“ปิกนิกล่ะ ปิกนิกล่ะ!”
อิลูน่าเดินแกว่งแขนไปมาพลางยิ้มอย่างมีความสุข
ถึงปกติอิลูน่าจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่วันนี้รอยยิ้มของเธอเจิดจ้ากว่าปกติเป็นล้านเท่าเลยล่ะ
“นี้ อิลูน่า ไม่ต้องตื้นเต้นอะไรขนาดนั้นหรอกน่า เดี๋ยวเจ้าก็เหนื่อยก่อนจะหมดวันหรอกนะ”
เลฟี่นั้นกำลังกุมมือของอิลูน่าอีกข้างอยู่ ผมก็กำลังทำแบบเดียวกัน
“แต่ พี่เลฟี่ล่ะก็ นี้มันปิกนิกเลยนะ! ปิกนิกสนุกๆเลยนะ!”
“แล้วปิกนิกมันคืออะไรกันล่ะ? จู่ๆเราก็ถูกปลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าแล้วก็ยังไม่ได้ฟังข้อมูลอะไรมากเลยนะ”
เลฟี่ถามพลางหาวอย่างง่วงๆ
“อืมมมมมม ปิกนิกก็คือ… พี่ชายคะ!”
ผมหัวเราะเบาๆพลางตอบคำถามที่อิลูน่าส่งมาให้
“มันก็คือ การกินอาหารกลางวันใต้ท้องฟ้าสีคราม และวิ่งเล่นตามที่ใจต้องการยังไงล่ะ”
วันนี้พวกเรารมาปิกนิกกัน
ปกติพวกเขาก็จะทำงานกันตลอด… ก็ ที่จริงก็ไม่ได้ทำอะไรกันมากหรอกนะ แต่การหาวันพักผ่อนบ้างก็เป็นอะไรที่ไม่เลวเหมือนกัน
“ท้องฟ้าสีคราม… แล้วมันยังไงล่ะ?”
“ก็ บรรยากาศไง บรรยากาศ”
“…แต่ มาสเตอร์ค่ะ ถึงจะบอกว่าเล่นก็เถอะ แต่นี้มันพื้นที่ว่างไม่ใช่หรอคะ? มันดูเหมาะแก่การงีบหลับมากกว่านะค่ะ”
เมดหน้าตามืดมนที่เดินอยู่ข้างหลังเราพูดขึ้นมา ผมไม่ได้เห็นเธอมาซักพักแล้วเธอก็เดินไปพร้อมกับการแสดงออกที่ไม่ใส่ใจเพราะเธอถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยกล่องอาหารกลางวัน
สำหรับทุกคน ส่วนฟิร์นั้นกำลังทำตัวให้เป็นประโยชน์โดยการแบกกชิอิไว้บนหลังอยู่
“หืมมม งีบหลับงั้นหรอ? เป็นความคิดที่ดีนะ”
“พวกเธอนี้น้า โอ้… ชั้นคิดว่าตรงนี้น่าจะได้แล้วหล่ะ”
เราหยุดในบริเวณใกล้ๆกับเทือกเขาและลำธารเล็กๆ
ผมหยิบเสื่อปิกนิกออกมาจากไอเท็มบ็อกแล้วกลางลงบนพื้น
“พวกเราจะทานอาหารกวางวันกันตรงนี้สินะ”
“อันนั้นเอาไว้ีหลัง วางของไว้ตรงนี้ก่อน แล้วเราจะไปเล่นสไลเดอร์กัน!!”
พูดเสร็จผมก็หยิบของอีกอย่างขึ้นมา มันก็คือตัวเลื่อน เป็นไม้ใหญ่ขนาดกลาง พอดีที่ผู้ใหญ่สองคนจะลงไปได้
“พี่ชายค่ะ เราจะเอาไอนั้นมาทำอะไรกันหรอคะ?”
“ตามพี่มาสิ อิลูน่า เดี่ยวพี่จะแสดงให้ดู”
ผมพาอิลูน่าขึ้นไปบนยอดเขากับผม ให้อิลูน่านั่งหน้าส่วนผมนั่งหลัง
“โอเค เอาล่ะน้าาา!”
“โว้ววววว! เร็วจังค่ะ!!”
ผมออกแรงดันตัวเลื่อนให้แรงเท่าที่จะทำได้ก่อนจะกระโดดขึ้นไปซ้อน
พอผมขึ้นซ้อนเสร็จ ความเร็วมันก็เพิ่มขึ้นไปอีก
มันให้ความรู้สึกต่างจากการบิน การบินนั้นจะใช้ปีกของตัวเอง แต่อันนี้มันเป็นการฝากฝั่งให้กับวัตถุอย่างหนึ่ง
เราพุ่งลงเขาไปหยุดที่ตีนเขาที่นอื่นๆรอกันอยู่อย่างรวดเร็ว
“ว้าว! พี่ชายค่ะ เมื้อกี้สุดยอดไปเลยค่ะ!”
“ใช่ไหมล่ะ? ทำไมไม่ลองเรียกพี่ว่า ยูกิ เจ้าแห่งความบันเทิงดูล่ะ?”
“พี่ยูกิเจ้าแห่งความบันเทิง!”
แต่ก็นะ เจ้าแห่งความบันเทิงมันไม่ใช่ผมหรอก แต่เป็นใครซักคนที่คิดวิธีเล่นนี้ขึ้นมาได้ในช่วงชีวิตเก่าของผมต่างหาก
“โอ้ออ! ดูน่าสนุกจังเลย มาสเตอร์!”
“เป็นเกมที่ดูเรียบง่าย แต่น่าสนุกดีนะคะ…”
ทางลูดูตื่นเต้นส่วนเลล่านั้นดูสงสัยเหมือนเห็นของหายาก
“พวกเธออยากจะลองกันดูไหมล่ะ?”
“ค่ะ!”
“ถ้าได้ ฉันก็ของลองซักหน่อยแล้วกันนะคะ”
แล้วผมก็พาสองเมดขึ้นไป ลูอยู่หน้า เลล่าอยู่หลัง
“…เออ เลล่า หน้าอกของเธอมัน…”
“? เมื้อกี้พูดอะไรหรือเปล่าคะ?”
“…ไม่ล่ะ ไม่มีอะไร มันเริ่มทำให้ชั้นรู้สึกสมเพชตัวเองแล้วสิ ดังนั้นช่วยทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทีนะ”
“?”
ลูมีสีหน้ามืดมนและเจ็บปวด จากการถูกหน้าอกอันใหญ่ของเลล่ากดหลัง
มันดูน่าเศร้าซะจนผมเผลอคิดคำว่า ‘ไม่ต้องห่วงหรอกลู หน้าอกเธอมันกำลังอยู่ในช่วงพัฒนา’ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“…มาสเตอร์? ทไมถึงทำหน้าเหมือนกำลังกลั้นขำอยู่ล่ะคะ?”
“พูดเรื่องอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ไปเลย!!”
“เดี๋ย- อ, อ๊าาาาาาาาาาา!?”
ผมผลักโดยใแรงทั้งหมดของพลังจอมมารที่มี ส่งสองสาวไปยังตีนเขาพร้อมกับเสียงกรี๊ดของพวกเธอ
“โอยยย…เร็วกว่าที่ชั้นคิดไว็ซะอีก… มาสเตอร์ผลักแรงไปแล้วนะ… มันเร็วซะจน… เกือบกัดลิ้นเพราะตกใจเลย…”
“ว๊าว! จอมมารนี้สุดยอดไปเลยนะคะ!”
ผมก็ไม่รู้ว่ามันน่าประทับใจขนาดไหน ผมเลยเลี่ยงสายตาของเลล่าที่กำลังชมผมราวกับนที่ไม่เคยลิ้มลองรถไฟเหาะของจอมมารมาก่อน
“เอาล่ะ ต่อไปก็…”
“ร-เราว่าเราขอผ่านดีกว่า”
“เอาน่า อย่าทำตัวอย่างนี้สิ”
ผมเอาตัวยัยเลฟี่จอมขี้ขลาดขึ้นมาขี่ไหล่ผม
“อ๊าาา!? จ-เจ้าคิดว่าเจ้าทำอะไรของเจ้านะ!?”
“ชั้นรู้สึกแย่ที่เธอถูกปล่อยให้อดสนุกอยู่คนเดียวนะ”
ผมจับขาเลฟี่ไว้แน่นๆเพื่อไม่ให้เธอหนีไปได้ และก็ขึ้นเขาไป
“อ-โอเค เราเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ดังนั้นปล่อยเราลงได้แล้ว ยูกิ!”
“อืมมม ชั้นคิดว่าเรามามีรอบพิเศษของท่านมังกรผู้สูงส่งกันดีกว่า จับแน่นๆล่ะ พร้อมยัง?”
ผมขึ้นไปนั่งบนตัวเลื่อนโดยที่ยังเอาเธอไว้บนไหล่อยู่… แล้วก็สไลด์ลงไปทั้งสภาพนั้น
“ห๊ะ เจ้าล้อเล่นใช่…. อ๊าาาาาาาาาาาา!?”
“ว๊ะห้าหาห้า!!”
ครั้งนี้ผมเป็นคนไปดันไม่ได้ ผมเลยใช้เวทลมส่งตัวแทน
จากนั้นก็มีลมแรงมาพัดจากด้านหลังอย่างรุนแรง ส่งผลให้ความเร็วเพิ่มขึ้นอย่างทันที
“อ้าาา!? ล…ลอยแล้ว!? ลอยแล้ววว!?”
“โว้ววว!! สุดยอดไปเลย!! ไปลองกันอีกรอบเถอะ!!”
“ไม่เอาแล้ว!? เราขอล่ะ”
พอเรามาถึงตีนเขา เลฟี่ก็หอบหายใจ
“Ka…ah…ไอเจ้าหมอนี้… ช่างกล้านักนะ!”
“เอาน่า ตอนบินเธอยังไปเร็วกว่านี้เลยนะ”
“นี้มันต่างกันย่ะ!!”
ก็นะ พอจะเข้าใจอยู่แหละ ก่อนหน้านี้ผมก็มีเพื่อนที่ชอบบันจี้จั้มแต่ทนนั่งรถไฟเหาะไม่ไหวอยู่เหมือนกัน
คงเป็นความกลัวในสิ่งที่ตัวเองควบคุมไม่ได้นั้นแหละ
“ก็ชั้นกลัวว่าเธอจะรู้สึกแย่เพราะถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวนี้นา แต่ชั้นไม่คิดว่าคุณมังกรชั้นสูงจะมากลัวอะไรจิ๊บจ๊อยอย่างนี้อ่ะนะ”
ผมพูดพลางยิ้มและมองไปทางเลฟี่ ที่มองผมกลับด้วยวามโกรธอยู่ แต่ใบหน้านั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยรอยยิ้มที่น่าประหลาดใจแทน
“…งั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ยูกิ เพราะว่าเราได้รับประสบการณ์ในการสไลด์แสนสนุก เราเลยอยากจะไปอีกซักรอบ เจ้าช่วยไปนั่งกับเราอีกซักรอบได้ไหม?”
“เอ่อ… อืมม ชั้นว่าชั้นไปมาหลายรอบแล้ว ชั้นเลยคิดคนอื่นเขาอาจจะอยาก…”
“เอาน่า อย่าทำตัวอย่างนี้สิ”
เธอพูดทวนคำที่ผมเคยพูดไว้ แล้วจับผมอย่างแน่นจากด้านหลัง
น-หนีไม่ได้…! เธอเล่นจับผมด้วยพลังของมังกรชั้นสูงจริงๆเลย…!?
“จ-จะกอดก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ไปทำในตรงที่คนอื่นไม่ได้ดูอยู่ได้เปล่า”
“พูดอะไรของเจ้านะ? เราก็เคยอาบน้ำด้วยกันมาแล้วไม่ใช่รึ? ไม่ต้องอายไปหรอกน่า”
เลฟี่ยังคงกอดผมไว้ด้วยสองแขนของเธอ กางปีก และบินขึ้นไปบนเขาพร้อมกับหิ้วผมและตัวเลื่อนไปด้วย
“ก… ก็ได้ ชั้นก็ชอบความตื่นเต้นเหมือนกัน! ไม่ว่าเธอจะผลักแรงแค่ไหน ชั้นก็จะสนุกไปกับมันให้ดู!”
“พูดอะไรของเจ้านะ? เจ้าจะไปเริ่มจากตรงโน้นต่างหากล่ะ”
พูดจบ เลฟี่ก็เหวี่งแขนเบาๆ แล้วพื้นก็สั่นอย่างรุนแรง
“ห๊าาาา!?”
พอการสั่นจบลง ข้างหน้าของเราก็คือลานน้ำแข็งขนาดมหึมา
มีทางม้วนด้วย ทางรถไฟเหาะชัดๆเลย!?
แล้วที่มากกว่านั้น แนวดิ่งมันฆ่าคนได้เลยนะนั้น
“ว้าว! พี่ชายสุดยอดไปเลย! เขาจะสไลด์มาจากตรงนั้นเลยล่ะ!”
“โว้ววว… เป็นชั้นคงไม่ไหวแน่…”
“เป็นเวทมนต์ที่น่าประทับใจมากเลยนะคะ สามารถสร้างพื้นที่ได้ในพริบตาเนี่ย…”
พลังหูของจอมมารทำให้ผมรับรู้สิ่งที่พวกนั้นคุยกันอย่างสบายๆ จนผมอยากจะไปร่วมวงคุยด้วยเลย
“นี้ มันจะไม่เกินไปหน่อยหรอ!? นี้มันไม่ใช่ที่สำหรับเล่นสไลด์แล้ว!?”
“ก็เราอยากให้เจ้าสนุกนี้นา แล้วเจ้าก็ดูแลเราดีมาตลอดเลยด้วย ผ่อนคลายเถอะ เดี๋ยวเราจะใช้เวทลมเพิ่มความเร็วให้เร็วกว่ารอบที่แล้วให้”
“นั้นไม่ได้ช่วยให้ผ่อนคลายซักนิดเลยเฟ๊ย!?”
“เอาล่ะ พร้อมนะ ยูกิ!!”
“… อหว้าาาาา!?”
“ว้ะห้าๆๆ!! สมน้ำหน้า!!”
เสียงร้องด้วยความกลัวของผมกับเสียงหัวเราะของเลฟี่ดังก้องไปทั่วฟ้า
TL: สุขสันต์วันปีใหม่ไทยจิ ช่วงนี้ที่หายไปนานอีกรอบเพราะ
1: เพิ่งเรียน ปวช จบจิ รอต่อ ปวส เลยอยู่ในช่วง พยายามหางานพาร์ทไทม์ทำจิ อยู่ในช่วง พยายามจะหา อ่ะนะจิ เห้ออออ ทำไมมนุษย้เราต้องทำงานด้วยนะจิ -.-
2: เพิ่งได้โทรศัพใหม่จิ เลยได้มีโอกาศเล่นเกมหลายเกมที่เครื่องเก่าเล่นไม่ได้ เลยติดพันใช้ได้จิ
3:ขี้เกียจเหมือนเดิมจิ แต่ไม่ดรอปหรอก มิต้องห่วงนะจิ ถ้ามิเกิดเรื่องที่ทำให้แปลต่อไม่ได้จริงๆอ่ะนะจิ
ก็ น่าจะประมาณนี้แหละจิ แล้วก็วันนี้มีโอกาศ 30-45% ที่จะแปลลงอีกตอน และอีก 10-20% ที่จะลงสองตอนในวันนี้นะจิ
บัยจิ Zzzz….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
