Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด 101

IA:เล่ม 3 บทที่ 31 เสียชีวิตทันที (ตอนที่ 2)

“แล้วมันไม่ใช่รึไง?” ฮงหลานถามด้วยความงง “นี่คือโลกความเป็นจริงนะ เราไม่ต้องแบ่งแต้มให้ใครหรอก”

“อันดับแรกคือฉันต้องยึดถือในคำสัญญาก่อน การโกหกก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง จะหักหลังมันก็อีกเรื่องหนึ่ง นายจะต้องการแต้มพวกนั้นเยอะๆไปทำไม?”

ฮงหลานไม่รู้จะตอบอะไรออกไปดีและชินยี่ก็ลูบหัวเขา “นายนี่มันโง่ชะมัด แต้มสังหารจริงๆแล้วมันไม่มีค่าอะไรเลย ในภารกิจนี้สิงที่สำคัญที่สุดก็คืออันดับโดยรวมของพวกเราทุกคน ตราบใดที่พวกเรามีอันดับสูงๆกันแล้วเราจะมาห่วงอะไรกับแต้มแค่ 100 หรือ 1000 แต้มล่ะ?”

ฮงหลานก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี “แต่ถ้าไม่มีพวกนั้นแล้วพวกเราก็จะได้แต้มเยอะกว่านะ อันดับหนึ่งก็จะไม่หนีไปไหนด้วย อย่าลืมสิว่ายังมีเวลาเหลืออีกตั้งหนึ่งวัน”

“นายรู้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่ไม่ยั่งยืนที่สุดในโลก?”

“อะไรนะ?”

“อันดับหนึ่งไง!” ชินยี่พูดด้วยเสียงจริงจัง “นายคิดว่าต้องใช้แต้มเท่าไหร่ถึงจะขึ้นอยู่อันดับหนึ่งได้ถาวร? หนึ่งพัน? หนึ่งหมื่น? หรือมากกว่านั้น? เพราะว่าความโลภมันไม่มีที่สิ้นสุดไงแล้วนายรู้ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้? นายต้องคิดใหม่อีกครั้ง ถ้าเราไม่ช่วยเรน่าและเมื่อพวกตะวันตกแพ้ในภารกิจนี้ พวกเขาจะเป็นบ้าใช่ไหม? อย่าลืมสิว่าพวกนั้นก็รู้สถานการณ์ของพวกเราเหมือนกัน แล้วพวกเขาจะทำยังไง? คนเราเมื่อจนตรอกมันก็จะทำอะไรบ้าๆได้เสมอแหละ แล้วจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม? พวกนั้นจะไปบอกคนอื่นว่าเรามีเจอร์รี่และจิมมี่แล้วเราจะทำยังไง? ฆ่าพวกมันเหรอ? ถ้าเราต้องสู่กับพวกเขาจริงๆยังไงพวกเขาก็แพ้ แต่พวกนั้นก็อาจจะฆ่าพวกของเราไปซักคนหรืออาจสองคนคงไม่เกินความสามารถพวกเขาหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจอร์รี่กับจิมมี่ นายคิดว่าจะปกป้องสองคนนั้นจากเสือที่บ้าคลั่งแบบนี้ได้เหรอ?”

ฮงหลานงงหนักกว่าเดิมอีกเมื่อได้ยินแบบนั้น

และชินยี่ก็พูดต่อ “กลับกัน เราอยู่อันดับหนึ่งอยู่แล้วและยังได้แต้มเพิ่มอีกมากมายซึ่งไม่สลักสำคัญอะไรกับทีมเราอยู่แล้ว แล้วรู้ไหมพวกเขาจะคิดยังไง? พวกนั้นรู้ว่าการร่วมมือกับเรานั้นเป็นสิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้ พวกนั้นก็จะขอบคุณและสรรเสิรญเราและถ้าเกิดว่าบังเอิญมีการต่อสู้เกิดขึ้นแต่จนกว่าศึกนั้นจะเกี่ยวข้องกับชีวิตของทั้งฝ่ายตะวันตก ยังไงพวกนั้นก็จะอยูข้างเราและพวกเราก็จะมีลูกน้องจำนวนมากไว้ใช้งานเพื่อรับประกันความปลอดภัยของพวกเราได้ในภารกิจต่อไป และถ้าเกิดว่าพวกนั้นกล้าสู้กับพวกพ้องตะวันตกของตัวเองแล้วล่ะก็ ทำไมพวกเราจะไม่ได้กำไรล่ะ? ได้ยินแบบนี้แล้วนายยังคิดว่าไม่ควรเก็บพวกนั้นไว้อีกไหม?”

ฮงหลานตามไม่ทันจริงๆ และต้องใช้เวลานานกว่าจะทำคามเข้าใจในคำพูดของชินยี่ทั้งหมดได้

เขาบ่นพึมพำ “แม่งโว้ย! ไม่เข้าใจซักนิด!”

“เอาเถอะ ฟังเขาไว้ก็ไม่เสียหายนะ” สองเงาโผล่มาจากมุมมืด นั่นก็คือจินกวงกับเหวินโหรว

ห่างออกไปไม่ไกลก็มีเจ้าอ้วนอยู่ด้วย

ชินยี่ดูเวลาจากแผงหน้าจอ “ใกล้จะเช้าแล้ว พวกเราควรจะหยุดและก็กลับไปพักผ่อนกันได้แล้ว”

“นอนอีกแล้วเหรอ?” ฮงหลานตะโกน

“เราออกล่ามาทั้งวันทั้งคืนแล้วนะ ถ้านายไม่เหนือยฉันก็เหนื่อยแทนละกัน” ชินยี่ตอบกลับ

“แต่ตอนนี้ฉันกำลังโคตรดีดเลย! พวกเราไม่ใช่คนธรรมดาซักหน่อยและฉันมั่นใจเลยว่าฉันสามารถอยู่แบบนี้ได้ไปจนจบภารกิจ!” ฮงหลานตะโกน

“เรื่องของนายเถอะ ฉันจะนอนแล้ว” ชินยี่ชี้ไปที่หัวเขาเอง “ฉันขอนอนซักสี่ชั่วโมงละกัน”

ฮงหลานกับจินกวงสบตากันจากนั้นก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

______

กลับมาที่โรงแรมเอ็มไพร์ สองห้องที่ถูกจองเผื่อในเหตุฉุกเฉินก็ได้แบ่งให้พวกอันเหวินและเรน่าได้ใช้

เพราะว่ากลับมาตอนเช้า พวกเธอจึงหลับกันจนถึงเที่ยง

ในช่วงเวลานั้นบริกรโรงแรมก็นำอาหารเช้ามาให้ อาหารเช้า 6 ที่สำหรับสามห้อง

ครึ่งนึงถูกกินโดยเจ้าอ้วน และอีกครึ่งโดยเจอร์รี่กับจิมมี่

ดังนั้นเมื่อทุกคนตื่นขึ้นมาด้วยความหิวโหยเป็นอย่างมาก แม้ว่านักผจญภัยจะมีความอดทนต่อความต้องการด้านนี้สูงกว่าคนทั่วไปก็เถอะ แต่พวกเขาก็ยังต้องการมีชีวิตที่กินดีอยู่ดีเหมือนกัน เมื่อมองไปที่รายชื่ออันดับรวมก็ยังไม่พบเรื่องที่น่าใจหายแต่อย่างใด ทุกคนจึงแห่กันไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหาร

ร้านที่เคยเป็นสุดยอดของที่สุด และในตอนนี้มันลับกลายเป็นร้านที่ว่างเปล่า

และนี่คือชั่วโมงที่ 54

4 ชั่วโมงในการพักผ่อนนั้นไม่เพียงพอแม้แต่นักผจญภัยก็ตาม แต่ก็น่าจะพอสำหรับการเคลื่อนที่ครั้งต่อไป

พวกเขาพึงพอใจกับบริการระดับ VIP เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอาหารที่โคตรเจ๋ง

“ถ้านี่คือโลกเสมือนจริง ทำไมเราถึงไม่สามารถกินสเต็กเสมือนจริงแล้วทำให้กระเพาะของพวกเราอิ่มได้ล่ะ?” ฮงหลานพูดในขณะที่ส้อมกำลังจิ้มเนื้อสเต็กอยู่

จินกวงหัวเราะ “บางทีนายก็อาจจะเป็นแค่สิ่งสมมุติขึ้นมาก็ได้นะ บางทีพวกเราในที่นี้อาจจะเป็นแค่ดวงวิญญาณที่อยู่ในโลกเสมือนจริงแบบเดอะแมททริกซ์ก็ได้นะ?”

ฮงหลานทุบโต๊ะ “หยุดเลย! อย่าพูดถึงหนังเชียว ฉันเอียนกับหนังเต็มทีแล้ว ถ้านายต้องดูหนังทุกๆวันมันก็น่าเบื่อไหมล่ะ”

“ไม่ใช่ทุกวัน ทุกเดือน” ชินยี่พูดให้เขาคิด

คำพูดนั้นทำเอาทุกคนขำกันทั้งโต๊ะ แต่เหวินโหรวกลับเตะเขาอย่างไม่ยั้งเท้า

ชินยี่ขำ “โอเคๆ ฉันจะไม่เล่นมุกอีกแล้ว แต่เรื่องของเรื่องก็คือฉันมีเรื่องที่อยากจะถามแต่มันก็ไม่สมควรจะถามอยู่ในตอนนี้เพราะว่ามีผู้หญิงตั้งสามคนในที่นี้ ถ้างั้นฉันจะถามเรน่าก่อนเพราะดูแล้วเธอน่าจะแก้ปัญหานี้ได้”

“แล้วนายจะถามอะไร?” เรน่าถาม

“ตั้งแต่ที่เธอมาที่เมืองกระหายเลือด ประจำเดือนเธอมารึยัง?”

เรน่าชาไปทั้งหน้า และหญิงสาวที่เหลือเองก็หน้าแดง

แต่ชินยี่กลับทำสีหน้าจริงจังมาก

เรน่าคิดแล้วก็ส่ายหัว “ฉันคิดว่าที่เมืองกระหายเลือดนี่มันยกเลิกระบบบางอย่างของร่างกายเราออกไป…”

แม้เรน่าจะพูดแบบนั้นแต่เธอก็รู้สึกผ่อนคลาย

ชินยี่มองไปที่เหวินโหรวซึ่งก็ได้คำตอบเดียวกัน ซึ่งนั่นก็รวมไปถึงอันเหวินด้วย

“แล้วนายถามทำไม?” เหวินโหรวถามกลับ

ชินยี่ยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก แค่สงสัย”

“ไม่เชื่อหรอก อย่างนายเนี่ยนะแค่สงสัย” เหวินโหรวขยิบตาพร้อมทำสีหน้าแบบ ฉันรู้จักทุกอย่างเกี่ยวกับนายนะ

ชินยี่คิดแล้วก็ตอบ “ฉันแค่อยากรู้เฉยๆว่าที่เมืองกระหายเลือด และในภารกิจเนี่ย นอกจากอิสรภาพแล้วเรายังมีสิ่งที่ยังคงเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่บ้างไหม? เช่น พวกเลือดตกยางออก”

ได้ยินแบบนั้นทุกคนก็ตะลึง

จากนั้นเลคก็พูดขึ้น “เชี่ยอะไรล่ะนั่น? เราต้องคิดถึงการมีชีวิตรอดสิ ไม่ใช่คิดถึงการสร้างชีวิต”

“คำถามคือ ทำไม?”

“อาจจะเป็นการทำให้นักผจญภัยหญิงมีพลังที่ดีขึ้นเพราะไม่มีประจำเดือน?” เรน่าตอบ

ชินยี่ถามต่อ “แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ผู้ชายก็ไม่ได้รับผลในส่วนนั้นน่ะสิ?”

“ก็อาจจะใช่ แต่นายก็ยืนยันไมได้หรอก”

“ถ้าเกิดว่านักผจญภัยชายไปมีอะไรกับผู้หญิงในโลกภารกิจ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ? เราสามารถสร้างความสัมพันธ์ในโลกเสมือนนี่และสร้างชีวิตได้ไหม? แล้วถ้าสร้างได้สิ่งที่กำเนิดออกมาจะเป็นอะไรล่ะ? ของจริง? หรือของเสมือน?” ชินยี่ถาม

ทุกคนแน่นอนว่าตะลึงกับคำถามเหล่านี้

ฮงหลานอ้าปากค้าง ก่อนจะพูดขึ้น “นายน่ะคิดมากไปแล้ว”

ชินยี่ยิ้มและจิบน้ำ เขาขอบุหรี่จากบริกรและสูบมัน “มันมีปัญหาหลายๆอย่างในโลกนี้ที่เราต้องหาคำตอบ และปัญหาที่ว่านั่นไม่ใช่เรื่องการเอาตัวรอด… ในความคิดของฉัน การเอาตัวรอดอย่างเดียวมันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด”

จินกวงตอบกลับ “นั่นก็เพราะว่าพวกเราไม่มีใครที่อยากจะตายน่ะสิ… แต่กับนายมันไม่ใช่”

ชินยี่ขำ ไปพร้อมๆกับบรรจงกินอาหารกลางวันต่อ

ทุกคนยังพูดคุยกันต่อไป

ฮงหลานดื่มหนักมากและชูแก้วขึ้นพร้อมตะโกน “เอ้า! ดื่ม! เพื่อจีนอันยิ่งใหญ่และการร่วมมือกันระหว่างจีนกับอเมริกา!”

โทนเสียงเขาเหมือนกับพวกผู้นำประเทศที่ชอบนำพาความฉิบหายชอบกล

เจ้าอ้วนเองก็ดื่มจนเมา และพูดผิดๆออกไป “เพื่อปราบพวกปีศาจอเมริกาไชโย!”

พวกนักผจญภัยตะวันออกขำกันหมดทุกคน แต่เรน่ากับพวกอเมริกันเท่านั้นที่จ้องไปยังพวกเขา

เหวินโหรวเอาบ้าง “เพื่อการมีชีวิตรอด ไชโย!”

ชินยี่เสริม “เพื่ออิสรภาพ!”

เหวินโหรวมองไปที่เขาพร้อมด้วยสายตาที่จ้องมองอย่างลึกซึ้งและกระซิบกับเขา “ใช่ เพื่อมีชีวิตรอดและเพื่ออิสรภาพ!”

“เอ้า ชนแก้ว!”

ทุกแก้วชนกัน และแสงไฟก็พุ่งขึ้นสู่อากาศอย่างช้าๆ

“นั่นมันสัญญาณนี่นา!” อันเหวินตะโกนพร้อมลุกขึ้นยืน

และพร้อมกันนั้นก็มีแผงหน้าจอแจ้งเตือนดังขึ้นมา

“รหัส E1244 เสียชีวิต”

“รหัส E2236 เสียชีวิต”

—————————