“ฉันได้ยินแล้ว ได้ยินทุกอย่างแล้ว นายคิดว่ายังจะต้องมาอธิบายให้ฉันฟันอยู่ไหม?”
หยางเฉินก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ปรากฏว่าเขารีบไปหาเซี่ยเหอ เขาลืมไปว่าโทรศัพท์ยังไม่ได้วางสาย
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ฉินซีจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือเซี่ยเหอ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เข้าใจผิดอะไรมากในตัวเอง
“เสี่ยวซี ไม่ใช่แบบที่คุณคิดจริงๆ ฉันมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่ออธิบายให้คุณ … ”
น้ำเสียงของหยางเฉินอ่อนลง แต่เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยฉินซีก่อนที่เขาจะพูดจบ: “หุบปาก! ฉันไม่ต้องการฟังคำอธิบายของนาย ฉันแค่อยากให้นายออกไปจากสายตาของฉันตอนนี้!”
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินเห็นว่าฉินซีโกรธมากและเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
แต่เมื่อคิดว่าฉินซีได้ยินเนื้อหาการสนทนาของเขากับเซี่ยเหอ ก็ไม่น่าแปลกใจที่ฉินซีจะโกรธมากขนาดนี้
“ไม่……”
ในขณะนี้เสี้ยวเสี้ยวก็ร้องไห้ออกมา: “แม่คะ เสี้ยวเสี้ยวอยากให้พ่อไป เสี้ยวเสี้ยวอยากให้พ่อและแม่อยู่ด้วยกัน”
“พ่อกับแม่อย่าหย่ากันได้ไหม? เสี้ยวเสี้ยวไม่อยากให้หย่ากัน”
เมื่อเห็นความเสียใจของลูกสาวของเธอ ฉินซีก็ทนไม่ไหวและกอดเสี้ยวเสี้ยวไว้แน่น
เธอเต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน ต้องการให้หยางเฉินออกไปให้พ้นทาง แต่ลูกสาวของเธอร้องไห้และไม่ยอมให้หยางเฉินจากไป
“คุณหยาง คุณอาจเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเสี่ยวซีผิด”
ชายหนุ่มที่ถูกต่อยโดยหยางเฉิน จู่ๆ ก็ก้าวไปข้างหน้า มองไปที่หยางเฉินและพูดอย่างจริงจัง
“เข้าใจผิด?”
ดวงตาของหยางเฉินเย็นชาอย่างน่ากลัว เขาจ้องไปที่ชายหนุ่มและพูดว่า “เสี่ยวซีเป็นชื่อที่นายเรียกได้เหรอ?”
“ประธานฉิน ฉันเรียกเธอแบบนี้ ได้หรือยัง?”
ชายหนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน ดวงตาของเขายังคงมีเคารพเล็กน้อย
สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินงงงวย ตัวเองต่อยเขาไปแล้วหมัดหนึ่ง ทำไมเขายังเคารพตัวเองอีกด้วย?
อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยืนยันว่า ฉินซีไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มคนนี้
เมื่อเห็นว่าหยางเฉินหยุดพูด ชายหนุ่มก็ยิ้มแหยๆ “ฉันชื่อเย่ฝาน เย่ชังเป็นพ่อของฉัน ดังนั้นประธานฉินก็คือลูกพี่ลูกน้องของฉัน”
หลังจากฟังคำอธิบายของชายหนุ่ม หยางเฉินก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่าการกระทำของเขาไร้เดียงสาเพียงใด
หยางเฉินเหลือบมองที่ฉินซี ซึ่งยิ้มอย่างแน่นหนาและรู้สึกผิดมากขึ้นชั่วขณะหนึ่ง
เขาควรจะคิดว่า ฉินซีจะไม่มีวันนอกใจเขา และจะไม่มีวันคลุมเครือกับผู้ชายคนอื่น
ไม่งั้น ฉินซีก็คงแต่งงานกับคนอื่น ตอนที่เขาหายไปในตลอดห้าปี
เมื่อกี้นี้ ฉินซีแค่อยากจะจับ เย่ฝาน จงใจทำให้หยางเฉินโกรธ
ในท้ายที่สุด หยางเฉินเข้าใจผิดจริง ๆ และชก เย่ฝานไปหมัดหนึ่ง ยังดีที่หยางเฉินใจเย็นพอ หมัดเมื่อกี้ไม่ได้ใช้กำลังมากนัก
แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ออกกำลังมาก เย่ฝานก็มีเลือดกำเดาไหล
“ขอโทษที เมื่อกี้ฉันใจร้อนเกินไป คุณโอเคไหม?”
หยางเฉินมองไปที่เย่ฝานด้วยท่าทางเขินอายและพูด
เย่ฝานหัวเราะและส่ายหัว: “ฉันสบายดี คุณหยางไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ในกรณีนี้ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเหตุการณ์นี้”
“อาการของฉินซีแย่มากในช่วงที่ผ่านมา ที่แท้แล้วคือความเข้าใจผิดกัน”
“ถ้าเป็นความเข้าใจผิดกัน นั้นก็ต้องอธิบายให้รู้เรื่อง”
เย่ฝานเตือนด้วยความหวังดีแล้วตบไหล่หยางเฉิน
ชายสองคนมองหน้ากันและยิ้ม เผยให้เห็นถึงความคับข้องใจที่หายไป
อย่างไรก็ตามเย่ฝานดูค่อนข้างน่าสังเวช เมื่อกี้ที่เขาถูกหยางเฉินชกที่หน้าจนเลือดกำเดาไหล
เสื้อเชิ้ตสีขาวย้อมเต็มไปด้วยสีแดง ดูเขินอายมาก
“โอเค ฉันจะไม่เป็นที่ขัดขวางแล้ว ไปคุยกับครอบครัวคุณดีกว่า!”
หลังจากที่เย่ฝานพูดจบ เขาก็หันหลังและจากไป
เพราะเสี้ยวเสี้ยวร้องไห้ ฉินซีก็ไม่ได้ขับไล่หยางเฉินออกไปอีก
ระหว่างทางกลับ หยางเฉินพูดขอโทษ “เสี่ยวซี ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ฉันรู้แล้วว่าฉันผิดจริงๆ”
“อันที่จริง ทุกสิ่งทุกอย่างในคืนนั้นเป็นความเข้าใจผิด คุณยังจำเซี่ยเหอผู้ที่ช่วยเสี้ยวเสี้ยวได้หรือไม่?”
“เสียงของผู้หญิงที่คุณได้ยินทางโทรศัพท์ในวันนั้นคือเสียงของเซี่ยเหอ”
เมื่อได้ยินชื่อเซี่ยเหอ ฉินซีถึงพูด “นายหมายถึงผู้หญิงที่อยู่กับนายทำอะไรไม่ดีในโรงแรมคืนนั้นคือ เซี่ยเหอ?”
“ใช่ไง! ไม่ อะไรคือทำอะไรไม่ดีเล่า?”
หยางเฉินพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คุณลองย้อนคิดดูว่าเสียงนั้นเป็นเสียงเซี่ยเหอรึเปล่า?”
ฉินซีคิดเกี่ยวกับมันและก็รู้ทันที
เธอรู้สึกเสมอว่าเสียงของผู้หญิงคนนั้นคุ้นเคย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเป็นใคร
เมื่อหยางเฉินพูดเช่นนี้ เธอจำได้ว่าผู้หญิงที่ขอความช่วยเหลือจากหยางเฉินในวันนั้นคือเซี่ยเหอ
ฉินซีได้พบกับเซี่ยเหอ และรู้จักบุคลิกของเซี่ยเหอ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
แค่นึกถึงหยางเฉินและเซี่ยเหออยู่ในโรงแรมหนึ่งคืน ในใจเธอก็ยังมีความโกรธ แม้ว่าหล่อนจะเป็นผู้ที่ช่วยเหลือลูกสาวของเธอ หล่อนก็ไม่ควรที่จะมีอะไรมากกับผู้ชายของเธอ?
“คืนนั้น เซี่ยเหอประสบปัญหาเล็กน้อย ในที่สุดฉันเองที่ส่งเธอกลับไปที่โรงแรม”
“เดิมทีฉันตั้งใจจะเข้าไปข้างในอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก รอเธอรู้สึกดีขึ้นค่อยออกมา”
“ฉันไม่นึกเลยว่าตอนที่เธออาบน้ำ เธอจะขาพลิก”
“แต่ฉันสาบาน คืนนั้นฉันไม่เห็นอะไรเลย และเมื่อฉันเข้าไปข้างใน เธอถูกคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวแล้ว”
หยางเฉินอธิบายอย่างรวดเร็ว เพียงประโยคสุดท้ายที่โกหกฉินซี
ถ้าให้ฉินซีรู้ว่าหยางเฉินได้เห็นทุกอย่างของเซี่ยเหอแล้ว ฉินซีจะไม่ยกโทษให้หยางเฉินแน่นอน
“ฮึ่ม! ใครจะไปรู้?”
ฉินซีพูดอย่างเย็นชา
ฉินซียังคงดูไม่ค่อยพอใจนัก แต่อย่างน้อยเขาก็ยอมที่จะตอบสนองกลับกับหยางเฉิน ซึ่งทำให้หยางเฉินโล่งอีกไม่น้อย
หยางเฉินหัวเราะและรีบพูด “อ้อ อีกอย่าง ตอนนี้เธอเป็นศิลปินขอบริษัทบันเทิงซิงเฉินแล้ว เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอได้รับละครออนไลน์ซึ่งดูเหมือนว่าจะจะมีชื่อว่า เทพสงครามผู้ชนะ และนิยมบนโซเชียลค่อนข้างสูงนะ ”
“เพราะขาพลิก เลยไม่ได้ไปกองถ่ายถ่ายทำ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณสามารถถามที่กองถ่ายได้เลย”
“อีกอย่าง ตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่โรงแรมเยี่ยนตูคุณสามารถถามเธอได้เลย ฉันเชื่อว่าเธอจะอธิบายทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นให้คุณฟัง”
หยางเฉินทำทุกอย่างเพื่อให้ฉินซีเชื่อในตัวเขา
แต่ผลที่ตามมาก็ดีไม่น้อย อย่างน้อย ฉินซีก็ไม่ได้ไล่เขา
“ที่รัก ฉันรู้สึกผิดไปแล้วจริงๆ ฉันจะไม่ช่วยผู้หญิงคนอื่นนอกจากคุณอีกแล้ว”
หยางเฉินพูดอย่างอ้อน
ฉินซีไม่ได้พูดและมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่มีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่ที่มุมปากของเธอ
เธอเป็นคนเรียบง่าย เธอเชื่อมั่นในหยางเฉินมาก
คืนนั้นหยางเฉินไม่ได้วางสายและปล่อยให้เธอฟังเนื้อหา แม้ว่ามันจะทรมานเธอเป็นเวลาหลายวัน แต่ก็เป็นเรื่องปกติ
ผู้หญิงคนไหนที่รู้ว่าสามีของเธออยู่ในโรงแรมกับผู้หญิงคนอื่น จะต้องคิดไปเรื่อยเปื่อยแน่นอนใช่ไหมล่ะ?
“พอดีเลย ฉันไม่ได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ของเซี่ยเหอมาหลายวันแล้ว ฉันโทรถามเธอดู”
หยางเฉินพูดอย่างกะทันหันราวกับว่าเขากำลังพูดกับตัวเอง
หลังจากที่เขากดโทรออก เขาก็จงใจกดลำโพง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
