Midterm Fantasy 277

ออร์คนับพันบุกโจมตีกำแพงหมู่บ้าน

นักผจญภัย ทหาร ชาวบ้าน ทหารรับจ้าง ทุกคนพร้อมใจกันจับอาวุธและต้านทานออร์คที่กำลังบุกเข้ามา , ขณะที่ทหารม้ารวมกลุ่มรอจังหวะการโจมตี

โรล่าสู้กับมังกรดำที่โงนเงน

ส่วนแพทและเวก้า ก็ย้ายตำแหน่งลงมาสู้ที่พื้นเบื้องล่าง หมัดของเด็กสาวสู้เข้ากับดาบของอัศวินมังกรอย่างเข้มแข็ง เวทเพิ่มพลังและความเร็วถูกใช้เพื่อเร่งเค้นความสามารถในการต่อสู้

“แฮ่ก ๆ ๆ” แพทหายใจหอบ ใบหน้ายิ้มอยู่ก็จริง แต่สายตาของเด็กสาวมองสลับไปมาระหว่างกำแพงหมู่บ้านและโรล่าที่ต่อสู้อยู่กับมังกร

เวก้าขมวดคิ้ว

“นี่เจ้าไม่มีแผนสำรองใช่ไหม ท่าทางที่แสดงออกมาทั้งหมดนี่แค่จะให้ข้าลังเลสินะ”  เวก้าพูด

“เจ้าคิดอย่างนั้นเหรอ” แพทฝืนยิ้ม “ถ้าคิดอย่างนั้นก็เข้ามาเลย”

เวก้าหรี่ตาประเมินดู

“เจ้าหลอกข้าได้ดีมาก … แต่ความลังเลที่แวบออกมาเมื่อครู่ทำให้ข้ามั่นใจแล้วล่ะว่าเจ้าไม่มีแผนสำรองอะไรอีก” เวก้าบอก “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเอาจริงล่ะนะ”

เวก้าพุ่งเข้าหาแพท ด้วยFighter Eye ทำให้มันรู้ว่ามานาของแพทเหลือเพียงแค่ 100 ไม่เพียงพอที่จะใช้เวทขนาดใหญ่ใดๆอีกแล้ว

เด็กสาวได้แต่นึกเสียดาย

ถ่วงเวลาได้เพียงแค่นี้เองรึ

“[Might] [Swift]”

แพทร่ายเวทเพิ่มความเร็วและเพิ่มพลัง จากนั้นดึงสร้อยคอที่สวมอยู่ มานาในสร้อยถูกปล่อยออกเข้ามาในร่างของเธอ … นี่คือพลังเวทสำรองชุดสุดท้ายที่มี

พลังเวทที่เธอเก็บไว้เพื่อเวทเผด็จศึกอันสุดท้าย

โฮกกกกกกกกก

พรึบ พรึบ พรึบ

เสียงมังกรดำกระพือปีกขึ้นจากนอกหมู่บ้าน พร้อมกับเสียงของโรล่าที่ร้องอย่างตกใจ

“กลับมาเดี๋ยวนี้ มาสู้กับข้า”

“เรื่องอะไรข้าจะสู้กับเจ้า เบลิ้ฟฟฟฟ” มังกรดำเรอออกมาอย่างมึนงง “ข้าจะไปช่วยท่านเวก้าฆ่าเจ้าเด็กผู้หญิงคนนั้น จากนั้นค่อยมาจัดการกับเจ้า”

แพทมองมังกรดำกระพือปีกกว้างยกร่างขึ้นท้องฟ้า

จบสิ้นกันแล้วรึ

“เปิดช่องว่าง ตายซะ” ดาบของเวก้าฟันลงมาในยามที่แพทเสียสมาธิ เกราะที่ไหล่แม้แข็งแกร่งแต่ก็ไม่อาจป้องกันได้ทั้งหมด

“อ๊าาา” แพทร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มองดาบที่ฟันไหล่ทะลุไหปลาร้าขวาลงไป เด็กสาวยกแขนซ้ายขึ้น พยายามร่างเวทโจมตี

“เปล่าประโยชน์ [Dark Barrier]” เวก้าร่ายเวท

เกราะทรงกลมสีดำก่อตัวขึ้นรอบตัวของเวก้า เกราะปิดบังมิดชิดทุกส่วน จะมีก็เพียงดาบโอริค่อนที่ฝังในร่างของแพทเท่านั้นที่ยื่นออกมาจากบาเรียแห่งความมืด

“ฮ่าๆๆๆ บาเรียนี้ปิดหมดทุกการโจมตี และข้ารู้ว่าเจ้าน่ะมีเครื่องรางชุบชีวิตและรักษา” เวก้าบอก “ข้าจะฝังดาบไว้อย่างนี้แหละ รอจนเจ้าตาย หรือไม่ก็ให้มังกรดำบดขยี้เจ้าจนร่างแหลกเหลว ดูซิเจ้าจะทำอะไรได้”

สติของแพทเริ่มพร่ามัว หูอื้อไปหมดเหมือนกับได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากที่ห่างไกล

“ฝากที่เหลือด้วยนะ โรล่า” แพทยกมือซ้ายขึ้นจับที่ดาบ

“[Thunder Bolt]”

แสงสว่างวาบขึ้นทั่วร่างของเด็กสาว ร่างน้อยๆกระตุกรุนแรงจากการถูกไฟฟ้าช็อตก่อนที่จะล้มลง ขณะเดียวกัน บาเรียสีดำนั่นก็สลายตัวลงพร้อมกับร่างของเวก้าที่เจอช็อตจนทรุดเช่นเดียวกัน

“พวกเรา บุกกก” กัปตันเรย์ชูดาบ “ชาร์จจจจ”

ทหารม้าที่ตั้งรอมาตั้งแต่แรกบุกเข้าไป

การที่พวกเขาตั้งอยู่โดยไม่ออกรบ ก็เพื่อการนี้ !

การหาจังหวะจัดการเวก้า!

กองร้อยทหารม้าทั้งสองกองพุ่งเข้าใส่ร่างของเวก้า ร่างที่โอนเอนร่ายเวทป้องกันขึ้นอีกครั้ง

เคร้ง เคร้ง เคร้ง!!!

ทรงกลมสีดำต้านทานแรงชาร์จของทหารม้าได้ก็จริง แต่มันก็กลิ้งกระเด็นไปตามพื้น ตอนนี้ไม่ว่าทหารม้าจะฟาดฟันอย่างไรก็ไม่อาจทะลวงบาเรียสีดำได้ สภาพไม่ต่างจากทหารม้าที่กำลังพุ่งชนลูกบอลยักษ์

“ทำลาย ฟันมันให้ได้”

“พวกเราบุก”

ทหารม้าควบโจมตี กัปตันเรย์หันมองแพทที่กำลังดึงดาบออกจากอก เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว แสงเรืองจากเวทชุบชีวิตและเวทรักษาส่องจาง เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมด

“คุณแพท!” กัปตันเรย์ถาม

“ฆ่าเวก้าให้ได้” แพทตะโกน

ถ้าทหารม้าช่วยเธอไปด้วย มังกรดำก็จะไม่ลังเลที่จะติดตามพวกเธอไป  การฆ่าเวก้าอาจจะไม่สำเร็จก็ได้

กัปตันเรย์พุ่งม้าผ่านไป บาเรียรูปทรงกลมสีดำกลิ้งออกไปนอกเขตหมู่บ้านกว่า200เมตรแล้ว และกลิ้งต่อไปอย่างไม่หยุด  เสียงม้า เสียงดาบ เสียงฆ่าฟัน และเสียงเครื่องยนต์ดังลั่นทั่วสนามรบด้านนอก

ขณะที่มังกรดำนั้นบินมาถึงและอยู่เหนือศีรษะของเด็กสาว มันมองเด็กสาวและเวก้าสลับไปมา

“ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน แล้วค่อยไปช่วยท่านเวก้า”  มังกรดำพูดขึ้น “เตรียมตัวตายซะ”

ปัง! เฟี้ยวววววววว

เสียงจากที่ห่างไกลดังขึ้น

แพทดึงเอาหอกยาวออกจากแหวนมิติ

“หึ เจ้าคิดว่าข้าจะลงไปสู้กับเจ้างั้นรึ …ฝันไปซะเถอะ ข้าจะใช้เปลวไฟมังกรเผาเจ้าจากท้องฟ้านี่แหละ” มังกรร้องอย่างมีโมโห

“อย่างนั้นเหรอ” แพทยิ้มออกมา “แต่ข้าเชื่อว่ายังไงเจ้าก็ต้องลงมา”

มังกรดำเอียงศีรษะอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่แพทที่มองอยู่ที่พื้นเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน

ควันเป็นทางยาวพาดมาในท้องฟ้า มิสไซส์ต่อต้านยานเกราะพุ่งมาอยู่เหนือมังกรดำ จากนั้นหักหัวปักลงมาที่มอนสเตอร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างแม่นยำ

บรึม!

เปลวไฟลุกท่วมร่างที่กำลังบินอยู่ของมังกรดำ เลือดเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วทิศทาง ร่างยักษ์ใหญ่โตถลาหมุนลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง

แพทก้าวขึ้นไปเหยียบศีรษะมหึมา

“บอกแล้วไง ยังไงเจ้าก็ต้องลงมา”

หอกของแพทเสียบลงไปที่สมองของมังกร จบชีวิตมอนสเตอร์คู่ใจของนักรบมังกร

******

“ฟู่ น่าจะทันเวลานะ” รอนปาดเหงื่อ “ว่าแต่ ลูกกลมๆนั่นมันอะไรกันนะ”

เด็กหนุ่มใช้ดาบในมือตัดฟันออร์คที่กำลังบุกเข้ามา เขาทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้แล้วเตรียมมุ่งไปข้างหน้า

เพล้ง

ทรงกลมสีดำแตกกระจายที่ด้านหน้าของรอน  ร่างของเวก้าลอยออกมาพร้อมเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่!”

เวก้ามองกลุ่มควันที่ลอยอยู่ในอากาศ จิตเชื่อมต่อระหว่างมันและมังกรนั้นหายไปแล้ว

“ข้าจะฆ่าเจ้า!” เวก้าร้องออก “ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด”

ดาบยาวของมันพุ่งเข้าใส่รอน โล่เล็กในมือของเด็กหนุ่มปัดดาบนั้นอย่างมั่นคง

ทั้งสองสู้ตัวต่อตัวอย่างเต็มที่ ทหารม้าที่ติดตามมากระโดดลงพยายามหาจังหวะเข้าแทรก แต่ช้าไป

เพล้ง เพล้ง

โล่และดาบกระเด็นไปจากมือ

“ฮ่าๆ เจ้าโง่ เจ้าที่ปราศจากพลังแห่งนักรบมังกรก็ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา จะมาสู้ข้าซึ่งมีกำลังและใช้เวทMightอยู่ได้ยังไง” เวก้ากระชากรอนขึ้นจากพื้นแล้วเอาดาบขึ้นจ่อคอ “เจ้าโรล่า เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้”

“คุณรอน!” โรล่าวิ่งมาถึง ในมือถือหอกเอาไว้

“โรล่า จัดการมันเลย”  รอนร้องบอก

“คุณรอน โรล่าฟังที่คุณพูดไม่ออก” เด็กสาวร้องตอบกลับ

เวก้าหัวเราะร่าขึ้น

“ถ้าแกตั้งใจจะให้เด็กนี่ช่วยก็ฝันไปเถอะ ลำพังสื่อสารยังทำไม่ได้เลย เอาเลยสิ บอกมันไปเลย ข้าอยากจะรู้นักว่ามันจะทำหน้ายังไงถ้ามันพยายามช่วยแล้วทำให้เจ้าตายด้วยมือตัวเอง”

ทหารม้าล้อมรอบรอนและเวก้าเอาไว้ สู้กับออร์คที่พยายามโจมตีเข้ามา

ขณะที่โรล่ายืนประจัญหน้า ห่างออกไป6เมตร มือถือหอกขึ้น

“โรล่า คุณจำวันนั้นได้ไหม วันที่เราอยู่ด้วยกันสองคน” รอนพูด …นึกถึงวันนั้น วันที่สู้กับเสือดำ “ผมเชื่อใจคุณ คุณเชื่อใจผม เราเชื่อใจกันและกัน”

วันนั้นที่โรล่ากรีดเลือดจากอกให้เขาดื่มเพิ่มพลัง

เด็กสาวฟังคำที่รอนพูดออกมา แม้จะไม่เข้าใจความหมายสักคำ แต่ความผูกพันที่ผ่านมาก็เข้าไปสัมผัสถึงจิตใจ

สิ่งที่รอนพยายามบอก หมายถึงช่วงเวลาที่เธอและเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง … วันนั้นที่รอนยอมเจ็บเพื่อเธอ

“โรล่าเข้าใจแล้วค่ะ”  เด็กสาวพูดและยกหอกขึ้น และเกร็งแขนพุ่งมันออกไป

เวก้าลืมตาโพลงอย่างไม่เข้าใจ มันไม่คาดคิดว่าทั้งสองคนนี้จะสื่อสารได้เข้าใจ

ด้วยประสบการณ์อันมากล้น เวก้าเปลี่ยนความสนใจมาที่ร่างกายของรอน

‘ถ้ามันขยับไปทางไหน แปลว่าเราต้องหลบตาม’

ในเสี้ยววินาทีนั้น มันเห็นรอนพยายามเบี่ยงตัวทางซ้าย

“หน้าอกซ้ายเรอะ” เวก้าหมุนตัวตาม

ต่อให้แกรู้ใจกันแค่ไหน แต่ถ้าข้าหลบตามก็หลบพ้นอยู่แล้ว

ฉึก!

“อ้ากกกกกกกก ผิดที่แล้วโรล่าาาา” เสียงกรีดร้องของรอนดังลั่น มือทั้งสองกุมเป้ากางเกง เวก้าเองก็เจ็บแปลบเช่นกัน มันมองไปที่เป้าหว่างขาของตน หอกของโรล่าปักทะลุหว่างขาของรอนทะลุเข้ามาที่หว่างขาของมัน

“หนอย! เจ้าเด็กบ้า” เวก้าที่โกรธจัดดึงเป้าของตนออกจากหอก มันผลักรอนลงไปที่พื้นเตรียมชักดาบไปจัดการโรล่า ไม่สนใจกับรอนที่ตอนนี้ไม่ได้เจอล็อคคอและมือทั้งสองข้างเป็นอิสระ

“เวก้า!” รอนตะโกนขึ้นจากพื้น มือล้วงดึงวัตถุออกมาจากอกเสื้อ

“ห๊ะ!” เวก้าก้มลงมองรอนที่นอนกุมเป้าอยู่ …

ในมือของรอนมีวัตถุสีดำมะเมื่อม ลำกล้องรูกลมชี้มาที่หว่างคิ้วของมัน

ปัง ปัง ปัง

รูสามรูปรากฎขึ้นที่ศีรษะของเวก้า ร่างของมันมีแสงเรืองขึ้น แผลที่เพิ่งปรากฎขึ้นที่หว่างคิ้วค่อยๆหายไป กระสุนที่ฝังอยู่ถูกผลักออกมา

“ฮ่าๆๆ แกคิดว่าข้าไม่มีเครื่องรางชุบชีวิตอย่างนั้นเรอะ คราวนี้แหละพวกแกต้องตาย อ๊ะ..”

เวก้าอุทาน เนื่องจากสิ่งที่มันเห็นตอนนี้คือร่างของมันที่ปราศจากศีรษะ และโรล่าที่กำลังทิ้งดาบและเข้าไปกอดรอน

… แล้วทุกอย่างก็หายไป

“เวก้าตายแล้ว พวกเรา โต้กลับได้”

“เฮ”

โรล่าชูศีรษะของนักรบมังกรฝ่ายศัตรูขึ้นชู

กองทัพออร์คที่เห็นภาพนั้นต่างถอนกำลังอย่างเสียขวัญ

โอลเซ่นชนะแล้ว!