Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด 85

IA:เล่มที่ 3 บทที่ 24 รีบเร่งเสริมกำลัง(ตอนที่ 1)

ความหมายที่ชินยี่บอกมีเพียงหนึ่งเดียว

พลังจิตของจิมมี่นั้นรุนแรงมากจนสามารถสังหารผู้มีพลังจิตในระยะ 10 เมตรโดยรอบตัวเขาได้อย่างง่ายดาย เรียกได้ว่าพวกกลายพันธุ์นั้นเกิดมาเพื่อฆ่าฟันกันเอง

นักผจญภัยส่วนใหญ่กล้วในพลังของเขามาก แต่เขาก็เป็นเพียงแค่พวกกลายพันธุ์ระดับ 4 ที่ค่อนข้างอ่อนแอ ซึ่งไม่มีใครคิดว่าจะมีคนกล้าใช้เขาเพื่อต่อกรกับพวกกลายพันธุ์ระดับสูง

แต่ชินยี่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว ขอแค่เพียงมีจิมมี่ทุกความเป็นไปไม่ได้ก็คือความเป็นไปได้ เหมือนกับตัวละครประเภทศาสตราจารย์เอ็กซ์หรือแม็กนีโต้เองก็ไม่ได้ไร้เทียมทานขนาดนั้น

จิมมี่เหมือนกับไก่ที่ออกไข่ทองคำ ที่จะนำพาความมั่งคั่งมาให้แต่พวกเขาการไว้ชีวิตก็ย่อมดีกว่าการฆ่าเขาทิ้ง

นี่คือหนึ่งในเหตุผลว่าทำไมชินยี่ถึงเลือกที่จะช่วยฝั่งตะวันตกกำจัดพวกทางใต้ ถ้าหากจะจัดการพวกกลายพันธุ์ระดับสูง อันดับแรกก็ต้องหามันให้เจอก่อน

ถึงชินยี่จะเคยไปที่สหรัฐฯมาหลายต่อหลายครั้งแต่เขาก็ไม่ได้เติบโตที่นั่น ความรู้ความเข้าใจที่เขามีต่อเมืองนิวยอร์คนั้นจึงเลือนลาง พวกตะวันตกนั้นไม่เก่งด้านการต่อสู้ก็จริงแต่พวกเขาสามารถใช้ความรู้ทางภูมิประเทศบวกกับข้อมูลความรู้ต่างๆเพื่อสร้างความได้เปรียบในการต่อสู้ได้ ซึ่งพวกตะวันตกเพิ่งจะได้ข้อมูลของพวกกลายพันธุ์มาเมื่อวาน พอมาวันนี้พวกเขาก็มาถึงที่นี่ทันที ระบบข่าวสารของพวกเขาต้องมีความรวดเร็วมาก

หลังจากจัดการกับพวกกลายพันธุ์ที่ถนน198 ชินยี่ก็ไม่มีแหล่งข้อมูลอื่นเพิ่มเติมเลย พวกตะวันตกอาจจะช่วยได้บ้างและชินยี่เองก็สามารถต่อสู้ได้อยู่ควบคู่ไปกับจิมมี่ด้วยได้ นี่จะช่วยเพิ่มโอกาสในการค้นหาพวกกลายพันธุ์ได้มากขึ้น

พวกเรน่าเองก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เมื่อชินยี่เตือนความจำพวกเธอเล็กน้อยก็ทำให้พวกเธอระลึกได้ว่าเกือบจะฆ่าไก่แล้วชิงไข่ทองคำไปซะแล้ว

สำหรับพวกนักผจญภัยตะวันออกแล้วเมื่อชินยี่พูดออกไปแบบนั้นก็ทำให้พวกเขาตาสว่างทันที

“นั่นหมายความว่า…”

“เราจะทำงานกันเป็นทีมเพื่อทำการกำจัดพวกกลายพันธุ์ พวกเราจะช่วยพวกตะวันตกให้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งแต่พวกนายก็ต้องพยายามด้วย”

เรน่าและคนอื่นๆต่างมองหน้าหารือกันซักพักจากนั้นเรน่าก็พยักหน้าให้กับชินยี่และพูดขึ้น “ข้อเสนอนายมันก็น่าสนใจดี แต่นายมีอะไรมายืนยันล่ะว่านายจะไม่หักหลังฉัน? ถ้าคู่หูของนายยังรอดอยู่พวกนายก็จะมีจำนวนคนมากกว่าฉัน นอกจากว่านายจะให้ฉันเรียกพรรคพวกของฉันมามากกว่านี้ฉันถึงจะยอมเชื่อใจนาย”

“กำลังเสริมเอาไว้เป็นทางเลือกที่สองหลังจากที่ประเมินพลังของคู่ต่อสู้ได้ก่อน ฉันไม่อยากจะให้เกิดสถานการณ์ที่แบ่งสันปันส่วนได้ยากขึ้น ส่วนถ้าเป็นเรื่องของความเชื่อใจ…” ชินยี่พาจิมมี่เข้าไปในรถ “ฉันจะให้พวกเธอดูแลนายจิมมี่คนนี้ วิธีนี้ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่แล้ว แต่อย่าลืมนะว่าพวกเราสู้เพื่อขึ้นเป็นที่หนึ่งส่วนพวกเธอสู้เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ และพวกทางใต้คือศัตรูหลักๆของเราในตอนนี้ เพราะฉะนั้นถ้าเป็นไปได้เราก็ควรหลีกเลี่ยงการปะทะกันเองโดยไม่จำเป็นให้ได้มากที่สุด เว้นเสียแต่ว่าเธอจะโง่พอที่จะทำแบบนั้น”

“ต่อให้พวกตะวันตกไปอยู่ที่สามพวกเราก็ต้องถูกกำจัดอยู่ดี”

“ตราบเท่าที่เธอยังให้ความร่วมมือกับฉัน ก็ไม่มีปัญหา”

“แล้วพวกเขาล่ะ?” หนุ่มผิวสีพูดถึงนักผจญภัยตะวันออกทั้งสามคน

อานเหวินตะโกน “พวกเราเอาด้วย!”

“งั้นก็ตามนั้น” ชินยี่กวักนิ้วชี้ไปที่เรน่า

เรน่าหยิบกล่องสมบัติที่ได้จากการฆ่านักผจญภัยเหล่านั้นออกมาให้ชินยี่

เขาส่ายหัว

เรน่าตะโกน “แต่คนสุดท้ายนั่นพวกเราเป็นคนฆ่านะ!”

ชินยี่ยังคงยิ้มเหมือนเดิม

เรน่าสบถ “ตาขี้งก!”

และกล่องที่สามก็ถูกนำออกมา

หลังจากชินยี่ได้กล่องที่สามแล้วเขาก็เปิดวิทยุสื่อสารขึ้นมา เขาก็ได้ยินเสียงปืนยิงกันดังสนั่นและเหวินโหรวก็พูดขึ้นมา “ชินยี่! นายแก้ปัญหาได้แล้วเหรอ?”

ชินยี่คลายคิ้ว “ใช่ แล้วถ้าเธอดูในรายชื่อพวกนั้นเธอจะเห็นพวกทางใต้ที่รายชื่อหายไปสามคน แต่ฟังจากเสียงแล้วเธอก็คงจะยุ่งอยู่กับทางนั้นใช่ไหมล่ะ? ฉันนึกว่าเธอจัดการพวกมันได้เร็วกว่านี้ซะอีก”

“มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าตอนนี้พวกกลายพันธุ์มันเข้ามาล้อมพวกเราไว้หมดแล้ว”

“อะไรนะ?” ชินยี่ช็อค “เป็นไปได้ยังไง?”

“ฉันไม่รู้! ตอนที่เรากำลังโจมตีฐานของพวกมัน ก็มีพวกกลายพันธุ์กลุ่มใหญ่ออกมาต่อต้านแถมยังเป็นพวกระดับสูงอีกด้วย โชคยังดีที่เจ้าอ้วนนั่นบอกพวกเราล่วงหน้าก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้และทำให้พวกเราหนีออกมาก่อนได้ แต่ตอนนี้พวกมันก็ตามเรามาด้วย!”

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว ฉันจะพาคนมาเพิ่ม” ชินยี่ปิดวิทยุสื่อสารพร้อมรีบขึ้นไปสตาร์ทรถเบนซ์และหันไปพูดกับเรน่าและอานเหวิน “เพื่อนฉันกำลังมีปัญหาและต้องการความช่วยเหลือที่ถนน198 ฉันคิดว่านี่อาจจะการเริ่มต้นการร่วมมือกันที่ดีก็ได้นะ… ว่าแต่รถเยอรมันนี่ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย”

“เฮ้ นั่นรถฉันนะ!” เจ้าของรถตะโกนมาจากเบาะหลัง เขายังไม่ตาย

และชินยี่ก็ตบเขาจนสลบอีกครั้ง

“ฉันได้ยินว่าเพื่อนของนายต้องการความช่วยเหลือนะ ดูท่าว่าจะเร่งด่วนซะด้วยสิ” ชายผิวขาวนาม เลค พูดขึ้นมา “ขอโทษทีนะ แต่ฉันไม่คิดว่านี่จะเป็นการร่วมมือกันได้หรอก อีกอย่างคือการช่วยเพื่อนของนายมันไม่อยู่ในข้อตกลงนะ แต่ก็แน่นอนว่าข้อตกลงมันก็เปลี่ยนกันได้ถ้ามีเงินมาเกี่ยวข้อง”

ชินยี่มองไปที่เลคด้วยสายตาสงสาร “จะไม่มีใครเอาอะไรไปจากฉันได้ จนกว่าฉันจะอนุญาต นายไม่ต้องมาช่วยหรอก… เอ้อ ใช้ ลืมบอกไปนะว่าพวกที่มารุมเพื่อนฉันน่ะคือพวกกลายพันธุ์… ที่มากันแบบเยอะมาก”

จากนั้นชินยี่ก็เหยียบคันเร่งออกตัวไป

นักผจญภัยทั้งเจ็ดคนก็ได้แต่มองหน้ากัน

อันเหวินตะโกนขึ้นมาทันที “มัวรออะไรกันอยู่เล่า? รีบตามรถคันนั้นไปสิ”

แล้วสามคนก็วิ่งออกตามรถคันนั้นไป

เลคมองไปที่เรน่าก่อนที่เธอจะพูดอย่างช่วยไม่ได้ “พวกเราก็ต้องไปล่ะนะ”

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องทำตามคำสั่งหมอนั่นด้วย อย่างลืมสิว่ามันเป็นปัญหาของเขาไม่ใช่ของเรา!” หนุ่มผิวสีพูดออกมา “พวกเรามีกันสี่คน พวกเขามีสาม แต่เขามีแค่คนเดียว ฉันอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงมีสิทธิ์กุมชะตาของพวกเรา?”

“ฉันจะไปรู้เหรอ!” เรน่าตวาดด้วยความโกรธ “นายอยากจะพลาดโอกาสฆ่าพวกกลายพันธุ์ใช่ไหม? นายจะอยากจะยุติข้อตกลงนี้ด้วยใช่ไหม? ไอ้โง่เอ้ย! อย่าลืมสิว่าจิมมี่ยังอยู่ในรถหมอนั่นนะ!”

จากนั้นเรน่าก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของเธอ

“บ้าอะไรวะเนี่ย!” อีกสามคนที่เหลือก็ออกวิ่งตามไป

_______

ณ ถนน198 เหวินโหรว,จินกวง และฮงหลาน กำลังป้องกันตัวเองจากการโจมตีของพวกกลายพันธุ์รอบทิศทาง

จตุรัสนี้กลายเป็นสนามรบ ไฟเผาผลาญไปทั่วทั้งบริเวณกระสุนพุ่งผ่านไปมาพร้อมๆกับกลุ่มควันบนอากาศ

ทุกพื้นที่แทบจะเต็มไปด้วยพวกกลายพันธุ์ เฮลิคอปเตอร์บินผ่านน่านฟ้ากรุงนิวยอร์คและมีพวกกลายพันธุ์เป็นคนควบคุมมัน

จนถึงตอนนี้นักผจญภัยทั้งหลายก็ล้วนแล้วแต่เหยียดหยามพวกกลายพันธุ์ทั้งนั้น

ในสายตาของพวกเขาพวกกลายพันธุ์ก็ไม่ต่างอะไรจากกวางเรนเดียร์ที่กำลังรอให้นักผจญภัยมาพบและสังหารมัน

แต่พวกเขาพลาดอยู่หนึ่งอย่างนั่นก็คือ… พวกมันไม่ใช่กวางเรนเดียร์ที่รอให้ถูกฆ่า แต่มันกลับเป็นถึงสิงโตที่สามารถล่าพวกเขาคืนได้

นี่ไม่ใช่เกมจับกระต่ายอีกต่อไปแล้ว มันคือการล่าของนักล่า

เมื่อพวกมันโจมตีกลับทำให้พวกเขารับรู้ว่าพวกกลายพันธุ์นั้นแข็งแกร่งเกินกว่าจะจินตนาการได้ พวกกลายพันธุ์นับร้อยติดอาวุธที่ล้ำสมัยแถมยังมีความสามารถพิเศษอีก นี่ไม่ใช่การต่อสู้แบบปกติอีกต่อไปแล้ว มันคือการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชัดๆ

เมื่อนักล่ากลายเป็นผู้ถูกล่า ฮงหลานและคณะก็ได้แต่หลบอยู่ตามมุมถนนเพื่อหลีกเลี่ยงพวกกลายพันธุ์ และพวกเขาก็เข้ามาได้ถึงตรอกแห่งหนึ่งพวกกลายพันธุ์ก็กระโดดลงมาจากหลังคาและในมือของพวกมันก็กำระเบิดมือเอาไว้

“ข้างบน!” ฮงหลานตะโกนออกมา

จินกวงเล็งปืนขึ้นข้างบนและเหนี่ยวไก

พวกเขาไม่คิดว่าพวกกลายพันธุ์จะทำร่างกายของตัวเองให้กลายเป็นก้อนกลมกระเด้งไปมากับกำแพงเพื่อหลบหลีกกระสุนของเขา

“เชี่ยอะไรวะ!” จินกวงตะโกนเขายกมือขึ้นและใช้พลังเทเลคิเนซิส ระเบิดลูกนั้นก็พุ่งกลับไปหาพวกกลายพันธุ์และระเบิดร่างของพวกมันเป็นชิ้นๆพร้อมกับทำให้อีกตัวนึงติดไฟ

เมื่อร่างกายที่ขาดวิ่นของพวกมันหล่นลงบนพื้น มันก็ฟื้นฟูตัวเองกลับมาอีกครั้ง มันยิ้มและยิงปืนใส่เหวินโหรวในจังหวะที่เธอไม่สามารถหลบได้ โชคยังดีที่เธอมีไอเทมป้องกันกระสุนอยู่ ฮงหลานกู่ร้องและวิ่งเข้าใช้ขวานของเขาผ่ามันขาดตั้งแต่หัวจรดเท้า “มึงฟื้นตัวได้เหรอ? งั้นกูก็จะฆ่ามึงจนกว่ามึงจะตายนี่แหละไอ้เวรตะไลเอ้ย!”

ในตอนนั้นชายอ้วนก็เตือนพวกเขา “ระวัง!”

——————————–