Genius Doctor Black Belly Miss 1548 เริ่มแผนการ (2)

ตอนที่ 1548  เริ่มแผนการ (2)

เมื่อกู่ซินเยียนยอมตกลง  หลินเฮ่าอวี่ก็แอบหัวเราะในใจ  เขารับคำอย่างดี  จากนั้นหันหลังกลับไปจัดการตามแผน

ในเวลานั้น  จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าหลินเฮ่าอวี่เล็งนางเอาไว้แล้ว  นางยังคงทำงานรับใช้ภายใต้การทรมานของซูหย่าต่อไป

หลังจากทำความสะอาดชั้นสองแล้ว  ซูหย่าก็พาจวินอู๋เสียไปที่ห้องใต้ดินของหอจันทร์แรม  ที่นั่นเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าที่เพิ่งหมักเมื่อไม่นานนี้  ห้องใต้ดินอากาศไม่ถ่ายเท  จวินอู๋เสียเพิ่งเดินเข้าไปข้างในก็แทบจะเมาจากการหายใจเอากลิ่นเหล้าทั้งหมดในนั้นเข้าไป

แต่ซูหย่าไม่สนใจ  นางทิ้งจวินอู๋เสียไว้ในห้องใต้ดินและให้นางดูแลที่นั่น

จวินอู๋เสียถูกทิ้งให้อยู่ที่นั่นตลอดทั้งวัน  ทุกวันที่นางกลับจากหอจันทร์แรม  ทั้งตัวก็มีแต่กลิ่นเหล้า  ขนาดอยู่ห่างๆ  ผู้เยาว์คนอื่นก็ยังได้กลิ่นเหล้าบนตัวจวินอู๋เสีย

แม้ว่าจะยังเด็ก  แต่สำหรับผู้เยาว์ที่ติดอยู่ในสำนักธาราเมฆและไม่มีอะไรให้เลยนอกจากอาหารพื้นๆกับชาเก่าๆ  สุราและอาหารรสเลิศเป็นสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อม  พวกเขารู้สึกหดหู่ใจกับสิ่งที่ตนได้รับอยู่แล้ว  พอพวกเขาต้อง “ดม” กลิ่นจวินอู๋เสียที่กลายเป็นไหเหล้าเดินได้กลับมาทุกวัน  พวกผู้เยาว์ที่ไม่ชอบจวินอู๋เสียอยู่แล้วก็ยิ่งเกลียดนางมากขึ้น

พวกเขาโดนครูฝึกโหดจนแทบตายทุกวัน  ต้องกินอาหารรสชาติจืดชืดเหมือนน้ำเปล่า  แต่จวินอู๋เสียกลับมีอาหารรสเลิศพร้อมสุราอย่างดีกินอยู่อย่างสบายทุกวันงั้นหรือ?

ตอนนี้ดูเหมือนพวกเขาจะลืมไปแล้วว่าเพิ่งหัวเราะเยาะจวินอู๋เสียที่ชีวิตตกต่ำถูกสำนักธาราเมฆทอดทิ้ง  และกลับมาอิจฉาโชคดีของจวินอู๋เสียแทน

ตอนแรก  ความอิจฉาก็แค่ถ่ายทอดผ่านคำพูดจากปากของพวกเขา  แต่ความเงียบและความโดดเดี่ยวของจวินอู๋เสียทำให้พวกผู้เยาว์เริ่มลงมือโจ่งแจ้งมากขึ้น

วันหนึ่ง  ขณะที่จวินอู๋เสียเพิ่งกลับมาที่หอพักและกำลังจะกลับเข้าห้องเพื่อพักผ่อน  ที่หน้าประตูของนางมีกองขยะจำนวนมากขวางเต็มหน้าประตู  ขยะที่เริ่มส่งกลิ่นเหม็นขวางทางนางเอาไว้จนหมดสิ้น  ขนาดรูกุญแจก็ยังมีอะไรไม่รู้ยัดไว้ด้วย

จวินอู๋เสียยืนมองกองขยะที่อยู่หน้าประตู  ใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆแม้แต่น้อย

ผู้เยาว์หลายคนออกมาจากห้องที่อยู่ใกล้กัน  และเห็นจวินอู๋เสียยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเฉยเมย  พวกเขาก็พากันยิ้มด้วยความยินดีอย่างที่สุด

“เฮ้อ  ภารโรงตัวน้อยของเรารักงานมากขนาดเอางานกลับมาที่หอพักเลยหรือ?”

“ในเมื่อชอบเก็บขยะมากขนาดนั้น  ก็ไม่น่ากลับมาที่ห้องเลย  นอนกับกองขยะไปซิ  ไม่ต้องยุ่งยากดีด้วย  ยังไงซะ ขยะก็เหมาะกับเขามากจริงๆใช่ไหม?”

“อี๋  กลิ่นเหลือทนจริงๆ  เหม็นเป็นบ้า”

เหล่าผู้เยาว์มองจวินอู๋ด้วยสายตาชั่วร้าย  ยิ่งจวินอู๋สับสนหงุดหงิดมากเท่าไหร่  พวกเขายิ่งรู้สึกดีมากเท่านั้น

“คนบางคนชอบอยู่ท่ามกลางกองขยะ  แต่พวกเราที่นี่ไม่ชอบหรอกนะ  ไม่เป็นไร  ปล่อยให้คนบางคนนอนกับกองขยะไป  พวกเราไปพักผ่อนในห้องสะอาดๆของเราดีกว่า”

พูดจบ  พวกผู้เยาว์ก็หันกลับและจากไป  ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง

จวินอู๋เสียมองด้านหลังของผู้เยาว์พวกนั้นด้วยดวงตาที่ทอประกายเย็นชา

หลินเฮ่าอวี่กอดอกมองสีหน้าเย็นชาของจวินอู๋เสียอยู่ตรงหัวมุม  มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน  เมื่อเขาเห็นผู้เยาว์พวกนั้นเดินตรงมาทางเขา  เขาก็เก็บรอยยิ้มบนใบหน้าทันทีและเดินออกมาจากมุมด้วยท่าทางขึงขัง  กล่าวถ้อยคำที่ฟังดูเป็นคนดีว่า  “พวกเจ้าทำเกินไปแล้วนะ!  รังแกคนที่ไม่มีทางสู้แบบนี้  จวินอู๋ยังเด็ก  พวกเจ้ารังแกเขาแบบนี้ได้ยังไง!”

“หลินเฮ่าอวี่  เจ้าเกี่ยวอะไรด้วย?  จวินอู๋ไม่ใช่คนของวิหารมารโลหิตซะหน่อย  เจ้าจะสนใจทำไม?”  ผู้เยาว์คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ