Strongest Abandoned Son บุรุษผู้ถูกทอดทิ้ง 481

บทที่ 481 : ไม้บำรุงวิญญาณ

“มันเป็นความผิดของฉันที่โจมตีนายเมื่อวาน แต่นายก็ฆ่าสัตว์เลี้ยงของฉันด้วย ฉันหวังว่ามันจะจบลงที่นี่นะ และเราจะแยกทางกันซะ” หญิงผ้าคลุมดำพูดหลังจากนั้นไม่นาน สัตว์เลี้ยงของเธอมันเป็นครึ่งชีวิตของเธอเลย หากไม่มีสัตว์เลี้ยงของเธอ ขั้นปฐพีระดับกลางใดๆ ก็สามารถฆ่าเธอได้ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะให้เหตุผลกับเย่โม่

แม้ว่าเธอจะไม่กล้าดูการต่อสู้ของเย่โม่กับหวังเลิ๋นชรันเมื่อวันก่อน แต่เธอก็ไปดูเช็กการต่อสู้ เธอเชื่อว่าแม้กระทั่งคนกลุ่มหนึ่งที่มีพลังของเธอร่วมกันก็คงสู้กับเย่โม่ไม่ได้ เธอไม่เข้าใจว่ามีคนแข็งแกร่งขนาดนี้ในยุคนี้เลย

เย่โม่แสยะยิ้ม “เธอซุ่มโจมตีฉัน พยายามที่จะฆ่าฉัน แล้วเธอก็มาบอกว่ามันเป็นความผิดของเธอ และฉันควรจะปล่อยให้เธอไปเรอะ? เธอคิดว่าฉันเป็นนักบุญรึไง?”

“แล้วนายต้องการทำอะไร? รหัสสำหรับจอมยุทธ์คือการให้อภัยเมื่อเป็นไปได้ ฉันยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว และยอมรับผิด นายจะฆ่าฉันหรอ? จีนเป็นประเทศที่มีคุณธรรมและศุลกากร นายจะทำเรื่องป่าเถื่อนหรอ?” หญิงชราพยายามหลบหลีก

เย่โม่ยิ้ม “ใช่เธอพูดถูก ฉันจะฆ่าเธอ มันเป็นความโชคร้ายของเธอที่มายุ่งกับฉัน เธอฆ่าคนมากมายหลายปีที่เมืองผีและสัตว์เลี้ยงของเธอก็กินวิญญาณไปเยอะมากด้วย”

“อย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉันจะให้วิธีการบ่มเพาะวิหารเก้าจันทราแก่นายนะ” จากนั้นหญิงชราหยิบหนังสือหนังแพะออกมา

เย่โม่ไม่แม้แต่จะมองดู เขาเคยเห็นมันมาก่อน เขาไม่ได้ตอบและขว้างวินด์เบลดเพียงไม่กี่อัน

อย่างน้อยเธอก็อยู่ในขั้นปฐพีระดับกลาง เมื่อเห็นวินด์เบลดของเย่โม่ เธอไม่รู้ว่าเป็นกระสุนปืนชนิดใด แต่เธอใช้ไม้เท้าของเธอในการพยายามปิดกั้น อย่างไรก็ตามมีจำนวนมากเกินไปและเธอถูกตัดเป็นสอง

เย่โม่ขว้างบอลไฟออกมาและเผาผู้หญิงคนนั้นให้เป็นเถ้าถ่าน ก่อนหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา มันคือมนต์เก้าจันทรานิรันดรจริง ๆ เย่โม่ดูมัน ซึ่งดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าครั้งที่เขาเห็นครั้งก่อนมาก

เย่โม่รู้ทันทีว่านี่เป็นวิธีการบ่มเพาะช่วงครึ่งหลัง สิ่งที่เขาเห็นครั้งก่อนคือครึ่งแรก

เมื่อเขาอ่านบทนำ ในที่สุดเย่โม่ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้สร้างบทสวดนั้นเป็นผู้หญิงจริงๆ เธอถูกนำตัวไปที่นิกายไร้อารมณ์ และฝึกการสวดมนต์ลืมอารมณ์

ผู้หญิงพบผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเธอออกไปจากนิกายและตกหลุมรัก แต่การฝึกตนของบทสวดลืมอารมณ์หมายความว่าเธอจะไม่มีความรัก ถ้าเธอทำ เธอต้องการตัดมันออกไป ผู้หญิงคนนี้เป็นคนอารมณ์ดีและแม้จะเป็นอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนิกายทุกครั้ง เธอยังคงต่อสู้กับนิกายของเธอสำหรับคนที่เธอรักและออกจากนิกาย

เพื่อให้เธอกลับมาที่นิกาย นิกายได้ส่งปรมาจารย์ไปฆ่าชายที่เธอรัก สิ่งนี้ทำให้ผู้หญิงโกรธและประกาศต่อสาธารณชนว่า บทสวดลืมอารมณ์ ไม่ได้เป็นวิธีการฝึกตนโบราณ วิธีนี่ที่ไม่สามารถมีชีวิตยืนยาวได้จนกว่าจะถึงจุดจบ

จากนั้นเธอก็หายตัวไปจากสายตาของผู้คน 20 ปีต่อมาเธอเริ่มต้นวิหารเก้าจันทราที่ภูเขาชิงซาวของมณฑลเสฉวน เธอสร้างวิธีฝึกตนใหม่ของเธอ มนต์เก้าจันทรานิรันดร และกลับไปทำลายนิกายไร้อารมณ์

ดังนั้นวิหารเก้าจันทรา จึงถูกระบุว่าเป็นนิกายที่ชั่วร้าย

หลังจากปิดหนังสือ เย่โม่ก็ถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่น่าเกรงขามอย่างแท้จริง

เหตุผลที่วิธีฝึกตนเพาะกลายเป็นความชั่วร้ายอาจเป็นเพราะศิษย์ไม่เข้าใจความหมายของส่วนเปิดและเชื่อว่านิกายของพวกเขาเป็นความชั่วร้าย ดังนั้นวิธีการจึงต้องเป็นสิ่งชั่วร้ายด้วย

เย่โม่ส่ายหัว เขาทิ้งวิธีการฝึกตนและกลับไปที่หลุมศพ

เมื่อเย่โม่เข้ามาอีกครั้งเขาก็ตระหนักว่ามีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ผู้หญิงที่เย็นชาวางสิ่งประดิษฐ์ปลาหยินหยางไว้ที่ประตูและมีใบหยกในกระเป๋าของเธอ

ใบหน้าของชายทั้งสองนั้นเป็นสีม่วงและอยู่ถัดจากโลงศพ เย่โม่สแกนพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตายแล้ว เมื่อสัมผัสจิตวิญญาณของเย่โม่ไปถึงผู้หญิงเย็นชา เขาก็พบว่ามีลมปราณมืดมัวอยู่รอบตัวเธอ

เย่โม่รู้ทันทีว่าเธอถูกรุกรานจากลมปราณหยิน แต่เนื่องจากเธอฝึกตนและเป็นขั้นสีเหลืองระดับสูงสุด ลมปราณมืดมัวจึงยังไม่สามารถทำอะไรได้มากมายนัก เมื่อเห็นสีหน้าอันน่าตกใจบนใบหน้าของเธอ เธอคงต้องกลัวอะไรบางอย่างก่อนที่จะหมดสติ

เย่โม่ส่ายหัว เขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น แต่เธอดูเหมือนจะไม่ชอบเขา แต่เนื่องจากเขาพบเธอที่นั่น เขาอาจช่วยเธอได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่โมก็ตบหน้าผากของเธอและลมปราณหยินก็ถูกจัดการ มันหายไปเนื่องจากไฟที่แท้จริงของเย่โม่ ความซีดและความกลัวบนใบหน้าของเธอหายไปอย่างรวดเร็ว

เย่โม่สังเกตว่าศพหลุดออกจากโลงศพและอยู่ที่มุมหนึ่งของหลุมศพ ผีตัวหนึ่งลุกขึ้นจากร่างอีกครั้งและกำลังจะถลาใส่เย่โม่

เย่โม่เย้ยหยัน เขาขว้างบอลไฟใส่ผีซึ่งถูกไฟไหม้โดยไม่มีการต่อต้าน เครื่องประดับหยกทั้งสองอาจมีค่าเป็นเงิน แต่เย่โม่ไม่สามารถแม้แต่จะเอามาใส่ได้ สัมผัสจิตวิญญาณของเขาสแกนสิ่งที่เป็นรูปจันทร์เสี้ยวดำบนผนัง

เขาหยิบมันลงมาและพบว่าสีดำเป็นเพียงชั้นผิวรอบๆ

เย่โม่ลอกออกแล้วพบในไม้สีส้มเหลืองพร้อมกลิ่นหอมจางๆ

ไม้บำรุงวิญญาณ? เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นของดีในหลุมฝังศพนั้น ไม่เพียงแต่สามารถนำมาใช้ปรุงยาเท่านั้น แต่ยังสามารถทำเป็นเครื่องประดับเพื่อเสริมสร้างจิตวิญญาณได้ด้วย เขาบรรจุผ้าทันทีและวางมันลงในแหวนของเขา

การเดินทางครั้งนี้คุ้มค่าและด้วยเหตุนี้ เย่โม่จึงอารมณ์ดีเช่นกัน เขามองผู้หญิงที่เย็นชา เขาเดินเข้ามาหาเธอแล้วพูดว่า “วันนี้ฉันอารมณ์ดี นับว่าตัวเธอโชคดีนะ ฉันจะพาเธอออกไป”

จากนั้นเย่โม่ก็รีบปีนออกจากหลุมฝังศพแล้วฝังมือของเขาไว้ จากนั้นเขาก็ขึ้นไปบนดาบบินและจากไป ทันทีที่เย่โม่จากไป ผีอีกตัวหนึ่งก็ลุกขึ้นจากหลุมศพ แต่มันก็ไม่หยุด มันไปในทิศทางตรงกันข้ามเย่โม่และหายไป

หากเย่โม่ได้เห็นมันที่นั่น เขาจะได้ตระหนักว่ามันเป็นผีตัวที่สองที่หญิงชราเป็นเจ้าของ มันพัฒนาความฉลาดเพราะมันรู้ว่าถ้ามันออกมาก่อนหน้านี้ เย่โม่จะได้พบมัน

การแบกผู้หญิงคนนั้นเป็นปัญหากับเย่โม่ เขาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนและเขาไม่สามารถทิ้งเธอไว้บนถนนได้ แต่เขาไม่ต้องการพาเธอไปที่บ้านของเขา ฉันควรจะทิ้งเธอไว้ที่ไหนดีนะ?

เย่โม่ค้นหาร่างของเธอเพื่อดูว่ามีกุญแจหรืออะไรไหม และในไม่ช้าเขาก็พบคีย์การ์ด ผู้หญิงคนนี่สวมกางเกงขายาวบางๆ ซึ่งทำให้เย่โม่รู้สึกถึงผิวที่นุ่มนิ่มและเด้งของเธอ นี่ทำให้ไฟในใจของเย่โม่ถูกจุดขึ้น แต่เขาไม่ได้คิดถึงผู้หญิงในมือของเขา เขาต้องการตามหาลั่วหยิงอย่างรวดเร็วและนอนกับเธอและ ชิงเซวีย

“ลั่วหยิง ชิงเซวีย” เย่โม่พึมพำด้วยความโหยหาแล้วส่ายหัว

เย่โม่มองไปที่การ์ดแล้วก็พูดว่า “โรงแรมเยวียนเฉิง 303”

อีกไม่กี่นาทีต่อมา เย่โม่ก็พาผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องของเธอและทิ้งเธอไว้บนเตียงก่อนจะกลับไปที่บ้านของเขา

ฮันหยานนอนหลับแล้วเมื่อเย่โม่มา เขาอาบน้ำและดูไม้บำรุงวิญญาณอย่างระมัดระวัง

เย่โม่ก็สงสัยในสิ่งที่แปลก ไม้นั่นมันเพื่อการฝึกตน ทำไมมันถึงแขวนอยู่บนผนังหลุมฝังศพและทำไมมันถึงพันแน่นแบบนั้น? ถ้าคนรู้คุณค่ามัน ทำไมเขาไม่ใส่มันลงในโลง?