Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ 1264

“จำคำเจ้าไว้!” มีเสียงแว่วมาจากข้างหลัง หญิงสาวลุกขึ้น กลับมานั่งที่แท่นหินเช่นเดิม นางสง่างาม แสงสว่างปกคลุมเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น ขณะเดียวกันกฎเกณฑ์ทั้งหลายก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันรายล้อมนาง ขับให้นางเป็นเหมือนเซียนสะเทือนปฐพี

สือฮ่าวพยักหน้า เข้าใจความหมายของนาง เขายังคงรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของหญิงสาวอยู่ดี มิเช่นนั้น หากอีกฝ่ายลงมือทำร้ายเขา เขาไม่มีทางได้ประโยชน์ครั้งนี้เป็นแน่ อาจตายอยู่ข้างใน ไม่เคยคิดเลยว่าจะข้างในจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่

 “ไม่ต้องห่วง!” สุดท้ายเขาก็พูดแค่นี้ ขณะเดียวกันก็มองหญิงคนนั้นด้วยสายตาซาบซึ้ง เพื่อแสดงความขอบคุณ

เมล็ดพันธุ์ประหลาดแตกออก เกิดรอยแยกเป็นทาง แสงจากข้างนอกเล็ดลอดเข้ามา พลังปราณหนาแน่นของฟ้าดินโชยเข้ามา

สือฮ่าวตะลึงงัน ปรมาจารย์หาสถานที่เช่นนี้เจอได้อย่างไร พลังปราณไม่น้อยไปกว่าในเมล็ดพันธุ์มากนัก หนาแน่นเป็นที่สุด ไหลทะลักดั่งคลื่นน้ำ

เขาออกมาข้างนอกแล้ว

สิ่งที่ตามมายังมีความร้อนระอุ แสบตายิ่งนัก  ดวงไฟลอยมา แทบจะทำให้เขาลุกไหม้ มีความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนแผ่ซ่านไปทั่วผิวกาย

เขาอยู่ท่ามกลางเปลวไฟ ทุกที่เต็มไปด้วยพลังของดวงอาทิตย์ เปลวไฟท่วมท้นท้องฟ้า สือฮ่าวสงสัยว่าตนอยู่ในดวงอาทิตย์

นี่มันที่ใดกัน?

เขาจำได้ว่าปรมาจารย์เคยบอกว่า สถานีแรกต้องเลือกดินแดนของธาตุดิน ใช้ดินหนาฝังเขา เพื่อหล่อเลี้ยงเมล็ดพันธุ์ แต่ไยตอนนี้ถึงอยู่ในอุโมงค์ไฟเล่า?

ความร้อนระอุโชยมา ผมของสือฮ่าวแทบไหม้แล้ว ผิวหนังจะแตก ทำให้เขาตกใจยิ่งนัก ตอนนี้เขาเป็นบุคคลในขั้นเจ้าสำนักแล้ว แต่ยังคงถูกเปลวไฟคลอก

ไม่นานเขาก็รู้แล้วว่าอยู่ที่ใด มันเป็นถ้ำแห่งหนึ่ง มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร และลึกยิ่งนัก ในถ้ำเต็มไปด้วยเปลวไฟ เจิดจ้าเป็นที่สุด

สือฮ่าวจะไม่คลางแคลงใจเลยหากอยู่ในขั้นเทพสวรรค์ คงจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน ไม่เหลืออะไรเลยแน่นอน ส่วนตอนนี้ เขาสามารถต้านทานมันได้

มันช่างน่าพรั่นพรึง เจ้าสำนักทั่วไปเข้าไปต้องตายเป็นแน่ กลายเป็นเถ้าธุลี ไม่มีความหวังเลยสักนิด

ในร่างกายของสือฮ่าวมีเมล็ดพันธุ์กำลังเปล่งแสง แสงสีเขียวกระจายไปทั่วทุกอณู มันเป็นพลังที่ถูกปล่อยออกมาจากประตู ธรรมในกายสำแดงเดช

ความรู้สึกเย็นสบายกระจายไปทั่วร่างกาย กายเนื้อกับกระดูกของสือฮ่าวสั่นสะเทือนดังกรอบแกรบ เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป ต้านทานเปลวไฟได้แล้วอย่างสิ้นเชิง

ถ้ำโบราณลึกล้ำ เปลวไฟเริงระบำ

หากพินิจมองจะพบว่า ลักษณะภูมิประเทศสลับซับซ้อน มีทางแยกมากมายอยู่ไม่ไกล เชื่อมต่อแต่ละหนแห่งราวกับใยแมงมุม เป็นอุโมงค์ใต้ดิน

มีจักรวาลอีกแห่งในถ้ำโบราณ

 “ปรมาจารย์!”

 สือฮ่าวขานเรียกด้วยความกระวนกระวาย เพราะรับปากหญิงในครรภ์ฟ้าดินแล้ว จะผิดคำพูดไม่ได้

 “อยู่นี่” มีเสียงคนตอบกลับมาจากในอุโมงค์

ร่างเลือนรางบนเบาะนั่งลืมตาขึ้น แม้อยู่ท่ามกลางเปลวไฟยังคงคมกริบดุจสายฟ้า ทำให้เปลวไฟทั้งหลายถอยไป เขาคือปรมาจารย์นั่นเอง

 “ลูก…เจ้า…ทำสำเร็จแล้วหรือ?!”

 ปรมาจารย์ผู้สุขุมนุ่มลึก แม้ภูเขาจะถล่มลงตรงหน้าก็ไม่กะพริบตา แต่ตอนนี้กลับพุ่งเข้ามาทันใดราวกับวิญญาณ คว้าหมับเข้าที่แขนของสือฮ่าว

เสียงของเขาสั่นเครือ ตื่นเต้นยิ่งนัก เมื่อตื่นจากภวังค์ ก็ใจเต้นระส่ำ แทบจะคำรามกับฟ้าแล้ว!

“ข้าทำได้แล้ว!” เสียงของสือฮ่าวดังมาก เขาแสดงความดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง แบ่งปันความรู้สึกกับปรมาจารย์

 “ฮ่าฮ่าฮ่า…” ปรมาจารย์หัวเราะดังลั่น เสียงสะเทือนก้องถ้ำโบราณ ราวกับจะถล่มแล้ว ก้อนหินมากมายกำลังสั่นระริกจวนตกลงมาแล้ว

ขณะเดียวกัน เปลวไฟก็ลุกโชน แสบตายิ่งขึ้น แผดเผาจนผนังถ้ำแดงก่ำ แทบจะละลายแล้ว

สือฮ่าวตกใจ เขารู้จักหินชนิดนั้น มันเป็นหินวิเศษฟ้าดิน ละลายได้ยากยิ่งนัก ถูกขนานนามว่าแม้จะโยนเข้าไปในพระอาทิตย์ก็ไม่มีทางเสียหาย มันเป็นวัสดุวิเศษหายากอย่างหนึ่ง

ถึงว่าสามารถต้านทานเปลวไฟได้โดยไม่ถูกทำลาย ยังดำรงอยู่ทำให้ที่นี่กลายเป็นถ้ำที่สมบูรณ์

 “มีคนทำสำเร็จแล้วจริงๆ วันนี้ควรค่าจะจารึกไว้ในประวัติศาสตร์!” หน้าอกของปรมาจารย์กระเพื่อม ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างผิดปกติ ยากจะบรรยายความรู้สึกที่รุนแรงเช่นนี้ได้

ตอนนั้น เขาก็เป็นอัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์เช่นกัน ปรากฏว่าเกือบจะพิการ แทบจะสิ้นลมเพราะเดินบนเส้นทางนี้ หากภายหลังไม่มีโชคชั้นใหญ่ คงจะจบเห่แน่นอน

ทั้งก่อนหน้าเขา และหลังจากเขา มีบรรพชนมากมาย รวมถึงรุ่นหลังที่โดดเด่นจำนวนมาก กระโจนเข้ามาไม่หยุด ปรากฏว่าตายไปพอสมควร

เส้นทางนี้เต็มไปด้วยอุปสรรค ลำบากเหลือเกิน ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวัง เขมือบอัจฉริยะสะเทือนปฐพีเป็นการเฉพาะ ยิ่งเป็นคนที่มีพรสวรรค์สูงจะยิ่งแค้นใจเมื่อไม่มีเมล็ดพันธุ์ที่สมบูรณ์แบบ ทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทน สุดท้ายก็สิ้นชีพวายชนม์

จนถึงบัดนี้ เมื่อเอ่ยถึงเส้นทางนี้ ผู้คนจะหน้าถอดสี มองมันเป็นอสรพิษ ไม่กล้าเดินบนเส้นทางนี้อีก

ต่อให้แข็งแกร่งเช่นสำนักเซียน ก็ถอดใจไปนานแล้ว เห็นมันเป็นทางตัน ป้องกันอย่างกวดขัน ไม่ยอมให้ลูกศิษย์เอาชีวิตไปทิ้งอย่างสูญเปล่า แต่ตอนนี้คนที่ปรมาจารย์เลือกทำสำเร็จแล้ว

 “อ๊าก!”

 เขาแผดร้อง เส้นผมพลิ้วไหวประหนึ่งงู ส่องประกายเจิดจ้า ทะลุมิติ จากนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะจนตัวโยก ดวงตามีน้ำตาล้นเอ่อ

 “ดี ดี ดี!” เขาพูดคำว่าดีออกมาถึงสามครั้ง สือฮ่าวทำความฝันในวัยหนุ่มของเขาสำเร็จแล้ว

 “ปรมาจารย์ ได้โปรดช่วยด้วยเถอะ!” สือฮ่าวก็ดีใจและตื่นเต้นมากเช่นกัน แต่ตอนนี้เวลากระชั้นชิด เขาไม่กล้าโอ้เอ้

 “เกิดอะไรขึ้น เจ้ามีปัญหาในการบำเพ็ญเพียรหรือ?” ปรมาจารย์ตกใจ เพราะเส้นทางนั้นยากเข็ญเหลือเกิน หากพลาดท่าอาจถึงตายหรือพิการได้

 “เปล่า ข้าต้องการยาปิดฟ้า ทำให้รอยแตกของเมล็ดพันธุ์สมานกัน!” สือฮ่าวพูดอย่างรวดเร็ว

ปรมาจารย์ตะลึงงัน จากนั้นก็ตกใจ อยากสำรวจภายใน

 “อย่านะ!” สือฮ่าวห้ามไว้ จากนั้นเอ่ยถามโดยตรงว่า ยังมียาปิดฟ้าอยู่หรือไม่

ปรมาจารย์ปวดใจ ของแบบนี้ล้ำค่าเหลือเกิน เทียบเท่ายาอายุวัฒนะ หายากในโลก ต่อให้ใช้ของล้ำค่าก็แลกมาได้ยาก สำหรับสิ่งมีชีวิตเช่นเขา การชุบชีวิตก็ไม่เป็นปัญหา

 “มีสิ่งมีชีวิตอยู่ข้างใน!” สือฮ่าวตอบตามความจริง

 “อะไรนะ?!” ปรมาจารย์สะดุ้ง เหนือความคาดหมายของเขา เช่นเดียวกับที่สือฮ่าวเห็นครั้งแรก

 “นี่มัน…” ปรมาจารย์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว

 “ครืน!”

 จู่ๆ ก็มีเสียงประหลาดดังมาจากอุโมงค์ลึก ซ้ำยังมีความร้อนระอุยากจะต้านทานแผ่ออกมา ทำให้ผนังถ้ำละลาย หินที่ได้ชื่อว่าละลายได้ยากที่สุดก็ต้านทานไม่ไหวแล้ว

ของเหลวสีแดงหลั่งไหลบนพื้น เสียงปักษาดังแผ่วเบามาจากอุโมงค์ลึก

ปรมาจารย์หน้าถอดสี ทิ้งสือฮ่าวไว้ ไม่มีเวลาสนใจแม้แต่เรื่องที่เขาใช้กายเป็นพันธุ์สำเร็จ พุ่งตัวเข้าไป จะเห็นได้ว่าเรื่องราวร้ายแรงปานใด

 “ปรมาจารย์!” สือฮ่าวตะโกนเรียก

 “เอาไป!” ปรมาจารย์โยนขวดหยกออกมา ข้างในมียาปิดฟ้า กำลังส่องแสงสว่างเบาบาง

ตอนแรกเขายังเจ็บปวดใจ แต่ตอนนี้กลับไม่แยแสแล้ว คิดแต่จะพุ่งตัวเข้าไปสำรวจในถ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่สนใจจะถามเมื่อแต่เรื่องที่สิ่งมีชีวิตอยู่ในเมล็ดพันธุ์ จะเห็นได้ว่าความผิดปกติในถ้ำน่ากลัวขนาดไหน ทำให้ปรมาจารย์เสียอาการแบบนี้

ปรมาจารย์หายตัวไปดังฟิ้ว มองไม่เห็นแล้ว

สือฮ่าวไม่ลังเลอีก นำยาปิดฟ้าบางส่วนออกมาอย่างรวดเร็ว มันแวววาวดุจหยก ละเลงทาลงบนรอยแยกที่ถูกฟัน ปรากฏว่ามันสมานกันทันที

สำเร็จแล้วหรือ?

ต้องรู้ว่า มันเป็นครรภ์ฟ้าดิน หากปริแตก หมายความว่าสิ่งมีชีวิตข้างในเจริญวัย ถือกำเนิดแล้ว เปลือกของมันก็จะแหลกสลาย ไม่มีทางกลับคืนสู่สภาพเดิม

แต่ตอนนี้ มีตัวอย่างให้เห็นแล้ว ยาปิดฟ้าสามารถพลิกทุกอย่างได้!

 จากนั้นสือฮ่าวก็เก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ เขาเคยรับปากว่า จะฝังมันไว้ในที่ซึ่งไม่มีใครรู้ ยุคหน้าหญิงคนนั้นจึงจะถือกำเนิด

 “โฮก…”

 มีเสียงคำรามชวนขนหัวลุกดังมาจากอุโมงค์ลึก เป็นเสียงของปรมาจารย์หรือสัตว์ตัวนั้น? สือฮ่าวขนลุกชัน

นี่มันที่ไหนกัน ทำไมเป็นแบบนี้ เขาไม่วางใจเอาเสียเลย จึงชักกระบี่เซียนต้าหลัวออกมาแล้วพุ่งเข้าไปในอุโมงค์

ถ้ำโบราณลึกล้ำ เปลวไฟลุกโชน

บนพื้นมีเศษกระดูกไม่น้อยเลย มันช่างน่าพรั่นพรึง ก่อนตายพวกมันล้วนมีพลังแก่กล้าจนน่ากลัว เหนือขั้นเจ้าสำนัก กระทั่งตอนนี้กระดูกยังส่องแสงแวววาว

ไม่นานสือฮ่าวก็หาปรมาจารย์เจอ เขากำลังขุดหลุมลึกอยู่ข้างในไม่หยุด มันเป็นหลุมที่เต็มไปด้วยกระดูก

ตรงนั้นมีเศษกระดูกมากมาย และที่มากกว่าคือเถ้ากระดูก แลดูน่ากลัวยิ่งนัก

ปรมาจารย์จะขุดเจอกรงเล็บ กระดูกหน้าผากที่น่ากลัวออกมาจากหลุมขนาดใหญ่นั้นได้เป็นครั้งคราว มันคล้ายกรงเล็บมังกร กะโหลกกิเลนเหลือเกิน

สือฮ่าวเย็นวาบไปทั้งตัว รู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นมาอีกครั้ง นี่มันสถานที่บ้าอะไรกัน ช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ

 “ถ้ำไฟแห่งนี้ มีพลังธาตุไฟอันยิ่งใหญ่ ข้านำเมล็ดพันธุ์มาที่นี่เพื่อเพิ่มพลัง เกรงว่าเจ้าจะหมดสิ้นพลังปราณขณะที่บำเพ็ญเพียรอยู่ข้างใน” ปรมาจารย์พูด

จากนั้นเขาก็พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าเดิม “ที่มีเคยเป็นที่พำนักของเทวราช คนล้มตายกันเป็นเบือ แถมยังมีเซียนสิ้นชีพด้วย”

 เทวราชวิถีไฟหรือ? สือฮ่าวตกใจ เขาเคยได้ยินว่า ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าพันธุ์เท่านั้นที่เป็นเทวราชได้!

 ไม่นานปรมาจารย์ก็ตัวสั่นเทิ้ม เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า จะขุดเจอของบางอย่างในกองกระดูกพวกนี้

สือฮ่าวหายใจดังเฮือก ถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว น่ากลัวเหลือเกิน ทำไมเป็นแบบนี้?

มันเป็นสิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์ เนื้อหุ้มกระดูก แห้งเหี่ยวจนน่าตกใจ เนื้อตัวดำเกรียม หากไม่มีหนังหุ้ม มันไม่ต่างอะไรกับโครงกระดูกเลย

นอกจากนี้มันยังปีกคู่หนึ่ง ส่องแสงสีทองจางๆ แม้ส่วนใหญ่จะไหม้เกรียม แต่ก็มีแสงทองโผล่มาบ้าง

นี่มันเป็นสัตว์ชนิดไหนกัน?

เบ้าตาของมันกลวงโบ๋ นี่มันกะโหลกชัดๆ แต่ตอนนี้กลับอ้าปาก พูดอะไรบางอย่างออกมา เกิดเสียงดังกึกๆ

มันเกิดจากการกระทบของฟัง ทำให้มีเสียงน่ากลัวแว่วมา

ภาพนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ปรมาจารย์ขุดสิ่งมีชีวิตหนังหุ้มกระดูกที่คล้ายว่ายังมีชีวิตอยู่ออกจากกองกระดูกพวกนี้ ผ่านไปเนิ่นนานแล้ว มันยังมีพลังชีวิตอยู่อีกหรือ!

“มหัศจรรย์ ในถ้ำโบราณ…มีสิ่งมีชีวิตสูงส่ง!” ปรมาจารย์พูดเสียงสั่น

 “ปรมาจารย์!” สือฮ่าวพูด

ตูม!

 สิ่งมีชีวิตที่ดูผอมแห้งเหมือนกระดูกขาดพลังชีวิต แต่ปีกดำเกรียม ส่องแสงสีทองจางๆ กลับสะบัดเบาๆ ทว่าเหมือนฟ้าดินถล่มทลาย อุโมงค์ใต้ดินสั่นสะเทือน จากนั้นละลาย จะพังพินาศแล้ว!

 สือฮ่าวตกใจ นี่มันสัตว์ยิ่งใหญ่ชนิดไหนกัน?

 “หรือจะเป็นเทวราชที่ว่า?” เขาตะลึงงัน เกิดความคิดแบบนี้ผุดขึ้นในใจ

 “เจ้ารีบกลับสำนักเทพสวรรค์ ไม่ต้องสนใจเรื่องที่นี่ หากอยู่ต่อไปจะอันตราย ช่วยอะไรไม่ได้!” ปรมาจารย์พูด เขาเบี่ยงตัวหลบปีกคู่นั้น หวั่นวิตกยิ่งนัก

 “แล้วปรมาจารย์เล่า?” สือฮ่าวถาม

 “ไม่ต้องสนข้า ข้าไม่เป็นไร!” ปรมาจารย์ทำหน้าเคร่งขรึม ให้สือฮ่าวจากไป แต่อย่าแพร่งพรายเรื่องที่นี่เด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังบอกสือฮ่าว ที่นี่เป็นสวรรค์ไร้ขอบเขต พวกเขากลับมาที่แดนนี้แล้ว ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่เจอทางกลับ

สือฮ่าวออกจากที่นี่ ถอยออกจากถ้ำโบราณอย่างจำใจ

ฟิ้ว!

 สายลมพัดกรรโชก สือฮ่าวเหินเวหา มุ่งหน้าไปยังสำนักเทพสวรรค์

ข้างนอกผ่านไปสองปีครึ่งแล้ว ในช่วงเวลานี้ เก้าสวรรค์เรียกได้ว่าเจิดจรัสเป็นที่สุด เพราะอัจฉริยะชูสลอน ผู้มีพรสวรรค์ผงาด บุคคลโดดเด่นมากมายถือกำเนิด จารึกลงในประวัติศาสตร์ได้!

 ในสองสามปีนี้ มีอัจฉริยะไร้พ่ายหลอมรวมกับเมล็ดพันธุ์ เรียกได้สะท้านปฐพี ซ้ำยังมีปรากฏการณ์เกิดขึ้นไม่ขาดสาย สะเทือนเก้าสวรรค์สิบพิภพ!

…………………………………………………………………………………….