉัน]

 

“…อา ขอบคุณ.”

 

ผู้เขียนร่วมไม่ได้ทำให้ผมโกรธอีกแล้ว ข้อความของเขาเพิ่งผ่านผมเหมือนน้ำ เพราะยังไงความโกรธก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย

 

แต่ความจริงที่ว่านี่เป็นช่วง ‘บทสุดท้าย’ ทำให้ผมเศร้าเล็กน้อย

 

“หาววววว… .”

 

อีเวนเดล หาวและลุกจากเตียง เธอกำลังดึงผ้าห่มราวกับจะตามหาผม

ผมยิ้มและเปิด smartwatch และส่งข้อความถึงยูยอนฮา

 

[เฮ้ แล้วเจอกันในอีก 2 วัน]

 

เธอตอบมาอย่างรวดเร็ว

 

[อีก 2 วัน?]

 

[ใช่มีบางอย่างที่ฉันอยากบอกเธอเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของอาณาจักรอสูร]

 

กิลล์และบริษัทต่างๆของ ยูยอนฮา ต้องยืนอยู่ในแถวหน้าของการต่อสู้ของมนุษยชาติต่อการเปลี่ยนแปลงอาณาจักรปีศาจ ในช่วงเวลาต่อไปผมอยากรู้เรื่องต่างๆ

 

[ดาบ 2 เล่มที่ แชนายอน อัพโหลดรูปไปยังหน้าโซเชียลมีเดียของเธอมาจากกิลด์ของเธอหรือเปล่า]

 

[ใช่พวกเราซื้อมาและให้เธอไป สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงของที่หาได้ในตลาด]

 

“อืมมม” ผมพยักหน้าและพิมพ์คำตอบ

 

[เธอใช้มันทั้งคู่เลยเหรอ?]

 

[นายอนบอกว่าเธอจะใช้ โซลเอดจ์ ของครูเซดเท่านั้น อีกเล่มเราให้เธอไปเพราะเธอบอกว่าจะเอาไปมอบให้คนที่เธอชอบ เธอจะส่งไอเท็ม อื่นมาแทนๆ แล้วพวกเราจะมอบมันให้ฮีโร่คนอื่น พวกเราไม่สามารถประเมินสิ่งนั้นได้ คงเป็นเพราะมันเสียหาย]

 

ได้รับความเสียหายงั้นเหรอ น่าแปลกที่ ยูยอนฮา ตัดสินอาวุธได้แย่ขนาดนี้ แต่ผมก็เข้าใจว่าเธอคิดว่า 95% ของไอเท็มที่ไม่ระบุคือขยะ

 

[อย่าให้สิ่งนั้นกับคนอื่น นำติดตัวมาด้วยเมื่อเธอมาหาฉัน พวกเราจะพบกันในจังหวัดฮัมพย็องเหนือ…]

*************************************************************************

ผมใช้เวลา 2 วันกับ อีเวนเดล ทำเสื้อผ้าสวยๆตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ที่สะดวกสบายและติดตั้งอุปกรณ์เพื่อให้เธอสามารถพูดคุยกับเพื่อนของเธอได้ทุกเมื่อ

 

“ฉันน่าจะแวะมาได้สัปดาห์ละครั้ง” วันนี้เป็นวันอำลา ผมคุกเข่าต่อหน้า อีเวนเดล และพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

“โอเค!” อีเวนเดล น้ำตาซึมแต่ไม่ร้องไห้ออกมา เธอตอบอย่างร่าเริงแทน อย่างที่ผมเลี้ยงมาตลอด 8~9 ปีที่ผ่านมา อีเวนเดล ก็เติบโตขึ้นเช่นกัน ผมกอดเธออย่างอบอุ่นเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เรียกสปาร์ตัน

 

“ฉันจะไปละนะ”

 

“…อ๊ะ สัปดาห์หน้าคุณจะมาวันอังคารหรือวันพุธเหรอ”

 

“อืมม วันอังคาร”

 

“เย้!”

 

อีเวนเดล ยิ้มอย่างสดใสและพยักหน้า

 

“แล้วเจอกันวันอังคารนะ”

 

“โอเค~ หนูจะรอ ~”

 

หลังจากโบกมือผมก็บอกกับสปาร์ตันถึงจุดหมายของผมมันผงกศีรษะและสปาร์ตันก็พาผมไปที่นั่น

 

ปี้ๆ!

 

สถานที่ที่พวกเราไปถึงคือจังหวัดฮัมพย็องเหนือ แม้ว่ามันจะอยู่ใกล้กับเขตอันตรายของพวกมอนสเตอร์ระดับสูงและภูมิภาควอสตอคของรัสเซียซึ่งเป็นที่ตั้งของ สังคมปีศาจ พื้นที่นั้นมีการพัฒนาที่ดีทั้งอาวุธป้องกันประเทศและอุปกรณ์เวทมนต์

 

“คอยสังเกตเหตุการณ์แปลกๆเอาไว้! ถ้าปล่อยผ่านไปได้พลเมืองเอกชนก็จะตกอยู่ในอันตราย!”

 

การเปลี่ยนแปลงอาณาจักรอสูรกำลังดำเนินการไปจนถึงชายแดนเหนือสุดของจังหวัดฮัมพย็องเหนือ ทหารเกาหลีพร้อมกับฮีโร่ที่สมาคมฮีโร่ส่งมานั้นคอยติดตามสถานการณ์ที่นอกเหนือไปจาก [Essence Barrier]

 

“กำลังเสริมของพวกฮีโร่จะมาถึงเมื่อไหร่! มีการต่อสู้ทุกชั่วโมงควรมีฮีโร่อย่างน้อย 4 คนที่นี่ไม่ใช่หรือไง!”

 

ผมมองไปเห็นทหารที่กำลังบ่น เมื่อพิจารณาจากสัญลักษณ์ที่หน้าอกของเขาดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าที่รับผิดชอบเรื่องนี้

 

“ขอโทษนะ พวกเรากำลังส่งข้อความถึงสมาคมแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการดูแลผลหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น…”

 

“ใครสนใจเรื่องผลที่ตามมา!? พวกเราต้องค้นหาว่ามันคืออะไรและ

ทำยังไงกับพวกมัน! ไอ้พวกโง่บัดซบ….”

 

หัวหน้าตะโกนและชี้ไปที่สนามรบที่กำลังมีควันไฟสีดำลอยอยู่ข้างหน้าเขาประมาณ 200 เมตรมันได้กลายเป็นอาณาจักรปีศาจไปแล้ว

 

เคี๊ยกๆ

 

ในขณะนั้นหมูป่าขนาดเท่าเสา 4 ต้นก็เหยียบลงบนแผ่นดินมนุษย์

 

“เฮ้ยนั้นมัน! ฉันบอกให้พวกแกฆ่าพวกมันก่อนที่พวกมันจะสัมผัสเขตพวกเราไง!”

 

ทันทีหลังจากที่หัวหน้าตะโกน …

 

เคี๊ยกกกกกกกกกก!

 

หมูป่าพุ่งเข้าใส่มนุษย์ในฐานะมอนสเตอร์ปกติไม่ใช่พวกกึ่งมนุษย์

 

[ซอมบี้หมู​ป่า] [ขั้นกลาง ระดับ 2]

 

หมูป่ากลายเป็นมอนสเตอร์ระดับกลางเพียงแค่แตะพื้น กัปตันก็หยิบดาบออกมา ผมเดินเข้าไปหาพวกเขาพร้อมกับอินทรีทะเลทรายในมือ

 

“เตรียมพร้อม!”

 

กองทัพเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้อย่างรวดเร็ว

 

“ยิงปืนใหญ่-!”

 

กระสุนเวทมนต์แต่ละนัดมีราคานับล้านวอน แต่กระสุนเวทมนต์ที่ไม่มีพลังธาตุไม่สามารถฆ่ามอนสเตอร์ได้ง่ายๆ ดูเหมือนว่าแผนของพวกเขาคือการทำให้หมูป่าอ่อนลงด้วยกระสุนเวทมนต์จากนั้นก็ปิดฉากด้วยหัวหน้าที่สามารถใช้พลังเวทมนต์ได้ ผมตัดสินใจที่จะช่วยพวกเขา

 

คลิก

 

ผมยิง Desert Eagle ที่ใส่กระสุนเวทมนต์ไปหลายนัดตามที่ทหารยิงออกไปอย่างรวดเร็วมันกลายเป็นแสงสีขาวที่สวยงาม

——————–2———————

Favorite