“นือออออออ…” เลฟี่ทำหน้าอารมณ์เสีย
เป็นเพราะสไลเดอร์เวอร์ชั่นเลฟี่นั้น ส่งผลตรงกันข้ามกับที่เธอหวังเอาไว้ ตอนแรกมันก็ดูน่ากลัวอยู่หรอกแต่พอผมได้ลองมันก็สนุกกว่าที่คิด
“โกรธอยู่หรอเลฟี่? เธอโกรธที่ชั้นนะไม่ออกอาการกลัวซักนิดเลยใช่ไหมล่ะ?”
“นืออออ… ก็ได้ เรายอมรับว่าความกล้าของเจ้านะสูงกว่าที่เราคิดเอาไว้”
คำพูดของเธอนั้นขมขื่นและเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน การที่เธอเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยชัยชนะของผมนั้นทำให้เธอกัดฟันตัวเองด้วยความหงุดหงิดอย่างชัดเจน
“หึ ของแค่นั้นนะไม่ทำให้เราหวั่นหรอกนะ จะทำให้เรากลัวได้นะต้องมากไปกว่านี้อีก”
“จะพูดอะไรก็เชิญ เพราะชั้นจำได้ว่าเสียงแรกที่เธอทำนะมันเป็นเสียงร้องด้วยความตกใจกลัวนะ”
“เราจะกินกันหรือยังคะ? ท้องหนูร้องแล้ว…”
“โอ้ จริงด้วย โทษทีนะอิลูน่า เผลอคุยเรื่อยเปื่อยไปหน่อย เนอะ เลฟี่? เราหยุดคุยเรื่องไร้สาระนี้แล้วมาทานอาหารกลางวันกันดีกว่า?”
“ก็ได้”
“ถ้างั้นก็ มาจัดของกันดีกว่า เลล่า?”
“ได้ทันทีค่ะ นายท่าน”
เลล่าเปิดฝาตะกร้าแล้วเอาอาหารออกมาวางบนเสื่อปิกนิก พอทำเสร็จ ผมก็พูด “อิตาดาคิมัส” พร้อมกับคนอื่นๆ แต่มีเพียงลูที่ยังออกเสียงตะกุกตะกักอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ชินกับคำนี้เท่าไหร่
ตอนแรกที่ผมพูดคำนี้ก็เพราะมันติดมาตั้งแต่เมื่อก่อน แต่อิลูน่าและเลฟี่ก็จำและเอามาใช้ตามจนเป็นเหมือนวัฒนธรรมของเราตอนยังอยู่กันสามคนไป และเหล่าเมดก็มาใช้ตามหลังจากพวกเธอมาอีกทีหนึ่ง
“ว้าว คาราอาเกะเยอะจัง! ของโปรดหนูเลย!”
ดวงตาของอิลูน่าเป็นประกายทันทีที่เห็นอาหารกลางวัน เราก็เตรียมของอย่างอื่นมาด้วยแต่ตอนนี้ความหิวของเธอทำให้เธอโดนดึงดูดไปที่ของที่เธอชอบที่สุด
“เราทำมาเยอะ ดังนั้นจะกินเยอะแค่ไหนก็ได้เลยนะ”
คาราอาเกะ มันก็คือเนื้อไก่ทอดนั้นแหละ แต่ผมไม่รู้ว่าจะไปหาไก่มาจากไหนดี เลยเอาเนื้อนกหินแทน
นกหินเป็นมอนเตอร์ที่อยู่ไม่ห่างจากดันเจี้ยนมาก ร่างกายของมันเต็มไปด้วยขนที่แข็งดังหิน ดังชื่อของมันเลย ไม่เพียงเท่านั้น เจ้านกพวกนี้ยังชอบร้องเพลงเวลาต่อสู้อีกด้วย ร้องว้ากๆแบบเพลงแนวเมทัล เพลงร็อกอะไรพวกนี้นะ
เนื้อนกหินนั้นทั้งนุ่มและอร่อย ชุ่มไปด้วยน้ำไขมันที่ไหลทุกครั้งที่กัด และทั้งกลิ่นและรสก็ไม่แรงเกินไปด้วย
“เจ้าเนื้อนี้อร่อยจริงๆแหะ ที่ยอมเหนื่อยออกไปล่ามาเพื่อวันนี้นี่คุ้มค่าดีจริงๆ”
“นี้เป็นเนื้อมอนเตอร์หรอคะ? ตัวอะไรหรอคะ?” ลูถาม
“นกหินนะ”
“อ๋ออ นกหินนี้เอง ก็ว่าทำไมเนื้อมันอร่อยดีจัง” ลูที่กำลังเอาเนื้อเข้าปากจู่ๆก็หยุดชงักเหมือนนึกอะไรซักอย่างออกก่อนจะตะโกนออกมา
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มาสเตอร์พูดว่านกหินหรอคะ!? เจ้าตัวระดับทำลายล้างนั้นหรอคะ? นี้มันเนื้อคุณภาพสูงขนาดนี้เลยหรอคะ!?”
“ระดับทำลายล้าง? อะไรล่ะนั้น?”
“เดี๋ยวนะ มาสเตอร์ไม่รู้เรื่องระดับหรอคะ? เอ่ ก็คงเป็นงั้นไม่งั้นคงไม่ถาม?”
“ก-ก็ พวกมอนเตอร์มันจะมีระดับความเป็นภัยของพวกมันนะคะ ในระดับทำลายล้างนะ แต่ตัวเดียวก็ก่อความเสียหายได้เท่ากับสงครามสงครามหนึ่งเลยค่ะ”
“แล้วมันมีกี่ระดับกันหล่ะ?”
“ถ้านับทั้งหมดก็ 7 ค่ะ : ไร้พิษภัย, เสี่ยงที่จะอันตราย, อันตราย, ทำลายล้าง, ภัยพิบัติ, ภัยพิบัติขนาดใหญ่ และ มหันตภัย และก็ยังมีข้อมูลกำกับไว้อีกว่าแต่ละระดับสามารถสร้างความเสียหายได้ขนาดไหน”
“หืม ไม่รู้เลยนะนั้นว่าเจ้านั้นจะอันตรายขนาดนั้น เพราะชั้นแค่เหวี่ยงดาบที่เดียวก็เดี้ยงล่ะ เลยนึกว่าเป็นเหยื่อล่าง่ายๆซะอีก”
“เอ่ออ… มันเป็นเพราะมาสเตอร์เกินสามัญสำนึกไปหน่อยนะคะ แต่ชั้นก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอกนะคะตราบใดที่ได้กินเนื้ออร่อยๆอย่างนี้นะ” ใบหน้าของลูตอนนี้อยุ่ในสภาพที่ว่าไม่รู้ว่าควรจะตกใจหรือประทับใจดี
“ลู” เลล่าขำคิกๆ “นกหินนะเป็นมอนเตอร์ที่อ่อนแอที่สุดที่มาสเตอร์จับมาในวันนี้เลยนะ”
เลล่ามองไปที่แซนวิชและข้าวปั้นที่อยู่ตรงกลางของเสื่อปิกนิก
เมดทั้งสองช่วยแทบจะทุกเรื่องในการเตรียมอาหารกลางวันนี้ ยกเว้นเรื่องหาวัตถุดิบ เลล่าเลยรู้ทุกเมนูที่เราจะเสริฟในวันนี้ ผมรู้สึกตื่นเต้นกับปิกนิกในวันนี้มาก เลยออกไปล่ามอนเตอร์มาแทนที่จะนั่งขี้เกียจแล้วสั่งซื้อผ่านแค็ตตาล็อคแทน
“งั้นชั้นจะไม่ถามแล้วล่ะกันว่ามันมีเนื้ออะไรบ้าง ตราบใดที่มันอร่อยก็โอเคแล้วล่ะ”
“เป็นความคิดที่ไม่เลว” เลฟี่พยักหน้า “แต่เรารู้สึกว่ามันขาดรสขาดชาติไปหน่อยนะ ถ้ามีอะไรมาเพิ่มซักนิดหน่อยคงจะดีไม่น้อย”
“ชั้นรู้น่าเลฟี่ ของหวานนะเตรียมมาแล้ว เยอะด้วย”
“เย้! หนูรอไม่ไหวแล้ว!” อิลูน่าตะโกนอย่างดีใจ
“รู้วิธีเอาใจสาวจริงๆนะคะมาสเตอร์ ของหวานที่มาสเตอร์เอามาอร่อยซะจนชั้นอยากจะเอาหน้าลงไปซุกเลยล่ะค่ะ”
“ใช่เลยหล่ะ”
อิลูน่า ลู และเลฟี่พูดคุยกันอย่างมีความสุขทันทีที่ได้รู้ว่ามีของหวานตบท้าย เลล่านั้นนิ่งเงียบเพราะรู้อยู่แล้ว
“โลกนี้นะมันกว้างใหญ่” เลฟี่พูด “แต่ก็ไม่ใช่ว่าเจ้าจะมีความสุขกับการกินของหวานไปได้ทุกที่ จงยินดีซะ ลู ที่เจ้าได้อยู่ ณ ตรงนี้”
“เดี๋ยวดิ ทำไมมาพูดเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนทำของพวกนี้เอาซะล่ะ? ”
“ฟังให้ดีนะยูกิ มันไม่สำคัญว่าตัวตนของคนที่ทำขนมเหล่านี้เป็นอย่างไร ความสามารถในการประเมินคุณภาพของหวานของเรานั้นเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และด้วยเหตุ
นี้น้ำหนักคำพูดของเราจึงเป็นที่สุด เรารู้ดีกว่าสิ่งอื่นใดในความหมายของคำว่าหวานอร่อย คุณค่าของการรับรู้ของเรานั้นเหนือกว่าความชอบธรรมใด ๆ ที่เกิดขึ้นจากแหล่งกำเนิดของพวกมัน”
“อืมมมมมม จ้า กระผมรู้สึกยินดีอย่างมากกับ ‘ความยิ่งใหญ่’ ในความรู้เรื่องของหวานของท่านมังกรชั้นสูงมากเลยละครับ” ผมกรอกตาไปมา
“เยี่ยมมาก จดจำความรู้สึกนั้นไว้ในใจเจ้าซะ เพราะนั้นควรเป็นความรู้สึกที่เจ้ามีให้เราเวลาจ้องมองเรา”
เลฟี่ยิ้มอย่างมีชัยโดยไม่ได้รับรู้ถึงคำถากถางของผมเลยซักนิด
“อ่อ… จริงด้วยสิ มาสเตอร์ ชั้นอยากจะถามมานานแล้วว่า ทำไมถึงชอบเรียกเลฟี่ว่ามังกรชั้นสูงล่ะคะ?”
“ชั้นว่าชั้นเคยบอกไปแล้วนะว่าเธอเป็นมังกรนะ”
“ไม่นิค่ะ … นี้เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้ยินเลยนะ มาสเตอร์ เดี๋ยวนะ พูดจริงดิ!?”
“ใช่แล้วล่ะ มังกรโบราณชั้นสูงผู้แข็งแกร่งที่สุดและมีหนึ่งเดียว เธอคงไม่เชื่อสินะ?”
“ก-ก็ แบบว่า… มันเป็นอะไรที่เชื่อยากนะคะ มังกรชั้นสูงนะเป็นอะไรที่อยู่ในตำนานเลยนะคะ แล้วเลฟี่ก็แบบ ทั้งตัวเล็กแล้วก็ไม่สนอะไรนอกจากของหวาน แถมยังทำตัวงอแงเวลาเจอเรื่องไม่พอใจอีกด้วย เลยมองเป็นแบบนั้นยากนะคะ”
ก็พูดถูก ตรงเผงเลยด้วย ถ้าผมไม่รู้ว่าเลฟี่เป็นมังกรมาก่อน ความรู้สึกของผมก็คงจะประมาณกระร็อกที่ชอบเก็บอาหารไว้ในแก้มให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ
“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะลู? เราอยากให้เจ้าพูดใหม่เหลือเกิน”
“ม-ไม่มีอะไรค่ะ! ท-ที่ชั้นไม่คิดว่าเธอไม่ใช่มังกรชั้นสูงเพราะไม่คิดว่ามังกรชั้นสูงจะสวยงามขนาดนี้นะคะ!”
“โอ้? งั้นบอกเราหน่อยสิ ว่าเจ้าคิดว่ารูปลักษณ์ของมันกรชั้นสูงจริงๆแล้วเป็นยังไง?” เลฟี่พูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
“เอ่อ คือว่า…อืออ…”
ใบหน้าลูซีดขึ้นเรื่อยๆ
“หยุดเลยยัยบ๊อง ทำให้ลูเขากลัวแล้วนะ ไม่เห็นหรอ”
ผมสับหัวเลฟี่ที่เริ่มได้ใจเบาๆ
“โอ๊ย…! เจ้าจะตีเราด้วยเหตุผลอะไรกัน? มันไม่ใช่ความผิดเราซักหน่อย ลูนะ—”
“หยุดโบ๊ยความผิดให้คนอื่นเขาเลย คิดถึงสิ่งที่ตัวเองชอบทำและสภาพตอนนี้ดูสิ เธอมีสิทธิมาบ่ยด้วยหรอ”
“…”
เลฟี่มองมาที่ผมอย่างงอนๆ แต่ผมไม่สนใจ
“ข-ขอบคุณนะมาสเตอร์ เดี๋ยวนะ เลล่า เธอนั่งเงียบอย่างนี้ อย่าบอกนะว่ารู้อยู่แล้วนะ?”
“ค่ะ มันก็เป็นที่ทราบกับดีอยู่แล้วว่าภายในป่าต้องห้ามนี้มีอาณาเขตของมังกรชั้นสูงอยู่ ฉันจำได้ว่าตอนเจอเธอครั้งแรกเธอมีมังกรเป็นลูกน้องอยู่มากมาย เลยพอเดาออก ฉันล่ะแปลกใจมากกว่าที่เธอยังไม่รู้นะ”
“ม-มันไม่มีทางที่ตอนนั้นชั้นจะรู้ได้หรอก! หลายอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก แล้วท่านฟลูฟริร์ก็โผล่ขึ้นมา แล้วชั้นก็แบบว่า หยุดสนใจสิ่งอื่นไปเลยนะ…”
(TL:อันนี้ผมแปลจากอิงอีกเจ้านะจิ เขาจะเรียก ฟิร์ เป็น ริร์ และ โมฟิร์ เป็น ฟลูฟริร์ จิ ของอันนี้ระเอียดกว่าด้วย อันที่แปลก่อนหน้านี้บางทีก็ตัดเยอะไปจนผมงงเหมือนกันจิ)
พูดถึงริร์แล้ว ทั้งเขาและชิอิกำลังพักอยู่ใต้ร่มไม้ใกล้ๆ ผมบอกได้เลยว่าชิอินั้นหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เฟนริร์นะไม่ถึงตาจะปิดอยู่ แต่หูเขาขยับตอนที่ลูพูดถึงเขา ดูเหมือนว่าเขาจะแกล้งทำเป็นหลับเพื่อที่เราจะไม่ต้องไปห่วงเรื่องเขา
“คุยกันพอแล้วล่ะค่ะ! มารีปกินกันให้เสร็จกันดีกว่า จะได้ไปเล่นกันต่อ! หนูอยากจะเล่นแบตมินตัลต่อแล้วค่ะ!”
“ความคิดดีนี้ อิลูน่า”
“เย้! งั้นเดี๋ยวไปเล่นด้วยกันนะคะ!”
“แล้ว มาสเตอร์คะ ส่วนอิลูน่าล่ะ?”
“ไม่ล่ะ เธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา”
“นั้นก็… ทำให้เธอดูสุดยอดในแบบของเธอเองนะคะ ว่างั้นไหม? เด็กสาวที่ถูกรักจากทั้งจอมมารและก็มังกรชั้นสูง ชั้นว่าเธอเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดในนี้แล้วหล่ะค่ะ”
ลูพูดถูก ผมเห็นด้วยเลย
ถ้านับตามความสำคัญละก็ ผมให้อิลูน่าเป็นที่ 1 เลย แต่ถ้าตามความแข็งแกร่ง เลฟี่เป็นที่สอง ริร์เป็นที่สาม ส่วนผมอยู่อันดับท้ายสุด ชิอินับเป็นสัตว์เลี้ยงจึงไม่เกี่ยว เหล่าเมดก็เช่นกัน
หลังจากนั้นเราก็หยอกล้อ วิ่งเล่นกันไปเรื่อยจนอิลูน่าเริ่มเหนื่อยแล้วค่อยๆเข้าสู่แดนนิทราไป
![[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2024/04/นิยายแปล-ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
