Genius Doctor Black Belly Miss 1447

ตอนที่ 1447  บิดเบือนข้อเท็จจริง (3)

การปรากฏตัวอย่างกระทันหันของเย่ฉาทำให้ใบหน้าของเจ้าเมืองแข็งทื่อไปเล็กน้อย  ร่างสูงใหญ่ของเย่ฉาบวกกับใบหน้าเย็นชาเคร่งขรึม  ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดัน

“ใครเป็นเจ้าของที่นี่  เดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้แล้ว”  จวินอู๋เสียพูดด้วยสายตาเย็นชา

เจ้าเมืองเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นทันที

เย่ฉาหยิบกระดาษปึกหนาๆปึกหนึ่งออกมา  เมื่อกระดาษพวกนั้นถูกนำออกมา  ใบหน้าของเจ้าเมืองก็เปลี่ยนสีทันที!

“นี่คือโฉนดบ้านเดิม  และนี่ก็โฉนดที่ดินที่สร้างหอพักพวกนี้  นี่คือบัญชีสำหรับการก่อสร้างหอพักทั้งหมด  เอกสารทุกฉบับมีการประทับลายนิ้วมือของผู้ขาย”  จวินอู๋เสียมองหน้าเจ้าเมืองอย่างเย็นชา  ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เย่ฉา  และเย่ฉาก็แสดงเอกสารสัญญาทีละฉบับต่อหน้าทุกคนที่นั่น

ตัวอักษรในหมึกสีดำเห็นได้อย่างชัดเจนบนกระดาษสีขาว  เจ้าของที่ดินทุกๆตารางนิ้วที่นี่ก็คือ “จวินอู๋” ซึ่งเป็นชื่อปลอมของจวินอู๋เสีย!

ด้วยหลักฐานที่ชัดเจนและหักล้างไม่ได้เช่นนี้  มันจึงกลายเป็นการตบหน้าเจ้าเมืองอย่างแรงทันที  พวกผู้ลี้ภัยที่สงสัยในตัวจวินอู๋เสีย  พอเห็นสัญญาพวกนั้น  ดวงตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ  สายตาสงสัยของพวกเขาหันไปทางเจ้าเมืองแทน

“ถ้าไม่เชื่อ  ท่านเจ้าเมืองก็ไปพาตัวเจ้าของร้านที่อยู่ข้างศาลาว่าการมา  ให้เขาเปรียบเทียบว่าลายนิ้วมือพวกนี้ใช่ของเขารึเปล่า”  จวินอู๋เสียเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย  ตอนที่นางซื้อที่ดินพวกนี้  นางได้เตรียมหลักฐานเอาไว้อย่างเต็มที่เพื่อป้องกันตัวเองจากเหตุการณ์เช่นนี้!

เจ้าเมืองเงียบกริบทันที  สายตาของผู้ลี้ภัยที่อยู่รอบๆต่างจ้องมองเขาด้วยความสงสัย  ตอนแรกเขาอยากใช้เหตุผลว่าบ้านถูกรื้อ บังคับยึดที่ดินพวกนี้  แต่เขาลืมไปว่าจวินอู๋เสียได้ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลไม่ใช่แค่ซื้อโฉนดบ้านเพียงอย่างเดียว!

นางยังถือสิทธิ์ในโฉนดที่ดินไปอีก 50 ปีด้วย!

การตอบโต้ของจวินอู๋เสียนั้นรวดเร็วหมดจด มีประสิทธิภาพสูง ปิดข้อแก้ตัวทั้งหมดของเจ้าเมืองในทันที

ใบหน้าของเจ้าเมืองซีดขาวจนกลายเป็นเขียว  ความสุขจากการได้รับทองคำแท่งในตอนนั้นหายวับไปจนหมด  เหลือแต่ความอยากจะลากตัวเจ้าของร้านมาทุบให้ตาย!

“ถ้าเจ้าเมืองไม่มีอะไรแล้ว  เชิญกลับไปเถอะ”  จวินอู๋เสียกวาดสายตามองเจ้าเมืองที่หน้าซีดขาวจากการอดกลั้น  ดวงตาของนางทอประกายเย็นชา

ใช้ลูกไม้กระจอกๆใส่ร้ายคนอื่น  เจ้าหมูอ้วนนั่นยังอ่อนหัดนัก

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียหันหลังจะเดินจากไป  ในใจของเจ้าเมืองก็ลุกโชนด้วยไฟโทสะ  ในฐานะเจ้าเมืองชิงเฟิง  ไม่ว่าจะเป็นในอดีตหรือปัจจุบัน  มีเพียงท่านผู้นั้นกับลั่วซีเท่านั้นที่เขาต้องก้มหัวให้!  เขาไม่เคยต้องเจอกับความอัปยศเช่นนี้!

เจ้าผู้เยาว์คนนี้โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้  บังอาจมาตบหน้าเขา!  เขาจะทนได้ยังไง!

“เดี๋ยวก่อน!”  เจ้าเมืองหรี่ตามองจวินอู๋เสีย  สายตามุ่งร้ายน่ากลัว

“คุณชายจวิน  ที่ข้าพูดไปเมื่อกี้เป็นเพียงวิธีหาทางออกจากสถานการณ์ที่น่าอับอายให้เจ้าเท่านั้น  มันไม่ใช่เหตุผลที่ข้ามาหาเจ้า!  เมื่อครู่คนที่นี่ได้บอกข้าว่าเจ้าได้โจมตีและฆ่าพลเมืองของเมืองชิงเฟิงไป 10 กว่าคน!  สำหรับเรื่องนี้!  เจ้าจะว่ายังไง!?”  เจ้าเมืองโกรธมาก  เขาไม่สนใจอะไรแล้ว  และกระชากหน้ากากคนใจดีมีคุณธรรมของเขาออกทันที!

ดวงตาของผู้ลี้ภัยที่ยืนอยู่รอบๆเบิกกว้าง  เมื่อกี้……เจ้าเมืองไม่ได้พูดอย่างนี้นี่!!!

ด้วยความเชื่อว่าเจ้าเมืองผู้ “ใจดี” มาที่นี่เพื่อยกย่องการกระทำที่กล้าหาญของคุณชายจวินที่กำจัดพวกอันธพาล  พวกผู้ลี้ภัยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาซื่อมากขนาดที่ผลักผู้มีพระคุณของพวกเขาเข้าสู่ปากเสือ!