The Novel’s Extra 417

บทที่ 417 จุดจบของหอคอย (5)

 

แม่มดหายไปจากประตูที่เปิดกว้าง แต่ทีมก็ไม่ได้เดินไปมาอย่างไร้จุดหมายพวกเขาแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกัน พวกเขารู้ว่าแม่มด

ไม่ควรไว้ใจได้ง่ายๆ

 

“มีโอกาสที่จะเป็นกับดักไหม?”

 

จินเซยอน ถาม แต่ คิมซูโฮ และ อียองอา ไม่ตอบพวกเขาไม่ได้เลือกตัวอื่นในตอนนี้เนื่องจากพวกเขาเป็นเพียงผู้บุกรุก

 

– เธอไม่จำเป็นต้องกังวล

 

ในขณะนั้นเองแม่มดก็พูดอีกครั้ง

 

– ราชาของพวกเรารักการท้าทาย เขายินดีต้อนรับผู้ท้าชิงที่มีค่า เมื่อฉันยืนยันว่าพวกคุณผ่านการรับรองแล้วราชาจะแสดงความยินดีและเผชิญหน้ากับพวกคุณ

 

แม้ว่าแม่มดจะฟังดูพูดความจริง แต่ทีมก็ยังค่อนข้างสงสัยในตัวเธอ

จินเซยอน ก้าวไปข้างหน้าแล้วถาม

 

“พวกเราจะเชื่อปีศาจได้ยังไง”

 

– ฉันจะถามคำถามเดียวกันกับเธอ เธอจะเชื่อใจมนุษย์ได้ยังไง?

 

“…อะไรนะ?”

 

– พวกเราสามารถชอบธรรมได้เหมือนมนุษย์ ขี้ขลาดได้เหมือนมนุษย์และชั่วร้ายได้เท่ากับมนุษย์ มีเกียรติเหมือนมนุษย์ แน่นอนฉันเข้าใจว่าเธอมีอคติกับพวกเรา เธอเคยเจอกับความบ้าคลั่งของโคลอสเซียมมาก่อน

 

คำพูดของแม่มดไหลลื่นเหมือนสายน้ำจากภูเขา

 

– แต่โคลอสเซียมเป็นเพียงหนึ่งในความเจ็บปวดที่ออกแบบมาเพื่อวัดความสามารถของพวกเธอ เราเป็นกลางมากกว่าที่พวกเธอคิด

 

เรื่องนี้คัดค้านจิตใจของจินเซียนทันที ‘เธอไม่สามารถฆ่าคนแล้วอ้างว่ามันเป็นเพียงการทดสอบได้นะ นอกจากนี้มันยังยากที่จะเชื่อว่าปีศาจมีความหลากหลายเท่ากับมนุษย์…. ‘

 

ถึงกระนั้นจินเซยอนก็รู้ว่าพวกเขามีทางเลือกเพียงเล็กน้อย นั้นคือต้องทำตามแม่มด มิฉะนั้นพวกเธอจะไม่สามารถไปยังขั้นถัดไปได้

 

“พวกเราควรทำยังไงดี”

 

คิมซูโฮถาม ทั้ง 3 คนเหลือบมองและพยักหน้าอย่างลังเล

 

“ดอกบัวดำกลับมาได้โดยไม่ตาย เขาจะไม่พูดมาแบบนั้นถ้ามันเป็น

กับดักใช่มั้ย”

 

เหตุผลของ จินเซยอน น่าเชื่อถือ

 

“งั้น… .”

 

“ไปกันเถอะ.”

 

ทั้ง 3 คนเพิ่มพลังเวทย์มนตร์รอบๆร่างกายของพวกเขา พวกเขาล้อมรอบตัวเองด้วยบาเรียทุกชนิดเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดจากนั้นก็ค่อยๆเข้าไปในประตู

 

รอยเท้าอันหนักหน่วงสะท้อนออกมาจากผนัง

ขั้นตอนของพวกเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด

 

พวกเขาเดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและเดินเข้าไปในห้องด้านหลังประตู ในขณะนั้นเสียงของแม่มดก็พัดผ่านพวกเขาเหมือนสายลมที่เยือกเย็น

 

“…ฉันยินดีต้อนรับพวกคุณผู้ท้าทายที่มาไกลขนาดนี้”

 

อีกด้านหนึ่งของประตูนั้นมีพื้นที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน สิ่งที่ต้อนรับพวกเขาคือล็อบบี้ทรงกลมที่กว้างและปีศาจจำนวนมากยืนอยู่แถวหนึ่ง ปีศาจแต่ละตัวแสดงตนอย่างล้นหลามขณะที่พวกเขาจ้องมองทั้ง 3 คน

จินเซยอน กัดริมฝีปากของเธอ

 

“นี่คือกับดักหรือเปล่า”

 

“ไม่ พวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อทดสอบพวกเธอ เดิมมี 5 ไม่นับฉัน แต่หนึ่งในนั้นฉันไม่สามารถควบคุมได้เลยดังนั้นตอนนี้มีเพียง 4 ก็ง่ายดีเหมือนกัน”

 

มีปีศาจอยู่ 4 ตัวยกเว้นแม่มด 10 ถ้ารวมถึงมอนสเตอร์ที่นำโดย 1 ในปีศาจ เว้นแต่ว่าแม่มดจะนับเลขไม่เป็นละนะ

 

แววตาของ จินเซยอน รุนแรงขึ้น

 

“จะทำอะไรกัน….”

 

“อ่าอีกคนมาที่นี่แล้ว”

 

ทันใดนั้นแม่มดก็จ้องมองเขาผ่านพวกเธอและยิ้มเล็กน้อย คิมซูโฮและคนอื่นๆก็หันกลับมาหลังจากที่เธอจ้องมอง

 

“…?”

 

ที่นั่นมีชายคนหนึ่งซึ่งไม่มีใครคาดว่าจะเห็นที่นี่ยืนอยู่ เขามีร่างกายที่ใหญ่โตประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีซึ่งทำให้เขาเหมือนสัตว์ประหลาดมากกว่ามนุษย์ แม้แต่ย่างก้าวของเขาก็ยังถูกโอบล้อมด้วยรัศมีแห่งความเย่อหยิ่ง

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ.”

 

นักรบที่สามารใช้ทุกส่วนของร่างกายเป็นอาวุธร้ายแรง ชอกจูกยอง มองมาที่พวกเธอและยิ้มเบาๆ

 

“นายทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”

 

จินเซยอน ถาม อย่างไรก็ตามถ้าต้องตอบคำถามของเธอ ชอคจุนกยอง จะต้องเปิดเผยว่าเขาทำตามคำสั่งของ คิมฮาจิน ดังนั้นเขาเลือกที่จะไม่ตอบ

 

“…มันไม่ใช่ธุระของเธอ นักธนู”

 

เขารู้สึกเขินอาย ทุกวันนี้เขาไม่เคยค้านการตัดสินใจของ คิมฮาจิน และทำตามคำขอของ คิมฮาจิน เสมอ [ระเบิดพลัง], [พลังลับกล้ามเนื้อ] และอุปกรณ์ที่อยู่รอบตัวเขา…ล้วน มาจากการเชื่อฟังของคิมฮาจิน

 

“อะแฮ่ม.”

 

ชอคจุนกยอง ปล่อยเสียงไอแห้งๆด้วยความเขินอายและก้าวไปข้างหน้าสู่สนามรบ

 

***********************************************************************

 

ในขณะเดียวกันผมก็ดูแลไอลีนเมื่อผมดูฉากทั้งหมดจากระยะไกล

 

“คุณ ไอลีน คุณรู้สึกยังไง?”

 

12 ชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่ไอลีนเริ่มพักฟื้น ไอลีน ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก

 

“อืม ฉันดีขึ้นมากแล้ว แต่…ฉันคิดว่าฉันยังมีไข้อยู่บ้าง~?”

 

นั่นเป็นคำถามหรือการยืนยัน? เธอมีวิธีการพูดคุยที่ไม่เหมือนใคร

ผมได้แต่จ้องมอง ไอลีน ไอลีนไม่สามารถต้านทานความเงียบเลยพูดออกมาก่อน

 

“ … อะ- ก็ฉันว่า…คือฉันจะสบายกว่านี้ถ้าฉันมีอะไรกิน”

 

“อ้อ กินอะไรดีละ?”

 

ผมพยักหน้า. ผมมีอาหารมากมายมากจนผมจำ ผมส่งช็อคโกแลตให้กับไอลีน

 

“นี่คือ….”

 

“ช็อคโกแลตแบบพิเศษน่ะ”

 

ไอลีนระมัดระวังเหมือนแมวจรจัด เธอรับมันอย่างระมัดระวัง เธอดมกลิ่นก่อนที่จะฉีกมันลงไป

 

งับ,งับ-

 

ผมรอให้เธอกินเสร็จและพูดออกมา

 

“เธอต้องกลับไปตอนที่เธอกินเสร็จแล้ว”

 

“…หาาาาาาาา?”

 

ไอลีนผู้ซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับช็อคโกแลตที่ค้างอยู่ในปากของเธอ

สั่นไหว

 

“อะ-อะไรนะ? นายอยากให้ฉันกลับไป?”

 

“ใช่.”

 

ไอลีน จ้องมาที่ผมพร้อมนิ่วหน้า

 

“ทำไมต้องเป็นฉัน”

 

“เพราะเธอไม่สามารถต่อสู้ได้ดีในสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังงานปีศาจ”

 

ในขณะที่ ไอลีน หลับผมมีเวลาคิดว่าทำไม ไอลีน ถึงเป็นคนเดียวที่ต้องทนทุกข์ทรมานทั้งๆที่ทุกคนสบายดี คำตอบนั้นง่ายมาก ปัญหาคือทักษะของไอลีน

 

“ตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว มองไม่เห็นเหรอ?”

 

ในทันใดนั้นไอลีนก็เริ่มเหยียดร่างกายของเธอเหมือนพยายามที่จะพิสูจน์ว่าเธอสบายดี

 

เพี๊ยบ

 

ผมดิ้ดหน้าผากเธอทันที

 

“…ตอนนี้เธออาจจะสบายดี แต่เมื่อเธอถูกล้อมรอบด้วยพลังปีศาจสถานการณ์จะเปลี่ยนไป เธอไม่ควรรีบใช้ [การขยายพลังเวทย์] นะ”

 

ผมอธิบายให้เธอที่ไม่เข้าในว่าทักษะนั้นเหมือนกันหมดจริงๆแล้วบ้างอย่างมันก็มีผลกระทบของมันเอง

การขยายพลังเวทย์ ทำงานโดยการดูดซับอากาศรอบๆผู้ใช้จากนั้นทำให้บริสุทธิ์และปรับแต่งเพื่อเพิ่มพลังเวทย์ ตามธรรมดาแล้วการดูดซับอากาศที่เต็มไปด้วยพลังปีศาจจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บมันอันตรายมาก

 

“… .อะ อะไรนะ? นายกำลังจะบอกว่าฉันยังไม่ดีขึ้นเหรอ”

 

ไอลีนถามและพยายามปกปิดความกลัวของเธอ

 

“ไม่เธอจะดีขึ้นถ้าเธอพักผ่อนได้ดีในสถานที่ดีๆเช่นภูฃเขาเพ็กตูอะไรพวกนี้”

 

“อ๊ะ” เธอใจเย็นลงอย่างรวดเร็วและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

“เฮ้ออออออออออออออ.”

 

เมื่อมองดูเธออย่างนั้นผมก็เริ่มสงสัยว่าเธออายุ 30 จริงๆเหรอภูมิหลัง ของเธอคือเธอกลายเป็นฮีโร่ตั้งแต่อายุยังน้อยซึ่งเธอไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับมารยาททางสังคมเลย แต่ก็ยัง…

 

“แล้วนายจะกลับไปเหรอ”

 

“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นน่ะ แต่…นี้”

 

“เหรอ….อุ๊ย โอ้ยยย…..แย่จังเลย”

 

ไม่รู้ทำไมเธอเริ่มแสร้งทำเป็นเจ็บปวด

 

“ฉัน ฉันเวียนหัว….จังเลย”

 

“…อะไรนะ?”

 

“ฉันอยาก….ฉันอยากได้น้ำตาล….”

 

ผมตกตะลึงและมองดูไอลีนซวนเซ

 

“ต้องเป็นโลหิตจางแน่ๆ…เวียนหัว…อยากได้ช็อกโกแลต….”

 

ผมก็อยากมอบขนมระดับสูงให้เธอละนะแต่ผมไม่สามารถมอบให้เธอได้แม้ว่าผมจะต้องการ

 

“… .”

 

ผมยังคงจ้องมองเธออย่างเงียบๆและในทันใดเธอก็ฟื้นจาก ‘โลหิตจาง’ ของเธอด้วยตัวเอง เธอปล่อยเสียงไอแห้งๆและพูดเบาๆง

 

“นายจะเหมือนกันตอนที่นายอายุเท่าฉัน”

 

“……ชิ”

 

‘ถ้าเธอได้แล้วเต็มใจที่จะกลับไปเราก็คงไม่มีทางเลือก’ ผมหยิบ

[ลูกเต๋าสุ๋ม] ออกมาและทอยออกไปพร้อมคิดถึงขนมหวานในใจโชคดีที่ผมได้รับช็อคโกแลต 1 ชุดซึ่งเพียงพอที่จะสนองความต้องการของไอลีน

 

“ว้าว!”

 

ดวงตาของไอลีนเบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นช็อคโกแลตตรงหน้า

 

*************************************************************************

[เทือกเขาหิมาลัย, โรงยิมด้านหลังโรงแรม]

 

ตู้มมมม

 

– เพล๊ง –

 

เสียงโลหะปะทะกันอย่างต่อเนื่องจากในโรงยิมด้านหลังโรงแรม

การต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์กำลังมาถึงจุดเดือด

 

“ย้าาาาาาาาาาาาา-!!!!”

 

แชนายอน เหวี่ยงดาบพร้อมส่งเสียงร้องออกมา ดาบของเธอเปล่งประกายด้วยพลังเวทมนต์สีฟ้า พลังเวทย์ที่อยู่รอบตัวเธอแข็งแกร่งพอที่จะทำให้กระดูกแตกเป็นฝุ่น ทักษะดาบของเธอนั้นสมบูรณ์แบบสำหรับในตำราเรียน พลังเวทมนต์ที่อยู่รอบๆดาบยาวพุ่งสูงขึ้นราวกับน้ำตกและพุ่งไปหาคู่ต่อสู้

 

แต่ฝ่ายตรงข้ามก็เป็นชายชราในอีกไม่ช้าก็จะอายุ 90 ปี

 

คนธรรมดาจะตกใจเมื่อเห็นแบบนี้และคงจะหาว่าเธอทำร้ายผู้สูงอายุ

 

ฟุบ…

Favorite