The Novel’s Extra 416

บทที่ 416 จุดจบของหอคอย (4)

ตู้มมมมมมมมมมมมม-!

 

ระเบิดพลังทำลายพื้นดินทั้งหมดจนเกิดแผ่นดินไหว

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า… “

 

พลังงานพุ่งออกมาเหมือนระเบิดของภูเขาไฟและทำลายหุ่นเชิดทันทีผมจ้องมองไปที่ฉากแห่งการทำลายล้างอย่างงุนงง เมฆฝุ่นขึ้นไปทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ตามปกติ

 

ผมไล่ตาม ชอคจุนกยอง ด้วยดวงตานับพันไมล์ เขาทุบหุ่นตัวหนึ่งด้วยมือเปล่า ไม่มีช่องว่างในการเคลื่อนไหวของเขาและเมื่อถูกจับ

หุ่นกระบอกก็ไม่มีทางรอดได้เลย

 

“ว้าววว… .”

 

ความกล้าหาญในการต่อสู้อันท่วมท้นของเขาทำให้ผมประหลาดใจ

ชอคจุนกยอง แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าจริงๆ

 

“—!”

 

ชอคจุนกยอง คำรามอีกครั้งท่ามกลางพลังเวทมนต์ที่เพิ่มขึ้น ผมเห็นดวงตาที่ลุกโชนของ ชอคจุนกยอง เหงื่อเย็นๆไหลลงมาหลังของผมทันที

 

*************************************************************************

 

[ชั้น 8 Crevon – ลาน อัศวิน]

 

ในขณะเดียวกัน จินซาฮยอค กำลังอยู่ระหว่างการประชุมที่น่าเบื่อใน Crevon ในฐานะผู้บัญชาการอัศวินเธอต้องพิจารณาว่าจะเป็นผู้นำอัศวินได้ยังไง แน่นอนว่าเธออยู่ที่นี่เพื่อปรากฏตัวอย่างสง่างาม แต่ว่า การพูดคุยที่สำคัญนั้นให้สมาชิกคนอื่นๆในทีมทำ

 

“จากนั้นในการแลกเปลี่ยนเพื่อเพิ่มจำนวนอัศวินในการลาดตระเวนกลางคืน ศาลสามารถเพิ่มสวัสดิการให้กับอัศวินและครอบครัวของ

พวกเขา….”

 

จินซาฮยอค ยืนขึ้นจากที่นั่งของเธอทันทีที่การอภิปรายจบลง

 

“โอเค นั่นถือว่าสิ้นสุดของการประชุม”

 

“ใช่แล้วผู้บัญชาการ อา…พวกเรายังต้องพูดเกี่ยวกับชั้นที่ 9”

 

“พวกเราค่อยทำก็ได้ ไม่สิขอบันทึกการสนทนาของพวกคุณในลูกบอลคริสตัล ฉันจะดูมันเอง”

 

จินซาฮยอค บอกสมาชิกในทีมของเธอ เธอเพิ่งผ่านการผ่าตัดเสริมพลังที่เป็นเอกลักษณ์ของชั้น 7 ทำให้วันนี้เธอง่วงมาก

 

“““รับทราบ ท่านผู้บัญชาการอัศวิน!”””

 

“หาววววววววววววว….”

 

จินซาฮยอค ออกจากห้องประชุมขณะหาว หลังจากเดินลงบันไดของ ลานอัศวินแล้วเธอก็ไปเยี่ยมคอกม้า ม้าที่รักของเธอ ‘อตาลี’ เดินเข้ามาพร้อมความสุข

 

“อัศวินผู้บัญชาการ จินซาฮยอค?”

 

เมื่อเธอกระโดดขึ้นไปบนม้าของเธอ เสียงเบาๆก็ดังขึ้น จินซาฮยอค

หันหลังกลับมา

 

“เรเชล?”

 

เรเชลยืนอยู่ตรงนั้น เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนกับจินซาฮยอค มันเป็นรอยยิ้มของขุนนางที่แท้จริงทั้งอ่อนโยนและซื่อตรง เมื่อมองเห็นเธอจินซาฮยอคก็ตัดสินใจที่จะหันมาคุยกับเธอ

 

“ว่าไง?”

 

“อ่า มีบางอย่างที่ฉันอยากให้เธอ”

 

“เธอ? ถึงฉันเหรอ?”

 

“ใช่.”

 

จินซาฮยอค เงยศีรษะของเธอขณะที่เรเชลมอบสร้อยข้อมือและแจ็กเก็ตหนังให้เธอ

 

“…พวกนี้คืออะไร?”

 

เธอไม่ค่อยสนใจสร้อยข้อมือเท่าไหร่ แต่เธอชอบแจ็กเก็ตหนังสีดำ

จินซาฮยอค เหลือบมองไปที่ เรเชล ที่กำลังใส่เสื้อแจ็คเก็ตให้เธอ

 

“ขอบคุณ แต่ทำไม”

 

เรเชลตอบโดยไม่คิดมาก “มันเป็นของที่ระลึก เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการเข้าร่วมคลับเฟนรีล”

 

“…ฮะ?”

 

“มีสัญลักษณ์ของหมาป่าอยู่ด้านหลัง”

 

“….”

 

จินซาฮยอค ไม่พูดอะไร คลับ เฟนรีล มันเป็นกลุ่มที่เกิดขึ้นโดยแฟนๆ ของคิมฮาจิน

 

“ถ้าทาง เธอจะทำงานหนักเกินไป….”

 

เรเชลมองไปรอบๆครู่หนึ่งแล้วกระซิบอย่างเงียบๆ

 

“ฉันให้เธอเจอเขาได้ เขาเป็นหนี้บุญคุณของฉันด้วยละ”

 

จินซาฮยอค ผงะ แต่เรเชลยิ้มอย่างสดใส

 

เพื่ออธิบายสถานการณ์นี้ต้องอธิบายก่อนหน้านี้ก่อน ‘คิมฮาจินเป็นคนใจดีจริงๆเหรอ’ จินซาฮยอคถามเรเชลอย่างลับๆเกี่ยวกับคิมฮาจิน

 

ตอนแรกเรเชลตอบเธอโดยไม่คิดมาก คิมฮาจินมีชื่อเสียงในนาม

‘เฟนรีล’ และ ‘ผู้พิชิตดอกบัวดำ’ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่คนจะอยากรู้เรื่องของเขา

 

แต่เมื่อซักถามไปเรื่อยๆเรเชลก็เริ่มสงสัยว่าทำไม จินซาฮยอค ถึงอยาก

รู้เรื่องของคิมฮาจินมากขนาดนี้

 

“ฉัน………ฉันเป็นแฟนคลับของเฟนรีลด้วยน่ะสิ”

 

มันเป็นข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดที่เธอสามารถทำได้ในเวลานั้น จริงๆแล้วเธอยังไม่สามารถคิดหาทางแก้ตัวได้ดีกว่านี้

 

เมื่อกลับมาถึงสถานการณ์ปัจจุบัน จินซาฮยอค ตอบด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ

 

“เอ่อ ใช่ขอบคุณนะ”

 

“ทำให้ดีที่สุดละ!”

 

เรเชลยิ้มให้ท่าจินซาฮยอค จินซาฮยอค จ้องมองที่เรเชลอย่างตกตะลึงและได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

 

“…ใช่ ฉันจะ.”

 

“เยี่ยมเลย ฉันจะรักษาสัญญาของฉันด้วย”

 

“เอ่อ ใช่….”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างเรเชลเพิ่งเริ่มยิ้มบ่อยขึ้น แน่นอน จินซาฮยอค

ไม่ได้สนใจ เธอประทับใจเรเชลเป็นอย่างมากเธอซึ่งไม่เคยแสดงความไม่พอใจหรือพฤติกรรมที่หยาบคายของเธอออกมาเลยแม้แต่กับลูกน้อง

 

“โอเค ถ้างั้นฉันจะกลับไปที่โลกก่อนนะ”

 

“เอ่อ อา ระวังตัวด้วยละ”

 

เรเชลกลับไปยังโลกหลังจากลากัน

 

วู๊บบบบบบบบบบบบ-

 

ลมพัด ทิ้ง จินซาฮยอค ไว้ตามลำพังเธอมองกำไลของเธอ มันเป็นสร้อยข้อมือแบบง่ายๆที่เป็นสัญลักษณ์ของหมาป่าสีดำ

 

“บ้าจริง….”

 

เธอกำลังจะโยนมันออกไป …

 

“…อะ”

 

แต่เธอใส่ไว้ในคลังของเธอแทน มันไม่มีความหมายอะไรมากนักแต่

จินซาฮยอค ไม่รู้ว่าทำไม เธอทำตามความรู้สึกของเธอ

 

*************************************************************************

[ชั้น 28 – ปราสาทราชาปีศาจ]

 

ไอลีนค่อยๆลืมตาขึ้นมา นี่คือสวรรค์หรือนรกกันนะ? นั่นเป็นสิ่งแรกที่เธออยากรู้

 

“…?”

 

แต่ร่างกายของเธอเคลื่อนไหวได้ไม่เหมือนคนตาย ความเจ็บปวดรุนแรงที่รบกวนเธอก็หายไปเช่นกัน

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

“อ๊ะ เธอตื่นแล้วเหรอ?”

 

“ฮะ?”

 

ไอลีน ดวงตาเบิกกว้างด้วยเสียงของคิมฮาจินที่มองเธอจากด้านข้าง

 

‘ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ … ? โอ้ ใช่ฉันกำลังต่อสู้กับหุ่นเชิดพร้อมกับเขา’

 

เธอจำความทรงจำที่เธอสูญหายไปได้ในไม่นาน

 

“เราอยู่ที่ไหน…?”

 

ไอลีนถามอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในพื้นที่ปิดล้อมเหมือนจะเป็นภายในเต็นท์ เธอรู้สึกสะดวกสบายและปลอดภัย…เธอกลับมาที่โคลอสเซียมงั้นเหรอ?

 

“มันเป็นเต็นท์ 8 ระดับ พวกเราใช้มันครั้งล่าสุดจำได้ไหม”

 

“อา!”

 

คิมฮาจินเตรียมเต็นท์นี้โดยรู้ว่าเขาจะต้องนอนข้างนอกหลังจากชั้น 27 เนื่องจากเต็นท์มีฟังก์ชั่นฟอกอากาศ ไอลีน จึงสามารถพื้นฟูร่างกายได้บ้างหลังจากพักที่นี่ 8 ชั่วโมง

 

“อืม … .”

 

ไอลีน ลูบดวงตาของเธอด้วยความงุนงง เธอเหยียด 2-3 ครั้งจากนั้นก็ยกร่างกายส่วนบนของเธอขึ้นมา

 

“…เกิดอะไรขึ้น?”

 

“เธอหมดสติดังนั้นฉันเลย-”

 

“ไม่ ฉันหมายถึงเจ้าบ้านั้น”

 

“อ้อ ~”

 

คิมฮาจินยิ้ม

 

“ดูข้างนอกสิ”

 

“ข้างนอก?”

 

ไอลีนคลานไปและผลักผ้าเข้าเต็นท์ไปด้านข้าง

 

“….”

 

ทันใดนั้นจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า

 

เธอไม่เข้าใจภาพที่เห็น

ดูเหมือนกับว่าภัยพิบัติทางธรรมชาติได้กวาดล้างพื้นที่ หรืออาจจะมีสัตว์ประหลาดหลายพันตัวแตกตื่นว่าผ่านทางนี้ไป

 

“อะ-อะไรกัน…”

 

มีรอยแตกสันทรายทั่วทั้งพื้นพร้อมหุ่นหักพังไปทั่วทุกแห่ง

 

“ฉันบอกให้เธอพักผ่อนก่อนไง”

 

คิมฮาจิน เข้ามาหาเธอ เขายื่นหม้อที่ส่งกลิ่นหอมมาให้เธอ

 

“กินซะ.”

 

“…มันคืออะไร?”

 

“โจ๊ก.”

 

“….”

 

ไอลีนมองที่คิมฮาจินและคิดว่า ‘แม้ฉันจะไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด

แต่นักเชิดหุ่นคนนั้นไม่อ่อนแอ จริงๆแล้วเขาแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ คิมฮาจิน ทำทั้งหมดนี้ได้ด้วยปืนจริงๆเหรอ? ฉันรู้แล้วว่าเขาแข็งแกร่งแต่ผู้ชายคนนี้…เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ…. ‘

 

เมื่อเห็นไอลีนมึนงงคิมฮาจินก็ตักโจ๊กขึ้นมาแล้วป้อนเธอ

 

“อา นายทำอะไรน่ะ ฉันไม่ต้องการมัน….”

 

ปากของไอลีนตอบว่าไม่ แต่ร่างกายของเธอพูดอย่างอื่นออกมา

ขณะที่เธอลิ้มรสโจ๊ก ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง เธอเริ่มล้างปากทันที

 

“มันอร่อยใช่มั้ยละ”

 

“เอ่อ…ใช่แล้ว”

 

ไอลีนพยักหน้า คิมฮาจินยิ้มอย่างสดใส

 

“ฉันดีใจนะ.”

 

หัวใจของ ไอลีน เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองคิมฮาจินด้วยความงุนงง

 

“อ้าว นี่ อ้ามมม.”

 

เขาตักโจ๊กให้เธออีกครั้งไอลีนอ้าปากอย่างระมัดระวัง โจ๊กอุ่นๆหอมๆเข้าปากของเธอ

 

ฟูฟู…

 

ใบหน้าของไอลีนแดงเล็กน้อยขณะที่เธอเป่าเบาๆบนโจ๊ก นี้คืออาหารที่คิมฮาจินทำงั้นเหรอ?

**

[28F – หัวใจของปราสาทราชาปีศาจ]

 

ปาร์ตี้ของ คิมซูโฮ มาถึงใจกลางปราสาทหลังจากทำงานผ่านเขาวงกตและฆ่าสัตว์ประหลาด พูดตามตรงมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก สัตว์ประหลาดเป็นครั้งคราวนั้นเป็นสัตว์ธรรมดาดังนั้นพวกมันจึงสามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย

 

มันเกี่ยวกับเวลาสำหรับบางสิ่งที่ยากจะเกิดขึ้น ปาร์ตี้ของ คิมซูโฮ ก้าวไปข้างหน้าด้วยความคิดเช่นนี้

 

“ …มีคนอยู่ที่นั่นซูโฮ”

 

ในเวลานั้นจินเซียนก็ชี้ไปที่หญิงสาวสวยยืนอยู่หน้าประตูใหญ่

 

“ มันคือแม่มด”

 

คิมซูโฮตอบ

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาเป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่หลอกพวกเขาให้เข้าไปในโคลอสเซียม

 

– ในที่สุดคุณก็มา

 

เสียงของแม่มดดังขึ้น

คิมซูโฮและคนอื่น ๆ ก็หยุดฟังเธอ

 

– ฉันมาที่นี่เพื่อทดสอบว่าคุณมีคุณสมบัติที่จะท้าทายพระราชาหรือไม่

 

ทดสอบว่าพวกเขามีคุณสมบัติ ทุกคนรู้ว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร

 

– …ตอนนี้ตามฉันมาทุกคน

 

Kiiik

 

ประตูบานใหญ่เปิดออกและแม่มดก็เดินเข้ามา

Favorite