ยุยคลายอ้อมแขนที่กอดคอยูมะ ค่อยๆโน้มหน้าตัวเองเข้าใกล้เขาทีละนิดๆจนตอนนี้ห่างกันแทบไม่ถึงคืบ สายตาเธอกับเขาสบตากัน
“รักเธอนะ….รักที่สุดเลย…”
ยุยกระซิบด้วยเสียงอ้อนหวานราวกับจะตอกย้ำความในใจว่าสิ่งที่เอ่ยคือมาจากใจจริงไม่ได้โกหก
คำว่ารักที่เธอเอ่ยมา ไม่รู้หมายถึงรักแบบเพื่อน หรือเป็นเพราะเมาจนลืมตัวพูดไปเรื่อย แต่คำพูดของยุยตอนนี้แทบจะทำให้ระบบความคิดยูมะหยุดทำงานแล้ว
“เน่ ยูมะ…เธอรักชั้น..รึเปล่า?”
“……อืม”
“แฮะแฮะแฮะ ♥ ดีใจจัง…ดีใจที่สุดในโลกเลย”
ยุยกล่าวจบเผยรอยยิ้มดีใจออกมาชัดเจน
ทางด้านยูมะตอนนี้ก็หัวใจเต้นรัวๆจะแทบจะกระดอนออกปากแล้ว
ยุยยังคงจ้องหน้ายูมะนิ่งไม่เบนสายตาไปไหน
กุจะตายละโว้ย ทั้งเสียงหวานๆขี้อ้อน หรือ จะรอยยิ้มเปี่ยมสุขที่เธอเผยตะกี้ มันทำให้ร่างกายซาบซ่านไปทั้งตัว
ยุยใช้แขนคล้องคอยูมะอีกรอบ ใบหน้าโน้มเข้ามาใกล้ คราวนี้ใกล้กว่าเดิมจนริมฝีปากเธอแทบจะชนยูมะแล้ว
ไอ้สภาพแบบนี้ มันคือคู่รักกำลังจะจูบกันชัดๆ สายตาของยูมะเบนจากตายุยไปที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนนุ่มของเธอ
(…ปากเธอน่าจุ๊บจัง)
ขณะที่คิดอยู่แบบนี้ ยุยก็กล่าวว่า
“…….จะจูบเหรอ?”
“…….!?”
เจอคำพูดยุยประโยคนี้ ยูมะยิ่งช็อคหนักกว่าเก่า
“เอ่อ เปล่า ไม่ใช่…”
“…จูบได้นะ”
ยุยกล่าวจบ หลับตาพริ้ม
ตอนนี้ยูมะอาการหนักจัด ทั้งสมองและหัวใจ ตกใจกับคำพูดยุยจนตอนนี้แค่วิธีหายใจเข้าออกยังลืมสนิท
ยุยที่หลับตาพริ้มกำลังรอจูบจากเขาอยู่
แน่นอนว่า ถ้าจะผลักยุยออก มันไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ว่า…ด้วยใจและสมองที่ตอนนี้กำลังอึ้งปนช็อคทำให้ร่างกายเขาไม่ขยับ
…สาเหตุที่ไม่ขยับมันคงเป็นเพราะความต้องการจากตัวยูมะเองด้วยที่อยากจะจูบ แต่ว่าเขาก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะทนุถนอมยุย จะไม่สร้างบาดแผลหรือทำร้ายจิตใจเธอ ไอ้การขโมยจูบแรกเธอตอนเมา สำหรับเขามันคือเรื่องที่อภัยให้ไม่ได้
ปัญหาคือ ในหัวคิดว่าอภัยให้ไม่ได้ แต่ร่างกายมันไม่ขยับ เสียงหัวใจกับความต้องการที่แท้จริงมันไม่ได้อยากจะทำที่สมองคิด
หัวใจยูมะตอนนี้เต้นแรงหนักกว่าเก่าจนจะทะลุอกอยู่แล้ว
สิ่งที่ควรจะทำตอนนี้ควรเป็นการผลักยุยให้ออกห่างจากตัวเขา หรือฝืนชิงลุกหนีกลับห้องตัวเอง นี่คือวิธีที่ถูกต้องที่สุดแต่ร่างกายมันไม่ทำตามความคิด
สิ่งที่ร่างกายูมะทำคือ สูดลมหายใจเข้าลึก เริ่มขยับปากตัวเอง เข้าไปใกล้ปากยุย
“……ยุย?”
อีกเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด ริมฝีปากยูมะกับยุยจะสัมผัสกัน ยูมะรู้สึกผิดสังเกตบางอย่างเลยลองเรียกเธอ ปรากฏว่าเธอไม่ตอบกลับคำพูดเขา มีเพียงเสียงลมมหายใจดังเป็นจังหวะ บ่งบอกชัดว่าตอนที่เธอหลับตารอ จริงๆเธอหลับไปแล้วนั่นเอง
“……..”
ยูมะค่อยๆแกะแขนยุยที่คล้องคอเขา ค่อยๆดันตัวเธอนอนลงกับเตียง
ยูมะมองหน้ายุย เห็นเธอยังคงหลับสนิท เขารีบลุกขึ้น เผ่นแน่บกลับห้องตัวเองด้วยความเร็วเต็มฝีเท้า
เปิดประตูปุ๊บ พอเข้าห้องแล้วใช้หลังมือดันประตูปิดทันที สูดลมหายใจเข้าปอดเต็มพลังก่อนจะผ่อนออกอย่างแรง
(โอ้ยย ตะกี้เกือบงานเข้าละไง)
******
เช้าวันถัดมา
ยูมะตื่นมาล้างหน้าด้วยสภาพเหม่อลอย ภาพที่ฉายหน้ากระจกคือไอ้หนุ่มขอบตาหมีแพนด้า สาเหตุก็ไม่เดาให้ยากว่าเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน ความทรงจำและความตื่นเต้นยังตราตรึงไม่หาย เลยได้แต่ตาค้างบนเตียงนอนไม่หลับ เพราะความรู้สึกผิดว่าตัวเองกำลังจะเข้าสู่ด้านมืดจูบยุย
แต่ว่า..ไอ้การที่ยุยอ้อนเขาโดยไม่ระมัดระวังตัว จะไปคิดเข้าข้างตัวเองว่าอ้อนแแบบคนรักมันก็ไม่ใช่ เพราะเธออาจจะอ้อนเพราะความไว้เนื้อเชื่อใจเราก็ได้
..แต่สุดท้ายเราก็หักหลังความเชื่อใจเธอ เกือบจะขโมยจูบแรกอันแสนสำคัญของเธอ
ยูมะเริ่มแปรงสีฟันด้วยท่าทีเหม่อลอย สักพักได้ยินเสียงฝีเท้า
“ยูมะ อรุณสวัสดิ์”
“อ..อรุณสวัสดิ์”
“ยืนข้างๆได้มั้ย”
“อ…อืม”
ยุยเดินมาล้างหน้าด้วยท่าทีงัวเงีย ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“…เอ่อ ยูมะ..คือว่าเรื่องเมื่อคืนน่ะ..”
ยูมะที่แปรงฟันเสร็จ ล้างหน้าบ้วนปากกำลังหยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้าตัวเอง มือค้างกึกเมื่อฟังคำพูดยุย
“เมื่อคืน..ชั้นได้ทำอะไรแปลกๆลงไปรึเปล่า”
“จ..จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ”
“อืม จำได้แค่ว่าเข้าใจผิดดื่มเหล้าแทนน้ำผลไม้ เสร็จแล้วต่อจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย”
“.ง..งั้นเหรอ”
ยูมะฟังคำพูดยุยจบ เกิดอาการคิดหนัก เขาควรจะเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังหรือไม่ควรเล่าดีนะ ขณะที่คิดอยู่ ยูมะเพิ่งสังเกตเห็นบางอย่าง
“อ๊ะ…เดี๋ยวก่อน… ยุย..”
“หือ?”
ก่อนที่ยุยจะแปรงฟัน เธอบ้วนปากก่อน แต่คิดว่าเป็นเพราะความงัวเงีย เธอเลยหยิบแก้วน้ำเขาไปเทน้ำบ้วนปากแทน
ยุยเพิ่งรู้สึกตัวเลยรีบถอยแก้วน้ำออกจากปากตัวเอง หน้าแดงแป้ด
“ข..ขอโทษนะ”
“ม..ไม่เป็นไร..ปกติแก้วน้ำก็ใช้กับเนเน่ร่วมกัน ไม่ต้องคิดมากก็ได้”
กับเนเน่ ไม่ได้ใจเต้นตึกตักแต่พอเป็นยุยสัมผัสแก้วน้ำ เขาดันใจเต้นซะงัี้น
ทว่า ยุยที่ฟังคำพูดยูมะ มีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“….ใช้แก้วร่วมกับคุณเนเน่เหรอ”
“เอ๋? อืม”
ยุยจ้องมองแก้วน้ำเงียบ ก่อนเหล่สายตามองยูมะ
“ในเมื่อบอกไม่ต้องคิดมากล่ะก็…”
“อ๊ะ…”
ยุยกล่าวด้วยหน้าที่แดงก่ำถึงใบหู ตัดสินใจบ้วนปากด้วยใช้แก้วน้ำยูมะอีกครั้ง
ส่วนยูมะเห็นแล้วทนความเขินไม่ไหวเผ่นแน่บกลับห้องรับแขก
…..
จบCH18-4
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
