The Novel’s Extra 528

ตอนที่ 528

บทที่ 528 หลังจบสงคราม (4)

 

[ผู้ดูแลระบบกำลังเข้าสู่ห้องแชทผ่านสิทธิ์ผู้ดูแลระบบ]

[รหัส: 1231]

 

สัญญาณรบกวนของผู้ดูแลระบบ ทันใดนั้นโฮโลแกรมที่แตกต่างกันก็ปรากฏขึ้นในห้องโดยสาร

 

ฮืมมมมมม ว่าแล้วต้องเป็นพวกเธอ 2 คน

 

“ …อะไรนะ”

 

หัวใจของผมสั่นไหวแปลกๆ ผู้ดูแลระบบที่เข้ามาแทรกการสนทนานั้นไม่ใช่ใครนอกจาก ‘ยูยอนฮา’ ยูยอนฮา มอง อีเวนเดล จากนั้นก็ เรเชล จากนั้นก็ผม ผมรีบยิ้มออกมาทันที

 

เด็กคนนั้นเป็นใคร?

 

ยูยอนฮา ชี้ไปที่ อีเวนเดล

 

“หะ-หือ? เธอหมายถึงอะไร”

 

ผมซ่อน อีเวนเดล ไว้ข้างหลังผมอย่างรวดเร็ว แต่ ยูยอนฮา ขมวดคิ้วเหมือนปีศาจ

 

ฉันได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างจากเรเชลแล้ว

 

“อะไรนะ?” ผมหันไปหาเรเชล

 

เรเชลพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

 

ใช่สิ ฉันสัญญาว่าจะเป็นผู้อุปถัมภ์ของ อีเวนเดล ด้วยคน ฉันทิ้งข้อความให้นายแต่นายไม่อ่าน…ฉันเดาว่านายไม่เห็นมัน

 

ยูยอนฮา ยิ้มกว้างและยื่นมือออกไปหา อีเวนเดล

 

ไง ยินดีที่ได้เจอเธอนะ

 

“อ๊ะ สวัสดี….”

 

แม้ว่าจะขี้อายนิดหน่อยแต่ อีเวนเดล ก็ตอบอย่างสุภาพ

 

ฮืมมม… หญิงสาวน่ารัก.

 

“เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง?”

 

ยูยอนฮา พับแขนของเธอด้วยท่าทางผึ่งผาย

 

– บริษัท ของฉันสร้างแอปนี้ขึ้นมาไง ที่สำคัญกว่านั้น….

 

ติ้งๆๆๆๆ— ยูยอนฮา เริ่มพิมพ์บนแป้นพิมพ์ เธอพยายามส่งข้อความส่วนตัวถึงผม

 

[นายเป็นคนที่ขอให้ยูจินฮยอกทำการตรวจสอบยี่ยอนจินใช่ไหม?]

 

“… !”

 

ผมสะดุ้งและมองไปที่ ยูยอนฮา เธอดูเหมือนจะเชื่อว่าเป็นผม ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเมื่อมาถึงจุดนี้ผมรู้ว่าเธอไม่เชื่อผมแม้ว่าผมจะบอกว่ามันไม่ใช่ผม

 

“อะแฮ่ม”

 

ผมปล่อยเสียงไอแห้งๆและพยักหน้าเบาๆ

 

[ฉันรู้ว่าเป็นนาย พวกเรากำลังทำทุกอย่างเพื่อสอบสวนเรื่องยี่ยอนจุนตอนนี้ทั้งหมดดูเหมือนจะง่ายดาย แต่ทำไมนายถึงสืบเรื่องคนตาย]

 

แน่นอนว่า เธอเองก็คิดว่ายี่ยอนจุนตายไปแล้วผมส่งข้อความส่วนตัวถึง ยูยอนฮา

 

[มีข่าวลือว่าเขามีชีวิตอยู่]

 

จริงเหรอ?

 

ยูยอนฮา ขมวดคิ้วทันที

 

[โอ้ ถ้างั้น….]

 

เธอยังพูดไม่จบประโยค แต่ผมรู้ว่าเธอกำลังถามเกี่ยวกับอุบัติการณ์

ควังโอ

 

[ใช่แล้ว ยียองจิน เป็นหัวหน้า Chameleon Troupe ในช่วงอุบัติการณ์

ควังโอโอ้ ย้อนกลับไปตอนนั้น Chameleon Troupe โหดร้ายไร้มนุษยธรรมกว่าตอนนี้มาก]

 

[…ฉันเข้าใจแล้ว]

 

ยูยอนฮา แสดงท่าทางที่ค่อนข้างโศกเศร้าออกมา

 

[ฉันเข้าใจว่าทำไมนายถึงต้องการจับตัวเขา]

 

ดิ้งงๆๆๆๆๆ

 

เธอพิมพ์ต่อ

 

[…ฉันเข้าใจแล้ว แต่อย่าทำคนเดียว ฉันรู้ว่านายไม่พอใจพวก Chameleon Troupe มากนัก แต่…สัญญากับฉันว่าคุณจะไปกับฉันในครั้งนี้]

 

ความเสียใจ ความมุ่งมั่น ความอยากแก้ไขปัญหา…อารมณ์ทั้งหมดนั้นฝังอยู่ในใบหน้าของ ยูยอนฮา

 

[เอาน่า ฉันเชื่อใจเธอ]

 

ผมตอบด้วยรอยยิ้มจางๆอย่างไรก็ตามเรเชลซึ่งถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็หรี่ตาแคบลง

 

– …พวกคุณ 2 คนกำลังทำอะไรอยู่?

 

– …ไม่ต้องสนใจ เรื่องนี้ไม่สำคัญมาก

 

ยูยอนฮา โบกมือให้เรเชลราวกับกำลังไล่อะไรบ้างอย่าง เรเชลกัดฟันแน่นด้วยความละอาย ความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นของเธอปรากฏจากนั้นเธอก็ปรับการตั้งค่าบางอย่างโดยลดขนาดโฮโลแกรมของ ยูยอนฮา ลง

 

– อะไรกัน เธอกำลังทำอะไร? ฉันกำลังคุยอยู่นนะ?

 

– ไม่ ฉันเป็นคนที่โทรหา ฮาจิน คุณคือผู้บุกรุก คุณยอนฮา

 

– อะไรนะ? เธอล้อฉันเล่นใช่มั้ย! …อะ-

 

ทันใดนั้นเสียงของ ยูยอนฮา ก็กลายเป็นเสียงแหลมสูง เรเชลไม่เพียง แต่เปลี่ยนขนาดของ ยูยอนฮา แต่ยังรวมถึงเสียงของเธอด้วย….

 

– เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไร เปลี่ยนฉันกลับได้แล้ว! พวกเราไม่ได้สร้างคุณสมบัตินี้เพื่อให้เธอมาทำแบบนี้!

 

– ฮ่าฮ่า คุณน่ารักมากเวลาคุณตัวเล็ก คุณยอนฮา คุณอยากได้หูกระต่ายด้วยมั้ย?

 

เรเชลแตะที่หน้าจอ 2 ครั้ง จมูกของ ยูยอนฮา กลายเป็นสีแดงและมี

หูกระต่ายคู่หนึ่งโผล่ขึ้นมาบนหัวของเธอ

 

– เฮ้! เธอบ้าไปแล้วเหรอ?!

 

ยูยอนฮา ไม่ใช่คนประเภทที่ยอมคนเธอใช้สิทธิ์ผู้ดูแลระบบเพื่อทำให้ เรเชล ตัวเล็กกว่า อีเวนเดล

 

– อา นี่มันอะไรกัน? เปลี่ยนฉันกลับนะ!

 

– เธอเริ่มต้นก่อนเองนะ

 

– หยุดเลยนะ

 

– เธอนั้นละ คนเขาจะคุยกัน

 

ยูยอนฮาและเรเชล ที่สูงแค่ 130 ซม. จ้องมองกัน อีเวนเดล กำลังมองดูพวกเธอราวกับว่าเธอกำลังดูละครหลังข่าวอยู่ ผมเรียกสปาร์ตัน

 

“สปาร์ตัน?”

 

ปี้ๆๆๆๆๆ

 

คำพูดไม่จำเป็นระหว่างผมกับสปาร์ตัน สปาร์ตันสามารถอ่านใจของผมและทำสิ่งที่ผมผต้องการให้เขาทำเสมอ

 

“ไม่มีอะไรผิดปกติกับเสื้อคลุมล่องหนใช่มั้ย”

 

ปี้ๆๆๆ

 

“ดี. ระวังตัวและถ้านายถูกจับได้ให้กลับมาทันที”

 

ผมขอให้สปาร์ตันตรวจสอบ ยียอนจิน และบอส ผมอยากจะเห็นว่า

ยี่ยองจินเป็นใครกันแน่อะไรให้มันไปปกป้องบอส

 

ปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ!

 

สปาร์ตันพลิกปีกของเขาและหายไปในท้องฟ้า

 

– แค่สื่อเรียกเธอว่า นักดาบพลังธาตุ ก็อย่าหวังสูงนักละ….

 

คุณไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นอาชญากรรมที่ใช้สิทธิ์ผู้ดูแลระบบของ บริษัท ในการสอดแนมในห้องแชทส่วนตัว …

 

ในขณะเดียวกันเรเชลและยูยอนยอนยังคงโต้เถียงกัน พวกเธอตะโกนและชี้กันไปมา ผมไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเธอพูดแม้แต่น้อยเพราะเนื่องจากการเปลี่ยนเสียงของพวกเธอ ดูเหมือนว่าพวกเธอจะใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะทะเลาะกันจบ….

 

“อีเวนเดล เธออยากออกไปข้างนอกและเดินเล่นหรือเปล่า?”

 

“อืม!”

 

อีเวนเดล ยิ้มกว้าง

 

“โอเคงั้นไปกันเถอะ”

 

ผมปล่อยให้โฮโลแกรมทั้ง 2 ทะเลาะกันแล้วออกจากกระท่อมพร้อม

อีเวนเดล

 

ด้านนอกกระท่อมคือป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่าของ อีเวนเดล

มันเหมือนภาพจากเทพนิยาย ยูนิคอร์นกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า

แมวและกระรอกกำลังวิ่งแข่งกันและกระต่ายกับเต่าก็เกาหลังให้แก่กันและกัน ทุกอย่างสงบสุขและอบอุ่นใจ

*************************************************************************

[Pandemonium, ฐานลับ Chameleon Troupe]

 

บนหลังคาของที่ซ่อนของ Chameleon Troupe ยียองจิน ได้มองดู Pandemonium เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของ Chameleon Troupe ดวงตาของเขามืดมิด แต่เต็มไปด้วยความโลภที่สามารถกลืน Pandemonium ได้ทั้งหมด

 

“…เธอทำได้ดีมาก บยอล ฉันภูมิใจในตัวเธอ.”

 

ยียอนจิน ตบไหล่ ยี่บยอล ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ยี่บยอล มองที่ ยียอนจุน ด้วยตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เธอเชื่อเสมอว่าเขาตายแล้ว

 

หลังจากที่เธอฆ่าพ่อแม่ของเธอเองยียอนจุนก็รับบทพ่อของเธอ ความจริงที่ว่าเขากลับมามีชีวิตเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถยอมรับได้อย่างง่ายดาย

 

“อืม…บอส”

 

“ไม่ เธอเป็นหัวหน้า บยอล อย่าเรียกฉันอย่างนั้น”

 

แต่เสียงของเขา กลิ่นของเขา วิธีที่เขาพูดหรือแม้กระทั่งพลังเวทมนต์ของเขาก็ยังเหมือนเดิม

 

“ฉันไม่ได้เป็นสมาชิกของ Chameleon Troupe อีกต่อไปแล้ว

Chameleon Troupe เป็นของเธอและฉันไม่ได้วางแผนที่จะเอามันไปจากเธอ” ยียอนจุน กล่าว

 

เขามองดู ยี่บยอล ยี่บยอล เงยหน้าขึ้นมองเขาจากด้านล่าง

 

“…แต่เธอ รู้มั้ย ที่นั่งสีดำ ที่เธอรับเข้ามา…คิมฮาจินใช่มั้ย”

 

ทันใดนั้นยี่ยอนจินก็พูดอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดออกมา

 

“เขาอันตราย”

 

“…อะไรนะคะ?”

 

“ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอไม่รู้ บยอล เขาร่วมมือกับเบลล์ เบลล์คนเดียวกันที่ฆ่าฉันนั้นละ”

 

เสียงที่ไหลเข้ามาในหูของยียอนจินทำให้เขาตกใจเล็กน้อย

 

– นายขายฉันแล้วเหรอ?

 

มันเป็นโทรจิตจากเบลล์ ยียอนจินตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ

 

– เธอคิดว่านายคือศัตรู ดังนั้นถ้าฉันสามารถใช้นายเพื่อทำให้เธอสู้กับเขามันก็เป็นเรื่องที่ดี นายต้องเข้าใจ

 

– อืม…แต่นั้น ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะใช้ได้ผลมั้ยนะ~

 

ตามที่เบลล์คาดไว้ ยี่บยอล ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

 

“ไม่ คุณคิดผิด ฮาจินจะไม่ทำแบบนั้นแน่”

 

ยียอนจินมองเธอและยิ้มเบาๆ

 

“จริงๆเหรอ? ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น …อืมฉันควรจะกลับแล้วละ”

 

“อะไรนะคะ? ไปที่ไหน?”

 

“ร่างกายของฉันยังไม่หายดี ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้โกรธเธอ”

 

“…แต่บอส ฉันหมายถึง…รอเดี๋ยวก่อน”

 

ยียอนจิน พยายามที่จะจากไปโดยอ้างถึงสุขภาพของเขาเป็นเหตุผลและบอสก็ไล่ตามเขาอย่างเป็นกังวล

 

– ดูสิ?ฉันบอกนายแล้วคิมฮาจินทำลายตัวตนเก่าของ บยอล ไปจนหมด ตอนนี้เธอแตกต่างจากเดิมไปอย่างสิ้นเชิง หากนายต้องการกำจัดเขานายต้องทำด้วยตัวเอง

 

โทรจิตอื่นไหลเข้าสู่หูของเขา เบลล์พพูดด้วยเสียงที่ร่าเริง เขาดูสนุกกับความล้มเหลวของเพื่อนเขา ใบหน้าที่เฉยเมย ยียองจิน ก็ยังคงนิ่งเงียบ

 

ในขณะเดียวกันก็มีการซ่อนตัวอยู่ในความมืด มีนกกำลังเฝ้าดูพวกเขา

 

“ปี้”

 

สปาร์ตันไม่เพียง แต่จำการพูดคุยระหว่างยียองจินและบอสเท่านั้นแต่ยังบอกไปถึงคิมฮาจินอีกด้วย

 

‘ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว ตามพวกเขาไป แต่กลับมาทันทีถ้าพวกเขาจะจับได้’

 

นั้นเป็นคำตอบจาก คิมฮาจิน สปาร์ตันไล่ตามยียอนจินโดยพาคลุมล่องหนในเงามืด

The Novel’s Extra

The Novel’s Extra

Score 10
Status: Completed

ตอนที่ 1 – 400 อ่านนิยาย

(อ่านตอนต่อไปด้านล่าง)


เมื่อคิมฮาจินตื่นขึ้นเขาพบตัวเองอยู่ในโลกที่คุ้นเคยแต่ไม่ใช่ร่างของเขา โลกที่เขาสร้างขึ้นและเรื่องราวที่เขารังสรรค์ แต่ยังไม่จบ เขากลายเป็นตัวประกอบของนิยายตัวเองเขียน เป็นตัวละครที่ไม่มีความสำคัญกับเรื่องราวเลย สิ่งเดียวที่เขาอยากทำคือการหลบเลี่ยงไม่ให้ตัวเองไปอยู่ในโครงเรื่องหลัก อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเขาก็พบว่าโลกใบนี้ไม่เหมือนโลกที่เขาสร้าง!!

Options

not work with dark mode
Reset