Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ 1262

รังไหมฉีกขาด ค่อยๆ หลุดออกมา มันประหลาดและน่าตกใจ

รังไหมที่สร้างจากหลักธรรมถูกเผาจนเสียหาย มันเป็นเหมือนก้อนถ่าน ค่อยๆ แตกออก เผยให้เห็นคนที่อยู่ข้างใน ผิวหนังของเขาหม่นหมอง ในหลักธรรมมีกลิ่นอายเรียบง่ายแฝงอยู่ ไม่เหมือนร่างที่มีพลังชีวิต แต่เหมือนอาวุธมากกว่า

ตูม!

 จู่ๆ รังไหมดำเกรียมก็เจิดจ้าขึ้นมา มีเปลวไฟลุกโชน มันเป็นกฎเกณฑ์ เป็นระเบียบ โชติช่วงอย่างที่สุด กำลังท่วมท้นสือฮ่าว

ตอนแรกที่รังไหมถูกเปลวไฟลึกลับขนาดเท่ากำปั้นแผดเผา มันไม่เจิดจ้าขนาดนี้ ตอนนี้กลับลุกโชนขึ้นมา พร่างพรายอย่างยิ่ง

ขณะเดียวกัน มันก็น่ากลัวเช่นกัน สื่อถึงการปะทะ ดับสูญของกฎเกณฑ์ทั้งหลาย สือฮ่าวที่อยู่ตรงกลางจะต้านทานได้อย่างไร?

หญิงงามที่อยู่ไม่ไกลร้องเสียงหลง ขณะที่นางคิดว่าสือฮ่าวอาจทำสำเร็จ กลับเกิดการแปรสภาพแบบนี้ขึ้น โดยที่ไม่คาดคิด

เป็นเช่นนั้นจริง สือฮ่าวเจอปัญหาใหญ่คับฟ้าแล้ว!

 ผิวหนังหมองมัวลุกไหม้ขึ้นมาทันที สว่างเป็นที่สุด เพราะเขากลายเป็นคบเพลิง ถูกกฎเกณฑ์ทั้งหลายปกคลุม ลุกโชนพร้อมกับรังไหมนั่น

มันเป็นไฟแห่งธรรม เปลวไฟที่เกิดจากหมื่นธรรม น่ากลัวยิ่งนัก!

 ไม่ว่าอะไรก็วอดวายได้ ทุกอย่างกลายเป็นเถ้าธุลี

ธรรม ในฟ้าดินมีเพียงหนึ่งเดียว แต่กลับแบ่งออกเป็นกฎเกณฑ์นับหมื่นได้ ตอนนี้มันเป็นเปลวเพลิงที่ก่อตัวจากพวกมัน ทำลายล้างสรรพสิ่งได้

ร่างของสือฮ่าวเต็มไปด้วยบาดแผล สภาพดูไม่ได้ แต่กลับไม่มีเลือด มีเพียงรอยแผลและรูพรุน แถมยังดำจนแทบดูไม่ได้

เขาเป็นเหมือนก้อนถ่านที่แตกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จากนั้นก็ถูกก้อนหินกระแทกจนไม่เป็นชิ้นดี

ตอนนี้ เขาเข้าใกล้ความตายแล้ว ร่างและจิตดับสูญได้ทุกเมื่อ

สือฮ่าวถอนหายใจ เขารู้อยู่แล้วว่า จะราบรื่นปานนั้นได้อย่างไร หากว่าง่ายดาย สำเร็จได้โดยตรง คงจะมีคนโบราณนั่งบัลลังก์สูงส่งไปนานแล้ว ไยต้องรอจนถึงวันนี้ จนตอนนี้ยังไม่มีใครข้ามเส้นทางนี้ไปได้!

 ขณะเดียวกัน ดวงไฟลึกลับขนาดเท่ากำปั้นที่อยู่ไม่ไกลกำลังเคลื่อนไหว ถูกพลังเซียนและแสงห้อมล้อม แลดูขมุกขมัว ลี้ลับเป็นที่สุด

สือฮ่าวเคยสงสัยว่ามันเป็นไฟเซียน เป็นเปลวเพลิงปฐมกาล ไฟอันดับหนึ่งในเก้าสวรรค์สิบพิภพ

แต่ตอนนี้เขาเริ่มกังขาขึ้นมาแล้ว พูดได้ยากว่ามันเป็นอะไรกันแน่ มันสามารถกลายเป็นกระจกสะท้อนธรรมที่ลึกซึ้งที่สุด และกลายเป็นเปลวไฟ แผดเผาสรรพสิ่งได้

เมื่อครู่นี่เอง มันเคยเผารังไหมที่ก่อตัวจากกฎเกณฑ์จนเสียหายยับเยิน!

 และตอนนี้มันกลับหยุดนิ่ง ไม่สนใจไยดี ราวกับรอคอยผลลัพธ์เงียบๆ

สือฮ่าวประสบกับวิกฤต อาจตายได้ทุกเมื่อ ถูกเผาจนแทบไม่เหลือพลัง ผิวหนังแห้งแตก กระดูกเกือบจะหัก ไขมันซึมออกมาจากกายเนื้อดำเกรียมของเขา มันน่าสยดสยอง

อย่างน้อย หญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลก็รู้สึกขนลุกเช่นกัน อยากห้ามปรามและช่วยเหลือ แต่ก็ไม่รู้ว่าจำเป็นหรือไม่

เพราะสือฮ่าวยังมีชีวิตอยู่ ยังคงต่อต้าน ยังหยั่งรู้อยู่

นางรู้สึกว่า ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนบ้าเสียสติ!

 สือฮ่าวอยู่ในภวังค์สมาธิจริง เรียกได้ว่าทำอะไรหลายอย่าง แม้กระทั่งว่ายามสติเลือนราง ยังคงนึกถึงเรื่องราวมากมาย ทุกอย่างในอดีตผุดขึ้นในใจอย่างต่อเนื่อง

อันตรายแบบนี้ เขาเคยประสบพบเจอมาแล้ว ตอนที่บำเพ็ญเพียรพลังเซียนในวันวาน ก็เคยถูกไฟแห่งธรรมแผดเผา เรียกได้ว่าแทบเอาตัวไม่รอด เกือบตายเสียแล้ว

ตอนนี้ ถูกไฟแห่งธรรมเผา เขาเห็นความหมายสำคัญของอักขระที่ดั้งเดิมที่สุด เห็นปัจจัยสำคัญของจักรวาล เห็นองค์ประกอบ

เขาศึกษาอย่างละโมบโลภมาก เปรียบเทียบกับตัวเอง ใช้มันกระตุ้นธรรมภายใน ขณะเดียวกันก็ต้องคำนึงถึงชีวิต หากตัวเองตายไป ทุกอย่างก็จบเห่

ร่างกายของสือฮ่าวถูกเผาจนแทบวอดวาย เลือดเนื้อเกือบจะหมดสิ้น เหลือเพียงโครงกระดูก ถูกหนังห่อหุ้มอยู่

เพียงแต่ว่า เขาไม่ตาย ร่างกายมีภูมิคุ้นกันอย่างหนึ่ง ยับยั้งการรุกรานของไฟแห่งธรรม มันเป็นเพราะตอนนั้นเขาเคยถูกเผา เคยประสบกับชะตากรรมแบบนี้ จึงมีไฟในร่างกายเกิดการตอบสนอง

 “ตอนนั้น ข้าเคยเดินบนเส้นทางนี้ ตอนนั้นที่ข้ารอดมาได้เป็นปาฏิหาริย์ เท่ากับเริ่มกระตุ้นธรรมในกายแล้ว มันนั่นเองที่กำลังขัดขวาง ต่อสู้กับธรรมในจักรวาล!”

 สือฮ่าวรู้แล้ว เข้าใจถ่องแท้ในทันที

ตูม!

 แต่ตอนนี้เปลวไฟลุกโชนยิ่งขึ้น เจิดจ้ากว่าไฟแห่งธรรมในตอนนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าเสียอีก

ครั้งนั้น เขาแค่อาศัยไฟหล่อหลอมตัวเอง แผดเผาให้เกิดพลังเซียน เป็นแค่การเผาในขั้นแรก แต่ตอนนี้มีกฎเกณฑ์เต็มท้องนภา เทกระหน่ำลงมาจากฟ้าประหนึ่งธารน้ำตก มาจากทุกสารทิศไม่ยั้ง

พลังแบบนี้ ไม่อาจต้านทานได้จริงๆ พร้อมจะเผาเขาให้เป็นผุยผงทุกเมื่อ!

 ต่อให้แท่นหินเปล่งแสง คุ้มครองเขาสุดความสามารถ ผลลัพธ์ก็ไม่ชัดเจนมากปานนั้นแล้ว สือฮ่าวมีโอกาสทุกเผาจนเป็นเถ้าธุลีตลอดเวลา

ตูม!

 สุดท้ายก็มีแสงปรากฏขึ้นในตัวสือฮ่าว ไม่สว่างมากนัก แต่กลับชัดเจนอย่างยิ่ง มันมาจากประตูบานหนึ่ง

เขาเปิดขุมทรัพย์กายเนื้อ ประหนึ่งเปิดประตูเซียน กายมนุษย์มีประตูมากมาย ตอนนี้เขาเริ่มเปิดมัน เพื่อปลดปล่อยพลังแบบนี้

 นี่ก็คือธรรมในกายที่ว่า มันดำรงอยู่คู่ฟ้าดินได้

เศษฝุ่นถมทะเลได้ หมายความว่าเช่นนี้ แม้มนุษย์จะกระจ้อยร่อย เทียบดาราจักรไม่ได้ แต่เมื่อเปิดประตูในร่างกาย เช่นนั้นก็จะหลุดพ้นได้

ตูม!

 ไฟหมื่นธรรมกลายเป็นรูปประหลาดแล้วลอยลงมา ไม่เป็นรูปร่างของเปลวไฟอีก จะบดขยี้สือฮ่าวให้แหลกสลาย

ขณะเดียวกัน ในตัวเขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน มีแสงปรากฏขึ้นไม่ขาดสาย ต่างก็ลึกลับ รวมตัวกันเป็นรูปภาพ กำลังต่อต้านพลังด้านนอก

 “นั่นมัน…” หญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลคนนั้นตกใจอย่างยิ่ง แสงเหล่านั้นมาจากประตูเหล่านั้น

เพียงชั่วพริบตา ก็มีประตูมากมายปรากฏขึ้นในตัวสือฮ่าว ต่างก็แง้มออก มีแสงเล็ดลอดออกมาสู้กับแรงกดดันข้างนอก

สือฮ่าวตื่นเต้นยิ่งนัก มันเป็นธรรมในกาย เป็นพลังของกายมนุษย์ ยืนยันว่าเส้นทางที่เขาเดินนั้นถูกต้อง!

 เป็นเช่นนั้นจริง กายมนุษย์เทียบเท่าจักรวาล ธรรมในกายสู้กับธรรมข้างนอกได้ ซ้ำยังสูสีคู่คี่ สิ่งสำคัญคือจะทำให้มันถือกำเนิดได้อย่างไร

ครืน!

 ไฟหมื่นธรรมลอยลงมา รูปภาพที่ก่อตัวขึ้นปล่อยปลาพลังหยินตัวหนึ่งออกมา ทับสือฮ่าวจนกระดูกแทบหัก บิดจนมันเบี้ยว

ส่วนในตัวสือฮ่าว มีแสงสว่างรวมตัวกันเป็นปลาพลังหยิน พุ่งออกจากตัว เบียดตัวอยู่อีกด้านของตัวเขา

 “นี่มัน…” หญิงคนนั้นเบิกตากว้าง ตกใจอย่างยิ่ง มีแค่นางที่เห็นฉากนี้ หรือนี่จะเป็นเส้นทางของชายคนนี้?

มันทำให้นางตะลึงพรึงเพริด มันเป็นการแสดงให้เห็นถึงพลังของธรรม

ธรรมจักรวาลลอยลงมา รวมตัวกับร่างกายและธรรมในกาย ก่อตัวเป็นแผนภาพหยินหยาง

หากมนุษย์เป็นผู้แสดงพลังฟ้าดิน วาดมันออกมาก็แล้วไป มันไม่เท่าใด แต่ตอนนี้กลับก่อตัวภายในสถานการณ์แบบนี้

ต้องรู้ว่า ตอนนี้ชายหนุ่มคนนั้นกำลังทุกข์ทรมาน อาจตายได้ทุกเมื่อ ไม่มีทางตั้งใจแสดงพลังแบบนี้ออกมา มันเกิดจากธรรมชาติ

ความเจ็บปวด ความทรมานและประสบการณ์แบบนี้ ทำให้เกิดแผนภาพสูงส่งแบบนี้

ตอนนี้ทุกอย่างหยุดชะงัก ทุกอย่างนิ่งไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอากาศหรือเวลา ก็เหมือนกับตกอยู่ในความเงียบสงัดตลอดกาล

เวลาหยุดเดิน

เพียงเสี้ยววินาที ราวกับสือฮ่าวได้รับความเป็นอมตะ การหยุดนิ่งแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าอันลึกล้ำ ยาวนานยิ่งนัก

ชั่วเวลากะพริบตา เสมือนเขาข้ามผ่านกาลเวลาแล้ว

 ประหนึ่งเขากำลังอยู่ในวัฏสงสารที่ผ่านกาลเวลาอย่างโชกโชน มีความมืดมิดอย่างไม่สิ้นสุด

ชิ้ง!

 สุดท้ายพันธนาการก็ถูกปลดเปลื้อง ทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติ ร่างกายของสือฮ่าวทรุดโทรม แสงเหล่านั้นสลายตัว หายเข้าไปในตัวเขา

ขณะเดียวกัน ไฟหมื่นธรรมรอบตัวก็มอดดับ มลายหายไปแล้ว

 “นี่เป็นเส้นทางของเจ้าหรือ?” หญิงที่อยู่ไม่ไกลถามเสียงสั่น

 “ไม่ใช่!” สือฮ่าวปฏิเสธ มันเป็นแค่ความบังเอิญ เป็นแค่เรื่องชั่ววูบ แต่ไม่ใช่ปลายทาง

จักรวาลไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ต้องการรวมเป็นหนึ่งกับจักรวาล บางทีอาจมีสักวัน เขาอาจจะจากไป

สิ่งที่เขาพึ่งพาได้มีแค่ตัวเขา แค่ร่างกายของเขา และดวงจิตของเขา มีเพียงต้องยิ่งใหญ่ด้วยตัวเองเท่านั้น!

 ตูม!

 ประตูเซียนในร่างกายเปิดออกบานแล้วปานเล่า ราวกับฟ้าดินถล่ม มันเป็นเหมือนภูเขาไฟหลายลูก กำลังปล่อยศักยภาพ ปล่อยพลังออกมาจำนวนมหาศาล

เขาถูกแสงสว่างเอ่อท่วม ทำให้สว่างไสว

 “หากข้ายอม จะทำให้เกิดแผนภาพแบบนั้นออกมาหลากหลายชนิด” สือฮ่าวพูด

ฉะนั้นจึงมีแผนภาพหยินหยางไม่รู้เท่าใดปรากฏขึ้นทั้งในตัวและนอกกายเขา หลั่งไหลไปทั่วเส้นเลือด ประทับตราลงในกระดูก

บางส่วนกำลังขยายใหญ่ ปรากฏขึ้นข้างนอกแล้วห่อหุ้มเขา ทำให้เขากลายเป็นเส้นโค้งหยินหยางอันงดงามและยิ่งใหญ่

แต่สุดท้ายพวกมันก็สลายหายไป

เขารู้ว่า การแสวงธรรมในกาย ใช่ว่าต้องอธิบายด้วยแผนภาพเช่นนี้เท่านั้น

ตอนนี้สือฮ่าวกำลังศึกษาธรรม กำลังแสวงหาพลังอันยิ่งใหญ่ บางทีอาจใช้คำว่าแสวงหา เพราะเขาไม่แสวงหา เพียงแค่เปิดขุมพลังของตัวเอง มันเป็นของเขาอยู่แล้ว

อันดับแรกคือ การเข้าใจตัวตนที่แท้จริงอย่างถ่องแท้

ก่อนหน้านี้ไม่นาน ฟ้าดินหยุดนิ่ง เวลาหยุดเดิน เสมือนเขาข้ามผ่านประวัติศาสตร์ เหลียวมองกาลเวลาอันยาวนาน ชั่ววินาทีนั้นเขาตกใจยิ่งนัก จึงบรรลุธรรม เปิดประตูในร่างกายได้หลายบาน

 “ยาม…เปิดประตู…มีจำกัด เพราะเจ้า…ยังไม่เติบโตถึงขั้นนั้น”

 ในตอนนี้เอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้น มันขาดๆ หายๆ ประหนึ่งแสงเทียนกลางสายลม ซ้ำยังแหบพร่า เจือความอ่อนแรง แฝงกลิ่นอายราวกับใกล้สิ้นใจแล้ว

มันเป็นดวงไฟขนาดเท่ากำปั้น ถูกพลังเซียนปกคลุม มีแสงปฐมกาลห่อหุ้ม ทำให้ดูลึกลับกว่าเดิม

และในตอนนี้เอง สือฮ่าวก็เบิกตากว้าง เพราะเขาเห็นอีกด้านของไฟดวงนี้ มันมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ไฟสูงเท่ากำปั้น แถมยังอยู่ในสภาพเดิม ไม่ขยายใหญ่ แต่เขาเห็นร่างจำนวนมากเหลือคณานับ กำลังต่อสู้ แผดร้อง โหยหวนและเลือดมหาศาล

สรรพสัตว์กำลังคร่ำครวญ วิญญาณนับไม่ถ้วนกำลังจู่โจม

ตูม!

 กระทั่งสุดท้าย ตรงหน้าก็กลับสู่ความสงบ เสียงในหูหายไป ราวกับดวงไฟกลับสู่สภาพปกติ

 “ไฟวงนี้เป็นอะไรกันแน่?” เสียงของสือฮ่าวขมขื่น

จากนั้น สือฮ่าวก็สำรวจในร่างกาย ประตูเหล่านั้นสว่างเจิดจ้า กำลังแสดงธรรมอันกว้างไกล ปล่อยโซ่ที่ลึกลับที่สุดออกมา

มันเป็นธรรมในกาย เป็นหนทางของเขา!

 และตอนนี้เป็นแค่การทลายขีดจำกัด จะบรรลุเป็นมือดีขั้นเจ้าสำนักเท่านั้น ไม่ใช่การยืนบนจุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นแค่ของชั่วคราว เขาจำต้องเปิดประตูทั้งหมดในวันข้างหน้า

 “ใช้กายเป็นพันธุ์ เป็นอย่างที่ข้าคาดการณ์ไว้” สือฮ่าวพึมพำ เขากำลังเดินบนเส้นทางของตัวเอง คล้ายคลึงกับสิ่งที่ปรมาจารย์ถ่ายทอดให้เขา

การแสวงธรรมในกาย พึ่งพาตัวเอง ไม่ใช่ธรรมของจักรวาล นี่แหละเส้นทางของเขา

การใช้กายเป็นพันธุ์ จำต้องเปิดประตูในร่างกาย ปลดปล่อยธรรมของตัวเอง นี่เป็นการเริ่มต้น มันเหมือนกับการหว่านเมล็ดพันธุ์จริงๆ

ประตูทั้งหลายในตัวเขายังไม่ถูกเปิดอย่างสิ้นเชิง มันปิดลงช้าๆ สุดท้ายก็ทิ้งช่องเล็กๆ ปล่อยแสงสว่างออกมา

สุดท้ายแสงเหล่านั้นก็ผนึกกำลัง ก่อตัวเป็นเมล็ดพันธุ์ จากนั้นก็หลอมรวมเป็นหนึ่งกับกายเนื้อ

สิ่งที่ผู้อื่นแสวงหาคือเมล็ดพันธุ์สมบูรณ์ที่ถูกหล่อเลี้ยงโดยจักรวาล หลอมรวมกับตัวเอง ได้รับการยอมรับจากจักรวาล เท่ากับเป็นบุตรแห่งสวรรค์

และบุตรแห่งสวรรค์ ย่อมได้รับการคุ้มครองจากกฎเกณฑ์ฟ้าดิน สำแดงอานุภาพฟ้าดินได้!

 เพียงแต่ว่า สุดท้ายก็เป็นการพึ่งพาจักรวาลอยู่ดี

สือฮ่าวใช้กายเป็นพันธุ์นั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้ เขาสร้างเมล็พันธุ์ได้แล้ว เป็นตัวเขานั้นเอง สิ่งที่ต้องพึ่งพาในวันหน้าก็คือตัวเอง!