Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด 102

IA:เล่ม 3 บทที่ 32 ออกล่า (ตอนที่ 1)

นักผจญภัยทุกคนต่างก็ตื่นตระหนกกับสัญญาณแจ้งเตือนที่ดังขึ้นมา

เหวินโหรวคือคนแรกที่วิ่งออกไปดูสัญญาณนั่นแล้วจึงหันกลับมาบอก “สัญญาณนั่นถูกส่งมาจากป่าบนถนน79”

ชินยี่ตะโกน “รีบไปช่วยพวกเขาเร็ว!”

ทุกคนรีบกรูกันออกมาจากร้าน โดยที่ยังไม่ทันได้จ่ายเงินแม้แต่คนเดียวกลายเป็นพวกกินแล้วชิ่งกันทั้งคณะเลยทีเดียว ทำให้ลูกค้าคนอื่นและบริกรงงกันทุกคน

แต่ก่อนจะได้ออกไปหมดทุกคน ชินยี่ก็หันกลับมาบอกกับสามคนนี้

“เหล่าเฮา เจอร์รี่ กับจิมมี่ พวกนายอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนเด็ดขาด!”

“เรน่าเธอกับทีมล่วงหน้าไปก่อนเลย ถ้าเป็นพวกกลายพันธุ์ก็ให้ฆ่าทิ้งได้ทันที แต่ถ้าเป็นพวกตะวันออกสู้กับพวกตะวันตกสู้กันก็ไปหยุดนักผจญภัยของฝั่งตัวเองซะ และถ้าเป็นเขตอื่นล่ะก็ให้ทำเป็นว่าไม่รู้จักฉันแล้วจากนั้นก็ฆ่าพวกมันทิ้งได้เลย!”

“รับทราบ!”  และทุกคนก็รีบวิ่งกันออกไป

ชินยี่รีบกลับไปขึ้นรถ จินกวงเหยียบคันเร่งและพารถวิ่งตรงไปยังถนน79ทันที

แสงไฟยังคงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า ทุกๆคนจึงรีบทำตามแผนของตนเอง

รถของชินยี่วิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว เหวินโหรวที่นั่งอยู่ในรถมองไปทางแสงไฟนั่นด้วยกล้องส่องทางไกล และใช้พลังในการดักฟังของเธอ

“ได้อะไรมั่งไหม?” ชินยี่ถาม

“มันเงียบมาก…แปลกเกินไปแล้ว… ราวกับว่าไม่มีใครเคลื่อนไหวเลย” เหวินโหรวจ้องไปที่ป่านั่น “ฉันสัมผัสได้แต่ว่าไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้เลย”

“พวกนั้นตายหมดแล้วเหรอ?” ฮงหลานถาม

ทันใดนั้นก็ได้มีประกาศแจ้งเตือนขึ้นมาอีก

“รหัส E3359 เสียชีวิต”

นักผจญภัยตะวันออกตายไปอีกคน

“เหวินโหรว!”

“ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยจริงๆ!” เธอตอบกลับ เธอหันทิศทางไปยังป่านั่นแต่กลับได้ยินแต่เพียงเสียงลมและใบไม้

“เป็นไปได้ยังไง?”

“ระวังตัวไว้ด้วย ศัตรูน่าจะแข็งแกร่งมากๆ” ชินยี่ทำสีหน้าจริงจัง

เมื่อรถของพวกเขาวิ่งไปถึงป่า ก็มีเสียงปืนดังขึ้นระรัวจากในป่า เหวินโหรวกรีดร้องออกมาก่อนที่จะตกรถลงจากหลังคา เพราะเสียงปืนเมื่อกี้แทบจะทำให้หัวของเธอระเบิด

แต่ชินยี่ก็จับมือเธอเอาไว้ทันเวลา ในขณะที่เขากำลังจะใช้สกิลฮีล เหวินโหรวก็ส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร นี่มันแค่…”

“มันก็แค่เหมือนกับมีคนเอาพลุไฟมาจุดข้างๆหูเธอทำให้โสตประสาทเธอแทบจะระเบิดเลยใช่ไหม?”

“…ใช่” เหวินโหรวยิ้ม

เสียงปืนดังไปได้ซักพักแล้วจึงเงียบ

หน้าแจ้งเตือนขึ้นมาอีกครั้ง

“รหัส E2987 เสียชีวิต”

สีหน้าของทุกคนในที่นี้ซีดลงไปทุกทีๆ

ในเพียงไม่กี่นาทีนักผจญภัยตะวันออกตายไปถึงสี่คน

เมื่อรถของพวกเขาขับมาจนถึงทางเข้าป่า ชินยี่ก็บอกกับทุกคน “หยุดรถ แล้วเดี๋ยวพวกเราจะลงเดินกันต่อ”

จินกวงหยุดรถแล้วลงมา การที่พวกเขาทำแบบนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงการซุ่มโจมตีทั้งนี้ก็เพราะว่ารถของพวกเขานั้นคือเป้าหมายที่เห็นได้เด่นชัดมากแม้จะอยู่ในป่าก็ตาม

ด้านหลังพวกเขาก็มีกลุ่มของอันเหวินวิ่งตามมา

ทั้งเจ็ดคนค่อยๆเข้าไปในป่าด้วยความระมัดระวัง ต้นไม้ที่สูงใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมพื้นที่แห่งนี้จนหมด จะมีก็เพียงแค่แสงอาทิตย์ที่สามารถส่องผ่านรูที่เหลือไว้จากใบไม้เท่านั้น

พื้นดินเป็นดินโคลนหนา ฮงหลานกับจินกวงอาสาเดินนำหน้า เหวินโหรวอยู่ด้านข้าง และชินยี่อยู่ตรงกลาง กลุ่มของอันเหวินทิ้งระยะห่างไปทางด้านหลังของพวกเขาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เวลาถูกซุ่มโจมตีแล้วจะโดนไปพร้อมๆกัน และเป็นการดูแลกันและกันไปในตัวด้วย

“เหวินโหรว?” จินกวงกระซิบ

“เงียบมาก” เธอตอบ

“พวกมันตายกันหมดแล้วรึไง?” ฮงหลานถามบ้าง

“เป็นไปไม่ได้” ชินยี่ส่ายหัว

“แล้วทำไมมันถึงได้เงียบแบบนี้ล่ะ?”

“พวกมันอาจจะหลบอยู่” ชินยี่มองไปรอบๆ “เพราะแถวนี้เหมาะแก่การซุ่มโจมตีมาก”

ในจังหวะนี้ เหวินโหรวชี้นิ้วไปทางทิศใต้ “มีคนอยู่ตรงนั้น!”

ทุกคนรีบหันอาวุธไปยังทิศทางนั้นทันที

เสียงวิ่งเหยียบใบไม้ดังออกมาชัดเจนว่ากำลังมีคนมาทางนี้ ยิ่งเสียงใกล้เข้ามามากเท่าใดทุกคนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

และเมื่อเสียงนั้นมาถึงก็ปรากฎร่างของชายคนนึงที่เปรอะเลือดไปทั้งร่าง

“เสี่ยวฉวน!” เหวินโหรวตะโกนเรียก

เขาคือนักผจญภัยที่เสียพี่น้องไปใน ปฏิบัติการณ์ Market Garden ที่ชินยี่เคยชวนเขาไปเมื่อเดือนที่แล้ว

จากตอนนั้นถึงตอนนี้รูปร่างของเขาก็แทบจะไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

ลำคอของเขามีรอยตัดพร้อมกับเลือดที่ยังไหลอยู่ ตาซ้ายของเขาถูกควักออกไป มีรอยตัดที่แขนซ้ายยาวไปจนถึงไหล่ และมือขวาของเขากำปืนไว้อย่างแน่น…

เมื่อเขาเห็นพวกชินยี่ เขาก็พยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่มีเสียงออกมาจากนั้นร่างของเขาก็ล้มลง

ชินยี่รีบวิ่งเข้ามาที่ร่างของเขา “เสี่ยวฉวน! เกิดอะไรขึ้น? บอกฉันมา!”

ดวงตาที่เหลือของเสี่ยวฉวนมองมาที่ชินยี่และพยายามจะพูดอีกครั้ง และคราวนี้กลับเป็นเลือดที่ทะลักพุ่งออกมาจากปากของเขา

ชินยี่ใช้พลังของเขาในการรักษา แต่กลับมีข้อความเด้งขึ้นมา

“เป้าหมายติดสถานะเฉพาะ ทักษะฮีลไม่มีผล”

เขาจึงเปลี่ยนมาเป็นใช้ปืนของเขายิงกระสุนรักษาใส่เสี่ยวฉวน และก็มีข้อความเด้งขึ้นเหมือนเดิม

“กระสุนรักษาไม่ได้ผล จนกว่าเป้าหมายจะหายจากสถานะเฉพาะ จะไม่สามารถรับการรักษาได้”

ชินยี่ตวาดอย่างโมโห “โธ่เว้ย! ฉันรักษาเขาไม่ได้!”

“เอายาฟื้นฟูให้เขาสิ!” ฮงหลานบอก

“ไม่ได้ผลหรอก! คอหอยเขาถูกตัดแถมเส้นเลือดยังฉีกขาดอีก เขากินหรือดื่มอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” อันเหวินพูดแทรก

————————————