Genius Doctor Black Belly Miss 1549 เริ่มแผนการ (3)

“ไม่ใช่คนของวิหารมารโลหิตเราแล้วยังไง?  ข้าแค่ทนดูพวกเจ้ารังแกคนเช่นนี้ไม่ได้!  จวินอู๋ไปล่วงเกินอะไรพวกเจ้า?  พวกเจ้าก็แค่อิจฉาที่จวินอู๋ได้คำเชิญจากทั้งสิบสองวิหาร  คิดว่าตัวเองเป็นใคร?  พวกเจ้าแค่โชคดีพอจะได้รับเลือกจากวิหารแห่งเดียวและวิ่งไปเกาะขาพวกเขาเหมือนสุนัข  แค่นั้นพวกเจ้าก็ดีใจกันแล้วหรือ?  พวกเจ้ามีใครได้รับคำเชิญจากวิหารทั้ง 12 แห่งบ้าง?  พวกเจ้ามีตัวเลือกอื่นกันไหมล่ะ?  ถ้าสู้คนอื่นไม่ได้  ก็ไม่ควรเที่ยวรังแกคนแบบนี้  หรือนั่นคือความสามารถทั้งหมดของพวกเจ้าล่ะ?”  หลินเฮ่าอวี่ด่าผู้เยาว์พวกนั้นเสียงดังฟังชัด  ทำให้คนอื่นๆที่อยู่ในห้องบนชั้นนั้นพากันออกมา  พวกคนที่อยากรู้อยากเห็นต่างโผล่หัวออกมาจากประตูและดูการแสดงต่อไป

ผู้เยาว์พวกนั้นโกรธจนหน้าเขียวหลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฮ่าอวี่  แม้ว่าสิ่งที่หลินเฮ่าอวี่พูดจะระคายหูอย่างมาก  แต่มันก็จี้ใจดำพวกเขาอย่างจัง  เหตุผลที่พวกเขาทำตัวน่ารังเกียจกับจวินอู๋  ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขาอิจฉาเจ้าหมอนี่จริงๆ

แต่ถึงแม้คำพูดนั้นจะเป็นความจริง  มันก็ไม่ได้ช่วยหยุดความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อจวินอู๋เสียเลย  กลับทำให้พวกเขารู้สึกอัปยศอดสูที่ถูกเปิดโปงจนกลายเป็นความโกรธ!

“หลินเฮ่าอวี่!  ระวังปากเจ้าไว้หน่อยจะดีกว่า!  ใครจะอิจฉาเจ้าเศษขยะนี่กัน!?  มันได้รับคำเชิญจากทั้งสิบสองวิหารแล้วยังไง?  สุดท้ายก็จบลงที่วิหารหยกวิญญาณบัดซบนั่นไม่ใช่หรือ?  แล้วก็ต้องกลายมาเป็นภารโรงไร้ประโยชน์ในสำนักธาราเมฆนี่  สำนักธาราเมฆยังไม่สนมันสักนิด  แล้วเจ้าจะกระโจนออกมาทำตัวเป็นวีรบุรุษไปทำไม!?”  ผู้เยาว์พวกนั้นโกรธจัดจนใบหน้าแดงก่ำ  พวกเขาเถียงโดยไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าสำนักธาราเมฆไม่สนใจเขา?  ทางสำนักอาจจะเตรียมการพิเศษอะไรบางอย่างให้จวินอู๋ก็ได้  พวกเจ้าคิดจริงๆหรือว่าพวกเจ้ารู้ถึงการตัดสินใจของสำนัก?  พวกเจ้ากำลังเทียบตัวเองกับจวินอู๋หรือ?  พลังกระจอกๆอย่างเจ้าไม่ดีพอจะเอามาอวดใครที่นี่หรอก!  จวินอู๋เป็นคนจากเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียวของอาณาจักรกลาง  พวกเจ้าเป็นใครถึงได้เอาตัวเองไปเทียบกับเขา!?”  หลินเฮ่าอวี่เย้ยหยันด้วยลิ้นพิษของเขา

ทั้งสองฝ่ายยืนเถียงกันอยู่กลางทางเดิน  หลินเฮ่าอวี่ปกป้องจวินอู๋เสียทุกคำ  แต่คำพูดของเขาล้วนระคายหูอย่างมาก  แม้แต่พวกผู้เยาว์ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ก็เริ่มไม่พอใจจวินอู๋เสียหลังจากได้ยินคำพูดยโสโอหังจนเกินรับของหลินเฮ่าอวี่

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ไม่ชอบจวินอู๋เสียอยู่ก่อนแล้วเลย

“เจ้าพูดอะไร?  เป็นคนเผ่าจ้าววิญญาณแล้วมันพิเศษมากนักหรือ?  เป็นเผ่าหายากแล้วทำให้สูงส่งนักหรือไง?  เขาเลือกวิหารหยกวิญญาณเอง  แล้วตอนนี้พวกเราอยู่ในสำนักธาราเมฆ  เขาก็เลยไปเกาะขาทองคำของวิหารมารโลหิตงั้นซิ  ถุย!”

การโต้เถียงเกี่ยวกับจวินอู๋ได้มาถึงจุดที่เลวร้ายกว่าที่เคยเป็นแล้ว

คำโต้เถียงของหลินเฮ่าอวี่ไม่เพียงไม่ช่วยเปลี่ยนแปลงอะไรให้จวินอู๋เสีย  แต่กลับทำให้นางตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมากขึ้น

เมื่อการโต้เถียงสิ้นสุดลง  หลินเฮ่าอวี่กับผู้เยาว์พวกนั้นแยกย้ายกันไป  พวกผู้เยาว์ที่ดูเหตุการณ์อยู่ด้านข้างก็พากันหันหน้าไปมองจวินอู๋เสีย

ท่ามกลางเสียงทะเลาะดังลั่น  จวินอู๋เสียกลับทำเหมือนคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการโต้เถียงของพวกเขาเลย  นางแค่ทำความสะอาดกองขยะที่หน้าห้องของนางอย่างเงียบๆโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

แต่สายตาที่จ้องมองจวินอู๋เสียเริ่มไม่เป็นมิตรมากขึ้น  เป็นสายตามุ่งร้ายอย่างที่ไม่สามารถชัดเจนไปมากกว่านี้ได้แล้ว

จวินอู๋เสียไม่สนสายตาที่จ้องมองมาแม้แต่น้อย  นางเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ  ปิดกั้นเสียงด่าทอสาปแช่งจากผู้คนข้างนอกนั่น

ในขณะเดียวกัน  หลังจากเลี้ยวตรงมุมไปแล้ว  ใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่ที่แสร้งทำเป็นโกรธก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมาทันที